Van bajesklant tot Premier League-spits: ‘Het heeft mij tien jaar gekost’

WATFORD - Gareth Southgate maakte onlangs de Engelse selectie voor de duels met Duitsland (1-0 verlies) en Litouwen bekend en menigeen had verwacht dat Troy Deeney opgeroepen zou worden, maar de aanvaller van Watford bleef thuis. Dat zijn naam wordt genoemd, zegt in ieder geval al veel over de ontwikkeling die de 28-jarige Deeney heeft doorgemaakt. De spits speelt immers pas twee seizoenen in de Premier League en zat vijf jaar geleden nog een gevangenisstraf van een kwartaal uit.

Deeney trapte in 2012 na een bezoek aan een nachtclub iemand tegen het hoofd en dat incident werd opgeslagen door beveiligingscamera’s. De voorhoedespeler werd veroordeeld tot een celstraf van tien maanden, maar kwam na tweeënhalve maand weer vrij. Deeney kwam achter slot en grendel tot het besef dat het anders moest, zo vertelt hij in een interview met de Daily Mail. Niet alleen voor hemzelf, maar ook voor zijn omgeving. “Mijn vader overleed vijf jaar geleden en heeft mij nooit in de Premier League zien spelen. Ik stel mijzelf altijd de brandende vraag of hij trots op mij zou zijn. Ik zou zo graag nog één gesprek met hem willen voeren. Ik vertel mijn zoon daarom vaak dat ik trots op hem ben, dat is nodig.”

“Ik heb veel fouten gemaakt, maar ik hoop dat mijn kinderen op een dag zeggen: ‘ja, mijn vader heeft fouten gemaakt, maar kijk ook eens wat hij heeft gedaan voor de foundation’”, zo doelt Deeney op de Troy Deeney Foundation die hij met vrouw Stacey heeft opgericht. Hun voornemen is om een sportcomplex te ontwikkelen waar studenten terechtkunnen die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Het gaat dan om studenten die moeilijk kunnen leren, communicatief weinig vaardig zijn en/of autisme hebben. Op dat complex, bij de Garston Manor School in Watford, kan er geleerd, maar ook gesport worden.

“Het is ons doel om het verschil te maken in de levens van die kinderen”, legt Deeney uit. Hij kwam tijdens zijn loopbaan tot het besef dat geld niet gelukkig maakt: “Er is meer dan dat. Als je jong bent, zeg je tegen jezelf dat je miljonair wilt worden en voetballer wilt worden. Maar als je daar eenmaal bent, vraag je je af of dat het nou wel is. Na een tijdje heb je nog maar een paar vrienden en heb je meer geld dan je ooit had kunnen bevroeden. Je kunt daar ook weinig mee doen, want als sportman kun je nauwelijks uitgaan, dus vandaar dat ik iets wilde bedenken waar ik voldoening uit zou halen. Dat is de foundation geworden.”

“Mijn dochter is nog maar twee jaar oud, maar mijn zoon is zeven en heeft geen problemen met leren. Hij realiseert zich dat hij min of meer bevoorrecht is. Ik ging een paar weken geleden met hem de stad in zodat hij zijn kerstgeld kon uitgeven. Toen we op de High Street liepen, zag hij een dakloze bij een winkel staan. Hij zei tegen mij dat hij zijn twintig pond aan de dakloze wilde geven omdat hij het zelf niet nodig had. Dus: als zelfs een zevenjarige dat al begrijpt, dan word ik heel gelukkig.” Het opvoeden ging niet vanzelf, voegt Deeney eraan toe. “Hij maakte zijn iPad eens kapot en zei: ‘boeit niet, je koopt toch wel een nieuwe voor me’. Ik heb hem twee en een half jaar laten wachten. Hij snapt de waarde van geld nu beter.”

Voetballers zijn in de ogen van Deeney te veel bezig met ‘money, money, money’ en hebben in de beleving van de bonkige puntspeler te weinig oog voor andere, belangrijkere zaken: “Mijn kinderen zullen een comfortabel leven kunnen leiden, maar ze moeten anderen blijven waarderen. Anderen die het moeilijker hebben, in financieel of medisch opzicht. Je moet nooit denken dat het allemaal wel oké is als het met jezelf goed gaat. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken, zo gaat het vaak met die generatie. Als je op social media kijkt, dan leidt kennelijk iedereen het mooiste leven van de wereld. Niemand zet er negatieve dingen op. Met mijn foundation wil ik ook goed doen, maar als het slecht gaat, moet ik daar ook op aangesproken worden. Dan zal het niet over de foundation gaan, maar over Troy Deeney.”

De Jamaicaanse Engelsman prijst zich gelukkig dat het goed met hem gaat, maar hij zal zijn verleden nooit uitwissen en nooit vergeten waar hij vandaan komt. Zijn ouders gingen uit elkaar toen Deeney jong was en dus had men het nooit breed thuis. Zijn moeder had drie baantjes om de boel draaiende te houden: “Mijn ma is mijn beste vriendin. Ik wilde succesvol worden om ervoor te zorgen dat mijn moeder niet meer zo hard hoefde te werken. Ik was vroeg een agressief mannetje, maar met dank aan mijn psycholoog kwam ik er weer bovenop. Ik kan nu ook nog wel fel zijn, maar dan alleen in de wedstrijden. Het heeft mij tien jaar gekost om de kalme persoon te worden die ik nu ben”, gaat Deeney verder.

“Ik weet waar mijn woede vandaan kwam. Ik was boos omdat ik het verprutste in het leven, was boos op mezelf. Ik was boos omdat mijn vader overleed. Hij is nooit op vakantie geweest en ik heb hem nooit op vakantie meegenomen. Ik wilde het wel, maar heb het nooit gedaan. Daar ben ik boos over. Ik heb nooit gezegd dat ik van hem houd, heb hem nooit geknuffeld of gekust. Het was gewoon niet iets wat we snel deden. Ik was daar boos over, maar dat heeft me ook weer gemaakt tot wie ik nu ben. Achteraf gezien is het altijd makkelijker”, glimlacht Deeney, die dit seizoen negen keer scoorde in 31 officiële wedstrijden voor the Hornets. Zijn contract bij Watford loopt nog door tot de zomer van 2021.