‘Ze dachten wellicht dat ik net als Frenkie direct naar een topclub zou gaan'

Na een gedwongen pauze van elf weken werd de Poolse Ekstraklasa eind mei weer hervat en in de komende maand wordt de strijd om de landstitel beslist. Het betekent dat het eerste seizoen van Pelle van Amersfoort in dienst van Cracovia Krakau toch een redelijk normaal einde krijgt. De 24-jarige aanvallende middenvelder koos er afgelopen zomer enigszins verrassend voor om na het aflopen van zijn contract bij sc Heerenveen een avontuur in Polen aan te gaan, maar bijna een jaar later heeft op geen enkele wijze spijt van de onorthodoxe keuze en hoopt hij spoedig de ‘Krzysztof Piatek-route’ te kunnen bewandelen.

Door Chris Meijer

Exact twee weken zat Van Amersfoort vorige maand samen met zijn vriendin opgesloten tussen de muren van zijn appartement. Het hoogtepunt van de dag vormde in die periode misschien wel het bezoek van de afgevaardigde van de Poolse politie of landmacht, doorgaans om half acht ’s morgens. “Dat was wel even pittig”, lacht Van Amersfoort. “Als er aangebeld werd, moest je even zwaaien vanaf het balkon of hoi zeggen. Stel dat je er niet bent, heb je een beste boete te pakken. Iets van tweeduizend euro. Je hebt ook nog een speciale app, waarin ik een foto moest uploaden met de locatievoorziening. Allemaal vrij streng, ja.” Dat Van Amersfoort twee weken in quarantaine moest, had te maken met het besluit om halverwege maart toen de Poolse competitie werd stilgelegd terug te keren naar Nederland. “Het land uit was geen probleem, maar toen we terug kwamen, moesten we twee weken in quarantaine. De grenscontrole is best wel streng en dan moet je al je gegevens opgeven: je naam, adres, ga zo maar door. We wisten van tevoren dat het zo ging en dat we twee weken binnen moesten blijven. Gelukkig hebben we een ruim appartement en konden we gewoon ons dingetje doen. Je kan je boodschappen en eten bestellen, we wonen in de stad en er zijn talloze restaurantjes. Thuis work-outs, online training, zo gingen twee weken nog best snel. Achteraf kan ik dat makkelijk zeggen, want het is best lastig geweest.”

Inmiddels is het normale leven voor Van Amersfoort weer redelijk op gang gekomen. Cracovia kon de Ektraklasa op 31 mei hervatten met een thuisduel met Jagiellonia Bialystok (0-1 nederlaag). Snel na de hervatting heeft Van Amersfoort een uitstekende vorm te pakken, want in de laatste twee wedstrijden van de reguliere competitie tegen Lechia Gdansk (1-3 zege) en Wisla Plock (1-1) was hij goed voor drie doelpunten. Afgelopen zondag werd de kampioenronde van de Poolse competitie begonnen met een 1-2 nederlaag tegen Jagiellonia. De beste acht ploegen maken in de komende weken uit wie er dit seizoen met de titel aan de haal gaat en vanaf 19 juni zijn er ook weer supporters welkom in de stadions, die overigens wel maar voor een kwart gevuld mogen zijn. “Het is heel apart, eigenlijk is het nu nog een heel ander spelletje. De kleinere clubs pakken meer punten dan de grote clubs. Waar dat aan ligt? Zij spelen met minder druk, de grote clubs hebben thuissupporters die je als extra tegenstander kan beschouwen. Als je nu bij Legia uit speelt, is dat wel even wat anders dan dat het stadion gevuld is met zestigduizend supporters. Maar ik ben blij dat we in ieder geval kunnen spelen. Ik speel liever zonder publiek dan helemaal niet, want we hebben al twee maanden stilgezeten en dat was voor mij lang genoeg.”

Het eerste seizoen van Van Amersfoort in Polen krijgt in sportief opzicht zo in ieder geval een passend einde. Tot verrassing van velen koos de geboren Heemskerker afgelopen zomer voor een transfervrije overstap naar Cracovia, nadat zijn contract bij Heerenveen afliep. Van Amersfoort speelde zeven jaar voor de Friezen, nadat hij in 2012 overkwam van de amateurs van ADO’20, en stond lange tijd te boek als groot talent, dat voorbestemd leek voor een directe stap naar een topclub. “Op mijn zestiende speelde ik nog bij de amateurs, dus het is allemaal heel snel gegaan en daar kan ik trots op zijn. Dan ga ik mezelf ook geen verwachtingen opleggen, want het geeft alleen maar een vervelend gevoel als het niet lukt. Ik haal gewoon het onderste uit de kan en dan zie ik wel waar het schip strandt. Uiteindelijk vaart het schip nog steeds”, constateert Van Amersfoort nuchter. Hij kwam uit voor Oranje Onder-17, Onder-18, Onder-19, Onder-20 en Onder-21 en speelde daar samen met onder meer Steven Bergwijn, Frenkie de Jong, Donny van de Beek, Denzel Dumfries en Justin Kluivert.

“Ik zie Frenkie nog steeds als een super sociale en vriendelijke jongen. Niet als superster, zoals veel andere mensen. Dat is hij natuurlijk wel, maar zo zie ik het niet. Het is zo’n normale jongen, aan wie ik een goed gevoel heb overgehouden. Ik kan met hem gewoon voetballen en ouwehoeren, dat was heel prettig. Voor mij heeft dat ook niet extra verwachtingen gecreëerd, maar ik snap dat het voor andere mensen wel zo werkt. Nadat we dat EK in Griekenland speelden, hadden ze waarschijnlijk gedacht dat ik net als Frenkie ook direct naar een topclub zou gaan. Maar nee, dat was even een stapje te hoog”, klinkt het opnieuw uiterst nuchter, terwijl hij wijst op het EK met Oranje Onder-19 in de zomer van 2015. Heerenveen kwam een jaar voor zijn contract afliep nog wel met een voorstel voor een nieuwe verbintenis, maar de club deed een aanbieding waarvan Van Amersfoort in zijn eigen woorden dacht: ‘dat wordt ‘m sowieso niet’. Tegen het einde van 2018 bestond er concrete belangstelling van het Engelse Sheffield United. “Dat was bijna rond, alleen kwamen de clubs er uiteindelijk niet uit. Het was overigens de bedoeling dat ze me dan direct aan Beerschot zouden verhuren. Door het afketsen van die overstap besloot ik in de zomer transfervrij op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging, wat dat betreft zijn Heerenveen en ik goed uit elkaar gegaan.”

Van Amersfoort zette zijn zinnen op een stap naar het buitenland. Bij Heerenveen debuteerde hij al op achttienjarige leeftijd in de hoofdmacht, maar na een uitleenbeurt bij Almere City slaagde hij er ondanks totaal 103 wedstrijden in het eerste elftal voor zijn gevoel nooit helemaal in om een vaste plek te veroveren. “In Nederland zou ik altijd nog mijn naam houden en dat voelde niet prettig meer. Ik was toe aan een stap waar ik op nul begon en kon laten zien wie ik ben, zonder dat ik een bepaald stempel had. Ik werd makkelijk opzij gezet. Hier krijg je meer de kans: als je het goed doet, doe je het goed en blijf je staan. De beste elf spelen. Bij Heerenveen deed ik het soms zo goed, maar werd ik er alsnog uitgehaald onder het mom van: we geven hem ook een kans. Ik vond dat ik altijd hoorde te spelen, al was dat aan de coach”, vertelt Van Amersfoort. Mede door zijn cv was er voldoende belangstelling. “Dan merk je wel dat clubs denken: hé, die jongen is gratis op te halen, heeft altijd in de jeugdelftallen van Oranje gespeeld.”

Hoe kom je als er voldoende belangstelling is dan in Polen terecht? Ik denk dat het voor veel mensen een verrassende keuze is geweest.
“Je gaat alle clubs af, wat de beste keuze is. Hoe willen ze mij? Hoe is het plaatje er omheen? Zie je een vervolgstap vanaf die club? Dan merk je dat deze competitie heel gewild is in Europa - Duitsland, Engeland en Italië - omdat het zo fysiek en voetballend niet slecht is. Clubs shoppen in deze competitie, doordat er ook niet de hoofdprijs wordt gevraagd ten opzichte van Nederland en andere landen. Kijk bijvoorbeeld naar Piatek, die vanaf Cracovia via Genoa naar AC Milan en later Hertha BSC is gegaan. Ik was hier gewild als Pelle, ze wilden echt mij hebben en niet een speler op mijn positie. Dat was de druppel waarvan ik dacht: hier wil ik voor gaan. Waarom niet? Dit is een sprong in het diepe. Je weet nooit hoe het op zijn plek valt, maar achteraf kan ik zeggen dat het een goede keuze is geweest.”

Hoe werd er daar in eerste instantie op gereageerd?
“Ik vond het een hele lastige keuze, want je gaat het aan je familie vertellen en het eerste dat ze zeggen: ‘Polen?! Wat moet je daar nou doen?’ Dat voelt ook niet fijn. Als ik de 2.Bundesliga had gekozen, was die reactie heel anders geweest.”

Had je zelf die vooroordelen ook?
“Het eerste wat ik dacht toen ik hoorde van de belangstelling was wel: Polen? Wat heb ik daar nou te zoeken? Voor je in Polen komt, heb je er toch een bepaald beeld bij: industrieel, grauw, onveilig. Mijn vriendin moet er ook kunnen wonen, daar denk je dan over na. Maar in feite kan je hier om drie uur ’s nachts nog naar huis lopen en dan gebeurt er helemaal niks. Dat is écht een vooroordeel en ik zou tegen iedereen willen zeggen dat ze gewoon een weekendje naar Krakau moeten komen, dan denk je er heel anders over. Er zullen vast delen in Polen zijn waar die vooroordelen wel uitkomen, maar dat zal in Nederland hetzelfde zijn. Krakau is een beetje Amsterdam-achtig, heel historisch. Het leven is heel goedkoop, je kan voor twee of drie tientjes heel luxe uit eten. Als ik terugga naar Nederland, schrik ik wel even van de menukaart.”

Toch sloeg de twijfel in de eerste weken van Van Amersfoort bij Cracovia wel even toe, voornamelijk door de gesloten Poolse cultuur. De eerste keer dat hij daar, in zijn eigen woorden, op een pijnlijke manier mee kennis maakte, was op trainingskamp in Slowakije. “We kregen twee dagen vrij, dus de bus reed het stadscentrum in, ging open en iedereen liep weg. Ik bleef in mijn eentje achter en niemand die zei: ‘Pelle, ga even mee’. Dat voelde heel pijnlijk en daar was ik eigenlijk een beetje verdrietig over, omdat ik dacht: sta ik wel achter de stap? Ik ga het liefst zo snel mogelijk terug. Ik voelde me even niet prettig, kende nog niemand, voelde me heel eenzaam en werd niet betrokken bij een groepje. Uiteindelijk ben ik met twee jongens meegelopen, zij namen me op sleeptouw en we zijn ergens gaan eten. Die jongens zijn gewoon zo, ze zijn heel gesloten en laten niet het achterste van hun tong zien. Ze wachten af wie je bent, waar je vandaan komt en hoe je bent als persoon. Je moet je gewoon bewijzen in het team of op het veld, dan mogen ze je vanzelf. In Nederland heb je het ene na het andere gesprek als je nieuw bent, dat was hier gewoon niet zo en dat maakte het lastig om me aan te passen.”

Inmiddels mag je dus mee op stap?
“Zeker weten. Ik moet zeggen dat ze hier wel van een drankje houden, het valt wat dat betreft niet tegen. De coach moet na een wedstrijd wel duidelijk zeggen: ‘Jongens, morgen niet drinken. Want we hebben woensdag een belangrijke wedstrijd’. Dat is wel grappig, want dat zou in Nederland nooit gebeuren. De meeste jongens doen het niet, of in ieder geval niet heftig. Je moet hier aandringen, anders gaan ze gewoon een wodkaatje of een whisky’tje drinken. Ik vind die sfeer wel prettig, ook al moet je goed voorbereid zijn op de wedstrijd.”

Zijn er meer cultuurverschillen waarmee je moest leren omgaan in de eerste weken?
“De jonge jongens zijn goed de lul, want die moeten alles doen: opruimen, van tevoren alles klaarleggen, alles schoonmaken. Na de training gaan die jongens nog een balletje trappen en dan halen ze zelf die ballen niet op. Een halfuur of drie kwartier na de training lopen die jonge jongens dan nog steeds alles op te ruimen. Ik vind dat wel lastig om te zien, want in Nederland is dat niet zo. Wat is de moeite om het even met z’n allen te doen? Dan ben je zo klaar, denk ik dan. Zo behandel je elkaar niet. Niet dat ze er schijt aan hebben, dat zit gewoon in de cultuur. Dat kan je ook niet veranderen, zo is de hiërarchie gewoon. Als we een bespreking hebben, is het vaak nog rumoerig tot de hoofdcoach binnenkomt. Dan is het direct muisstil, altijd. Je moet hier niet nog even wat babbelen. In het begin was dat wennen, maar ik zou die gewoontes nu gewoon meenemen naar Nederland. Er is heel veel discipline.”

“Weet je”, verzucht Van Amersfoort, “in Nederland zijn we meer gewend én verwend. Je moet hier alles zelf regelen: je auto, je huis, je belasting. Toen ik aankwam bij mijn huis spraken ze geen Engels, alleen Pools. Hetzelfde geldt voor de teammanager, die spreekt alleen Pools. Daardoor dacht ik in het begin: waar ben ik beland? Hoe ga je dat oplossen? Niemand helpt je, je staat er alleen voor. Al was mijn vriendin vanaf het begin mee, waardoor we veel samen hebben kunnen doen. Het is wel fijn dat je samen Nederlands kunt praten en het er over kan hebben hoe het op de club is. Ik ken wat woorden Pools en begin dingen te begrijpen, vooral op voetbalgebied. Vrijstaan, links of rechts, één tot twintig, maar een gesprek beginnen... Daar is Pools gewoon ongelofelijk moeilijk voor.”

Nog voor de prijzen verdeeld worden, kan Van Amersfoort al terugkijken op een sterk debuutseizoen in de Ekstraklasa. In 33 officiële wedstrijden verzorgde hij tot dusver 9 doelpunten en 5 assists. De duels die hem voorlopig het meest zijn bijgebleven, zijn de ontmoetingen met stadgenoot en aartsrivaal Wisla Krakau. “Volgens mij staat het in de top vijf van heftigste derby’s in Europa. Er zijn de afgelopen jaren ook verschillende mensen overleden door vecht- en steekpartijen, de gekste dingen. Dit seizoen mochten onze supporters daarom niet bij de uitwedstrijd zijn. Dat is jammer, maar ik moet zeggen dat het toch wel bizar en gaaf was daar te spelen. Veertigduizend man, het hele stadion stond in de fik met fakkels: ongekende gekheid. We wonnen daar en na afloop moesten anderhalf uur in de bus wachten, omdat de fans ons op stonden te wachten. Zij moesten weggehaald worden door de politie, terwijl wij in de catacomben stonden te wachten. Dat hoort er ook bij. Ik voelde me niet onveilig, dat niet.”

“Ik maakte tegen later in het seizoen tegen Lechia Gdansk de winnende treffer in de laatste minuut. Mijn vriendin werkt hier ook en had collega’s die vertelden dat ze niet wisten wat ze meemaakten na dat doelpunt. Jezus, wat een geluid. Iedere kroeg barstte los, je hoorde door heel de stad het geluid. Als je dat achteraf hoort, vind ik dat wel heel kicken. Zoiets maak je in Nederland niet zo snel mee. Natuurlijk heb je de top-drie, daar vergelijk ik het niet mee. Maar hier leeft het zelfs waanzinnig bij clubs die te vergelijken zijn met Heerenveen of Groningen”, gaat Van Amersfoort verder. Hij maakte overigens ook de andere kant mee, toen er zes keer op rij werd verloren. “Dan krijg je wel even te horen dat het beter moet. Toen er nog publiek was, liepen we na iedere wedstrijd een rondje door het stadion om iedereen een hand te geven. Je merkt wel dat je bij je strot gepakt wordt, van: hé, je moet wel je best doen. Want wij zitten hier ook voor jou. In Nederland zou dat echt niet zomaar kunnen, want dan heb je heisa en komt het overal op televisie.”

Van Amersfoort heeft inmiddels al behoorlijk naam gemaakt in Polen en wordt door sommigen beschouwd als een van de beste spelers van de competitie. Een beroemdheid was hij overigens al, voordat hij ook maar een minuut gespeeld had. De reden? Zijn hobby jagen, die in Nederland misschien eerder weerstand opwekt, maar jachtland Polen hem juist doet omarmen. De cameraploegen staan in de rij om met hem op pad te gaan. “In het begin was ik hier al helemaal beroemd vanwege het jagen, dat maken ze niet zo vaak mee. Polen is een mooi jachtland, dus het was leuk om mee te maken dat ik daardoor een beroemdheid was. Ik heb nog niet eens zonder cameraploeg gejaagd, dat is wel jammer. Je moet tijd vinden en het eerste halfjaar is zo snel gegaan. Alles is nieuw, je moet alles regelen en er kwam constant familie langs. Nu ben ik net begonnen met vissen, daar heb ik een licentie voor gekocht. Dat is even wat makkelijker dan dat ik ga jagen. Of ze een Poolse Netflix-serie met mij moeten opnemen? Dat zou leuk zijn. Met mij in de hoofdrol, zeker? Daar is wel veel vraag naar hier.”