Nederlands tintje op de Azië Cup: ‘Voor mij is dit sowieso ‘once in a lifetime‘’

DUBAI - Afgelopen zaterdag is in de Verenigde Arabische Emiraten de Azië Cup van start gegaan. Met spelers als Ritsu Doan, Trent Sainsbury, Mohammed Osman en Aziz Behich is de Eredivisie goed vertegenwoordigd, maar dat is niet de enige Nederlandse inbreng op het toernooi. Paul Mulders staat maandagmiddag met de Filipijnen, dat voor de eerste keer in de geschiedenis van de partij is op de Azië Cup, tegenover de Aziatische grootmacht Zuid-Korea.

Door Chris Meijer

Als Voetbalzone Mulders zaterdagavond aan de telefoon krijgt vanuit Dubai, heeft de Filipijnse selectie er een betrekkelijk drukke dag op zitten. Naast de training, stond er ook een ontmoeting met het personeel van de Filipijnse ambassade in de Verenigde Arabische Emiraten op het programma. “We hebben hen ontmoet in een restaurant en daar samen wat gegeten. Dat gebeurt wel vaker als we in het buitenland zijn, we worden altijd enorm goed opgevangen door de Filipijnse community. Dat terwijl ze eigenlijk helemaal geen verstand van voetbal hebben, eerlijk gezegd”, lacht Mulders. De Filipijnen wisten zich in maart voor de eerste keer in de historie te plaatsen voor de Azië Cup. “We schrijven geschiedenis, dit is het grootste toernooi dat we als land gaan meemaken. Voor mij is het sowieso once in a lifetime, maar voor veel andere jongens waarschijnlijk ook. Sommigen gaan het misschien later beseffen, ik sta er vrij nuchter in. Nederlandse nuchterheid, misschien. Ik vind het heel mooi om mee te maken allemaal: de faciliteiten, de velden en de organisatie zijn geweldig.”

Het onvervalste Amsterdamse accent verraadt waar de wieg van Mulders heeft gestaan. De 37-jarige middenvelder, die in het Filipijnse nationale team als centrale verdediger speelt, werd geboren in de hoofdstad en speelde in de jeugdopleiding van Ajax en HFC Haarlem. Via SC Cambuur, Almere City (destijds nog FC Omniworld) en AGOVV kwam hij in 2011 bij ADO Den Haag terecht. In dezelfde periode dat Mulders naar de Hofstad verkaste, maakte hij zijn debuut in de nationale ploeg van de eilandengroep in de interland tegen Sri Lanka. “Ik wist voor 2011 niet eens dat Filipijns voetbal bestond, echt niet. Dat ging via een tante van me, die zei dat het voetbal hier een boost kreeg. Toen begon ik een beetje te ginnegappen”, vertelt Mulders, wiens moeder Filipijns is. “Op het moment dat ik bij het nationale team kwam, was voetbal een soort hype op de Filipijnen. De stadions zaten vol, ook al wist tachtig procent van de mensen niet eens wat de regels waren.”

In het begin moest Mulders voornamelijk wennen aan het weer op de Filipijnen. “Als ik van Den Haag naar de Filipijnen ging, was ik gewoon na tien minuten voetballen zeiknat van het zweet. Alsof ik in het zwembad gesprongen was. Het was lastig ademen. Als je er in de competitie speelt, ga je er wel aan wennen. Soms train je hier om zes uur ’s ochtends, dat kan je niet geloven. Na negenen is het snikheet, daarna kan je pas na vier uur ’s middags weer een beetje normaal trainen. Ik mis het weer in Nederland wel. Niet de regen, maar het koele weer.” Het leven, de achtergrond van zijn moeder en het voetbal trokken Mulders al relatief snel na zijn debuut in de nationale ploeg definitief naar Zuidoost-Azië. In eerste instantie leek hij ADO Den Haag vijf jaar geleden te verruilen voor Chiangrai United, maar een overstap naar Thailand ketste af. Na korte periodes bij Global FC in Singapore en SC Cambuur vestigde Mulders zich definitief op de Filipijnen, waar hij inmiddels al bijna vijf jaar speelt.

“Het lijkt alsof het voetbal hier in de allerhoogste versnelling wordt gespeeld. Sprinten, rennen, vliegen, vallen en opstaan op honderd procent. Het is heel veel inzet en werklust, er zijn maar een paar teams die echt voetballen. Als ze tegen Europese teams spelen, zie je ook dat die Aziatische teams het van werklust moeten hebben. De afgelopen jaren is het niveau in de Filipijnse competitie behoorlijk omhoog gegaan, dat merk je ook aan de prestaties van de clubteams in de Aziatische competities.” Mulders speelde op de Filipijnen voor Ceres Negros, tekende in begin 2017 bij Global Cebu FC en keerde afgelopen zomer weer terug bij zijn oude club. “Zolang ik zie dat mijn lichaam het op het niveau van Zuidoost-Azië nog volhoudt, blijf ik spelen. Daarna stop ik er ook mee en richt ik me op mijn gezin. Nu kan het nog even. Bovendien wilde ik dit toernooi meemaken, daar heb ik mijn loopbaan voor gerekt en geprobeerd mijn lichaam fit voor te houden. Ik voel me nog enorm fit, zeker voor mijn leeftijd.”

De eerste wedstrijd ooit op de Azië Cup voor de Filipijnen is direct tegen Zuid-Korea, dat afgelopen zomer bijvoorbeeld nog won van Duitsland op het WK in Rusland. “We hebben onlangs in de halve finale van de Suzuki Cup van Vietnam verloren, het verbaasde me hoe goed zij waren. Dan zal Zuid-Korea nog vier stapjes verder zijn dan Vietnam. Dat ze van Duitsland winnen, zegt genoeg. Wat jammer is, is dat die spits van Tottenham de eerste twee wedstrijden niet komt. Qua ervaring zou het natuurlijk geweldig zijn om tegen dat soort jongens te spelen”, doelt Mulders op Heung-Min Son, die pas na de wedstrijd van Tottenham Hotspur tegen Manchester United (op 13 januari) aansluit bij de Zuid-Koreaanse ploeg. In de groepsfase stuiten de Filipijnen verder op China en Kirgizië. “Om eerlijk te zijn, zijn wij de kleinste in de groep. We moeten met de instelling komen om te winnen, maar als je reëel bent, moeten we er vooral van genieten. Het is alleen niet de bedoeling om een pak slaag te krijgen, om daar als clowns te komen. Je zou eigenlijk denken: je moet de bus parkeren. De trainers hier hebben een tactiek, Eriksson wil met zijn ervaring wat neerzetten.”

Sinds oktober staat de nationale ploeg van de Filipijnen onder leiding van Sven-Göran Eriksson, die eerder onder meer Benfica, Lazio, Engeland en Manchester City onder zijn hoede had. “Ik wist wel wie hij was, want ik ben een van de oudste spelers van het team. De jongere spelers hebben hem gegoogled en stonden met open mond te kijken waar hij allemaal getraind heeft. Ik was een beetje verbaasd toen ik hoorde dat hij werd aangesteld. Het duurde even voordat er een belletje ging rinkelen, maar toen ik zijn achternaam hoorde, dacht ik: is dat hij gewoon? Overal waar we naartoe zijn, krijgen we meer aandacht. Iedereen kent hem, niet per se ons.” De zeventigjarige Zweed gebruikt Mulders bij de Filipijnse ploeg als centrale verdediger, terwijl hij bij zijn club voornamelijk op het middenveld speelt. “Ik word ook wat ouder, dus het komt niet slecht uit om centraal achterin te spelen. In Zuidoost-Azië gaat dat wel goed, maar nu komt de echte test op de Azië Cup. Ik denk dat het daar een stuk sneller gaat.”

De routinier had een tijd geleden eigenlijk een punt achter zijn interlandloopbaan gezet, maar besloot toch nog terug te keren. “Mijn gezin was op dat moment teruggegaan naar Nederland. Ik stopte als international om meer bij mij gezin te zijn, zij woonden toen nog op de Filipijnen. Ik dacht: ik voetbal toch op de Filipijnen, ik wil dan wel weer meedoen”, vertelt Mulders, die 44 interlands achter zijn naam heeft staan. De meest in het oog springende naam in de Filipijnse ploeg is die van Neil Etheridge, doelman van Cardiff City. Hij zal op de Azië Cup in de eerste twee wedstrijden in ieder geval niet van de partij zijn. Verder spelen ook John-Patrick Strauss (Erzgebirge Aue, Duitsland), Daisuke Sato (Sepsi Sfântu Gheorghe, Roemenië) en Kevin Ray Mendoza (Horsens, Denemarken) in Europa. De gebroeders Phil en James Younghusband (met een verleden bij Chelsea) en Stephan Schröck (speelde in de Bundesliga) zijn samen met Mulders de veteranen in het keurkorps van Eriksson, die voornamelijk bestaat uit spelers met een dubbel paspoort. “Negentig procent van ons team bestaat uit halfbloedjes, die een dubbel paspoort hebben. Dat is niet onlogisch, aangezien het voetbal totaal niet leeft op de Filipijnen. Ik kan ook nooit boos worden op de lokale mensen als er iets fout gaat, want ze hebben geen voetbalopleiding gehad.”

Dat de eilandengroep zich voor het eerst geplaatst heeft voor de Azië Cup, zorgt er niet voor dat het land op zijn kop staat. “Mensen houden hier meer van basketbal, terwijl iedereen vrij klein is. De voetbalbond probeert het zo goed mogelijk te promoten, ondanks dat het geen voetballand is. De mensen zijn eerder drie maanden van tevoren bezig met Miss Universe, dan dat ze weten dat er een groot voetbaltoernooi is. Ik hoop dat dit toernooi er wel voor kan zorgen dat de Filipijnse mensen geïnspireerd raken. Ik vind eerlijk gezegd dat het voetbal ook niet goed wordt gepromoot door de regering. Als je het vergelijkt met andere landen in Zuidoost-Azië, Indonesië of Maleisië bijvoorbeeld, daar zitten gewoon tachtigduizend man op de tribune. Twee jongens van de nationale ploeg kunnen misschien niet normaal over straat, maar zo zou ik niet willen leven. Voor mij valt het mee. Ik word wel herkend, maar ik hoef niet om de tien meter een handtekening uit te delen.”

“Ik had een aantal jaar geleden nooit gedacht dat ik op zo'n groot toernooi zou staan. Niet eens dat ik bij het Filipijns elftal zou zitten. Ik was helemaal verbaasd naar wat voor landen ik zou gaan. Je gaat gewoon naar landen waar je normaal nooit zou komen, Nepal, Cambodja, Laos, Singapore: als international zie je de hele wereld”, zo klinkt het. Mulders geniet van het leven in Zuidoost-Azië, maar benadrukt dat Nederland zijn thuishaven blijft. “Ik ben hartstikke trots dat ik voor de Filipijnen speel, het voelt ook als mijn vaderland. Net als Nederland. Ik vind het mooi om te zien dat de mensen zo blij zijn, ondanks dat niet iedereen even rijk is. Als ik nu terugkom naar Nederland, denk ik wel: je mag van geluk spreken dat je in Nederland bent geboren.”