Zag je het?

''Auw nee, niet aanraken!''

...

''Ik denk dat hij niet meer verder kan jongens, wie van jullie kan er invallen als keeper?'' René krijgt een zachte stomp van zijn beste vriend Heriberto, die hem met zijn hoofd duidelijk maakt dat hij nu de handschoenen moet aantrekken en in het doel moet gaan staan. René twijfelt eerst wel, hij heeft zojuist twee doelpunten gemaakt en zit goed in de wedstrijd. En het gaat nota bene om de halve finale van het schoolvoetbaltoernooi, een prestigieus gebeuren in Colombia. Zijn vriend weet echter dat René de beste optie is. René wil alleen niet, hij wil leuke acties maken en tegenstanders dollen. Jammer genoeg voor René merkt de docent op dat Heriberto hem probeert over te halen. ''René, wil jij misschien?'' vraagt hij terwijl hij de handschoenen voor de jongen houd. Nou ja, jammer, na het aandringen van zijn vrienden besluit hij te gaan keepen, hij blinkt uit en mede door een aantal fantastische reddingen word de cup gewonnen.

Enkele jaren later keept René nog steeds, hij vind het net zo leuk als veldspeler zijn. Dus maakt hij regelmatig een actie met de bal aan de voet. Het is echter heel moeilijk voor hem om bij een vereniging te gaan spelen, waar iedereen zijn kwaliteiten kan aanschouwen. René heeft namelijk geen cent te makken, evenals zijn oma die voor hem zorgt. Zijn ouders zijn immers op vroege leeftijd gestorven, en omdat zijn oma geen werk meer kan doen hebben ze het moeilijk thuis. Het kleine ventje speelt daarom vooral met zijn vrienden op straat, en houd stukjes karton die vastgebonden worden met een sok voor zijn handen, die dienen dan als keepershandschoenen. Doordat zijn docent het te doen heeft met hem koopt die voor hem een paar echte keepershandschoenen, en meld hij de jongen aan bij de plaatselijke voetbalclub. Zijn talent blijft niet onopgemerkt en al gauw beland hij in de jeugd van profclub Atlético Nacional.

Na jaren van intensieve trainingsarbeid geraakt René bij het eerste elftal. Zijn debuut maakt hij echter niet bij Nacional, maar bij Millonarios dat naam heeft gemaakt in Bogota, de hoofdstad. Hij word uitgeleend, en blinkt daar uit. De trainer van Nacional kan zichzelf wel in het gezicht slaan, zo teleurgesteld is hij dat hij deze jongen heeft verhuurd. Gelukkig voor hem is het seizoen erop René weer terug in Medellín, de plaats waar de club Nacional zetelt. In de jaren die volgen word de prijzenkast flink gespekt. René is de onbetwiste vedette van het elftal, echter zouden ze hem vaker willen wisselen. Want René vind het nog steeds geinig om te gaan dollen. Letterlijk en figuurlijk. En dat zijn actie soms mislukt, en zijn team dupeert is geen geheim.

Maar het bestuur weet ook dat er voor hem mensen naar het stadion gaan, omdat hij het als enige het in zijn hoofd haalt om de trukendoos open te gooien in de eigen zestien. Aan Heriberto (die na jaren nog steeds met elkaar bevriend zijn) verteld hij alles. Vaak belt hij hem tot laat in de avond op om te vertellen wat hij die wedstrijd heeft beleeft. Heriberto bekijkt namelijk al zijn wedstrijden, en samen analyseren ze wat René goed heeft gedaan. Want acties die mislukken moeten zo snel mogelijk worden vergeten. Daarnaast spreken ze elke woensdag af bij een trapveldje in de buurt van Heriberto, hier bedenken en oefenen ze nieuwe bewegingen. Die René dan op de zaterdag vertoond in het stadion.

René speelt goed, alleen is voor vele de schlemiel of de held. Door zijn fabuleuze reddingen verdient hij veel krediet bij de beleidsbepalers en het publiek. Echter verdwijnt dat krediet als sneeuw voor de zon wanneer hij de bal verliest aan de spits van de tegenpartij die dan vrij eenvoudig in een leeg doel kan scoren. Dit soort fratsen leert René niet af, als jongen van de straat heeft hij schijt aan alles en iedereen en doet hij waar hij zelf zin in heeft. Maar door zijn wilskracht, talent en omdat hij zich zo min mogelijk aantrekt van de rest redt hij het, en na jaren profvoetbal is René een van Colombia's grootste sterren. Hij verdiend een uitverkiezing voor de nationale selectie, waar hij nooit vergeten zal worden. Hij zal herinnerd worden om zijn tot de verbeelding sprekende actie, die hij uitvoert in de wedstrijd contra Engeland. Wanneer de Engelse midvoor van afstand het doel van René bestookt en de bal over laatstgenoemde dreigt heen te gaan springt deze op en tikt hij met zijn hakken de bal uit het doel. Ondanks dat er al afgefloten is, verliest deze actie die zomaar uit een sprookje had kunnen komen zijn charme niet. Heel de wereld heeft het mogen aanschouwen en René zal nooit meer vergeten worden!

Die avond is het stil in huize Heriberto. Het is al laat, heel laat maar Heriberto kan toch niet slapen. Hij wacht op het belletje van zijn vriend, die zojuist beroemder is geworden dan de president. [i]Tring, tring.[/i] Alsof hij door de bliksem is getroffen springt Heriberto op en neemt hij de hoorn van de haak. ''Hallo, ben jij dat René!?'' Maar het blijft een poosje stil aan de andere kant, waarop Heriberto een beetje verbaasd opnieuw zijn vraag herhaald. En dan hoort Heriberto aan de andere kant van de lijn de stem van zijn vriend, in volle euforie met een lichte trilling: ''[b]Zag je het?![/b]''