Portugese Rotterdammer beleeft doorbraak in Liga NOS: ‘Een droom die uitkomt’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Danny Agostinho Henriques, die de afgelopen weken bij Belenenses in de Portugese Liga NOS een droom zag uitkomen.

Door Chris Meijer

De wedstrijd tussen Boavista en Belenenses was bijna tien minuten oud toen de bezoekers uit Lissabon een hoekschop mochten nemen. De bal werd bij de eerste paal doorgekopt door Tiago Esgaio, die hoopte ergens in de doelmond een medespeler te kunnen vinden. Het was uiteindelijk Danny Agostinho Henriques die het leer bij de tweede paal overtuigend tegen de touwen schoot en daarmee niet alleen voor de openingstreffer in het Estádio do Bessa, maar ook voor zijn eerste doelpunt in profvoetbal tekende. “Dat is natuurlijk geweldig. Met mijn debuut was ik al blij, maar direct mijn eerste basisdebuut en doelpunt er achteraan voelt als een droom die is uitgekomen”, gelundert Henriques. De 22-jarige verdediger annex defensieve middenvelder gaf zijn basisdebuut nóg een extra dimensie, want een kwartier voor tijd kreeg hij na een tweede gele kaart ook nog eens de eerste rode kaart van zijn profloopbaan.

“Die jongen liep al twee of drie man voorbij en leek één op één te gaan. Uiteindelijk hebben we wel met 1-2 gewonnen, waardoor ze niet boos waren en het een slimme overtreding noemden. De rode kaart was voor het teambelang, het belangrijkste waren de drie punten”, vertelt de in Rotterdam opgegroeide Henriques. Met 23 punten uit 25 wedstrijden bevindt Belenenses zich momenteel in de staart van de Liga NOS, waardoor de punten heilig zijn. De na Benfica en Sporting Portugal derde club van Lissabon versleet dit seizoen al drie trainers en zette begin januari Petit voor de groep. Henriques mocht in het begin van dit kalenderjaar onder diens voorganger Pedro Ribeiro al meetrainen met de eerste selectie van Belenenses. “Ribeiro had me naar het eerste gebracht, dus ik wist dat er wat kon veranderen onder de nieuwe trainer. Maar dat was niet het geval, ik bleef gewoon meetrainen en zag dat het goed ging. Petit was positief over me, dus ik had het gevoel dat ik bij het eerste kon blijven.”

Petit, 57-voudig international van Portugal en oud-middenvelder van onder meer Benfica en 1.FC Köln, toonde de voorbije maand veel vertrouwen in Henriques. Voor de uitwedstrijd tegen Benfica (3-2 nederlaag) werd hij door Petit voor het eerst opgenomen in de wedstrijdselectie voor een officiële wedstrijd. “Ik had wel het gevoel dat ik er op gegeven moment bij zou kunnen zitten, maar je weet het nooit. Als je je naam er tussen ziet staan, gaat het wel even kriebelen. Het was mooi dat ik al zo’n wedstrijd kon meepakken. Gelijk in een groot stadion, met vijftigduizend man. Ik had zoiets nog nooit meegemaakt, je ziet wel een beetje om je heen te kijken.” Henriques bleef in het Estádio da Luz nog negentig minuten op de reservebank. “Ik keek de hele tijd naar de trainer, in de hoop dat hij me zou roepen om warm te gaan lopen. Maar ik begrijp ook wel dat het er niet van gekomen is, in zo’n wedstrijd wordt er eerder gekeken naar ervaren spelers. Ik was voor mijn debuut al voorbereid, ook al is het anders om op de bank te zitten. Daardoor weet je wat de top van Portugal is, hoe de sfeer daar is. Ik was minder zenuwachtig voor de wedstrijd daarna.”

Een week later zat Henriques andermaal bij de wedstrijdselectie, voor de thuiswedstrijd tegen Santa Clara. Al na zes minuten spelen zag Petit zich genoodzaakt om hem te laten debuteren, toen Nuno Coelho uitviel met een spierblessure. “De trainer zei dat ik een beetje moest gaan bewegen, voor het geval dat. Toen bleek al snel dat hij niet meer door kon, dus na een paar sprintjes moest ik snel mijn shirt aan. Ik had niet eens tijd om me klaar te maken, ik moest er direct in. Eigenlijk was ik niet echt zenuwachtig, de focus op de wedstrijd was direct aanwezig”, zegt Henriques. Hij noemt zijn optreden in het met 0-2 verloren duel ‘wel oké’, maar toont zich schuldbewust over het slippertje dat de openingstreffer van Guilherme Schettine inleidde. “Die bal stuiterde door het veld over mijn voet heen, waardoor de spits één op één ging. Na de wedstrijd was ik wel verdrietig, omdat we mede door mijn fout hadden verloren. Ik kon daardoor niet echt genieten van mijn debuut, eerlijk gezegd. Met de steun van de staf en medespelers was het makkelijker, ze zeiden: ‘Kan gebeuren’.”

“Na de wedstrijd zei de trainer direct voor de hele groep dat ik het ondanks de fout goed had gedaan en dat ik de week erna in de basis zou staan. Hij heeft me direct gesteund en zei: ‘Het is gebeurd, het is voorbij. Je hebt het goed gedaan’. Ik wilde een week later laten zien dat zijn vertrouwen me goed deed. Het is mooi dat het uiteindelijk gelukt is met dat doelpunt. De ene week maak je een fout en krijg je daardoor een tegentreffer, maar de andere week help je je team met een doelpunt. Daardoor voelde die wedstrijd tegen Boavista eigenlijk als mijn echte debuut”, glimlacht hij. Na zijn schorsing stond Henriques ook afgelopen weekeinde in het duel met Rio Ave (0-0) negentig minuten binnen de lijnen. De eerste stappen in het eerste elftal van Belenenses en de Liga NOS vormen voor hem de beloning voor de keuze die hij in de zomer van 2017 maakte om Nederland te verruilen voor Portugal.

Henriques koos in de zomer van 2016 na veertien jaar in de jeugdopleiding van Excelsior te hebben gespeeld voor een overstap naar SC Cambuur. In Leeuwarden kwam het tevens niet van een doorbraak in het betaald voetbal, waardoor hij na een seizoen naar het geboorteland van zijn ouders besloot te trekken. “Mijn doelstelling was om in Nederland het profvoetbal te halen. Ik heb veertien jaar bij Excelsior gespeeld, dus dan wil je daar doorbreken. Dat mocht niet zo zijn, dan moet je verder denken en nooit opgeven. Van jongs af aan heb ik gezegd dat ik in Portugal het profvoetbal wilde halen. Daar hebben ze me altijd in gesteund, al wilden mijn ouders wel dat ik mijn school zou afmaken. Toen ik de kans kreeg om naar Portugal te komen, dacht ik: ik wil deze stap maken, dit is altijd mijn wens geweest. Ik wist dat ik altijd kon terugvallen naar Nederland, naar mijn ouders. Wat dat betreft is het geen moeilijke keuze geweest.” Na een jaar bij UD Vilafranquense, destijds uitkomend op het derde niveau van het Portugese voetbal, speelde Henriques zich al binnen een jaar in de kijker bij Belenenses.

“Soms moet je een stapje achteruit om er twee vooruit te kunnen. Ik had zoiets van: ik ga hier een jaartje spelen en dan hoop ik dat een grotere club me wil hebben. Zo is het ook gelopen. We speelden een vriendschappelijke wedstrijd en de trainer zag het in mij zitten. Hij is me blijven volgen en de club heeft me uiteindelijk een contract aangeboden.” In de hoofdstad van Portugal sloot Henriques aan bij de Onder-23, waar hij in de afgelopen anderhalf jaar een vaste waarde was en dit seizoen de aanvoerdersband droeg. “De trainers waren heel positief over me, ik kreeg te horen dat ik de stap naar het eerste kon maken. Natuurlijk wil je dat zo snel mogelijk, want het eerste is de doelstelling en daarvoor kom je naar een Onder-23. Ik wist dat als ik het goed zou doen, het ooit ging gebeuren. Rustig aan en alles op zijn tijd, eigenlijk.”

Toch zorgde het voor opluchting toen Henriques te horen kreeg dat hij met het eerste mocht gaan trainen. “Ik kreeg een dag van tevoren een berichtje dat ik met het eerste zou trainen. Dan voel je ook iets anders, eerlijk gezegd. Druk, zenuwen, je hoopt dat je mag blijven. Natuurlijk is het anders wanneer je bij het eerste gaat trainen, ze zijn sneller en sterker. In de wedstrijden gaat het wat sneller, fysiek zijn ze wat sterker dan ik gewend was. De intensiteit ligt een stuk hoger, dat is zeker. Maar voetballend kon ik gelijk goed meedraaien. De Nederlandse opleiding, hè. Dat heeft me geholpen, iedereen zegt dat ze kunnen zien dat ik mijn jeugd in Nederland heb gespeeld. Ze zien terug dat ik het altijd voetballend wil oplossen. Buiten het voetbal heb ik in Portugal veel getraind om me te ontwikkelen, dus ik heb mooie stappen gezet de afgelopen tijd.”

Direct na zijn debuut beloonde de clubleiding van Belenenses Henriques met een nieuw contract. “Daar spreekt veel vertrouwen uit, ik denk dat het plan naar verwachting verloopt. Als speler wil je altijd meer en nu wil ik meer wedstrijden spelen. Maar ik weet dat ik daar geduld voor moet hebben. Ik moet er klaar voor zijn als de trainer me nodig heeft. In de tussentijd moet ik hard blijven trainen en werken. Komende jaren wil ik een belangrijke speler worden voor de club, vanaf volgend seizoen denk ik wel aan het strijden voor een basisplaats. Nu doe ik het rustig aan en iedere minuut die ik kan meepakken, is mooi meegenomen.” In een interview met Voetbalzone in de zomer van 2018 vertelde Henriques dat hij droomde van de Três Grandes: Benfica, Sporting of FC Porto. “Een van de grote drie is uiteindelijk de doelstelling. De stap naar het eerste is voorlopig al mooi. Want om de top te bereiken, moet je in ieder geval in de Liga NOS spelen. Als ik hier een belangrijke speler kan worden, is die droom nog steeds aanwezig.”