Van Kaapstad tot Groningen: De grote doorbraak op 24-jarige leeftijd

Als kleine jongen doorbreken in de grote stad. Voor veel jongens een droom, maar voor slechts enkelen de werkelijkheid. Hoe is het om aan te sluiten in de stad als jongen van buitenaf, en hoe ga je om met alle druk? In de rubriek Van 0 Naar 100 spreekt Voetbalzone met spelers die vanuit een kleiner dorp zijn uitgegroeid tot een grote speler bij een profclub. Met deze week Peter Leeuwenburgh, die op 27-jarige leeftijd zijn debuut maakte in de Eredivisie na een succesvol avontuur in Kaapstad.

Door Morris Visser

Op tienjarige leeftijd kwam Leeuwenburgh terecht in de jeugdopleiding van Ajax. De keeper uit het dorpje Oud-Beijerland speelde destijds in de E1 (JO11, red.) van voetbalvereniging vv SHO. Het was tijdens een zaaltoernooi in Woerden dat Leeuwenburgh zich op jonge leeftijd in de kijker speelde. “Tijdens het toernooi was er een scout van Ajax aanwezig. Ondanks dat Oud-Beijerland eigenlijk buiten het scoutingsgebied viel, zei de scout gelijk: ‘Als ik deze jongen laat lopen, doe ik mijn werk niet goed.’”

Twee maanden later kreeg de familie Leeuwenburgh dan ook de langverwachte uitnodiging opgestuurd. “We kregen een brief op onze mat, en daarin werd toch wel vriendelijk doch dringend verzocht om mij aan te melden voor de talentendagen bij Ajax. Uiteraard gingen wij op het verzoek in, ik overleefde een aantal rondes en deed een paar keer mij bij de E2 (JO10, red.) en toen werd tegen mij gezegd dat ik in het volgende seizoen bij Ajax mocht komen voetballen.”

Op jonge leeftijd werd Leeuwenburgh als het ware in het diepe gegooid bij de club uit Amsterdam, al werd er hier alles aan gedaan om de keeper zich op zijn plek te laten voelen. “De ontvangst was heel warm, het waren leuke maar ook kwalitatief goede trainers. De stap naar de onbescheiden grote stad was toch best spannend, gelukkig werd ik warm onthaald.”

Ook de afstand tussen Oud-Beijerland en Amsterdam was even wennen. Met name voor de ouders van Leeuwenburgh, die alles overhadden voor hun zoon. “Mijn ouders reden vier keer per week op en neer naar Amsterdam, ook mijn opa nam een dag voor zijn rekening. Als ik zo terugkijk was dat echt dramatisch voor hen natuurlijk. Ik moest in de middag op de club zijn, dus mijn ouders hebben vaak gewoon op De Toekomst doorgewerkt. Ze hebben echt hun hele leven omgegooid voor mij, daar ben ik heel dankbaar voor.”

In de jeugd bij Ajax maakte Leeuwenburgh kennis met vele nieuwe culturen. Volgens Leeuwenburgh was dit een belangrijke leerschool als jongen van buiten de randstad. “Ik kwam binnen op een leeftijd waar veel nieuwe jongens samenkomen. Het was voor mij dan ook even wennen om ineens met jongens van buitenlandse komaf te spelen, in mijn dorpje was dit nog niet zo. Ik genoot hier echt van. In die tijd gingen we veel bij elkaar logeren dus ik heb veel verschillende culturen meegemaakt, dat was echt goed voor mijn persoonlijke ontwikkeling.”

Bij het Nederlands elftal zat Leeuwenburgh ook goed op zijn plek. Al is de doelman zich er van bewust dat hij bevoorrecht was door uit de jeugd van Ajax te komen. “De jeugdelftallen bestaan grotendeels uit spelers van Ajax, PSV en Feyenoord. Deze culturen lijken allemaal heel erg op elkaar, we klikten dus ook best wel goed.” Voor teamgenoot en vriend van Leeuwenburgh, Joey Pelupessy, was de switch naar het Nederlands elftal wel een uitdaging. “Joey kwam uit de jeugd van FC Twente bij het Nederlands elftal, hij vertelde mij wel eens dat hij dit echt lastig vond. Hij kon merken dat hij niet uit de randstad kwam en dat hij daardoor minder werd opgenomen in de groep.”

Leeuwenburgh heeft zich in zijn jeugd altijd op zijn plek gevoeld. Volgens de doelman komt dit voornamelijk door het afdwingen van respect, door zelf te presteren. “Ik stond te boek als een best groot talent, en ik denk dat je zeker in een jeugdelftal veel respect af kan dwingen door gewoon goed te presteren. Als je presteert krijg je vanzelf mensen om je heen.” Ook binnen Ajax heerste een goede sfeer volgens Leeuwenburgh, die zich totaal niet kan vinden in het imago van een ‘kille club’. “Ajax is gewoon echt een warm bad. Ik heb er veertien jaar rondgelopen en heb nog nooit het gevoel gehad dat ik niet goed werd behandeld.”

Na de complete jeugdopleiding van Ajax te hebben doorlopen, kwam het voor Leeuwenburgh niet tot een debuut in de hoofdmacht. De doelman kreeg een aanbod van Cape Town City FC uit Zuid-Afrika en greep deze kans met beide handen aan. “De eigenaar van de club had een verleden bij Ajax Cape Town, hij was dan ook erg trots dat hij een speler vanuit Nederland kon halen. Gelukkig waren de mensen bij de club ook gelijk heel behulpzaam en de spelers vingen mij goed op. Soms heb je wel momenten dat je een beetje de kat uit de boom kijkt, maar ik heb mij altijd op mijn plek gevoeld.”

In Kaapstad bewees de doelman gelijk zijn waarde. In de finale van het MTN 8 toernooi was Leeuwenburgh de grote man door twee penalty’s van de tegenstander te stoppen waardoor al snel de eerste prijs werd behaald. “Het hielp voor mij heel erg door belangrijk te zijn in de finale. Door de penalty’s te stoppen stond ik er gelijk goed op in het team. Als je in het begin niet speelt kan ik me voorstellen dat je je wel eenzaam gaat voelen. Ik ben niet iemand die met iedereen gelijk een praatje maakt, maar mijn teamgenoten waren gelukkig heel open.”

In Zuid-Afrika was het voor Leeuwenburgh op het begin even wennen aan de manier van omgaan met elkaar, een handelwijze die hij in Nederland momenteel wel eens mist. “Het is daar allemaal heel makkelijk en relaxed, nergens maakt men zich echt druk om. Voor elke uitwedstrijd moesten we bijvoorbeeld vliegen, de verantwoordelijkheid werd toen gewoon bij ons gelegd. Wij kregen onze boardingpassen en er werd gewoon gezegd: ‘De vlucht vertrekt om 15.00 uur, zorg maar dat je op tijd in het vliegtuig stapt’. In Nederland moeten we in de ochtend allemaal verzamelen en is alles veel strakker geregeld, wat mij betreft zou het hier ook wel wat losser kunnen.”

Gedurende de eerste maanden bij Cape Town City FC kreeg Leeuwenburgh het gevoel dat hij echt was doorgebroken als profvoetballer. Een lang naar uitgekeken moment voor de destijds 24-jarige doelman. “Ik had rond de twintig wedstrijden gespeeld in de Jupiler League (huidig Keuken Kampioen Divisie, red.) en dat vond ik gewoon net niks. Als mijn carrière hier op had gehouden, had ik niet echt het gevoel gehad dat ik een profvoetballer was. Mijn contract liep af bij Ajax dus ik kon gaan kijken naar nieuwe clubs. Ik kwam uit twee zware schouderblessures en ik had weinig gespeeld, ik had dus niet veel opties. Ik wilde gewoon ergens spelen, het maakte mij niet uit waar. Uiteindelijk kom je dan terecht in Kaapstad en ben je ineens belangrijk, daar doe je het voor.”

Voor Leeuwenburgh was het voetballen voor Cape Town City dan ook ineens een droom die uitkwam. “In Kaapstad was alles gewoon super professioneel, alles was net zo goed geregeld als in Nederland. Hier kreeg ik toch wel een trots gevoel, mijn wedstrijden waren op televisie, er zijn veel mensen in het stadion, mensen willen wat van je. Het ging alleen nog maar om presteren terwijl het bij Ajax ook vooral om het opleiden ging. Dit voelde echt als mijn eerste stappen in het betaald voetbal, op 24-jarige leeftijd.”

Ook Kaapstad werd in 2020 flink getroffen door de coronacrisis. Voor Leeuwenburgh was dit een zware periode, die zich hier voor het eerst alleen voelde. “Corona in Kaapstad was echt heftig, alles ging op slot en we mochten niet meer naar buiten. Op een gegeven moment mochten we alleen tussen 06.00 en 09.00 uur ’s ochtends naar buiten, dat was echt zwaar. Mijn vriendin was hoogzwanger dus iedereen had al plannen om ons te komen bezoeken, die plannen konden allemaal de prullenbak in. Dat was wel een naar vooruitzicht toen.”

Gelukkig voor Leeuwenburgh was hij niet helemaal alleen. Zo verklapt hij welk trucje werd gebruikt om de strenge regels enigszins te vermijden. “We mochten alleen de deur uit om boodschappen te doen. Samen met mijn vriendin reed ik dan snel langs de supermarkt om aan te tonen dat we boodschappen hadden gekocht, en daarna gingen we langs bij teamgenoten die in de buurt woonden. Dan zaten we gewoon de hele dag op het balkon. Het was een hele bijzondere, maar ook lastige periode.”

Na een periode van drie jaar in Zuid-Afrika liep het avontuur van Leeuwenburgh in 2021 op zijn einde, een avontuur wat een prachtige tussenstap bleek te zijn. “Ik had afgesproken met de club dat zij mee zouden werken aan een transfer. Ze wisten dat ik nog de ambitie had om een sportieve stap te maken, hier kon de club dan ook nog iets aan verdienen. Mijn zaakwaarnemer heeft toen wat gesprekken gehad in Nederland, en FC Groningen werd al snel concreet. Ik heb toen goede gesprekken gehad met Mark-Jan Fledderus, ook in Kaapstad, en dat gaf mij gewoon een heel goed gevoel. Voor mij was er geen seconde twijfel, ik wilde graag terug naar de Eredivisie.”

In Groningen werd de lang gekoesterde droom van Leeuwenburgh eindelijk werkelijkheid. Spelen in de Eredivisie was niet langer een mythe, maar de realiteit. “Bij Cape Town City had ik met mezelf al vrede gesloten dat ik tevreden zou zijn over mijn carrière, mocht dit in Kaapstad eindigen. Toen ik echter de eerste wedstrijd voor Groningen had gekeept, wist ik dat dit was wat ik altijd wilde. Ik keepte de eerste wedstrijden prima en hier wilde ik het niet bij laten, ik wilde mijzelf ook nog bewijzen op Eredivisie-niveau. Het heeft veel gekost, maar uiteindelijk heeft het zich op 27-jarige leeftijd wel uitbetaald.”

Leeuwenburgh heeft inmiddels 44 keer bij Groningen onder de lat gestaan. De doelman heeft zijn laatste wedstrijd voor de Trots van het Noorden zelfs al gespeeld, daar zijn aflopende contract niet wordt verlengd. Leeuwenburgh houdt alle opties open. “Ik voel me topfit, ik wil dus nog wel een stap maken. Het maakt mij niet heel veel uit waarnaartoe, er zijn clubs uit het binnen – en buitenland die interesse tonen maar er is nog niks concreet. Ik wacht gewoon nog rustig af.”

Dromen doet Leeuwenburgh wel, al blijft hij zeker realistisch. “Als de kans zich ooit voor zou doen zou ik nog wel naar Engeland willen. Zian Flemming is een goede vriend van mij, hij speelt bij Millwall in de Championship. Ik heb wel eens gekeken bij een wedstrijd en dat vond ik echt prachtig. Ik ben wel realistisch genoeg om te weten dat clubs uit de Premier League zich niet zullen melden, maar ik zou op een lager niveau de kans met beide handen aangrijpen.”

Als Leeuwenburgh tot slot terugkijkt op zijn weg naar de top, is hij dankbaar voor zijn jeugd in Oud-Beijerland. “Het was daar echt een hele veilige omgeving. Ik ben daar erg realistisch en rustig opgegroeid en dat is nu mijn kracht. Ik ben opgegroeid in een rustige omgeving en hier heb ik geleerd om extra na te denken voordat ik iets zeg, dat vind ik een prima eigenschap.”