No heat, no Fire

Chicago Fire, de club die zijn naam dankt aan de grootse ramp die de stad ooit getroffen heeft. Alsof Zeeland een club opricht met de naam 'Zeeland Watersnoodramp'. Spelend in de 'Eastern Conference', onderdeel van de Major League Soccer. Desondanks dat ze spelen in een land waar sport meer is dan een passie, je kan het gerust een levenswijze noemen, spelen er nauwelijks bekende spelers en is er sowieso weinig tot geen aandacht voor voetbal in Amerika. Ook Chicago Fire heeft daar weinig verandering in kunnen brengen.

De bekendste clubs van Amerika zijn waarschijnlijk LA Galaxy, New York Red Bulls en DC United. De reden daarvoor is voornamelijk omdat respectievelijk LA Galaxy en New York Red Bulls de Europese sterren David Beckham en Thierry Henry aantrokken. Dit leek het begin van een tijdperk te worden waarin (voormalige) Europese sterren naar de VS zouden komen, maar tot nu toe bleef het hierbij. DC United is, samen met Galaxy, de recordkampioen van de MLS,met vier titels. Niet heel veel hoor ik je denken, maar de MLS is ook pas opgericht in 1996, het jaar dat Ajax in de finale van de Champions League verslagen werd door Juventus en Duitsland het EK binnensleepte na een 2-1 overwinning op Tsjechië.

Chicago Fire heeft in deze korte geschiedenis een zeer kleine rol gespeeld. Opgericht in 1997, deed Fire vanaf het tweede seizoen mee in de MLS, en verliet het de hoogste Amerikaanse divisie nooit. De titel in 1998 was tot nu toe het hoogtepunt. Tot 2006 speelden ze in het stadion van American Football club Chicago Bears, pas daarna kregen ze hun eigen Toyota Park stadion, met een capaciteit van 20.000 man. Desondanks de geringe geschiedenis wat prijzen betreft, hebben toch nog wat bekende spelers het rode shirt gedragen. De meest bekende zijn denk ik DaMarcus Beasley, die vervolgens naar PSV vertrok. Ook Carlos Bocanegra kan je bekend in de oren klinken en onze Nederlanse trots Collins John maakte minuten in het shirt van Fire. De meest legendarische speler die voor Fire speelde, al waren zijn hoogtijdagen zeker niet in de Windy City, was Hristo Stoichkov, die in de jaren '90 bij FC Barcelona furore maakte als aanvaller.

Het team dat Chicago Fire er nu heeft staan, is tot mijn spijt geen team dat snel de MLS Cup zal winnen. Met een gemiddelde leeftijd van rond de zesentwintig jaar is er weinig perspectief voor de toekomst. In de huidige selectie zitten twee talenten die het eventueel kunnen gaan maken. Aanvaller Kellen Gulley, achttien, en middenvelder Victor Pineda, negentien. Maar beide spelers, die trouwens de eerste spelers ooit zijn die doorbreken van de jeugdelftallen naar het eerste team, hebben nog geen minuut in het eerste gespeeld, op wat oefenwedstrijden na.

Waar Fire zich op dit moment in onderscheidt van andere ploegen in de MLS, zijn de supporters. Fire is het enige team met een 'harde kern', of ik kan beter zeggen 'harde kernen'. Drie wel te verstaan De Barn Burners 1871, refererend naar de brand die Chicago in 1871 trof en waar Chicago Fire zijn naam aan dankt, de meest agressieve groep de Ultras 98, die voornamelijk bestaat uit Polen en tot slot de nieuwste groep: de Ultras Red-Side. Samen zijn ze bekend als 'Section 8', het vak waar ze van 1997 tot 2006 zaten toen ze nog in het stadion van de Bears speelden.

De aandacht voor voetbal is echter gering in de States. Het niveau ligt waarschijnlijk zo hoog als de Jupiler League, echter gaat er veel meer geld in om zodat spelers als Beckham en Henry er naar toe gaan. Op zich is er niks mis mee dat oude Europese sterren naar Amerika trekken om zich voor te bereiden op een mooi pensioen, maar ik zou zo graag Amerikaanse spelers zien doorbreken op het hoogste podium. Landon Donovan van LA Galaxy was er nog het dichtste bij, door bij Bayern München en Everton te spelen. Jozy Altidore scoort er nu op los bij AZ, maar is flink door de mand gevallen in Spanje en Engeland. Spelers van Fire hebben al helemaal weinig bereikt. Ik denk dat Europa uiteindelijk best blij mag zijn hiermee, want als voetbal in Amerika zou leven zoals honkbal, American football, basketbal en ijshockey dat doen en ze er geld in gaan pompen, dan zou het mij niks verbazen als de MLS een van de beste leagues ter wereld wordt en Amerika om de vier jaar te bewonderen zou zijn in de knock out fases van een WK. Helaas is dit niet het geval en desondanks dat het nationale team het beter begint te doen, lijkt mij internationaal succes heel ver weg.