Oude jeugdsentimenten onlosmakelijk verbonden

Turkije is momenteel verdeeld in diverse grote kampen door het omkoopschandaal waardoor er haast een heuse burgeroorlog is ontketend in de top van het voetbal en in het land. Bijna elke dag wordt er een nieuw dieptepunt bereikt en nieuwe slachtoffers gemaakt en is het ook overgewaaid op de supporters en spelers. Want als we dachten dat we niet lager konden zinken dan kon dat toch. De bodem komt maar niet in zicht in deze ellendige donkere eindeloos lange put. Ik schaam me diep als Turkse voetballiefhebber, dat grote volwassen mannen in functie van de grote Turkse voetbalclubs elkaar letterlijk en figuurlijk in de haren vliegen. Clubs die elkaar beschuldigen over en weer. Men kan elkaar niet meer recht in de ogen kijken omdat men elkaar niet meer vertrouwt. Telkens als ik weer het internet open en zie wat voor nieuwe negatieve gebeurtenissen er weer zijn ontstaan wordt het schaamrood op mijn kaken. Ladiesnight dat uitmond in één groot scheldkanonnade richting de tegenstander, racisme (ook voor het eerst dat ik dat meemaak sinds ik getuige ben van het Turkse voetbal) en geen uitpubliek meer tijdens de klassiekers. En het aller ergste van dit alles zijn de twee overleden Galatasaray fans die beide een hart stilstand kregen op de tribune tijdens de play-offs. Waar spelers binnen twee minuten na het maken van een schwalbe een volledig team van doktoren en specialisten om zich heen krijgen moesten beide meer dan een kwartier wachten op hulp dat helaas te laat kwam.

En iedereen die betrokken is bij het Turkse voetbal waaronder ikzelf zijn hier medeverantwoordelijk voor op zijn eigen manier. Het wordt tijd dat we naar onszelf gaan kijken i.p.v. continue de zondebok aanwijzen en zelf het boetekleed aantrekken. Ik snak naar de oude tijden waarin we niet bezig waren met het maken van verwijten naar elkaar. Maar dat we bezig waren met het maken van nieuwe voetbalvrienden. Want sinds ik naar het Turkse voetbal kijk heb ik in de tussentijd veel nieuwe vrienden gemaakt in de moskee, Turkse koffiehuis, stadions, op mijn voormalige ROC of op internet op sportwebsites zoals Voetbalzone. En het boeide mij geen ene moer of je voor Galatasaray, Besiktas, Trabzonspor of net als mij voor Fenerbahçe was. Ik kijk, praat en discussieer graag gezamenlijk in gezelligheid en respect naar de beladen wedstrijden en over het voetbal in zijn algemeenheid. Ja, dit seizoen is een turbulent seizoen geweest waardoor ik mezelf verdrink in mijn eigen verleden tijd. Want wat mis ik vroeger, nu denkend aan mijn kennismaking met het Turkse voetbal.

Oude gevoelswaarden komen direct naar boven als ik me bedenk dat de volgende derby binnen luttele uren op losbarsten staat. Mijn eigen persoonlijke jeugdsentimenten gaan ongeveer acht jaar terug. Ik was om en nabij veertien jaar toen ik mijn aller eerste derby live mee maakte in het shirtje van Pierre van Hooijdonk. Wij hadden thuis geen Turkse televisie want mijn moeder wilde geen schotel op de voorgevel. Daardoor zag ik voor mijn veertiende nauwelijks een glimp van het Turkse voetbal en was ik een aardige laatbloeier. Toch was er ook voor mij geen vaccin beschikbaar om mij te beschermen tegen het voetbalvirus uit mijn vaderland. En zo gezegd werd ik door mijn neef besmet. Wekelijks werd ik opgehaald door hem en liepen we broederlijk richting een Turks café waar een groot projector aan het plafon hing dat scheen op een groot wit scherm.

Want destijds had haast niemand een eigen dreambox. Nee, men ging naar de moskee of naar het Turkse koffiehuis. Op een klein pleintje in het winkelcentrum op de hoek zat er een oud luguber cafeetje met geblindeerde ramen met daarvoor een oude houten deur dat vreselijk kraakte als je het open deed. Voor de derby’s moest je extra vroeg komen om zo je eigen stoel te bemachtigen want het werd altijd tot aan de nok toe bom vol. In het begin was het wennen. De rook van de tientallen sigaretten die direct op je longen sloeg waarvan je ogen spontaan begonnen te tranen. Het rook er muf, vies en oud. Maar ik voelde mij er gek genoeg wel thuis.

En ook vandaag plak ik er een nieuwe herinnering aan vast. Mijn enige zusje gaat twaalf mei trouwen precies op de dag dat Galatasaray het opneemt tegen Fenerbahçe. Acht Jaar lang heb ik geen enkele derby gemist en ook het aantal gemiste competitieduels zijn op één hand te tellen. Vandaag zullen de afkickverschijnselen wellicht om de hoek kijken.

Toch voelt deze derby anders. En vooral deze topper. Niet alleen vanwege de bruiloft en niet vanwege het feit of Fenerbahçe zaterdag kampioen wordt, ook vanwege mijn neef. Vele wedstrijden bekeken we jarenlang samen maar na ruim vijf jaar (wekelijks) niet meer omdat onze wegen werden gescheiden.

Nu besef ik weer hoeveel ik hem mis, elke derby en elke familiegelegenheid zoals mijn zusje haar bruiloft waar hij niet bij zal zijn, steeds meer en meer. Jaren verstrijken maar hoe langer het duurt hoe erbarmelijker de situatie wordt. Al zo lang heb ik geen contact meer met hem door een stompzinnige ruzie tussen de families. De welbekende Turkse drama’s. Toch koester ik nog steeds een stille wens waarin wij samen in de Turkse voetbalhoofdstad de derby live zullen aanschouwen. Dat het Turkse voetbal dan is bekomen van alle negativiteit en in rustig vaarwater bevind. En dat de kwalijke periode zal blijven steken tot aan dit seizoen. Want volgens mij kunnen we een vervolg naar het volgende seizoen of seizoenen niet aan. Hopelijk is in het seizoen 2012-2013 alles overgewaaid en zal het officiële onderzoek gesloten worden. Want het voetbal betekend voor het Turkse volk een eigen religie met een eigen nationaliteit. Dat gezien wordt als verbinding met elkaar i.p.v. tegen elkaar. Mocht het weer zo normaal mogelijk, net zoals het vroeger was. Dan ben ik er graag bij met mijn neef tijdens de volgende Fenerbahçe Galatasaray klassieker want mijn neef is en blijft mijn grote broer die ik nooit heb gehad…

Op een hoopvolle sportieve en succesvolle gezamenlijke toekomst!