Sevilla, best of the rest

Het is het seizoen 2005/06. In de kwartfinales hebben we dankzij een 4-1 winst in de heenwedstrijd tegen Zenit St. Petersburg genoeg aan een 1-1 in de return. In de volgende ronde spelen we tegen het Duitse Schalke 04. Na 180 minuten voetbal nog steeds geen goal. Vervolgens, in de elfde minuut van de verlenging uit een pass vanaf rechts, schiet Antonio Puerta de bal met een heerlijk schot tussen de keeper en de paal. Het stadion ontploft. In de finale van de UEFA Cup werd met 4-0 gewonnen van Middlesbrough, maar zo goed als het vorige seizoen eindigde, zo desastreus zou het nieuwe seizoen beginnen. Puerta zakt tegen Getafe in elkaar en dagen lang hangt zijn leven aan een zijden draadje. 'Jouw goal veranderde ons leven, samen vechten wij voor het jouwe.' Tevergeefs: 28 augustus 2007 overlijdt Antonio José Puerta Pérez.

Wat mij echter stoort is dat bijna al mijn herinneringen aan Sevilla voortkomen uit de UEFA Cup. De wedstrijd tegen Schalke, de goal van keeper Andres Palop tegen Shakhtar Donetsk het jaar erop en natuurlijk de twee keren dat we de cup mee naar Andalusië namen. Recente herinneringen van Barcelona-fans liggen in de halve finale Champions League, waarin Andres Iniesta in de 93e minuut scoort tegen Chelsea. Bij Real-fans staat de volley van Zinedine Zidane in de Champions League-finale tegen Bayer Leverkusen nog op het netvlies gebrand. Sevilla moet het, nogmaals, met schare UEFA Cup-momentjes doen. Dit jaar ook weer. Door ex-Venlonaar Keisuke Honda staan we wéér niet bij de laatste acht in de Champions League. Ook in eigen land moeten we weer een jaartje wachten op een eventueel succes.

Met momenteel 21 punten achterstand op de nummer twee Barcelona is het natuurlijk al lang gespeeld. Zoals zo vaak zullen Real Madrid en Barcelona strijden om de titel en clubs als Sevilla, Valencia en Villarreal hobbelen er achteraan in de hoop dat het een Champions League ticket behaald. De statistieken spreken voor zich. In de laatste 25 jaar is de titel slechts drie keer naar een andere club gegaan: Atlético Madrid in ’96, Deportivo La Coruña met Roy Makaay in 2000 en tenslotte was Valencia in 2002 de beste dankzij een onverslaanbare Santiago Cañizares.

Het is volgens velen de mooiste voetbalcompetitie ter wereld, de Primera División. Maar als je gaat doorvragen waarom, dan komen de meesten vervolgens niet verder dan het totaalvoetbal van Barcelona of de Galacticos uit Madrid. Gekeken naar historie dan hebben ook alleen Real Madrid en Barcelona de cup met de groten oren binnengehaald. Je zal als clubhelden ook mannen als Ferenc Puskas en Johan Cruijff hebben. Sevilla had Davor Suker (’91-‘96) en Iván Zamorano (’90-‘92) onder contract, waarna zij beiden naar het kapitaalkrachtige Real Madrid gingen om bij een échte topclub te spelen. Recenter nog: Daniel Alves vertrekt na een hoop getouwtrek tussen Barcelona en Chelsea richting Catalonië en Sergio Ramos is van Los Rojiblancos naar Los Merengues gegaan om nu in het heilige wit te spelen. Eigenlijk wel het bekende concept. Speler van subtopper speelt een sterk seizoen, voorzitter van topclub maakt een bedrag over en die voormalig speler van subtopper kust ineens een ander logo op z’n borst. Ik zie ook met leed in de ogen de toekomst tegemoet en ik stel mezelf een aantal vragen. In welk seizoen gaan spelers als Jesús Navas, Luis Fabiano, Sergio Aguëro en Andrés Guardado naar de concurrent? Welke bedragen zullen over de toonbank rollen? Welke aankoop moet de subtopper gaan doen om kwalitatief nog mee te kunnen doen met de grote jongens?

6 Oktober 2008: Zwarte maandag en het beginnende fluitsignaal voor de kredietcrisis. 9 Juni 2009: Kaká gaat voor een bedrag van 65 miljoen euro naar Real Madrid. 11 Juni 2009: Datzelfde Real Madrid doet een bod van 94 miljoen Euro op Cristiano Ronaldo van Manchester United. 27 Juli 2009: Zlatan Ibrahimovic vertrekt vanuit Milaan naar Barcelona voor 45 miljoen euro + een speler die het jaar daarvoor in 36 wedstrijden maar liefst dertig goals maakte. De begroting van Barcelona is 380 miljoen euro. De begroting van Real Madrid bedraagt dit jaar zelfs 400 miljoen euro. In perspectief: dat is evenveel als de begrotingen van alle achttien Eredivisie clubs tezamen. Met Joan Laporta en Florentino Pérez aan het stuur is zelfs de kredietcrisis, die miljoenen slachtoffers maakt, een maatje te klein.

Het gaat dan ook niet één Spaanse club lukken om Barcelona en Real Madrid van hun troon te stoten. Af en toe komt er net als in Nederland wel een keer een type AZ of Twente aan het eremetaal ruiken, maar het blijven omhoog gevallen subtoppers. Uiteindelijk maakt het niet uit. Je kan een bekende gloryhunter zijn en fan worden van Real Madrid op basis van resultaten, maar een echte band met zo´n club zul je niet krijgen. Ik, als Rojiblanco, leg mij erbij neer dat Sevilla nooit zo’n grote club als Real Madrid of Barcelona zal worden, maar de hoop en drang tot het bereiken van de laatste acht in het kampioenenbal is minstens zo sterk als de hoop om voor de tiende keer de Champions League te winnen.

Dan maar best of the rest.