‘We hadden een team met Modric en Rakitic... Modric was geweldig dat duel’

Finn Berk besloot afgelopen zomer op 22-jarige leeftijd een punt achter zijn voetbalcarrière te zetten. De centrale verdediger speelde jarenlang in de jeugdopleiding van AZ en deelde daar de kleedkamer met onder anderen Owen Wijndal, Calvin Stengs, Myron Boadu en Peer Koopmeiners. In FaceTimen met Finn spreekt Berk met trainers, zaakwaarnemers, scouts en teamgenoten die hij tijdens zijn carrière heeft leren kennen. Deze week spreekt Berk met Ivan Klasnic; 41-voudig Kroatisch international en voormalig prof van onder meer Werder Bremen, FC Nantes en Bolton Wanderers.

Door Finn Berk

Hoe heb jij je debuut ervaren, na al die jaren hard werken?
“Het was een droom die uitkwam. Mijn familie en vrienden waren aanwezig. We speelden voor bijna 20.000 supporters. De zenuwen gierden door mijn lijf. Hier had ik het allemaal voor gedaan. Ik wilde mijn familie trots maken en toen was het dan zover: mijn debuut in het eerste. Niet lang na mijn eerste optreden bood de club mij een contract aan van drie jaar. Ik voelde het vertrouwen van de club en werd elke dag beter. De beste willen zijn en als de beste willen trainen, dat is wat mij zover gebracht heeft.”

In het seizoen 2000/01 promoveerde je met Sankt Pauli naar de Bundesliga.
“Het was één groot feest in Hamburg, we werden op handen gedragen en als helden behandeld.”

Het klinkt alsof alles mee zat. Hoe ging je om met tegenslagen?
“Na drie fantastische jaren bij Sankt Pauli maakte ik de overstap naar Werder Bremen, maar helaas liep het anders dan ik verwachtte. In mijn eerste twee seizoenen kampte ik met knieblessures. Op dat moment voel je je erg alleen en ben je verdrietig. Werder haalde mij als topspits: de nieuwe doelpuntenmaker van het team. Het werd allesbehalve dat. Ik scoorde slechts drie keer in 36 wedstrijden. De supporters hadden kritiek en begonnen te mopperen, wat ik ook kon begrijpen. Ik bleef echter hard trainen en afleiding zoeken. Ik ging veel met vrienden de stad in en bleef vooral praten over hoe ik me voelde. Alles om de emoties niet op te kroppen.”

Toen je terugkeerde na je blessures kreeg je de bijnaam der Killer. Waarom?
“In mijn derde seizoen begon het te lopen. De blessures waren verleden tijd, mijn conditie was goed en ik begon een basisplaats te veroveren. In dat jaar werden we kampioen en pakten we de DFB Pokal. Het was de ultieme beloning na al die maanden afzien en het winnen van de Bundesliga was natuurlijk helemaal een jongensdroom die uitkwam. Ik maakte dertien goals en gaf elf assists.”

In het seizoen 2004/05 speelde je met Bremen in de Champions League. De eerste wedstrijd was tegen RSC Anderlecht.
“Over twee duels wonnen we met 5-1, ik scoorde vijf keer en in de uitwedstrijd maakte ik een hattrick. Hoe de ballen erin vlogen weet ik nog steeds niet. Misschien kwaliteit en een beetje geluk. Laten we het op het eerste houden, haha. De eerstvolgende wedstrijd hoorde ik voor het eerst mijn bijnaam. Ik ben daar nog steeds super trots op.”

Je werd verkocht voor vijf miljoen euro aan Nantes. Hoe beviel de stap naar het buitenland?
“Ik ging er met goede moed tegenaan. We trainden veel en zwaar in de voorbereiding. We leken wel robots. Dag in dag uit, twee tot drie keer per dag trainen. Dat beloofde veel goeds voor het nieuwe seizoen, alleen werd al snel duidelijk dat Nantes qua niveau niet in de buurt kwam van Werder Bremen. Het was een lastig seizoen en we hadden ook wel veel pech. Tegelijkertijd zou ik dat niet als excuus willen gebruiken. Het was simpelweg niet goed genoeg en niet wat we van onszelf verwachtten. Nantes betaalde vijf miljoen euro voor mij en dat was in die tijd een aanzienlijk bedrag. De directeur had al snel genoeg gezien en sprak zijn ontevredenheid uit. Ik baalde dat ik niet meer kon brengen en het liep uit op een deceptie: we degradeerden. Ik werd verhuurd en zo verdween de Franse zon achter de horizon.”

Spelen voor Kroatië moet een hele eer zijn. Hoe was het op het EK in 2008?
“We hadden een fantastisch team en de spirit was goed. Het hele land stond achter ons en er waren veel meegereisde supporters. Als je op het veld staat en je hoort 30.000 landgenoten het volkslied zingen... Kippenvel. De poulefase waren we knap doorgekomen en in de kwartfinale wachtte Turkije. Zij waren de betere ploeg en we stonden dan ook de hele wedstrijd onder druk. We hadden een team met erg goede spelers zoals Luka Modric, Ivan Rakitic en Ivan Perisic. Modric was geweldig die wedstrijd. Hij wisselde scherpe passes af met slimme boogballetjes achter de verdediging. Zijn overzicht en passes zijn subliem. Het is heerlijk voor een spits om zo’n speler in je team te hebben. In de 119e minuut gaf Rakitic een scherp afgemeten voorzet, waardoor ik de bal in het net kon werken. We sleepten er nog een spannende penaltyreeks uit, maar helaas won Turkije. Toch voelden we ons trots.”

Hoe kijk je terug op je carrière?
“Ik voel mij een rijk persoon. Ik heb mogen voetballen voor duizenden supporters, de beste spelers mogen ontmoeten en veel van de wereld kunnen zien. Na mijn niertransplantatie ging het lange tijd niet goed met mij. Door een fout in de medische staf heb ik echt moeten vechten voor mijn leven. Op dit moment woon ik met mijn vrouw en kind in Hamburg. Dat is echt mijn stad waar ik ook nooit meer wegga. Het leven is mooi. Ik heb veel mogen zien en doen en ben erg blij met de mensen om mij heen.”

Wat kunnen anderen leren van jouw carrière als profvoetballer?
“Het is wat cliché, maar wat ik zou willen meegeven is dat ik als voetballer alles had: geld en roem. Maar door mijn nierproblemen had ik het bijna niet kunnen navertellen. Mijn tip: leef in het nu en wees gezond!”