‘Op een gegeven moment speelt het vriendje van de president’

TAGGIA - Na een korte stilte moet Rocky Siberie lachen. “Het meest bizarre dat ik hier heb meegemaakt? Dat moet wel vorig seizoen zijn geweest”, antwoordt de 36-jarige spits. Siberie woont, werkt en voetbalt inmiddels al acht jaar in Italië, waar hij sinds deze zomer het shirt draagt van Atletico Argentina. Vorig seizoen beleefde hij bij San Remo 80, destijds uitkomend op het zevende niveau van het Italiaanse voetbal, een tamelijk uitzonderlijk seizoen.

Door Chris Meijer

Siberie begon het seizoen bij de club uit San Remo ‘gewoon’ als speler, nadat hij was overgekomen van Ospedaletti. Het ging de club in de Prima Categoria op sportief gebied echter niet voor de wind, waardoor er al snel koppen moesten rollen. “Er hebben in één seizoen vijf verschillende trainers voor de groep gestaan”, lacht Siberie in gesprek met Voetbalzone. Eén van de trainers was hijzelf. “Ik begon als speler, werd vervolgens speler/trainer, daarna kwam er weer een trainer en was ik weer speler, vervolgens werd ik weer speler/trainer en aan het einde werd ik weer gewoon speler. In de laatste fase van het seizoen ging de president uiteindelijk zelf voor de groep staan. De invloed van een president op een club in Italië is enorm. Ik kon alles doen, maar op zondag kwam hij wel vertellen wie er moesten spelen.”

Een gemakkelijk opgave was het echter niet om de selectie van San Remo 80 onder zijn hoede te hebben. “Spelers kwamen niet opdagen, dan waren we met zes of zeven spelers. Moest ik voor de wedstrijd de opstelling maken, maar dan kwam er weer eentje niet opdagen. Moest ik weer wat veranderen. Vervolgens kwam de president weer om te zeggen dat deze wel moest spelen en de ander niet. Voor of tijdens de wedstrijden moest ik jongens ook nog masseren, omdat ze last van hun rug of benen hadden”, vertelt de spits. Door zijn ervaring als voetballer was Siberie de aangewezen persoon om als trainer aan de slag te gaan. Hij had in Nederland reeds zijn trainersdiploma’s behaald.

“In Italië zijn ze gewend om veel te praten over waar je gespeeld heb. Ik ben niet zo. In de trainingen ga ik daar niet over praten, ik laat gewoon zien wat ik kan en wat ik doe. Ik voel me nog fit en jong. Dan komen ze vanzelf dingen vragen.” De eerste wedstrijd onder leiding van Siberie werd gewonnen van de koploper. Matchwinner? Trainer Siberie met twee doelpunten. “Dat zijn mooie dingen, toch? Aan het einde was het ook een beetje gedoe, want de president gaf mij de schuld van dat we gedegradeerd waren.” Ondanks de degradatie uit de Prima Categoria kroonde Siberie zich met twintig doelpunten tot gedeeld topscorer van de competitie en verdiende hij een overstap naar Atletico Argentina, dat door problemen met de belastingdienst verplicht uit de Serie D degradeerde en daardoor weer op het achtste niveau moest beginnen.

Het is de meeste extreme belevenis van de op Curaçao geboren Siberie in voetballand Italië, dat sinds 2010 zijn thuis is. Door de liefde kwam hij acht jaar geleden in de laars terecht, waar hij inmiddels zijn leven heeft opgebouwd. Siberie werkt al vier jaar in een vijfsterrenhotel in Bordighera als masseur en personal trainer, spreekt vloeiend Italiaans en heeft het meer dan uitstekend naar zijn zin in het zuiden van Europa. Een terugkeer naar Nederland is voor hem dan ook niet aan de orde. “Nee, nee, nee, nee”, klinkt het stellig. “Ik zit hier goed. Nederland, nee. Ik heb hier werk en daarnaast voetbal ik, dat gaat allebei goed. Lekker weer, dertig graden in de zomer. In de winter niet kouder dan tien graden.” Siberie heeft inmiddels aardig naam gemaakt in San Remo en contreien en staat beter bekend als la Bestia, ‘het beest’. “Een journalist, die met mij samenspeelde, zag hoe ik speelde. Door mijn fysiek en mijn agressiviteit is hij me la Bestia gaan noemen, omdat hij weet dat ik moeilijk te stoppen ben in het veld.”

“Ik laat het ook zien, met hoe ik speel. Soms beginnen ze daarom te lachen. Laatst speelden we een derby, duwde ik twee keer de verdedigers omver met een schouderduw”, lacht de spits. Siberie beaamt dat het er qua spel wat anders aan toegaat in Italië. “Ik heb me in de kijker gespeeld. Het is heel veel fysiek, niet zo technisch als in Nederland. Veel rennen, lange ballen, duels aangaan. Het gaat veel om je lichaam. Ik ben sowieso een fysieke speler, al van kleins af aan. Het was geen probleem om me aan te passen. Daarnaast heb ik een goede techniek. Naar de wedstrijd toe is het hier allemaal wat meer relaxed. Maar tijdens de wedstrijd gaan ze er wel op. Emoties spelen een hele grote rol. Het maakt niet uit wat we spelen: ze willen winnen. In Nederland laten ze de betere ploeg nog weleens winnen, hier spelen ze allemaal tot de laatste minuut voor de dood.”

Toen Siberie naar Italië verkaste, had hij zijn droom om profvoetballer te blijven nog niet opgegeven. FC Dordrecht was in Nederland de laatste profclub van Siberie, die vervolgens nog kort voor de amateurs van het Utrechtse Hercules speelde. Zijn periode bij de Schapenkoppen draaide uit op een teleurstelling. “Daar was er veel gedoe met de trainer. Ik speelde twee wedstrijden en dan zat ik weer op de bank, ondanks dat ik scoorde. Ik was goed bezig, dus het deed pijn dat ik vertrok. De supporters kwamen aan me vragen waarom ik niet speelde. Ze vroegen of ik geblesseerd was, maar ik was fit. Ze behandelden me ook slecht, hebben me twee keer zonder aanleiding teruggezet naar het tweede”, aldus Siberie. In eerste instantie vestigde hij zich in Italië in de buurt van Turijn, waar hij voor Pro Settimo & Eureka in de Serie D ging spelen. Een club uit Dubai was destijds geïnteresseerd in de diensten van de spits, maar een knieblessure gooide roet in het eten. “Ik moet geopereerd worden, maar dat ging verkeerd. Ze waren een klein stukje vergeten, waardoor ik na drie maanden revalideren opnieuw geopereerd moest worden. Ik ben daardoor een jaar kwijt geweest. Die overstap naar Dubai was een droom geweest, maar helaas was ik niet fit.”

Was dat het moment dat je de droom om profvoetballer te blijven opgaf?
“Ik heb ook nog zes weken in Thailand en zes weken in Vietnam stage gelopen, maar daar is het niet gelukt.”

Dat is een aardig avontuur.
“Compleet anders, ja. In de voetbalwereld is alles goed geregeld, als je een club hebt. Maar als je een club moet zoeken, is het lastig. Ik moest hier stage lopen, dan weer daar stage lopen. Je moet voor jezelf zorgen, omdat het een land is dat je niet kent. Ik moest zelf een taxi pakken om naar het trainingsveld te komen, het is niet zo dat er iemand klaarstaat om je te halen.”

Waardoor zijn die stages geen succes geworden?
“Er komen daar iedere vijf dagen drie of vier nieuwe spelers. Ze hadden vier maanden de tijd om drie spelers te kiezen, dus uiteindelijk kiezen ze je toch niet. Ze hebben dan nog lang de tijd om spelers te kiezen. Je blijft wel zitten, maar ziet telkens een nieuwe lading spelers komen.”

Is dat het ergste wat je daar hebt meegemaakt?
“Toen ik in Vietnam aankwam, ontmoette ik de contactpersoon van de club. Ik kwam net uit een vlucht van vijftien uur en ik moest daar direct een wedstrijd gaan spelen. Maar ik was niet fit, mijn benen waren zwaar van de reis. Na die wedstrijd zei hij tegen mij: Waar heb je gespeeld? Ben jij het wel of ben jij zijn tweelingbroer? Ik zei: wat? Het was een heel gedoe, want hij begon dingen te schrijven via Facebook over mijn familie en mijn vriendin.

Ik ben vervolgens nog naar een andere makelaar gegaan, die op verschillende plaatsen contacten had. Na zes weken Thailand en zes weken Vietnam wilde ik terug, mijn geld was ook op en mijn vriendin zat nog in Italië. Een vriend die bij me was, heeft een ticket voor me gekocht. Ik had net mijn ticket gekocht om weer terug te gaan naar Italië en een dag later kreeg ik een telefoontje van een makelaar: Pak nu een trein en ga naar Cambodja, je kan daar tekenen. Ik zei: ik heb net een ticket gekocht, laat maar zitten. Ik kon bij een topclub in Cambodja aan de slag, ze zochten nog een spits.”

“Ik heb het geprobeerd, maar op gegeven moment moet je in de spiegel kijken en concluderen dat je moet stoppen. Het kon niet zo blijven doorgaan, ik was het op gegeven moment zat”, verklaart Siberie. Hij begon zijn loopbaan op Curaçao, waarna hij op zeventienjarige leeftijd in de jeugdopleiding van sc Heerenveen terechtkwam. Het had niet veel gescheeld, of Siberie had een hele andere carrière gehad. De jonge Siberie was een getalenteerde honkballer en op zijn vijftiende kreeg hij aanbiedingen van de Baltimore Orioles en de Montreal Expos. “Zaterdag deed ik eerst honkbal en daarna voetbal. In beide sporten zat ik in het nationale team, maar ik hield meer van voetbal. Daarom heb ik voor voetbal gekozen. Ik weet zeker dat ik ook ver was gekomen als ik voor honkbal had gekozen.”

Na vier jaar moest Siberie vertrekken bij sc Heerenveen, dat hem naar Cambuur liet gaan. Hij begon vervolgens aan een trektocht door het buitenland, die hem via FC St. Pauli, Maribor, Wuppertaler SV, Valletta en SV Straelen naar FC Dordrecht leidde. “Ik heb nergens spijt van. Ik wist wat mijn kwaliteiten zijn, maar ik had niet het geluk dat een trainer me liet spelen in Nederland. Iedereen was verbaasd dat ik met manier van spelen niet doorbrak. Ik was sterk en snel, scoorde in de tweede- en jeugdelftallen altijd.”

Ben je achteraf te vroeg naar het buitenland gegaan?
“Je zet altijd een stap met het idee om er beter van te worden. Bij alle clubs heb ik geleerd. Bij St. Pauli ben ik een man geworden. Ik snapte daar waarom Duitsland vier keer wereldkampioen is geworden. Ze trainen daar heel anders, veel zonder bal. Lopen in het bos, bijvoorbeeld. Daar heb ik geleerd om mezelf sterk te maken. Duitsland lag me goed, daar heb ik het naar mijn zin gehad.”

Je bent uiteindelijk uitgegroeid tot international van Curaçao.
“Bij Curaçao had ik altijd de steun, die ik elders niet heb gehad. En dan scoorde ik altijd. We speelden bijvoorbeeld op een toernooi tegen Cambuur en ik maakte de winnende. Toen kwam ik terug, keken ze me raar aan: hoe kon je tegen ons scoren? Het is makkelijk om niet altijd te hoeven vechten. Als je komt, weet je dat je geaccepteerd wordt en ze behandelen iedereen gelijk. Je voelt je daar thuis, het is mooi om voor jouw eilandje te spelen.”

Niet alleen international van Curaçao, maar je hebt ook een interland voor Seborga achter je naam staan. Hoe is dat zo gekomen?
“Ze zeiden tegen me dat ik een oefenwedstrijd moest spelen voor Ospedaletti tegen een stel Engelsen. Toen ik daar kwam, bleek het de eerste officieuze wedstrijd voor Seborga te zijn. Ik maakte het eerste doelpunt en kwam er later achter dat het een bijzondere wedstrijd was, een officieuze interland voor niet-erkende staten tegen Sealand. Seborga is een niet-erkende staat in de buurt van San Remo.”

Welke lessen geef jij nu mee aan jonge spelers?
“De voetbalwereld is hard, zeker. Jonge jongens vragen me daar nu ook naar. Je moet voor jezelf zorgen. Vrienden, kennissen, het maakt allemaal niks uit. Het gaat om jezelf. Op gegeven moment speelt het vriendje van de president in plaats van jou. Je moet altijd je best blijven doen, om te laten zien dat jij beter bent dan wat de trainer of de president vindt. Zorg dat de mensen op gegeven moment gaan vragen waarom je niet speelt.”