‘Toen ik Eriksen hier in het Nederlands aansprak, schrok hij een beetje’

Hans Mpongo maakte afgelopen maand een ware droomtransfer. De in Den Haag geboren aanvaller liet Nederland op jonge leeftijd achter zich met de droom en ambitie om in Engeland profvoetballer te worden. Na jaren van volharding is die droom nu uitgekomen, aangezien hij Needham Market dankzij een succesvolle stageperiode verruilde voor het tweede team van Brentford. Van de Southern League Premier Division Central oftewel non-league naar een club die uitkomt in de Premier League.

Door Chris Meijer

Mpongo moest afgelopen week even met zijn ogen knipperen. Nog geen maand eerder was hij niet eens altijd basisspeler op het zevende niveau van het Engelse voetbal. Nu stond hij ineens op het trainingsveld bij het eerste elftal van Brentford, met bijvoorbeeld de in januari aangetrokken Christian Eriksen. “Ik praat iedere dag met Eriksen. Toen ik Eriksen voor het eerst in het Nederlands aansprak, schrok hij een beetje. ‘Huh, je bent Nederlands?’, reageerde hij. Ja, dat was wel leuk. Hij helpt me enorm, het is enorm leerzaam. En het is ook een beetje gek, want het geeft aan hoe snel de situatie kan veranderen”, vertelt Mpongo met een brede glimlach. “Een maand geleden zat ik nog bij Needham Market, nu train ik ineens met het eerste elftal van een Premier League-club. Ik kan God, mijn moeder en mijn mentor niet genoeg bedanken voor wat ze voor me gedaan hebben.”

Zijn moeder nam in 2016 de beslissing om naar Engeland te vertrekken, om bij haar zus in Zuid-Londen te gaan wonen. Mpongo groeide op in Den Haag, waar hij voor amateurclubs TAC’90 en Vredenburch speelde. “Ik wist wel dat er twee profclubs mij in de gaten hielden, maar van een stage is het nooit gekomen”, vertelt de achttienjarige aanvaller over zijn voetbaljaren in zijn geboorteland, waarin hij Nederland tijdens de Danone Nations Cup in 2015 vertegenwoordigde. Op het toernooi voor schoolkinderen tussen de tien en twaalf jaar oud ontmoette hij Zinédine Zidane. “Mijn moeder vertelde op een gegeven moment dat we voor mijn voetbalcarrière naar Engeland gingen. Ik snapte daar niets van, want we hadden alles in Nederland. Ons eigen huis, school, haar werk, vrienden: we hadden het in Nederland niet makkelijk, maar ik had wel alles. Ik probeerde alles te doen om te zorgen dat we in Nederland zouden blijven. Ik belde zelfs mijn vrienden om me te helpen, zodat ze mijn moeder zouden overhalen.”

“We hebben alles in Nederland achtergelaten voor mijn voetbalcarrière. Daardoor was het voor mij uitgesloten dat ik in Engeland geen prof zou worden. Ik doe alles voor mijn moeder, dat zit nog steeds in mijn hoofd”, zegt Mpongo overtuigd. De weg naar het profvoetbal liep echter niet over rozen. Toen hij net twee maanden in Engeland was, mocht hij op stage komen bij Norwich City. “Die stageperiode heeft mijn ogen geopend, het werd me toen duidelijk dat het niet makkelijk zou zijn om de stap naar een profclub te maken.” Kort na de mislukte stageperiode bij Norwich City liep hij Don Ubah tegen het lijf. Ubah - die Mpongo steevast zijn mentor noemt - nodigde hem uit om zich aan te sluiten bij zijn Albatross Academy. “Hij heeft me altijd voorgehouden dat het niet makkelijk zou zijn om het profvoetbal te halen, dat ik hard moest trainen.”

“De eerste maanden in Engeland waren heel moeilijk. Honderd procent, honderd procent. Dat was écht hard”, zo blikt Mpongo terug. “Het Nederlandse voetbal is héél anders dan hoe het er in Engeland aan toegaat. Alles gaat in Nederland over de grond, daar houd ik van. Maar hier gaat alles door de lucht en in het begin was ik geen sterke guy, ik was vrij skinny. Ik zag alles door de lucht vliegen, op een gegeven moment dacht ik: waar ben ik beland? Wat doe ik hier?” Het liefst wilde Mpongo zo snel mogelijk terug naar Nederland. ‘Het wordt niks als ze hier zo voetballen’, zei hij tegen zijn moeder. “Mijn moeder en mijn mentor hebben me aangemoedigd om te blijven werken en mentaal sterk te zijn: ‘Keep your head up, je moet door deze dingen heen en God doet dingen om je sterker te maken’. Ik weet echt niet waar ik zonder hen zou zijn. Waarschijnlijk was ik dan nu in Nederland geweest, niks aan het doen.”

Buiten de Albatross Academy was Mpongo in zijn eerste jaren in Engeland actief in het school- en collegevoetbal. Hij speelde zelfs voor England Schoolboys, het team met de beste spelers uit het collegevoetbal. “Een van mijn leraren wilde me naar Crystal Palace en West Ham United sturen, omdat hij niet begreep dat ik niet bij een club speelde. Dat is uiteindelijk niets geworden. Ik was in die tijd ook actief in een districtsteam, daarmee speelden we wedstrijden tegen profclubs met de beste spelers van het gebied waarin ik woonde.” Tussendoor werkte hij talloze stages af bij profclubs, binnen én buiten Engeland. “Ik heb niet genoeg vingers om de hoeveelheid clubs waar ik stage heb gelopen op te tellen. Moet ik ze vertellen?”, vraagt Mpongo lachend. “Norwich City, Wolverhampton Wanderers, Stevenage, Southend United, Blackburn Rovers, Lincoln City, AFC Wimbledon, Barnsley, Stoke City, Huddersfield Town, Leyton Orient, Peterborough United, Scunthorpe United, Havant & Waterlooville, KV Mechelen, FC Porto, Villanovense en nog een Duitse club.”

“Dus ja, ik ben overal geweest. Overal. Er is een periode geweest waarin ik tegen mezelf heb gezegd: ik wil stoppen, ik wil niet meer spelen. Ik kreeg constant weer een afwijzing te horen, ondanks dat ik het voor mijn gevoel goed deed. Daar heb ik mee gestruggeld”, gaat Mpongo verder. Tot vorige maand had hij pas twee clubs op zijn cv staan: Andover Town (actief op het tiende niveau van het Engelse voetbal) en Needham Market (actief op het zevende niveau van het Engelse voetbal). Hij streek een aantal maanden geleden neer in Needham, dat ruim twee uur ten oosten van zijn woonplaats Londen ligt. “Het was niet echt makkelijk, want ik was een van de jongste spelers en speelde eigenlijk nooit negentig minuten. Het niveau was wel hoog, ondanks dat het non-league was. Bijna mijn hele team bestond uit oud-profs. Ik was altijd invaller en ging wel denken: wat doe ik fout? Ik trainde goed en maakte goals, maar speelde niet al teveel. Toch kan ik niet slecht over Needham praten, ze hebben me echt de kans gegeven en de manager heeft me enorm geholpen.”

Eigenlijk had Mpongo verwacht dat Needham Market hem in januari zou gaan verhuren aan een club die een treetje lager speelt. In plaats daarvan kreeg hij te horen dat hij een stagewedstrijd mocht gaan spelen voor Brentford. “Toen Brentford kwam, dacht ik: huh, Brentford? Hoe? Dat kwam wel uit het niets. Ik wist wat ik moest doen. Maar natuurlijk zat in mijn hoofd dat ik bij zoveel clubs al was geweest, zonder succes. Ik wilde er alles aan doen dat Brentford me zou aannemen. Na die wedstrijd is alles heel snel gegaan. De volgende dag kreeg ik een belletje dat ik terug mocht komen voor nog twee trainingsdagen. Maar al na de eerste dag kreeg mijn manager een belletje dat ze me een contract zouden gaan aanbieden. Ik was heel blij toen ik dat hoorde. Over the moon. Ik heb God op mijn knieën bedankt, want ik heb er zóveel voor overgehad. Mensen weten niet wat je moet laten om het profvoetbal te halen.”

Nu dat gelukt is, pakt Mpongo alle mogelijkheden aan die hem bij Brentford geboden worden. “We trainen iedere dag, bij Needham Market was dat twee keer per week. Het tempo en het niveau liggen natuurlijk een stuk hoger, al helemaal bij het eerste. Het was wel even wennen, maar de boys hebben me gesteund. Ze zeiden dat ik het goed doe en dat ik hier met een reden ben. Vrijwel iedereen in dit team komt van grote clubs, dat is bij mij natuurlijk wel anders. De faciliteiten zijn top: een gym, meerdere velden, alles. Ik probeer alles te gebruiken, ik ben iedere dag in de gym en een van de laatste die het trainingscomplex verlaat.” Hij bespaart de nodige reistijd, want Brentford heeft hem een hotelkamer dicht bij het trainingscomplex in het westen van Londen gegeven. “Want ze weten waar ik woonde in Londen. De buurt is niet echt veilig, er zijn veel steekincidenten en gangs.”

Het voetbal heeft Mpongo een uitweg geboden en zijn eerste profcontract - dat loopt tot het einde van het seizoen en een optie heeft voor een extra jaar - smaakt naar meer. “Ik heb nu een profcontract getekend en dat is goed, maar ik ben nog steeds niet waar ik moet zijn. Er zijn nog veel dingen waar ik hard aan moet werken, ik moet nog beter worden. Ik ben blij, alleen is dit niet mijn plafond. Brentford is een hele goede club, een Premier League-club, met hele goede mensen, maar ik weet dat ik altijd nog hoger kan gaan als ik hard werk en geconcentreerd ben.”