Tussen hoop en desillusie

Zondag 21 maart, 2010. De verloren Europa League match thuis tegen Hamburger SV ligt al enkele dagen achter ons. Gisteren en eergisteren lag de nederlaag nog te vers in het geheugen, maar vandaag kan, nee, moet ik het van me afschrijven. Verslag van een fantastische avond, en meteen een hoopvolle analyse van ons Belgisch voetbal: tussen desillusie en hoop.

Het is donderdagavond 18 maart, ergens omstreeks 23:00, al doet het tijdstip er voor een echte fan op zo'n moment niet toe. Want wie de match zag, beseft dat hier niet de beste ploeg doorgaat. Met veel hoop begint Anderlecht aan de match, enkele furieuze aanvallen en twee corners na nog geen minuut nemen alle vrees voor het dodelijke tegendoelpunt weg, en ik besef meteen dat we een heroïsche avond tegemoet gaan, alles of niets. Ondanks de goeie start verwaterde het spel al vlug, en dan volgt het onvermijdelijke tegen een uitgekookte ploeg: 0-1, meteen het enige moment van de match waarin ik er niet meer in geloofde. Enkele minuten later sta ik zowat te dansen voor de TV, en twijfel ik er niet aan dat Anderlecht doorgaat: via Romelu Lukaku en Matias Suarez wordt het nog 2-1 voor rust. De tweede helft vangt Anderlecht al even furieus aan, bijna bereikt Jelle Van Damme Lukaku, en dan volgt opnieuw een mokerslag: 2-2. De triomf van Marcell Jansen en HSV duurt echter niet lang: 10-15 dolle minuten later staat Sporting Anderlecht er weer helemaal, Lucas Biglia en Mbark Boussoufa kloppen aan de poort van de kwartfinales. Anderlecht trekt ten aanval met een enorm enthousiasme, maar wordt met 3 verdedigers enorm koud gepakt: 4-3. Nog steeds wanhoop ik niet, maar wanneer de blessuretijd ingaat aanvaard ik als laatste de desillusie: de best voetballende ploeg is uitgeschakeld. Een applaus van het thuispubliek en algeheel medeleven in de pers, ook hier op Voetbalzone, verzacht de pijn van de enorme ontgoocheling echter niet, en die avond spoken de beelden nog lang door mijn hoofd.

Maar het is vandaag zondag, enkele dagen later. Er is geloot voor de kwartfinales van de Europa League en zie: er zit voor het eerst sinds 1997 een Belgische ploeg bij, Standard, die uitgerekend Hamburg treft. Ergens speelt nog in het achterhoofd het idee van een Belgische kwartfinale, maar tegelijkertijd legt het Belgische voetbal Europees de omgekeerde weg af van Anderlecht-Hamburg: na enorme teleurstelling, krampachtig spel en vroegtijdige eliminaties lijkt er beterschap, lijkt er licht te gloren aan het einde van de donkere tunnel van de afgelopen jaren. Er lijkt eindelijk reden tot hoop. Wie de UEFA-coëfficiënt er op naslaat op Wikipedia, ziet de opmerkelijke stijging dit jaar in behaalde punten, en een oprechte fan als ik, die op alle andere vlakken altijd pessimistisch is, ziet daarin een herstel van het Belgisch voetbal. Schotland is ingehaald, en een rechtstreeks ticket naar de Champions League-groepsfase zou fantastisch zijn voor het Belgische voetbal. Als Standard, Club Brugge en Anderlecht ook volgend jaar goede resultaten neerzetten, moet het mogelijk zijn om Zwitserland en Griekenland bij te benen. Dit acht ik echter mogelijk, vooral omdat Club Brugge er weer staat na enkele moeilijke jaren.

Ergens zegt het wel veel dat we gedoemd zijn tot punten bijeen schrapen, en ergens zegt het veel dat Boussoufa geblesseerd is in Hamburg door een schoppartij op het veld van Charleroi enkele dagen voordien, maar we timmeren aan de weg, timmeren aan het moment dat we weer iets voorstellen, dat een kwalificatie tegen Anderlecht of Brugge geen reden tot gerechtvaardigde ontspanning meer is. Overdreven optimisme zegt u misschien: de pessimistische Nederlandse en Belgische voetbalfan zien de Jupiler Pro League en de Eredivisie steeds verder wegvallen, en laten geen gelegenheid voorbij gaan om aan de alarmbel te trekken. Maar ik meen dat er een dag komt waarop de kwalificatie van een Belgische voetbalploeg, en dan liefst mijn geliefde Anderlecht, voor de kwartfinales van de Europa League of Champions League geen reden meer is tot een Clubexpert-artikel. Hoop doet leven, zegt men soms.