Swolfs (23) over emotionele laatste maanden als prof: ‘Dat haat ik aan voetbal’

Anthony Swolfs verraste afgelopen zaterdag vriend en vijand door zijn afscheid als voetbalprof aan te kondigen. De 23-jarige eerste doelman van FC Dordrecht en eerder Telstar en Waasland-Beveren stopt er per direct mee om zich volledig te kunnen storten op zijn eigen bedrijf waarmee hij mensen wegwijs maakt in de beleggerswereld. In een emotioneel interview met Voetbalzone blikt hij terug op de moeilijke laatste maanden voor hij zijn besluit wereldkundig maakte. Een monoloog van de doelman die dankzij een uitstekend laatste optreden tegen FC Volendam in het team van de week is opgenomen.

Door Thijs Verhaar

“Eindelijk is het hoge woord eruit. Ik stop als professioneel voetballer, terwijl ik heel goed weet dat duizenden mensen met mij zouden willen ruilen. Ik besef mij ten volle dat ik een luxepositie had en daar ben ik ook enorm trots op. Ik heb het profvoetbal gehaald, de afvalrace gewonnen. Ik heb wedstrijden mogen spelen in de hoogste divisie van België en op het een na hoogste niveau in Nederland. Niet omdat ik het grootste talent ben, maar omdat ik altijd harder heb gewerkt dan mijn concurrenten. Als keeper kun je wel fysieke voordelen hebben, maar je vindt nooit een Messi op goal. Die bestaan niet. Degene die het hardste werkt en het meeste doet, wordt in mijn ogen de beste keeper. Zelf heb ik er vijftien jaar alles gedaan en gelaten om de profs te halen, maar op mijn 23e is het klaar. Het ging niet meer.

Ik was tot vorige week de eerste doelman van de mooie club FC Dordrecht. Zij gaven mij dit seizoen een kans en de trainer vertrouwde op mij. Daarom heb ik het er ontzettend moeilijk mee gehad om mijn keuze aan hem en aan de jongens over te brengen. Je wilt niemand in de steek laten, maar tegelijkertijd voelde ik dat ik niet honderd procent meer kon geven. Ik ben jarenlang bezig geweest om mezelf ook naast het voetbal te ontwikkelen en heb nu iets gevonden wat mij nog meer voldoening geeft. De afgelopen jaren leerde ik eerst Spaans en Frans in mijn avonduren, terwijl ik ook de opleiding International Business Management heb gedaan. Allemaal interessante dingen, maar ik kon er eigenlijk vrij weinig mee in mijn uren die ik over had na de trainingen en wedstrijden.

Uiteindelijk introduceerde een vriend van mij - nu mijn compagnon - me in de beleggerswereld en dat greep mij direct. Afgelopen zomer besloten we samen een bedrijf op te zetten en ik heb flink onderschat hoeveel tijd dat opslokt, maar de zaken gaan goed. Het zorgde ervoor dat ik na de training thuis vaak nog van ’s middags 14.00 uur tot ’s avonds 23.00 uur bezig was. Dat heb ik maandenlang gecombineerd, tot ik het gevoel kreeg dat ik moe aankwam op trainingen. Niet fysiek moe, mentaal moe. Ik had natuurlijk min of meer twee fulltimejobs. Ik heb altijd geprobeerd honderd procent te geven en heb ook niet het gevoel dat ik verzaakt heb, maar ik wist wel dat het moment zou komen dat ik minder zou gaan presteren. Dat vond ik niet fair toe naar FC Dordrecht, dus moest ik van mezelf kiezen. Uiteindelijk heb ik besloten dat mijn nieuwe job me meer voldoening geeft dan de voetballerij, dus maakte ik die voor velen onbegrijpelijke keuze.

De afgelopen dagen heb ik veel reacties vanuit de voetbalwereld en daarbuiten gekregen dat ze dat stoer of dapper vinden, maar zo zie ik dat zelf niet. Ik móést nu een knoop doorhakken. Mijn vriendin en mijn ouders zagen al maanden aan me dat er iets knaagde en ik had er veel schrik van voor wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren. Toen ik mijn contract in Dordrecht tekende, was het plan om na dit seizoen een stap omhoog te maken. Gedurende het jaar ontstond er ook wat interesse vanuit de Eredivisie en de hoogste twee Belgische competities. Dat zou voor een speler in mijn positie een mooie opsteker moeten zijn, maar ik dacht alleen maar aan het feit dat ik helemaal niet meer zou kunnen stoppen als een club misschien wel een paar ton voor mij zou betalen. Dan had ik nog een veel groter probleem gehad dan nu, want de clubleiding van Dordrecht was natuurlijk niet blij met mijn keuze.

Dat is nog een understatement. Ze waren écht niet blij met mij, want de club had natuurlijk de hoop wat aan mij te kunnen verdienen. En ik was ook nog eens de eerste keeper. Ik speelde elke week, dus dat was nog een extra reden voor de club om teleurgesteld te zijn. Dat snap ik ook allemaal, maar ik heb toch mijn situatie aan hen uitgelegd. Nooit eerder had ik verteld van mijn andere werkzaamheden, dus dat kwam als een verrassing toen ik mijn keuze een paar dagen voor de winterstop kenbaar heb gemaakt. Ik heb hen eerlijk gezegd dat ik ervan overtuigd ben dat ik beide dingen niet op honderd procent kon blijven doen en de prioriteit wilde geven aan mijn carrière buiten het veld. Dat gevoel knaagde al maanden aan me en ik was blij toen het hoge woord eruit was. Het was natuurlijk niet fijn om hun gezichten te zien en hun teleurstelling te proeven, maar uiteindelijk legde de club zich bij mijn besluit neer.

Ik moet zeggen dat ik echt heel blij en dankbaar ben voor de manier waarop ze het daarna hebben opgepakt. De clubleiding heeft me gevraagd om aan blijven tot ze een nieuwe keeper hadden gecontracteerd en dat heb ik uiteraard gedaan. Ik wilde de ploeg niet zonder eerste doelman achterlaten en heb er alles aan gedaan om de jongens tot mijn laatste dag te helpen. Uiteindelijk heb ik nog vier wedstrijden gespeeld met de gedachte dat het misschien wel mijn laatste zou zijn. Nu is dat moment gekomen, want de club heeft met Liam Bossin een geschikte vervanger kunnen vinden. Ik heb vorige week nog een paar keer met hem kunnen trainen en ik vind hem een heel aardige keeper. Wel was het echt een gekke situatie omdat je normaal gesproken de beste wilt zijn en nu toch ook hoopt dat een ander beter is. Het was een psychologische tweestrijd, want ik wilde me ook nog een laatste keer bewijzen als prof.

Voor mij is het dus mooi dat ik met een clean sheet kon eindigen tegen FC Volendam. Ik speelde misschien wel mijn beste wedstrijd van het seizoen met tien reddingen. Daar heb ik de jongens hopelijk een dienst mee bewezen. Voor de ploeg is het een mooie opsteker om een punt te pakken tegen een potentiële titelkandidaat. Dat is belangrijk voor het moraal. We begonnen met zijn allen heel slecht aan het seizoen en verloren veel wedstrijden. Iedereen zag dat we week na week minder vertrouwen kregen en dat heeft ook invloed gehad op mij, al staat mijn keuze om te stoppen daar volledig los van. Het is een volledig rationele afweging geweest, want zonder mijn bedrijf had ik met alle plezier door willen voetballen voor onze fans. Velen van hen hebben mij met berichtjes bedankt voor de inzet en het voelt heel goed om te weten dat ik werd gewaardeerd. Andersom hoop ik ook met heel mijn hart dat de ploeg weer gaat winnen en weer naar boven kan kijken.

Maar ben ik dan niet bang dat het gaat knagen? Wat als ik wel door had gezet? Ik sta toch niet voor niets in het team van de week? Het zou inderdaad kunnen dat ik een hoger niveau had kunnen bereiken dan nu, maar de harde waarheid is dat je in de voetballerij maar zo goed bent als je laatste wedstrijd. Dat heb ik vorig seizoen bijvoorbeeld bij Telstar wel gezien. Voor mijn gevoel draaide ik een goed seizoen. Allez, laat ik zeggen dat er goede wedstrijden bijzaten. Toch kwam ik er uiteindelijk naast te staan en dan zit je daar tweehonderd kilometer van huis, zonder je familie. Ik was juist gekomen om minuten te maken en ervaring op te doen, maar je hebt het niet altijd in eigen hand. Dat was een harde les voor mij. Je kunt zo hard als je kunt vechten, keihard trainen en wat dan ook, maar als een trainer de voorkeur geeft aan een ander, heb je dat als voetballer te accepteren.

Sommige mensen vragen me nu of ik de keuze ook had gemaakt als ik in de Eredivisie of in de top van België had gespeeld en mijn antwoord is dat ik denk van wel. Het ligt ook absoluut niet aan Dordrecht, maar aan mij. Ik haat het enorm aan voetbal dat er altijd wel iemand is die beslist over jouw lot. Of het nu de trainer is, of iemand van het bestuur; er zijn altijd anderen die bepalen wat er met jou gebeurt. Daar heb ik mijn hele carrière moeite mee gehad, maar als speler sta je machteloos. Ik kom uit een gezin met allemaal hardwerkende, zelfstandige zakenmensen. Dat wrong steeds meer. Ik voelde dat ik mijn leven ook anders in kan richten en met mijn eigen bedrijf heb ik eindelijk die vrijheid gevonden die ik blijkbaar altijd nodig had.

Ik ben er na maanden van twijfel nu eindelijk voor honderd procent zeker van dat ik de juiste keuze heb gemaakt en wil graag iedereen bedanken die iets voor mij heeft betekend in mijn carrière. Het is een mooie tijd geweest, waar ik bijzonder dankbaar voor ben. Echt merci! Toch neem ik nu niet definitief afscheid, want je weet nooit hoe het leven loopt. Ik kan onmogelijk voorspellen wat ik over drie of over vijf jaar wil. Een jaar geleden zou ik ook niet hebben gezegd dat ik nu geen prof meer zou zijn… Misschien komt er ooit wel een aanbod waarop het plaatje sportief, financieel en qua levenskwaliteit helemaal klopt. Ik zou bijvoorbeeld nooit voor heel veel geld aan de andere kant van de wereld willen spelen, want dan mis ik mijn familie. Het moet echt allemaal perfect passen en voorlopig gaat dat het beste in de beleggerswereld.”