Nederlander breekt door bij Charlton Athletic: ‘Dit is mijn eerste profclub’

LONDEN - Ergens had Anfernee Dijksteel de hoop in 2015 al opgegeven dat hij nog profvoetballer zou kunnen worden. De 22-jarige middenvelder annex vleugelverdediger speelde destijds in de Onder-19 van het Amsterdamse AFC en de tijd voor een profavontuur begon te dringen. Drie wonderlijke jaren later is Dijksteel geregeld basisspeler bij Charlton Athletic, speelde hij een interland voor Oranje Onder-20 en werd hij reeds in verband gebracht met een overstap naar Everton.

Door Chris Meijer

Dijksteel speelde in Nederland slechts één jaar in de jeugdopleiding van een profclub, maar bij Excelsior moest hij al snel vertrekken. Verder versleet hij de nodige amateurclubs: CTO '70, IJVV Stormvogels, Zeeburgia, SV Argon, SV Diemen en meest recentelijk AFC. “Ik zou nu zeggen dat het niet erg is dat ik werd weggestuurd bij Excelsior, maar dat kwam destijds wel hard aan. Dat trok ik me enorm aan. Op jonge leeftijd is het prachtig om bij een profclub te spelen, bijvoorbeeld met toernooien in het buitenland”, vertelt Dijksteel in gesprek met Voetbalzone. “Vanaf Excelsior ging ik eigenlijk alleen maar lager spelen, qua niveau. Op gegeven moment speelde ik bij Diemen, daar weet je dat de scouts niet aan de lijn staan. De laatste periode bij AFC was daarom het jaar waarin het voor mij moest gebeuren. Ik heb altijd vertrouwen gehad dat ik het profvoetbal nog zou kunnen halen, maar op gegeven moment ga je daar toch aan twijfelen.”

Uiteindelijk bood een trial voor de Nike Academy de laatste route richting het profvoetbal. Via vrienden werd Dijksteel op de proeftrainingen gewezen. Slechts vijf jongens overleefden de trials in Zeist en mochten met spelers uit andere landen in de zogenaamde Global Showcase gaan strijden om een plaats in de Nike Academy. Dijksteel was een van de gelukkigen, overleefde ook de volgende ronde en verdiende een plaats in de in Engeland gevestigde academie. “Ik heb best wat tegenstanders afgetroefd, ja”, lacht Dijksteel. “In Nederland had ik niet gedacht erin te komen. Ik ging er met vrienden naartoe en dacht: ik zie wel hoe ver ik kom. Toen we de laatste wedstrijd speelden, dacht ik: ik kan het weleens worden. Toen kwam ik echt in een mooie wereld terecht. We trainden op St George’s Park (nationale trainingscentrum van Engeland, red.). De velden daar zijn perfect. We speelden oefenwedstrijden tegen profclubs, dus er waren genoeg mogelijkheden om me in de kijker te spelen.”

“Ik zag de trials voor de Nike Academy ook wel een beetje als de laatste kans op het profvoetbal. Met AFC deden we het goed, dus ik had in de restant van het seizoen nog de kans om ergens terecht te komen. Daar had ik uiteraard op gehoopt, maar ik had niet verwacht dat het zo zou lopen”, gaat hij verder. Na een aantal maanden in de Nike Academy kwam al de eerste kans in het Engelse profvoetbal, met een stageperiode bij Charlton Athletic. Dijksteel maakte indruk in een wedstrijd tegen the Addicks en liet vervolgens ook tijdens zijn proefperiode een goede indruk achter bij de Londenaren, waardoor hij in januari 2016 zijn eerste profcontract kon ondertekenen. “Ik had verwacht dat ik op gegeven moment de mogelijkheid zou krijgen om ergens stage te lopen. Dat ik uiteindelijk bij Charlton kon tekenen, was toch een droom die uitkwam. Het was een bevestiging van waar ik jaren voor gewerkt had.”

In eerste instantie sloot hij aan bij de Onder-23 van Charlton Athletic. Dijksteel kreeg direct een basisplaats en ontwikkelde zich razendsnel. “Het ging er niet heel anders aan toe dan bij AFC. Het ging allemaal iets sneller en iedereen speelt echt om te winnen. Als we een keer verloren, zat iedereen geïrriteerd in de bus op de terugweg.” In oktober 2016 zat Dijksteel voor het eerst op de bank bij het eerste elftal van Charlton Athletic, in de EFL Trophy-wedstrijd tegen Crawley Town. Zijn ontwikkeling was in Nederland niet onopgemerkt gebleven, want een aantal maanden eerder werd hij uitgenodigd voor Oranje Onder-20. Met spelers als Denzel Dumfries (PSV), Bart Nieuwkoop (Feyenoord), Oussama Idrissi (AZ), Zakaria El Azzouzi (onlangs vertrokken bij Ajax), Richairo Zivkovic (KV Oostende) en Vito van Crooij (PEC Zwolle) maakte hij deel uit van het keurkorps van toenmalig bondscoach Remy Reynierse.

“Oranje was helemaal mooi, dat had ik nooit verwacht toen ik bij Diemen of AFC speelde. Ik kende een aantal van die jongens alleen van televisie, waar ik ze in de Eredivisie had zien spelen. Met hen spelen en trainen was geweldig. Ik vind het ook mooi dat ze toch het buitenland in de gaten houden, waardoor ik een kans kreeg”, aldus Dijksteel. Op 8 augustus 2017 maakte hij zijn debuut in het eerste elftal van Charlton Athletic, in het met 1-2 gewonnen EFL Cup-duel met Exeter City. “Van de Onder-23 naar het eerste moet je wel een stap zetten. Alles gaat sneller, het spel is fysieker en de spelers zijn beter. Ik moest er ook aan wennen dat je zoveel speelt. Zelfs zonder bekertoernooien speel je vaak drie wedstrijden in een week, daartussen wordt amper getraind. In het begin zorgde dat voor blessures, maar inmiddels ben ik er aardig aan gewend geraakt.”

Vorig seizoen speelde Dijksteel negentien wedstrijden in de hoofdmacht van Charlton Athletic, waarvan het grootste deel als basisspeler in de laatste fase van het seizoen. Dit seizoen moest het jaar van de definitieve doorbraak van de middenvelder annex vleugelverdediger worden bij the Addicks, maar een infectie op de borst verpestte de voorbereiding. Dijksteel viel zeven kilo af en moest op conditioneel gebied weer op nul beginnen. “Dat was enorm frustrerend, zeker omdat je ver van huis bent. Op gegeven moment werd ik beter en als je het gevoel hebt dat je er bijna bent, wordt het makkelijker.” Door blessures is Dijksteel de laatste weken weer basisspeler bij Charlton Athletic, dat hem in 2017 beloonde met contractverlenging tot medio 2020. “Als ik er alles uithaal en mijn best blijf doen, ben ik klaar om een vaste basisspeler te zijn. Hard werken staat in Engeland op één, dat is een must. Zonder ga je het niet redden, het ligt mij wel.”

Terwijl Dijksteel voorheen altijd als middenvelder acteerde, wordt hij bij Charlton voornamelijk gebruikt als vleugelverdediger. “In het begin vond ik dat vervelend en dacht ik: deze positie is niks voor mij. Maar ik werd er beter in, leerde meer dingen. Nu ik terugkijk, denk ik: dit kan wel wat worden.” Na 23 wedstrijden is Charlton de nummer vier van de League One, met 43 punten. “We winnen de laatste wedstrijden en vechten voor promotie. Aan de verwachtingen van de fans merk je dat dit een grote club is, ze verwachten dat we promoveren. In het begin dacht ik dat in de League One voornamelijk de lange bal werd gehanteerd, maar dat valt mee. Je hebt best wat teams die voetballen, er zijn veel verschillende stijlen. Iedereen kan in deze competitie van elkaar winnen. Bovendien heb je schitterende wedstrijden, bijvoorbeeld Portsmouth- of Sunderland-uit. Ook thuiswedstrijden vind ik geweldig, dan kijk ik de eerste tien minuutjes wel even om me heen in het stadion. Maar zodra de scheids fluit, ben ik gefocust op het voetbal en wil je winnen.”

“Ik heb het enorm naar mijn zin. Dit is mijn eerste profclub en ik heb nu echt het gevoel dat ik profvoetballer ben. Het leven als prof is mooi. Ik word wakker en ik ga voetballen. Alles draait om voetbal, het is niet zo dat ik moet focussen op school. Voor mij bestaat er niets beters”, zegt Dijksteel. Hij droomt ervan verdere stappen in de Engelse voetbalpiramide te zetten en ooit samen te spelen met broertje Malik. Hij speelde tot afgelopen zomer in de jeugdopleiding van Feyenoord, maar revalideert momenteel van een zware blessure. “De Premier League is het uiteindelijke doel. Veel spelers vanuit de League One schuiven op naar de Championship of later de Premier League. Voor mij is dit momenteel de ideale plaats om me te ontwikkelen.”