‘Stond ik ineens met Van Bommel en dat soort mannen op het veld’

De wereld lag Joep Hakkens exact vier jaar geleden zowel letterlijk als figuurlijk aan de voeten. Na een seizoen bij PSV en een, in zijn eigen woorden, ‘superjaar’ bij KRC Genk klopten verschillende topclubs uit Italië en Engeland bij de in Nederland geboren middenvelder aan, maar hij wees de aanbiedingen af om zijn vertrouwde omgeving niet te hoeven verlaten. Nu maakt hij komende zomer de overstap van Lommel SK naar Witgoor Sport Dessel, waardoor hij zijn nog altijd prille loopbaan vervolgt op het zesde niveau van het Belgische voetbal. “Maar ze zijn nog niet van me af”, zo klinkt het vastberaden.

Door Chris Meijer

Dat zijn leven er nu heel anders had kunnen uitzien, schiet geregeld door het hoofd van Hakkens. Wat als? Wat als hij in de zomer van 2016 wél was ingegaan op de interesse van topclubs uit Engeland of Italië? Wat als hij had besloten om PSV niet te verlaten? Het zijn vragen die hij geregeld voor zichzelf probeert te beantwoorden. “Ik had zomaar bij zo’n club in de beloften kunnen spelen, of zelfs met het eerste kunnen meetrainen. Maar ja, dingen lopen zoals ze lopen”, klink het realistisch uit de mond van de negentienjarige middenvelder. “Ik heb het allemaal meegenomen, mentaal heeft het heel veel geholpen. Dat maakt het ook makkelijker om nooit op te geven, dat staat niet in mijn woordenboek.”

De wieg van Hakkens stond in het Brabantse Eersel, maar hij groeide twintig kilometer zuidelijker aan de andere kant van de grens in het Belgische Lommel op. Zijn eerste stappen op het voetbalveld zette hij bij het lokale Lommel SK, waarna hij al snel werd opgepikt door Genk. In de jeugdopleiding van de viervoudig kampioen van België speelde hij zich binnen twee jaar in de kijker bij PSV. “Ze volgden me al een tijdje en wilden me op gegeven moment officieel aantrekken. We zijn op gesprek gegaan, dat verliep allemaal naar wens en ik heb gekozen om te gaan. De opleiding sprak me altijd wel aan, het Nederlands voetbal ook. Ik had twee jaar bij Genk gespeeld, dus ik had een redelijk niveau. Dat was al leuk, maar PSV was wat anders. De accommodatie, iedere training stonden er wel vijf trainers op het veld. Stond ik ineens met Van Bommel en dat soort mannen op het veld, iemand die bij Barcelona gespeeld heeft. Tja, dan pik je wel wat op.”

“Dat vond ik geweldig om mee te maken. Je probeert dan wel even wat beter te luisteren naar wat Van Bommel te zeggen heeft. Het zat er altijd wel in dat hij hoofdtrainer zou worden. Hij was heel direct, wist precies wat hij moest verwachten van de spelers”, vertelt Hakkens over de samenwerking met de oud-middenvelder en latere hoofdtrainer van PSV. In Eindhoven maakte hij deel uit van de Onder-15. “Ik heb met Mootje (Ihattaren, red.) samengespeeld, die speelde twee leeftijdscategorieën hoger. Bij hem zag je wel dat het talent er van afdroop. Verder speelde ik met Cody Gakpo, Armando Obispo, Joël Piroe, dat soort jongens... Zij zetten op dit moment mooie stapjes, dat is prachtig om te zien. Het contact is wel vrij snel verwaterd."

Dat Hakkens PSV al na een jaar achter zich liet, had te maken met het feit dat hij op zijn Nederlandse school moeilijk kon aarden. “De overstap op zich viel mee, qua voetbal. Natuurlijk moest ik me even aanpassen, maar het liep al snel goed. In België proberen ze wat liever te zijn en een beetje om de pot te draaien, maar in Nederland zeggen ze meteen waar het op staat. Als voetballer word je daar een beter van, ook al moet je even wennen. Alleen met school had ik enorme moeite, dat is totaal anders dan in België. Het is veel meer op jezelf gericht, van: zoek het maar uit. Dat beviel me niet zo goed. School is ook belangrijk, dus dat heeft me uiteindelijk doen besluiten om weer terug naar Genk te gaan”, legt hij uit. Aanvankelijk bleek de terugkeer naar Genk een goede keuze, want Hakkens beleefde een uitstekend seizoen. Op vijftienjarige leeftijd stonden de Italiaanse en Engelse topclubs voor hem in de rij.

“Het ging allemaal via een zaakwaarnemer die in Engeland en Italië voor topclubs werkte. Hij belde dat die clubs me wilden hebben. ‘Ze willen je echt graag hebben’, je kent het verhaaltje wel. Ze zijn later nog wel een paar keer teruggekomen. Toen mijn vader voor het eerst erover gebeld werd, was ik buiten aan het voetballen. Ik kwam op gegeven moment terug naar binnen en toen was hij nog altijd aan het bellen, waardoor ik zoiets had van: wat is dit? Nadat het gesprek was afgelopen, vertelde hij waar het over ging. Wow, dacht ik. Ik heb die nacht daarna ook niet veel geslapen, ik was voortdurend aan het denken wat ik er mee zou doen. Tijdens het voetballen was ik er ook continu mee bezig”, zo dwalen de gedachten van Hakkens even terug naar het voorjaar van 2016. Uiteindelijk besloot hij niet in te gaan op de belangstelling vanuit Italië en Engeland.

“Ik heb er veel over nagedacht. Mijn ouders hebben er altijd op gehamerd dat school heel belangrijk is, ze wilden dat ik dat ook zou afmaken. Voetbal is leuk, maar als je je been breekt en niet meer kan voetballen, moet je wat achter de hand hebben. Vanwege school en mijn familie heb ik het niet gedaan, maar achteraf had ik het moeten doen. Voor de ervaring, want ik had heel veel kunnen bijleren. Maar ook het financiële aspect. Die aanbiedingen waren heel mooi, ja. Op zowel financieel als sportief vlak zou ik een stapje vooruitgaan. Ik heb daar heel veel spijt van”, verzucht Hakkens. Tegelijkertijd heeft hij de nodige lessen getrokken uit deze periode in zijn leven. “Ik heb er heel veel uit geleerd, mentaal ben ik heel sterk. Er komt zóveel op je af. Het geld, trainingscomplexen van al die clubs, zaakwaarnemers die allemaal een graantje willen meepikken. Als jonge kerel is het lastig daarmee om te gaan.”

Het leek in eerste instantie niet eens een slecht besluit om bij Genk te blijven. Na een goed jaar in de Onder-17 was er sprake van dat Hakkens een contract zou krijgen voorgeschoteld. “Uiteindelijk is dat er niet van gekomen, al weet ik tot op de dag van vandaag niet waarom. Andere jongens van mijn generatie, die in mijn ogen minder goed waren, kregen wél een contract. Dan krijg je mentaal zo’n enorme tik, het is lastig om dan alles te blijven geven. Noem het maar een zware klap, en het is maar net hoe je er zelf mee omgaat. Ik had niet per se moeite om me te blijven motiveren, maar ik ben altijd wel blijven zitten met de vraag: ‘Waarom zij wel en ik niet?’ Dat heeft natuurlijk invloed, op je mindset. Het heeft me aan het denken gezet: wat als ik bij PSV was gebleven? Wat als ik naar Engeland of Italië was gegaan?” Bovenop het uitblijven van een contract, kwam er een zware knieblessure op een cruciaal moment in zijn loopbaan.

Op het moment dat Hakkens in de zomer van 2018 een kans leek te krijgen in de voorbereiding op het nieuwe seizoen met het eerste elftal van Genk, scheurde hij zijn meniscus. “Normaal zou ik in de voorbereiding waarschijnlijk mee zijn gegaan op trainingskamp, alleen kwam dat er nu niet van. Tja, klote. Je moet in het voetbal veel geluk hebben, ook met blessures. Toen ik terugkwam, had ik een paar maanden in mijn ontwikkeling gemist en dat remt wel. Op zich kwam ik sterk terug, maar op de een of andere manier heb ik nooit meer een kans gekregen.” Na anderhalf jaar in de beloften van Genk te hebben gespeeld, koos Hakkens voor een terugkeer naar Lommel. In eerste instantie op huurbasis, maar afgelopen zomer nam de op het tweede niveau van het Belgische voetbal uitkomende club hem definitief over. Heel even was een overstap naar Nederland nog aan de orde, alleen bracht een stage bij FC Dordrecht niet ‘wat beide partijen ervan verwacht hadden’.

“Het was ook redelijk ver, ik ben iemand die gesteld is op zijn familie. Verder heb ik weinig contact gehad met andere clubs. Ik woon in Lommel, op vijftien minuten van de club. Dus wat dat betreft was het een makkelijke keuze. Ik heb heel veel mooie jaren gehad bij Genk. Bijna ieder jaar zat ik bij de betere spelers, dus in dat opzicht is het jammer dat ik heb moeten vertrekken. Ik heb er veel ervaring opgedaan en dat neem ik mee, al moet dat op gegeven moment wel resulteren in speelminuten. Daarom heb ik er zelf voor gekozen om te vertrekken. Ik had in de jeugd al bij Lommel gespeeld en 1B is ook een goed niveau, dus ik wilde die kans aangrijpen en het beste van mezelf laten zien. Die huurperiode was fijn verlopen, daarin had ik al veel geleerd en meegetraind met het eerste. In dat halfjaar heb ik stappen gemaakt”, zo legt Hakkens de keuze voor Lommel uit. Het werd uiteindelijk niet helemaal wat hij ervan verwacht had. In de voorbereiding kreeg hij nog de nodige speelminuten, maar tijdens het seizoen in de zogenaamde Eerste Klasse B behoorde hij geen enkele keer tot de wedstrijdselectie.

“Ze spelen in België op een andere manier. Bij PSV zag ik dat het in Nederland op het voetballende gedeelte gericht was. In België is het vooral fysiek. Daardoor is het lastig om er als jonge speler tussen te komen. Het verschil tussen het eerste en tweede elftal bij Lommel was ook immens, zeker weten. De trainingen met de eerste ploeg zijn van een veel hoger niveau. Ik heb daar veel van geleerd, ook omdat je met mannen traint. Het is fysiek zwaarder, het tempo ligt hoger. Als jonge speler is het heel moeilijk om geduldig te blijven, als een kans uitblijft.” Opnieuw zucht Hakkens even. Hij heeft inmiddels besloten om het profvoetbal na dit seizoen even te laten voor wat het is. Hakkens is volgend jaar actief bij Witgoor Sport Dessel, uitkomend in de Eerste Provinciale van de regio Antwerpen op het zesde niveau van het Belgische voetbal.

“Het geeft ook de ruimte om mijn studie tot een goed einde te brengen. Ik wil bij Witgoor minuten maken in een eerste elftal, om me weer in de kijker te spelen en terug te keren richting het profvoetbal. Weet je wat het is? Ondanks dat ik negentien ben, heb ik al heel veel meegemaakt in het voetbal. Ik weet dat je veel geluk moet hebben en met de juiste mensen in contact moet komen. Op dit moment wil ik niet het risico nemen om de teleurstelling van het ‘net niet’ weer te krijgen. Terwijl ik met mijn studie wél iets heb om in de toekomst verder mee te gaan”, verklaart Hakkens. Ondanks dat hij nu een stap terug zet, hoopt hij over twee jaar weer terug te keren in het profvoetbal. Met een glimlach besluit hij: “Mijn kinderdroom was Barcelona. Dromen kan altijd. Van Witgoor naar Barcelona is ook maar een klein stapje. Als zoiets lukt, komen de kranten.”