WK-legende haalt eerste Nederlander naar Bari: ‘Of hij van de Ajax-school is?’

BARI - Djavan Anderson werd anderhalve maand geleden de eerste Nederlander in de geschiedenis van de Italiaanse Serie B-club Bari. De rechtsback kwam transfervrij over van SC Cambuur, waarvoor hij twee seizoenen uitkwam. Minuten maakte hij nog niet in Italië, maar het leven aan de kust bevalt hem goed. "Ik hoef geen vitamine D meer te slikken", lacht Anderson in gesprek met Voetbalzone.

Door Dominic Mostert

Anderson is afkomstig uit de jeugdopleiding van AFC. Als vijftienjarige maakte hij in 2010 de overstap naar Ajax, waarvoor Anderson is verschillende jeugdelftallen uitkwam. In het seizoen 2013/14 begon hij bij de A1, maar tijdens de zevende speelronde had Jong Ajax vanwege interlandverplichtingen behoefte aan nieuwe aanwas. Anderson mocht meedoen en speelde vervolgens bijna elke wedstrijd in het beloftenteam. Blessureleed maakte een voortijdig einde aan het seizoen en Anderson tekende in de zomer van 2014 bij AZ. Hij hoopte op een doorbraak in de Eredivisie, maar kwam tot slechts één competitieduel en vertrok na een jaar naar SC Cambuur. Voor die club kwam hij twee jaar uit, alvorens over te stappen naar Bari. In twee oefenduels kwam hij tweemaal tot scoren, maar Anderson wacht nog op zijn competitiedebuut.

Djavan, hoe is Bari eigenlijk bij jou uitgekomen? Bij Cambuur speelde je immers ook niet alle duels.
"In eerste instantie ging ik er niet van uit dat ik een stap zou maken naar Italië. Ik had helemaal geen verwachtingen. Maar Bari is natuurlijk een hartstikke grote club. Dat zij bij mij terecht zijn gekomen, is wel bijzonder en het was een verrassing. Mijn contract bij Cambuur was verlopen en er speelden wel wat dingen, maar ik was redelijk geduldig. Ik wachtte op een club waarbij ik een goed gevoel zou hebben. Een maand voordat ik hierheen ging, was ik toevallig al in Bari geweest. Ik had er al een goed gevoel bij. Ik had het stadion en de stad al gezien en een maand later kreeg ik een belletje van een Italiaanse agent. Hij vertelde dat Bari een type speler als ik zocht."

Hoe liep het daarna?
"Fabio Grosso, de trainer, wilde me nog wel even zien. Ik ben toen naar de club gegaan, maar ik had geen idee hoe lang ik er zou zijn. Ik ben op de bonnefooi gegaan, om het zo te zeggen. Ik kwam hier en ik werd meteen opgevangen door de groep. Het is een heel warme club. Toen heb ik een paar dagen meegetraind met de jongens en heb ik een oefenwedstrijd gespeeld. Op een gegeven moment merkte ik ook dat ik steeds meer werd geaccepteerd door de club, de mensen, de trainers, enzovoorts. Zij waardeerden het ook dat ik best snel de taal oppikte. Dat heeft ook zeker meegespeeld. Ik spreek het niet vloeiend, maar ik kan wel een woordje Italiaans, ja. Ik had daarvoor eigenlijk geen basis. Het was even lastig in het begin, want er waren maar drie jongens die Engels spreken. Voor de rest spreken ze alleen maar Italiaans, inclusief de trainer. Ik werd dus eigenlijk wel gedwongen om de taal te leren."

Je noemde je trainer al even: Fabio Grosso, de man die het WK 2006 besliste voor Italië. Wat is hij voor trainer?
"Het is een heel gepassioneerde trainer. Hij weet goed wat hij wil. Hij betrekt iedereen bij het groepsproces en hij houdt ervan om goed te voetballen. Qua speelstijl zie ik veel terug van de manier waarop ik ben opgeleid als speler. Italianen staan er normaal niet om bekend dat ze de focus leggen op het positiespel of de techniek van een verdediger. Hij doet dat wel en dat is iets waar ik heel blij mee ben. Voor de rest is het ook een heel aardige en toegankelijke man. Hij wil heel graag voetballen. Of hij daarmee van de Ajax-school is? Hmm… zo zou ik het niet noemen."

Je hebt nog geen minuten gemaakt voor Bari, hoe komt dat?
"In eerste instantie kwam ik hierheen om de trainer te overtuigen. Dat heb ik gedaan. De eerste paar weken was ik nog niet speelgerechtigd en daarna zat ik op de bank. We hebben een heel grote groep, dus elke wedstrijd is het schuiven op veel verschillende posities. Ik heb eigenlijk geen idee wanneer ik mijn eerste minuten kan verwachten. Maar voorlopig blijf ik gewoon de dingen doen die ik moet doen. Er zijn dit seizoen vijftig wedstrijden, dus dat komt helemaal goed. Aan een vertrek denk ik helemaal niet. Ik krijg niet het idee dat het een onmogelijke taak is om hier aan spelen toe te komen. Het is eerder een kwestie van tijd. Je speelt hier het dubbele aantal wedstrijden van in Nederland en je hebt de beker erbij. Dan heb je gewoon heel veel spelers nodig. Daarom maak ik me daar niet druk om."

Mis je het leven in Nederland?
"Eigenlijk niet. Ik voel me hier echt goed op mijn plek. Ik heb ook helemaal geen reden om terug te gaan naar Nederland, want ik heb hier alles. Het leven hier in Bari past perfect bij mij qua levensstijl en mentaliteit. Ik houd van gezond en goed eten en dat is iets wat je hier overal kunt vinden. De beleving omtrent voetbal is hier ook zó enorm. Voor elke sportman is dat het mooiste wat je kunt krijgen. Er is geen persoon in Bari die niet meeleeft met de club. Er zitten meestal dertig- à veertigduizend man in ons prachtige stadion. De trainingen zijn ook zo anders dan in Nederland. Op het moment dat je denkt dat je klaar bent, begin je pas. Daar moest ik aan het begin wel aan wennen, maar dat was wel goed voor mij. Daarnaast is het bijna het hele jaar lekker weer, en daar heb ik ook geen moeite mee, haha. Ik hoef geen vitamine D meer te slikken."

Vond je het jammer dat Ajax je verkocht of was het je eigen keuze?
"Bij Ajax stond ik nog een jaar onder contract, maar ik brak toen mijn duim (in februari 2014, red.). Dat was net in een periode waarin het eigenlijk heel goed ging. Ik deed een paar trainingen mee met het eerste en bij Jong Ajax speelde ik eigenlijk alles. Ik was toen nog middenvelder en ik stond op het middenveld met Davy Klaassen. AZ kwam toen met een heel goed aanbod, een mooi verhaal en het was voor mij een kans om dichterbij de Eredivisie te komen. Dat was voor mij het belangrijkste. Het mocht helaas niet zo zijn, maar het was wel mijn eigen keuze om die stap te maken."

Hoe had je carrière bij Ajax eruit kunnen zien als je niet je duim had gebroken?
"Dat weet ik niet, maar ik voelde me goed. Uiteindelijk geloof ik wel dat dingen niet zomaar gebeuren. Ik kan moeilijk de tijd terugdraaien, maar het had er wellicht anders uit kunnen zien als het niet was gebeurd. De kans dat ik het eerste elftal gehaald zou hebben, die zou er altijd zijn geweest. Kijk naar Mitchell Dijks, die nu gewoon regelmatig in de basis staat. Vorig jaar was daar totaal geen sprake van. Maar mijn gevoel zei op dat moment dat het beter was om naar AZ te gaan. Dat jaar bij AZ zie ik ook niet als een verloren jaar. Het feit dat ik tot één wedstrijd ben gekomen, heeft me alleen maar sterker gemaakt. Zowel fysiek als mentaal. Ik heb natuurlijk gewoon keihard getraind."

Wat heb je uiteindelijk gehad aan je opleiding bij Ajax?
"Heel veel. Ik heb heel veel geleerd bij Ajax. Ik kwam er best wel laat bij, in de C1. Ik mocht al vrij snel meedoen bij de B1, omdat ik het fysiek allemaal wel aankon. Voetballend heb ik daar heel veel geleerd. Als je vanaf de F'jes bij Ajax voetbalt, dan weet je niet beter. Maar ik speelde mijn hele jeugd eigenlijk bij AFC, wat ook een hartstikke goede opleiding was. Dat valt alleen niet te vergelijken met Ajax. Ik kan alleen maar met een grote glimlach terugkijken op mijn periode bij Ajax."

Tot slot iets heel anders: buiten het voetbal zit je graag achter de piano. Waar komt die hobby vandaan?
"Die hobby is ooit ontstaan in een muzieklokaal op de middelbare school. Ik vond het leuk om te doen en na schooltijd ging ik weleens alleen achter een piano zitten. Ik merkte ook zelf dat ik het op een of andere onverklaarbare manier wel kon. Ik heb toen een keyboard gekregen van mijn moeder, voor kerst of voor mijn verjaardag. Ik kwam er al gauw achter dat ik iets kan vertalen op piano, als ik het hoor. Maar ik miste toetsen omdat het keyboard te klein was, dus kreeg ik een piano. Uiteindelijk ging het alleen maar beter. Het is een uitlaatklep als ik even tot rust wil komen, een vorm van meditatie. Maar een carrièreswitch na mijn loopbaan? Nee, het blijft een hobby. Wat ik ook lekker vind, is dat het niet al te serieus is. Ik kan het loskoppelen van de dagelijkse bezigheden. Ik wil er niet iets mee doen, want dan wordt het werk. Dan moet je dus weer iets nieuws gaan vinden om je daarvan los te koppelen. Het is nu nog vrijblijvend."