UEFA maakt zich belachelijk met verkwisten van de ‘Petr Cech Final’

Een Londense derby, op vijfduizend kilometer van de Britse hoofdstad. Het is anno 2019 allemaal mogelijk in de wondere wereld van de UEFA. Chelsea en Arsenal treffen elkaar woensdagavond in Baku, de hoofdstad van Azerbeidzjan. Het Olympisch Stadion biedt plaats aan 69.870 toeschouwers, maar het overgrote deel van de bezoekers heeft woensdag geen band met een van de twee Engelse grootmachten. De Europese voetbalbond heeft namelijk voor beide clubs slechts zesduizend kaarten in petto. De uitverkorenen die een toegangsbewijs hebben weten te bemachtigen moeten hemel en aarde bewegen, en flink de portemonnee trekken, om op tijd in Baku te geraken.

Door Rian Rosendaal

De UEFA komt herhaaldelijk met de slogan Equal Game-Football is open to everyone op de proppen en wil daarmee aangeven dat voetbal voor iedereen bereikbaar en betaalbaar moet zijn. Deze boodschap strookt echter niet met de moeite die aanhangers van Chelsea en Arsenal moeten doen om de finale te kunnen bijwonen, om over het beperkte aantal beschikbare toegangsbewijzen nog maar te zwijgen. Overigens hebben beide clubs niet eens alle kaarten verkocht: volgens Sky Sports reizen er vierduizend Arsenal-fans naar Baku, terwijl Chelsea gesteund wordt door tweeduizend supporters. Via ticketwebsite Viagogo zijn kaarten voor de finale voor een schijntje te verkrijgen. Op internet wordt steen en been geklaagd over het totale kostenplaatje, want in sommige gevallen zijn fans meer dan duizend euro kwijt voor de trip richting Azerbeidzjan. Met de populaire hashtag #BoycottBaku is door een gedeelte van de Arsenal-fans een petitie gestart om de de locatie van de finale alsnog te wijzigen. Enkele dagen na de lancering is de petitie al 16.000 keer ondertekend.

Wembley
“Het is schandalig dat de UEFA financieel gewin boven de schoonheid van het spel en de veiligheid van spelers plaatst”, liet een woordvoerder van de supportersgroepering vorige week optekenen door de Daily Mail. “Met deze petitie, hoe onrealistisch het misschien ook is, willen we de UEFA laten inzien dat ze een belachelijke keuze hebben gemaakt. Daarnaast roepen we op om de finale niet in Baku te laten plaatsvinden, maar te verplaatsen naar Wembley. Door het ondertekenen van deze petitie toon je solidariteit met de fans van zowel Chelsea als Arsenal, Henrikh Mkhitaryan (die door Arsenal wordt thuisgelaten, red.) en het voetbal als geheel.”

Ondanks de petitie, zal de finale woensdagavond 'gewoon' in Baku worden afgewerkt. Het gros van de spelers van Chelsea en Arsenal zal ongetwijfeld ook vraagtekens hebben geplaatst bij de keuze voor Baku als finaleplaats, maar een krachtig tegengeluid richting de UEFA blijft uit. Een sterspeler als Eden Hazard, die na de eindstrijd tegen Arsenal bekendmaakt of hij Chelsea trouw blijft of ingaat op de vermeende interesse van Real Madrid, is louter gefocust op de belangrijkste wedstrijd van deze voetbaljaargang. Mocht de Belgische aanvaller daadwerkelijk vertrekken uit Londen, dan wil hij in zijn laatste duel voor the Blues ten koste van alles triomferen. Arsenal-manager Unai Emery veroverde op zijn beurt met Sevilla al drie keer de Europa League en wil dolgraag een vierde trofee aan zijn totaal toevoegen.

Mkhitarayan
Dan is er ook nog de kwestie-Mkhitaryan. De vleugelaanvaller uit Armenië is niet opgenomen in de wedstrijdselectie van Emery. Dit allemaal vanwege de politieke spanningen tussen zijn geboorteland en Azerbeidzjan, waardoor hij in de groepsfase ook al de uitwedstrijd tegen Qarabag FK in Baku moest laten schieten. Het zorgde vooral op social media voor de nodige ophef bij voetballiefhebbers in heel Europa. Arsenal kwam vorige week dinsdag met een statement via de officiële kanalen en stuurde daarnaast een brief naar de UEFA om de heikele kwestie omtrent Mkhitaryan nog maar eens aan te kaarten . “We hebben uitvoerig alle opties onderzocht, maar nadat we dit hebben besproken met Micki en zijn familie hebben we gezamenlijk besloten dat hij niet met ons meereist.”

“Micki is een belangrijke speler geweest in aanloop naar de finale, dus het is een groot verlies voor ons vanuit teamperspectief. We vinden het zeer teleurstellend dat een speler een grote Europese finale misloopt door dit soort omstandigheden, aangezien je dit maar zelden meemaakt in je loopbaan.” De speler in kwestie, die twee jaar geleden trefzeker was in de Europa League-finale tussen Manchester United en Ajax, liet ook van zich horen en deed dat middels een post op zijn Instagram-account. “We zijn tot deze moeilijke beslissing gekomen nadat alle opties zijn overwogen. Dergelijke wedstrijden komen niet vaak voor en het besluit om niet te gaan doet dan ook erg veel pijn. Ik zal ondanks alles mijn teamgenoten steunen. Laten we hopen dat Arsenal de Europa League-beker mee terugneemt naar Londen.”

Petr Cech is er in tegenstelling tot zijn Armeense ploeggenoot wel bij. De 37-jarige doelman staat na een succesvolle loopbaan voor zijn allerlaatste wedstrijd als profvoetballer. Vorige week meldde Sky Sports dat Cech als sportief directeur zou terugkeren bij Chelsea, waar hij als speler onder meer de Champions League en Europa League wist te veroveren. Het bericht lijkt in de categorie mind games te vallen, want de sluitpost van Arsenal ontzenuwde de geruchten nog dezelfde dag. “Zoals ik al eerder heb gezegd, besluit ik over mijn toekomst na de laatste wedstrijd. Mijn focus ligt nu volledig op het winnen van de Europa League met Arsenal.”

De Europese vloek van Arsenal
Het is voor Arsenal de eerste Europese finale sinds 2006, toen in de finale van de Champions League werd verloren van het Barcelona van toenmalig trainer Frank Rijkaard, Giovanni van Bronckhorst en Mark van Bommel (2-1). Arsenal en Europese finales, het is sowieso geen gelukkige combinatie. In 2000 faalden the Gunners in de strafschoppenserie van de UEFA Cup-finale tegen Galatasaray, en in 1995 moest de Europa Cup II aan Real Zaragoza worden gelaten (2-1 nederlaag). Mohamed Alí Amar, beter bekend als Nayim, kroonde zich tot matchwinner door David Seaman diep in de verlenging te verschalken met een lob vanaf de middenlijn. De middenvelder speelde enige jaren daarvoor in het shirt van buurman Tottenham Hotspur, wat de nederlaag extra zuur maakte voor Arsenal. Nayim from the halfway line klonk het jaren later nog hatelijk van de tribunes op White Hart Lane als de Noord-Londense derby daar werd afgewerkt.

Nog langer geleden, in 1980, werd Arsenal in de eindstrijd van de Europa Cup II afgetroefd door Valencia. Net als twee decennia later tegen Galatasaray was de strafschoppenserie de Londenaren niet gunstig gezind. Slechts tweemaal kon de dertienvoudig kampioen van Engeland een Europese prijs toevoegen aan de prijzenkast. In 1971 werd ten koste van Anderlecht de Jaarbeursstedenbeker, de voorloper van de UEFA Cup, veroverd. De Belgische topclub won de eerste ontmoeting met 3-1, maar stond door een 3-0 nederlaag in de return alsnog met lege handen. Bijna een kwart eeuw later, in 1994, was de Europa Cup II geheel onverwacht een prooi voor Arsenal. Parma was de gedoodverfde favoriet en Boring Arsenal, vanwege het vaak saaie voetbal onder toenmalig manager George Graham en de ontelbare 1-0 overwinningen, leek bij voorbaat kansloos. De underdog uit Londen zorgde in Kopenhagen echter voor een enorme stunt door geheel in stijl met 1-0 te winnen van Gianfranco Zola en consorten.

Zola nam vier jaar later wraak in dienst van Chelsea. De Italiaan maakte het enige doelpunt in de eindstrijd van de Europa Cup II tegen VfB Stuttgart in 1998. Diezelfde prijs werd ook in 1971 veroverd. Chelsea kan sowieso betere rapportcijfers overleggen als het gaat om zegereeksen in Europa. In 2012 werd de Champions League bijgeschreven na een bizarre finale tegen Bayern München. Cech maakte in de verlenging een strafschop van Arjen Robben onschadelijk en was ook in de aansluitende strafschoppenserie de held van Chelsea door twee inzetten te keren.

Een jaar later werd de Europa League in de wacht gesleept. Een rake kopbal van Branislav Ivanovic in blessuretijd zorgde voor een 2-1 zege op Benfica in de Johan Cruijff ArenA. Het ging slechts een keer fout voor Chelsea en wel in mei 2008. Op een kletsnatte avond in Moskou groeide John Terry ongewild uit tot schlemiel. De verdediger had vanaf elf meter eeuwige roem kunnen vergaren, maar gleed uit en zag de bal via de paal naast het doel van Edwin van der Sar verdwijnen. De doelman maakte zich korte tijd later onsterfelijk door de strafschop van Nicolas Anelka te stoppen en daarmee Manchester United de Champions League te bezorgen. Terry daarentegen bleef ontroostbaar achter. De scheidslijn tussen winst en verlies is vaak flinterdun en het is goed mogelijk dat een geweldige individuele actie of juist een grote blunder woensdagavond het verschil maakt tussen de Londense rivalen.