Stille kracht

"Hi, my name is Nick Barmby, and I hope I can wear my tiger-striped shirt with pride." Dit zijn de woorden die de huidige nummer acht van Hull City spreekt als hij als nieuwe aankoop aan het publiek wordt gepresenteerd. De uit Hull afkomstige middenvelder begon zijn profvoetbalcarrière in Londen, bij Tottenham Hotspur. Via Middlesbrough, Everton, Liverpool en Leeds United is hij nu terug in de stad waar hij op 11 februari 1974 het levenslicht zag: Kingston upon Hull.

Velen vinden hem een sobere voetballer. Hij valt niet op in het veld. Je zult van hem ook geen spectaculaire akka’s zien en hij zal niet zoals Messi vijf man passeren. Maar om te zeggen dat het een sobere voetballer is, dat gaat mij te ver. Ik kom sinds mijn vierde levensjaar in Hull. Mijn oom heeft me aangestoken met het 'Tigervirus'. Natuurlijk heb ik de vroegere tijden niet heel bewust meer meegemaakt, daar was ik te jong voor. Maar ik maakte het moment dat Barmby gepresenteerd werd wel bewust mee. Nick Barmby, een jongen uit Hull die bij het grote Liverpool had gevoetbald, die 23 caps achter zijn naam had voor het Engels nationale team, hij zou the Tigers komen versterken.

Samen met mij was iedereen die Hull City een warm hart toedraagt enorm enthousiast. De dag dat bevestigd werd dat Barmby naar Hull zou komen belde mijn oom vanuit Engeland naar mijn vader hier in Nederland. "Did you hear, mate? Did you hear? Nick Barmby signed for Hull City today!" Ik, die aan de andere kant van de bank zat, hoorde de stem van mijn oom Jeremy door de telefoon heen. Mijn vader liep de kamer uit, zoals hij altijd doet wanneer hij belt. Toen hij terug de kamer in kwam had hij een grote glimlach op zijn gezicht. "Is Allison bevallen?", vroeg mijn moeder. "Beter nog!", zei mijn vader. "Nick Barmby komt voor Hull spelen." Hoe mijn moeder precies reageerde weet ik niet meer. Het enige wat ik weet is dat ik de hele avond enorm blij was.

Voor mij is Barmby de elektromotor van Hull City. Je merkt alleen dat hij er is, doordat hij zijn werk perfect uitvoert, zowel aanvallend als verdedigend. Hij zet teamgenoten vrij met een goed bekeken steekpass of haalt het tempo uit een aanval van de tegenstander door uitstekend positie te kiezen en zo een medespeler in staat te stellen de bal te onderscheppen. Hij is niet meer een van de jongsten, maar speelt zijn wedstrijden gewoon op de volle honderd procent. Hij is de leider van het team. Niet een leider die met vele handgebaren en overdreven geschreeuw probeert zijn medespelers op hun plek te zetten, maar een leider die overzicht heeft op het veld en met een paar woorden aan kan geven wat een medespeler moet doen.

Het jaar 2001 was voor Barmby een geweldig jaar. Hij won met Liverpool de FA Cup, de League Cup, de UEFA Cup en het FA Charity Shield, nu beter bekend als het Community Shield. Maar mede door blessureleed moest hij na het successeizoen van the Reds in het seizoen 2001/02 vertrekken bij de Merseyside-club. Hij werd verkocht aan Leeds United. Vanaf daar is het met de carrière van Barmby eigenlijk bergafwaarts gegaan. Hij kon niet voorkomen dat Leeds steeds verder afzakte in de Premier League en werd verhuurd aan Nottingham Forest. Toen besloot het bestuur van Hull City om hem terug te halen naar zijn geboorteplaats.

De rest is verteld. Hij aardt goed in de stad in het noordoosten van Engeland. Hij kent de mensen, is betrokken bij de club en 'last but not least': speelt goed voetbal. Hij laat zijn teamgenoten beter voetballen, zorgt ervoor dat ze op de goede plek staan. "Jimmy, two steps left. Andy, pressure. Craig, pass back, move on." Zomaar een paar woorden die Barmby aan zijn medespelers meegeeft. Ze volgen ze op en vaak gebeurt er wat hij in zijn hoofd heeft. Jimmy Bullard die een pass onderschept, Andy Dawson die druk zet op zijn man, die gedwongen wordt de bal te spelen waardoor deze onderschept wordt, Craig Fagan die de bal terugspeelt om hem vervolgens in de loop weer mee te krijgen en zo zijn man kwijt is. Barmby heeft het door. Hij ziet alle details die nodig zijn om kansen te creëren. Dit is misschien ook de reden waarom mijn oom zo’n grote fan van hem is. Uncle Jeremy houdt ontzettend veel van voetbal. Maar dan wel het soort voetbal waar een idee achter zit. Niet het blind naar voren peren van een bal, maar een goed bekeken opbouw.

Een paar dagen later belt mijn oom weer. Hij belde deze dagen wel vaker, om mijn vader op de hoogte te houden over het voetbal in Hull. Maar dit keer was anders. Aan de reactie van mijn vader kon ik aflezen dat het dit keer niet over voetbal ging. Zoals altijd loopt mijn vader de gang op. Hij blijft lang weg dit keer. Ik besteed er in eerste instantie niet veel aandacht aan, want ik keek naar de televisie. Na wel bijna drie kwartier kwam mijn vader terug de woonkamer in. Tegen beter weten vroeg ik: "Is er weer een nieuwe speler?" "Zo zou je het wel kunnen noemen, ja", antwoordt mijn vader.

Na afloop hoorde ik dat mijn tante Allison is bevallen van een jongetje. Zijn naam? Nick.