‘Na mijn zelfmoordpoging ging ik naar de training alsof er niets was gebeurd’

Marvin Sordell maakte als speler van Bolton Wanderers mee hoe het is om in de Premier League te spelen, terwijl hij als jeugdinternational namens Groot-Brittannië ook actief was op de Olympische Spelen van 2012 in Londen. Op een leeftijd waarop een voetballer normaal gesproken op de toppen van zijn kunnen presteert, besloot Sordell vorig jaar echter een punt achter zijn loopbaan te zetten. De spits kampte al jaren met mentale problemen en hing in 2019, na een halfjaar door Burton Albion aan Northampton Town verhuurd te zijn geweest, op 28-jarige leeftijd zijn voetbalschoenen aan de wilgen. In een emotionele open brief op de website van de BBC blikt Sordell nu terug op dit besluit, in de hoop anderen die met dezelfde problemen worstelen de helpende hand te kunnen bieden.

“Het is bijna een jaar geleden sinds ik de beslissing heb genomen waarvan ik dacht dat het mijn leven gelukkiger zou maken: om op 28-jarige leeftijd te stoppen met profvoetbal. Voor de meesten klinkt het als een belachelijk idee om weg te lopen van je droombaan, maar na jaren van depressiviteit, die uiteindelijk uitmondden in een zelfmoordpoging, was dit zonder twijfel de beste beslissing die ik kon nemen”, begint Sordell, die verder voor clubs als Charlton Athletic, Burnley, Colchester United en Coventry City speelde, zijn boodschap. “Nu ik erop terugkijk, verrast het me het meest dat mijn mentale problemen pas aan de oppervlakte kwamen toen ik mijn grootste successen kende. Na een paar jaar in het eerste van de destijds bescheiden Championship-club Watford te hebben gespeeld, werd ik voor ruim 3,5 miljoen euro door Bolton Wanderers naar de Premier League gehaald. Een bedrag dat nu wordt beschouwd als minuscuul, was voor velen een behoorlijke gewichtige som in 2012. Zoals ik tijdens mijn leven heb geleerd, nemen de druk en de verwachtingen toe wanneer de financiële belangen grote worden.”

‘Gelukkig ben ik er niet in geslaagd’
“Mijn 21-jarige ik vond het extreem moeilijk om te gaan met het gewicht van de transfersom die opeens op mijn schouders terechtkwam. Achteraf gezien realiseerde ik me ook dat ik mijn zelfwaarde heb gezocht bij externe bronnen, wat waarschijnlijk voortkomt uit het feit dat mijn vader sinds mijn zesde geen rol meer heeft gespeeld in mijn leven. Wanneer je een jonge man met ernstige problemen met zijn zelfvertrouwen, een laag zelfbeeld, die elk moment op zoek is naar goedkeuring, onder hoge druk in een bepaalde situatie plaatst waarin hij constant beoordeeld wordt, pakt dat waarschijnlijk niet goed uit. Dit, samen met verschillende andere zaken waar ik niet mee om kon gaan, heeft ertoe geleid dat ik geprobeerd heb om mijn eigen leven te beëindigen. Destijds was ik 22 jaar oud en na het slikken van antidepressiva gedurende een paar maanden, en nog veel meer maanden waarbij ik mezelf probeerde te behandelen met alcohol, zag ik geen hoop of geluk meer. Gelukkig ben ik er niet in geslaagd.”

“De ochtend na deze poging werd ik wakker, ging ik naar de training alsof er niets was gebeurd en sjokte ik door het leven zonder het er vier jaar lang met iemand over te hebben. Ik schaamde me ervoor dat ik zelfs ook maar na had gedacht over iets wat ik als een egoïstische daad beschouwde, maar zelfs nog meer omdat het niet gelukt was”, gaat Sordell verder. De oud-aanvaller kreeg in deze periode met enige regelmaat de vraag hoe het met hem ging, maar gaf hier altijd een ontwijkend antwoord op: “‘Het gaat oké’ of ‘Ik ben gewoon moe’ was bijna altijd mijn respons. Ik had niet het gevoel dat iemand, op mijn naaste familie en vrienden na natuurlijk, het echt wilde weten. Ik wilde het ook met niemand bespreken. Ik kon nooit echt vertellen waarom ik mezelf niet heb opengesteld, maar achteraf gezien is dit iets wat ik zeker eerder had moeten doen.”

“Niet wetend of begrijpend hoe ik mijn gevoelens uit moest drukken, zoals vaak het geval is bij mensen, begon ik met het opschrijven van al mijn gedachten, emoties en gevoelens in gedichtvorm. Dit was het begin van de reis richting mijn huidige bestemming. De simpele daad van het op papier zetten van deze dingen, zodat ik ernaar kan kijken, erover na kan denken en ze later aan mijn geliefden kan laten zien, heeft mijn leven veranderd. Zelfreflectie en zelfontwikkeling spelen de hoofdrol in mijn verhaal tot nu toe en dat was de eerste keer dat ik echt naar binnen begon te kijken”, vervolgt hij zijn verhaal. Sordell raakte in deze fase echter ook opnieuw met zichzelf in de knoop: “Mijn ego was niet bepaald enthousiast over wat ik in die tijd ontdekte. Ik voelde me kwetsbaar, ik had het moeilijk en ik had hulp nodig. Maar elke dag nadat ik wakker werd, zette ik mijn masker op en deed ik alsof ik onsterfelijk was. Wat ik de wereld iedere dag publiekelijk liet zien, was mijn ego dat een soort verdedigingsmechanisme in werking stelde om het te beschermen tegen de pijn, terwijl ik van binnen wegkwijnde. Nadat ik dit wist te herkennen, kon ik mezelf voor het eerst openstellen richting vrienden en familie en om hulp vragen. De liefde die ik ontving liet zien dat het goed was om kwetsbaar te zijn en dat mijn ego het schadelijkste ding in mijn leven was, aangezien het dit onmogelijk maakte. Het voelde alsof mezelf openstellen een zwaktebod was, maar de steun van mijn geliefden, en later van een reeks vreemdelingen nadat ik mijn verhaal publiekelijk gedeeld had, liet me zien dat het oké is om het soms niet te zijn.”

‘Achter die donkere wolk schijnt de zon’
“Terugkijkend, hoewel die periode van mijn leven enorm negatief is geweest en verreweg het moeilijkste wat ik ooit heb doorgemaakt, zie ik het ook als datgene wat tot nu toe de grootste positieve impact op mijn leven heeft gehad. Zonder deze depressie, zou ik niet zo zelfverzekerd en gelukkig zijn als ik vandaag de dag ben. Ik zou nooit zijn begonnen met schrijven”, is hij achteraf gezien toch positief. Sordell is inmiddels ook filmmaker en medeoprichter van Oneighty Productions. Ook op persoonlijk vlak heeft hij grote stappen gezet: “Ik zou een mindere echtgenoot zijn geweest en een mindere vader voor mijn twee kinderen, aangezien ik door zou zijn gegaan met het wegdrukken van mijn gevoelens en niet in staat zou zijn geweest om mijn emoties uit te drukken. De dingen waarvan ik nu het meeste houd en geniet, zijn opgebloeid vanuit de donkerste hoeken van mijn geest.”

“Zoals veel anderen doen, deel ik mijn verhaal en emotionele reis vaak via mijn geschreven teksten of publieke praatjes en dat doe ik altijd in de hoop dat als er iemand is met mentale problemen die meeluistert, meekijkt of meeleest, zij begrijpen dat het oké is om je zo te voelen. Het verspreiden van deze boodschap is een belangrijk onderdeel van mijn leven geworden en een taak waarvan ik anderen aanmoedig om hem ook op te pakken. Als jij iemand bent die het moeilijk heeft, voel je alsjeblieft niet schuldig of beschaamd over deze gevoelens, of over het delen van jouw ware emoties met degenen die het dichtst bij je staan. Je bent zoveel sterker dan je je ooit voor kunt stellen en hoewel je het op dit moment misschien niet kunt zien, schijnt achter die donkere wolk boven je hoofd de zon. Blijf sterk, blijf veilig.”

Denk jij aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand anders? Bel 0900-0113 of chat via 113.nl