Myron van Brederode: ‘Daar bleek wel uit dat ze vertrouwen in me hadden’

Finn Berk besloot afgelopen zomer op 22-jarige leeftijd een punt achter zijn voetbalcarrière te zetten. De centrale verdediger speelde jarenlang in de jeugdopleiding van AZ en deelde daar de kleedkamer met onder anderen Owen Wijndal, Calvin Stengs, Myron Boadu en Peer Koopmeiners. In FaceTimen met Finn, een nieuwe rubriek op Voetbalzone, spreekt Berk met trainers, zaakwaarnemers, scouts en teamgenoten die hij tijdens zijn carrière heeft leren kennen. Deze week spreekt Berk met Myron van Brederode, de negentienjarige vleugelaanvaller die dit seizoen zijn doorbraak beleeft in het eerste elftal van AZ.

Door Finn Berk

Waar komt je plotselinge doorbraak opeens vandaan?
“Voetbal is al van jongs af aan mijn leven. In de jeugd speelde ik bij AFC Amsterdam, in een goed amateurteam dat uitkwam in de hoogste divisie. Toen AZ belde of ik langs wilde komen voor een paar stagetrainingen was ik erg enthousiast. Het vervolg was dat ik werd aangenomen en mocht aansluiten in de jeugdopleiding van AZ. Hier is mijn loopbaan in een stroomversnelling gegaan, maar zeker ook met de nodige ups en downs.”

Op welk moment dacht je: dit kan wel eens serieus gaan worden?
“In de Onder 16 kreeg ik het besef dat het zomaar eens heel snel zou kunnen gaan. Jongens in mijn team kregen een contract aangeboden en niet veel later tekende ik ook mijn eerste verbintenis, meteen voor drie jaar. Dat liet wel zien dat ze vertrouwen in me hadden. Daarop volgde ook mijn debuut voor de Nederlandse jeugdelftallen. Het waren wat onrustige weken: je krijgt voor het eerst je salaris gestort, je speelt voor het Nederlands jeugdteam en tientallen zaakwaarnemers vragen om je handtekening.”

“In deze tijd is het hebben van een zaakwaarnemer erg prettig. Ze steunen en helpen je met alle randzaken bij het voetbal. Ik heb geloof ik wel tien zaakwaarnemers gebeld en gesproken. Twee van hen zijn bij mij thuis geweest. Op basis van gevoel en vertrouwen maak je dan een keuze en ik ben uiteindelijk een samenwerkingsverband aangegaan met Orlando Engelaar. Hij is een oud-international, heeft bij onder meer PSV gespeeld en begeleidt meerdere spelers. De organisatie waar hij werkt begeleidt ook Rico Verhoeven.”

Hoe ga jij om met tegenslagen in de voetbalwereld?
“In de Onder 18 maakte ik de stap naar Jong AZ. Het ging lekker en ik voelde me goed. Het gevaar kan alleen zijn dat je er te makkelijk over gaat denken. Je krijgt aandacht en mensen vinden je goed. In de wedstrijden ging het mij ook vrij gemakkelijk af. Het gevaar is dan dat je gemakzuchtig wordt. Natuurlijk, blij zijn na een goede pot is prima, maar je moet iedere dag beter willen worden en keihard trainen. Op dit vlak kon ik nog stappen zetten. Krachttrainingen deed ik soms op halve kracht, omdat ik dacht dat ik het niet nodig zou hebben. De wedstrijden gingen tenslotte vrij gemakkelijk allemaal.”

Wie zorgde voor de ommekeer?
“Khalid Boulahrouz, destijds assistent-trainer bij de A-selectie maar ook bij de Onder 18, probeerde mij te helpen en confronteerde mij. Onder andere omdat ik het niet zo nauw nam met mijn voedingspatroon. Nu begrijp ik dat ze dat goed bedoelden. Ik moest wakker geschud worden en er moest iets veranderen. Na gesprekken met bepaalde personen binnen de club ben ik wakker geworden en heb ik ingezien dat er meer bij komt kijken om profvoetballer te worden. Helaas kwam dit inzicht pas nadat ik tijdelijk werd teruggezet van Jong AZ naar de Onder 18. Dat is achteraf gezien wel precies wat ik nodig had.”

Op 14 mei 2022 werd je bij het eerste elftal gevraagd. Hoe was dat?
“Toen ik hoorde dat ik mee mocht trainen hoopte ik gelijk dat ik mijn debuut mocht gaan maken. De volgende dag sloot ik voor het eerst aan bij de A-selectie voor een officiële wedstrijd. Tijdens de warming-up had ik een trots gevoel. Je ziet de supporters en beseft dat je het hier al die jaren voor hebt gedaan. In de tweede helft riep Pascal Jansen: ‘Van Brederode, warmlopen!’ Vanaf dat moment steeg de spanning. Mijn ouders en vrienden zaten ook op de tribune.”

“Het drong tot me door dat ik vandaag zomaar mijn Eredivisie-debuut kon gaan maken voor AZ. Dat moment kwam ook: tien minuten voor tijd viel ik in met een paar goede acties. Het ging eigenlijk erg goed, de spanning gleed van me af en ik kon lekker mijn ding doen. Na de wedstrijd ontplofte mijn telefoon. Iedereen was blij en feliciteerde me. Het was een geslaagde dag en de verdiende beloning na jaren hard werken, op een korte periode na dan, haha.”

Wat veranderde er toen allemaal voor je?
“Dit seizoen zit ik vast bij de A-selectie. Ik speel veel meer dan ik had durven dromen en ben daar natuurlijk hartstikke blij mee. Ik heb mijn eerste doelpunt in Europa gemaakt en daar ben ik erg trots op. Het gaat lekker. Natuurlijk zijn er bepaalde dingen veranderd, waar ik ook mee moet leren leven. Zo heb ik er bijvoorbeeld een hoop nieuwe ‘vrienden’ bijgekregen. Laatst vroeg iemand aan me: ‘Myron, maat. Heb je nog kaartjes voor me? We moeten snel weer eens afspreken ook.’ Ik had hem al meer dan een jaar niet gesproken. De interesse neemt, begrijpelijk, toe.”

“Ik weet wie sinds dag één met mij zijn en probeer me daarop te focussen. Negatieve reacties op social media lees ik bewust zo min mogelijk. Soms lees ik wel eens wat en dat is natuurlijk niet altijd leuk. De fans mogen zeggen wat ze willen en ik moet hier mee omgaan. Je ligt nu meer onder een vergrootglas en daar moet ik mij soms nog wat bewuster van zijn. Hetzelfde geldt voor dit interview. In mijn enthousiasme hebben we gelijk een afspraak gemaakt. Ik dacht: ‘Dat doen we wel even, geen probleem.’ Maar alles gaat nu eerst via de communicatie-afdeling van AZ en ik had eerst om toestemming moeten vragen. Dat zijn zaken waar ik nu meer rekening mee houd. Voor nu hoop ik meer minuten te gaan maken en blijf ik hard trainen. Dan hoop ik op een dag in bijvoorbeeld Londen of Madrid te mogen spelen.”