Nakamura maakt seizoen af bij Celtic

Shunsuke Nakamura blijft in ieder geval tot het einde van dit seizoen in Schotland. De middenvelder van Celtic liet al enkele malen weten dat hij een terugkeer naar Japan overweegt, maar in de winterstop zal daar nog geen sprake van zijn. Zowel de club als de speler willen nog geen afscheid van elkaar nemen.

Het contract van de 30-jarige Nakamura loopt deze zomer af, waarna de middenvelder transfervrij zal vertrekken. Het Japanse Yokohama Marinos zou de spelmaker het liefst al in de winter willen binnenhalen, maar via een officiële verklaring laat Celtic weten dat dit geen optie is. “Celtic wil Nakamura niet kwijtraken en Nakamura wil in januari niet weg bij Celtic”, zo stond te lezen in een verklaring. “Een transfer is daarom geen optie.”

Nakamura, die bezig is aan zijn vierde seizoen in Schotland, noemde in september zijn familie als reden voor zijn naderende vertrek. “Als ik een Schot was, zou ik altijd voor Celtic willen spelen, maar ik ben een Japanner met familie en kinderen”, vertelde de middenvelder aan de BBC. “Het reizen voor kwalificatieduels gaat me steeds meer tegenstaan. Wanneer ik dit allemaal bij elkaar optel, denk ik dat ik terug moet keren.”

Ernie Brandts geniet met volle teugen

Door QASIM HAKIM

SCHELLUINEN - De vraag aan Ernie Brandts (52) of hij bereid is om een interview te geven komt uit onverwachte hoek. De ex-trainer van NAC Breda staat in het spelershome van zijn oude club FC Volendam onder het genot van een wijntje gezellig na te kletsen met Ab Plugboer. Het antwoord liegt er niet om: "Dat kan. Bel me van de week maar. Met één voorwaarde, ik wil het niet over NAC hebben." Daar heeft de Achterhoeker inmiddels zijn buik van vol. Niet meer dan logisch. Als hem duidelijk wordt gemaakt dat dit onderwerp niet aan bod zal komen en men er ook van op de hoogte is dat hij een WK-finale speelde en de UEFA Cup heeft gewonnen glimt Brandts heel even van oor tot oor. Alsof hij wil zeggen: "Ik ben meer dan alleen de voormalige coach van NAC Breda. Gelukkig dat ze het niet zijn vergeten."



Het gesprekonderwerp Brandts levert tegenwoordig maar één thema op: NAC. Afgelopen seizoen flikte de oud-international het onmogelijke met de geelzwarte trots van de aloude garnizoensstad en toch zit hij momenteel zonder club. Er is al zoveel over gezegd en geschreven dat Brandts na het telefoongesprek om de afspraak te bevestigen voor de zekerheid nog even terugbelt. "Waar wil je het eigenlijk precies over hebben? Als het weer over NAC gaat dan kun je beter thuisblijven." Nee, is het antwoord en Brandts wordt gerustgesteld. Maandagmiddag om twee uur? "Dat is goed." Waar? "Gewoon bij mij thuis." Brandts heeft niets te verbergen. Schelluinen, een pittoresk dorpje aan de rand van Zuid-Holland waar je op een maandagmiddag een speld kunt horen vallen. Het enige geluid komt van de miezelregen die zachtjes tegen de ramen tikt. Hier heeft Ernie zich teruggetrokken met zijn lieftallige echtgenote Amy en zoon Nick. De tocht naar hun stulpje zal nog een minuut of tien in beslag nemen. Het is echter pas kwart over één.

Maar een gastvriendelijker ontvangst dan in huize Brandts kun je je haast niet voor stellen. "We hadden toch pas om twee uur afgesproken." Brandts zelf, getooid in zijn ochtendjas, maakt de deur open. Is hij wakker gebeld? "Nee joh, ik ben op zolder oude spullen aan het zoeken. Ik heb nog heel veel profielen liggen van onder andere Ronaldo en Shevchenko toen ze net kwamen kijken. Ik heb het jeugd-WK in Qatar bezocht als scout van PSV. Maar ga zitten, we praten zo meteen rustig verder. Pak een krant of een tijdschrift. Wat wil je drinken?" In deze zeer stijlvol ingerichte woning vallen de twee immense televisies als eerste op. "Eentje is voor teletekst, de ander voor de wedstrijd", grijnst hij. "Ik volg alles en bezoek ieder weekend ook nog een wedstrijd voor De Telegraaf. Ik geef dan punten aan spelers." Nederlands enige boulevardkrant ligt open op de sportpagina naast de laptop die het laatste nieuws op Voetbalzone.nl weergeeft.

Toch springen de cd’s van musicus Marco Canto het meest in het oog. Wie is dit in godsnaam? "Dat is een tenor. Amy heeft zelf altijd in de muziekwereld gezeten en is op het conservatorium afgestudeerd als prima ballerina en lerares." Met veel energie verteld hij over de passie van zijn ega. Toch heerst er maar één ding in het leven van Amy en Ernie: voetbal. "Ik heb genoeg tijd. Voor mij is het niet aan de orde dat ik zo snel mogelijk weer een nieuwe werkgever heb. Natuurlijk mis ik het dagelijkse ritme en het contact met de spelers, maar ik heb geen haast. Ik had al lang weer op het veld kunnen staan. Dit is ook wel een keer lekker. Ik verveel me geen moment. Ik kan nu naar het voetballen van mijn zoon gaan kijken. Vanavond heb ik een sponsoravond, morgen ben ik uitgenodigd op een forum en zo kom ik de week wel door." "Ernie zorg jij voor het eten?", vraagt Amy. Brandts knikt instemmend. "Daar heb ik normaal ook geen tijd voor. Ik vind het heerlijk om zelf te koken en tijd door te brengen met mijn familie."

Inmiddels heeft hij alle paperassen en krantenknipsels te voorschijn gehaald en begint hij te vertellen over zijn jeugd. De bakkerszoon werd geboren in het Gelderlandse Nieuw-Dijk en genoot zijn jeugdopleiding bij VV Sprinkhanen uit Didam. Zijn ontdekker is niemand minder dan meesterscout Piet de Visser die hem op zeventienjarige leeftijd naar De Graafschap haalde. "Ik ging vaak in de bossen van ‘s-Heerenberg hardlopen. Piet liet daar zijn hond uit. Ik jaagde dat beest altijd weg. Maar op een gegeven moment heeft hij me laten volgen door een paar andere scouts", lacht Brandts. De Graafschap. Een club die Brandts voor altijd in zijn hart heeft gesloten. "Mijn vader had een knecht in dienst die kaarten kon regelen voor wedstrijden van NEC, Vitesse en De Graafschap. Ik ging altijd kijken, maar ik was niet echt een fan van deze drie clubs. Gewoon een voetbaldier. Ik had maar één liefde, Feyenoord. De Graafschap was de meest logische keuze voor mij, omdat ik ook in Doetinchem naar school ging.’’

Het waren zware tijden voor de jonge Ernie. "We woonden in Didam. Ik had als achttienjarige ook dienstplicht. In mijn oude Kever ging ’s morgens weg van huis naar de kazerne in Harderwijk, daarna trainen in Doetinchem en ’s avonds laat terug naar Didam. Ik weet nog goed dat ik een keer achter het stuur in slaap ben gevallen. Toen heb ik ook maar een radio aangeschaft." Het duurde niet lang voordat de topclubs de spijkerharde libero opmerkte. Brandts verhuisde echter niet naar zijn geliefde in ’s wereld grootste havenstad, maar tekende een contract in de lichtstad waar hij een gevreesd centraal duo ging vormen met Huub Stevens. "Ik weet nog dat ik tijdens mijn laatste seizoen bij De Graafschap tegen PSV speelde. Ze hadden me toen al gekocht. Kees Rijvers was trainer van PSV en achteraf kreeg ik te horen dat hij zijn spelers de opdracht gaf: 'Alles op Brandts, want die is zo langzaam als dikke stront.' We verloren die wedstrijd wel, maar ik speelde een beresterke partij. Rijvers had me nota bene zelf naar PSV gehaald."

Rap of traag, Brandts groeide bij PSV uit tot een meedogenloze verdediger die geen genade kende. In 1978 won hij met Philips de UEFA Cup en zat hij vervolgens ook bij de WK-selectie van het roemruchte Oranje. "Weet je hoe hard Brandts mij aanpakte?" Brandts’ directe tegenstander en voormalig Argentinië-spits Leopoldo Luque wilde onlangs in het tv-programma Pauw & Witteman duidelijk maken dat Nederland in 1978 écht voor de winst speelde. De spelers van Ernst Happel waren niet bang om in één van de schuilkelders van dictator Videla te worden opgesloten na het ophalen van de achttien karaats gouden trofee van de Wereld