Patrick Kluivert: ‘Tot op de dag van vandaag weet ik niet wie hij is’

Het is vandaag exact 25 jaar geleden dat Ajax dankzij een puntertje van Patrick Kluivert de Champions League op zijn naam schreef. De in de 69e minuut voor Jari Litmanen ingevallen aanvaller tekende vijf minuten voor tijd voor de enige treffer in de finale tegen AC Milan en zorgde daarmee voor een onvergetelijke avond in Wenen. Kluivert wordt nog heel veel door fans van Ajax aangesproken op zijn doelpunt op Oostenrijkse bodem. “De mensen zeggen echt dankbaar te zijn voor het plezier dat we ze in die jaren hebben bezorgd.”

“Dat is na al die jaren nog altijd leuk om te horen.” Kluivert ziet de finale van de Champions League als het begin van zijn loopbaan, ook al begon deze natuurlijk officieel eerder. “Op dat moment besefte ik dat nog niet zo, maar nu terugkijkend wel: er zijn veel voetballers die er hun hele loopbaan vergeefs van dromen zo’n finale te mogen spelen. Ik mocht dat op mijn achttiende al en was ook nog eens beslissend. Mijn naam was in één klap gevestigd in het internationale voetbal”, blikt Kluivert terug in De Telegraaf.

Het had ook heel anders kunnen lopen als Ajax op de transfermarkt slagvaardiger was geweest dan PSV. Toch is hij Louis van Gaal dankbaar. “Ajax en PSV vochten om de handtekening van Ronaldo en zoals bekend ging hij naar Eindhoven. Omdat ik het jaar daarvoor in de A1 aan de lopende band had gescoord, durfde Louis het aan om mij over te hevelen. Was Ronaldo naar Ajax gekomen, dan had ik op mijn beurt moeten wachten en had ik in Wenen waarschijnlijk nooit gescoord.”

Ajax verloor niet één groepswedstrijd en schakelde vervolgens Hajduk Split en Bayer München in de kwart- en halve finales uit, eveneens zonder nederlaag. Kluivert moest in de finale op de bank beginnen, daar Ronald de Boer de voorkeur in de spits kreeg. Hij eiste van zichzelf dat hij alsnog een belangrijke rol moest spelen. Niet alleen zijn moeder voorzag een hoofdrol voor de tiener. “Er stond vlak voor de wedstrijd opeens een Braziliaan in een gifgroen jasje op het veld, die me zei dat ik ging scoren en me een zilveren kruis gaf. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wie hij is."

“Na afloop heb ik hem nog kort gezien, maar daarna nooit meer.” Een geluidsexplosie vond plaats toen Kluivert ging warmlopen. “De adrenalinekick die ik daardoor kreeg, wilde ik vasthouden en mee de wedstrijd in nemen.” Eenmaal in de wedstrijd zorgde hij enkele minuten voor tijd voor de winnende treffer. “Het was mijn belangrijkste lelijke doelpunt ooit. Als je de beelden terugkijkt, zie je dat ik na mijn doelpunt iedereen wild van me afsla. Voor de wedstrijd had ik al bedacht dat ik mijn shirt met nummer 15 zou omdraaien als ik scoorde, maar tijdens het juichen raakte ik zo in extase dat ik geen lucht meer kreeg en ik iedereen afweerde of wegduwde. Dat werd later uitgelegd alsof ik alle aandacht voor mezelf wilde opeisen, maar ik was echt een beetje in paniek.”