Nederlandse goalgetter leeft als een god op Bali: ‘Ik denk weleens: waarom ik?’

Na avonturen in landen als Malta, Koeweit, China, Kazachstan en Oekraïne zit Sylvano Comvalius nu op zijn plek in Indonesië. De spits scoort aan de lopende band bij Bali United en het leven lacht hem toe op het vakantie-eiland. “Ik weet zelf ook niet wat ik meemaak”, vertelt de geboren Amsterdammer aan Voetbalzone.

Door Chris Meijer

De dertigjarige spits tekende in maart een eenjarig contract bij het Bali United. In Indonesië is Comvalius waanzinnig gaan draaien en hij scoort er momenteel lustig op los in de Liga 1. In 25 duels trof hij al 26 keer doel. Bovendien verbrak hij een Indonesisch record door elf wedstrijden op rij te scoren. Door zijn scoringsdrift is Comvalius op Bali uitgegroeid tot een held. Hij staat in Indonesië bekend als Super Sylvano.

“Ik kan wel normaal over straat, maar ik ben, zonder op te scheppen, de hele dag bezig met foto’s. Comvalius dit, Comvalius dat. Maar ik vind het leuk, ik geniet daarvan. Ik weet niet of ik het over vier of vijf jaar nog steeds leuk vind”, zegt Comvalius vanuit Indonesië. Dankzij zijn goede prestaties heeft hij al een aantal mooie aanbiedingen ontvangen. “Het is apart, maar ook wel weer logisch. We spelen goed voetbal en ik ben betrokken bij bijna alle doelpunten. In het Aziatische voetbal gaat momenteel heel veel geld om. Niet alleen in China, maar ook in landen als Thailand, Indonesië en India. Je hebt landen waar bedragen worden betaald en genoemd waar je in Nederland misschien alleen aankomt als je bij een topclub zit. Qua financiën kun je Europa en Azië nu niet vergelijken ”

Het contract van Comvalius bij Bali United loopt aan het einde van dit kalenderjaar af. De spits onderhandelt momenteel met de club over een nieuw contract. “Ik wil hier niet voor een appel en een ei spelen. Ze hebben me al een goede aanbieding gedaan, maar ik wil het onderste uit de kan halen. Zo’n seizoen als ik nu speel, maak je misschien maar één keer mee. Dan moet je het maximale eruit halen, want over een paar jaar is mijn voetballoopbaan voorbij”, stelt de geboren Amsterdammer. Comvalius zou binnen afzienbare tijd international van Indonesië kunnen zijn.

“Ze hebben me aangeboden om international voor Indonesië te worden. Als het land het nodig heeft, kan er een uitzondering gemaakt worden”, legt Comvalius uit. “De voorzitter van de Indonesische voetbalbond heeft al goedkeuring gegeven en heeft gezegd dat hij wil dat ik die procedure ga doorlopen. Daar zit wel aan vast dat ik hier dan voor minimaal vier jaar moet tekenen, omdat ik dan totaal vijf jaar in Indonesië ben. Dat is een voorwaarde om een Indonesisch paspoort te kunnen krijgen. Zo’n scenario had ik niet in mijn hoofd natuurlijk, dat het nog zo zou lopen op mijn dertigste. Dat ik aan de lopende band scoor en dat het hele land vraagt om een naturalisatie.”

Ben je niet bang om de zekerheid die je nu hebt op te geven?
“Het is niet zo dat ik er slapeloze nachten van heb, maar ik sta er wel mee op en ga er mee naar bed. Ineens zijn er allemaal mensen die me willen contracteren of die me ergens naartoe willen brengen. Mensen ruiken geld, dat is ook niet zo raar. Ik heb het allemaal wel goed op een rijtje en raak er niet zo snel van in paniek. Mijn eerste optie is om hier te blijven, omdat ik het hier enorm naar mijn zin heb en mijn vrouw ook. Ze is zwanger, dus het is prachtig als de kleine hier kan opgroeien. Maar dan moeten de voorwaarden wel goed zijn.”

Het leven bevalt dus wel in Indonesië?
“Dit is heel onbeschrijfelijk. Als ik ’s ochtends mijn gordijnen open doe, zie ik zon en kijk ik naar mijn zwembad. Dan denk ik: waarom ik? Waar heb ik dit aan te danken? Dan besef ik wel dat ik bevoorrecht ben. Het gaat goed in het voetbal, dus dan is het al snel makkelijk om te zeggen dat het goed gaat. Ik heb natuurlijk enorm geluk dat ik op Bali zit, want ik moet zeggen dat ik voor geen goud ergens anders in Indonesië zou willen wonen. We reizen heel veel en daardoor zie ik veel plekken. Maar ik zie mezelf daar niet wonen, al zouden ze me het dubbele geven van wat ik nu verdien. In Bali leef je echt een droom, buiten het voetbal om. Je zit op een prachtige bestemming, ik kan het er wel inwrijven. Maar het is gewoon zo, elke dag die je wakker wordt hier is prachtig.”

Toch zag het er vorig jaar niet naar uit dat de carrière van Comvalius zo zou lopen. In de zomer van 2016 tekende de aanvaller een driejarig contract bij FC Stal Kamianske in Oekraïne. “Dat was best wel een mooi contract en een mooie stap. Rond de winterstop begonnen er wat problemen te spelen met geld, achterstallige betalingen. Toen kwam dit hele verhaal met Bali op mijn pad. Als er geen geldproblemen waren bij die club in Oekraïne, was ik daar gebleven. Ik had een heel ander plaatje in mijn hoofd. Ik wilde daar in mijn eerste seizoen tien doelpunten maken en daarna een transfer naar Rusland maken.”

Als een voetballer een tijd niet betaald krijgt bij zijn club, kan hij na het verstrijken van een bepaalde termijn vertrekken. Comvalius vertrok direct na het verstrijken van die termijn uit Oekraïne. “Niemand wist waar hij was. Ik las gisteren dat hij naar Bali United of zoiets is. Voor mij was dat een verrassing”, ze Leonid Kuchuk, toenmalig trainer van FC Stal, tegenover Oekraïense journalisten. “Hij is gewoon vertrokken. Hij had de concurrentie aan moeten gaan en niet moeten vluchten. Als hij vertrekt, dan moet hij dat aangeven. We wisten dagenlang niet waar hij was. Misschien was hij in de bossen van Kiev wel de weg kwijtgeraakt, wie zal het zeggen?”

Hoe kwam je toen in Indonesië terecht?
“Ik moest gewoon die termijn afwachten en hopen dat ik mijn geld niet kreeg. Dat klinkt raar, maar ik zag die twee of drie maanden salaris al als verloren geld. Ik wilde het avontuur op Bali aangaan, dit was een buitenkans. Wie kan er nou op Bali voetballen voor goed geld? Ik lijk wel gek als ik dan in Oekraïne blijf, waar ik mijn geld niet krijg en waar het min vijftien is. De voetbalwereld is een hele egoïstische wereld en mensen denken aan zichzelf. Ik heb altijd de droom gehad om terug te keren naar Azië, want ik speelde eerder al in China. Dan weet je dat je dat warm moet houden. Toen het in Oekraïne begon te borrelen, heb ik wat lijntjes uitgegooid. Toen was Bali United het meest concreet, ze zochten een spits.”

Zo voegde wereldreiziger Comvalius de elfde buitenlandse club toe aan zijn cv als profvoetballer. Eerder speelde hij op Malta voor Hamrun Spartans en Birkirkara FC, in Schotland voor Stirling Albion, in Koeweit voor Al-Salmiya, in Kazachstan voor FK Atyrau, in China voor Shijiazhuang Ever Bright en in Duitsland voor Eintracht Trier, Dynamo Dresden en Hessen Kassel, voordat hij naar Oekraïne vertrok. “Heel veel dingen zijn voor mij normaal gaan lijken, dat zijn er teveel om op te noemen. In Oekraïne moesten we voor iedere wedstrijd negen uur met de bus. Toen ik in China speelde, gingen we naar Korea. Zaten al die jongens hond te eten. Ik merk dat ik in zoveel culturen heb gespeeld, dat ik niet zo snel dingen raar vind.”

Door al die ervaring ben je waarschijnlijk ook niet zo snel meer gek te krijgen?
“Ja, ik ben inderdaad wel wat gewend. Ik heb met spelers gespeeld die beter waren, maar het gaat uiteindelijk om de wil. Ik wist altijd wat ik wilde en heb altijd doorgezet. Uiteindelijk ben ik daarvoor beloond en ik gun iedereen zo’n carrière als die ik heb gehad. Maar ik besef ook dat het voor heel veel mensen niet is weggelegd. De meeste spelers willen niet ver van huis, die willen geen raar eten. Dit is gewoon een keuze. Jongens kiezen ervoor om in de Eredivisie voor vier of vijfduizend euro netto te gaan spelen. Belachelijk, vind ik. Die jongens willen dicht bij hun familie zijn en een mooie leaseauto hebben. Ik heb daar geen boodschap aan, ik wil gewoon mijn geld verdienen.”

Heb je nooit getwijfeld over een terugkeer naar Nederland?
“De enige keer dat ik het moeilijk had was toen mijn zoon werd geboren, in 2010. Toen heb ik even bij NEC meegetraind. Ik dacht: dan maar even geen geld. In 2013 heb ik ook een keer met FC Volendam meegetraind. Met alle respect, maar wat ze me daar aanboden.. Daar kom ik mijn bed niet voor uit. Dat is het niet waard. Dat gun ik andere voetballers ook niet. Prima als ze dat aan een jongen van achttien betalen, maar ik vind dat ik daar teveel kwaliteiten voor heb. Dat heeft altijd zwaarder gewogen dan dicht bij huis zijn. Als je ergens anders vijf keer zoveel kan verdienen.. Ik kan mijn familie straks mijn hele leven nog zien, een voetballeven is maar kort.”

In 2009 verruilde Comvalius op 21-jarige leeftijd Quick Boys voor het Maltese Hamrun Spartans. Hij zegde zijn baan in een sportschool op en besloot op deze manier aan een profcarrière te beginnen. “Ik had een prima leven. Negen van de tien hadden gezegd dat ze in Nederland zouden blijven. Ik ging daar voor niks spelen, maar ik dacht: het is een half jaar, ik kan doen wat ik leuk vind en ik verlies er niks op. Het was de kans die ik nodig had. Achteraf ben ik blij dat ik geen contract in Nederland had, want dan had ik misschien niet beter geweten en tien jaar in Nederland gespeeld.”

Je bent in ieder geval niet bang geweest voor het avontuur...
“Het zijn allemaal rare stappen eigenlijk, waar geen lijn in heeft gezeten. Ik zou het voor geen goud willen inruilen. Ik krijg een kleine, het leven lacht me echt toe nu. Alle puzzelstukjes vallen in elkaar. Daar heb ik lang en hard voor moeten knokken en veel voor moeten reizen, maar ik heb nu echt een perfect seizoen achter de rug.”

Volgende week publiceert Voetbalzone een longread over de club van Comvalius: Bali United. Bij die club staan ook Irfan Bachdim, Nick van der Velden en Stefano Lilipaly onder contract.