'Voetbal is broederschap, geen oorlog'

Racistische spreekkoren, vuurwerk op het veld en andere vormen van hooliganisme. Allemaal ongewenste ingrediënten die we niet moeten bij een sportevenement. Helaas kan het niet altijd worden voorkomen dat, vooral bij voetbalwedstrijden, rivaliserende 'supporters' elkaar flink uitdagen. De clubs, de echte liefhebbers en zelfs spelers zijn degenen die er vooral onder lijden. Maar gelukkig zijn de wonderen de wereld nog niet uit en zien we soms dat er vriendschap en broederschap heerst op de velden. Zo ook in de Süper Lig, waar twee clubs zich in het bijzonder weten te onderscheiden van de overige teams. Dit zijn geen bittere vijanden, maar broeders die elkaar aanmoedigen. Deze teams hebben een hechte band waar een uniek verhaal aan vastzit...

Bursaspor en Ankaragücü zijn twee ploegen die al jaren actief zijn in de hoogste afdeling van het Turkse voetbal. Bursaspor heeft afgelopen jaar voor het eerst in haar historie de titel in de wacht gesleept en dagen lang was het feest in de stad. Maar niet alleen in Bursa, ook in de hoofdstad feestten de supporters van Ankaragücü volop mee. Niet zozeer voor de eigen behaalde resultaat, een matige twaalfde plek, maar voor de kampioenszege van de grote vriend. Want Bursaspor en Ankaragücü zijn dikke maten. Een vriendschap die te danken is aan een fanatieke voetbalsupporter...

Abdülkerim Bayraktar is de hoofdrolspeler in deze eeuwige vriendschap. Bayraktar was een lid van de harde kern van Bursaspor en werd gezien als één van de grote leiders van de supportersgroep 'Teksas'. De beste man werd geprezen voor zijn respectvolle houding tegenover de andere Anatolische clubs. Bayraktar was niet te spreken over de dominante kracht van de clubs uit Istanbul en gaf zijn haat wat extra's door middel van zijn sympathieke kijk voor deAnatolische clubs. Bursaspor was zijn alles en elke wedstrijd stond hij voorop bij elke strijdlied, zijn medefans meenemend in het gezang voor zijn club.

De geliefde tribuneleider verlaat eind jaren tachtig zijn ware liefde om te gaan studeren in de Turkse hoofdstad. Bayraktar verhuist voor zijn studie naar Ankara, waar hij gaat studeren aan de Universitetit van Ankara. Ook hier vult hij zijn vrije tijd met het bezoeken van voetbalwedstrijden. Hij bezoekt de wedstrijden van Ankaragücü en raakt onder de indruk van de supporters en de club. Hij deelt zijn gedachten met de harde kern van Ankaragücü, de 'Gecekondu', die zijn nieuwe broeder onder zich neemt en zijn standpunten waardeerd. Bayraktar heeft er een nieuwe club bij, maar de club uit Bursa blijft natuurlijk zijn eeuwige favoriet.

In 1993 meldt Bayraktar zich bij het Turkse leger om zijn militaire dienst uit te dienen, een verplichting voor elke Turkse man. De fanatiekse voetballiefhebber reist af naar Mardin, waar helaas ook zijn noodlot te wachten staat. Niet veel later krijgt Bursa te horen dat hun held gesneuveld is in in de strijd en dat hij zal worden begraven met de Turkse vlag die zijn kist zal bedekken, een laatste dank van de vaderland voor elk gesneuvelde soldaat.

Als in het Atatürk Stadion in Bursa de laatste ceremonie voor Bayraktar aan de gang is, gebeurt er iets bijzonders. Honderden fans van Ankaragücü bestormen het veld met een spandoek met de volgende tekst: 'Abdülkerim Bayraktar is niet gestorven, maar leeft verder in onze harten'. Naast het verdriet voor hun grote verlies, is er ook vreugde bij de Bursaspor fans. Een vreugde door het ontstaan van een nieuwe broederschap, de broederschap tussen Bursaspor en Ankaragücü.

Dit is dus het voorbeeld hoe het voetbal zou moeten zijn. Niet meer onnodige stadionverboden en boetes voor de club. Niet meer het gehuil van kinderen die moeten toezien hoe hun vader wordt geraakt door een regen aan voorwerpen. We willen vriendschap en vreugde zien. Neem een voorbeeld aan deze twee clubs. Bursaspor die na zes minuten de naam van hun broeders scanderen, net zoals Ankaragücü de club uit Bursa toejuicht in de zestiende minuut, waarbij de desbetreffende minuten de stadscode van de clubs defineren. Deze ploegen zijn er altijd voor elkaar. Met op de velden een volle strijdlust en op de tribunes een eeuwige vriendschap, een vriendschap die te danken is aan Abdülkerim Bayraktar, een liefhebber met respect voor de ander...