Les Diables rouges, le futur

15 Augustus 2012, het Koning Boudewijnstadion Brussel. Vijftigduizend supporters staan daar tegenover elkaar in ‘ de derby der lage landen’. Het was een heerlijke avond en een voorbode op een prachtige wedstrijd. De supporters in het stadion, de mensen thuis, waaronder ikzelf, werden getrakteerd op een erg amusante wedstrijd. Maar nog belangrijker dan de ruime overwinning op onze noorderburen, is dat na deze wedstrijd, België als voetbalnatie een ommekeer maakt van 180 graden qua aanhang en het vertrouwen van de spelers in hun kunnen. Het Oranje-legioen heeft ervoor gezorgd dat we in de kwalificatiewedstrijden die volgden, de nodige punten verzamelden met goed spel. Het vertrouwen was zo groot dat men zelfs tegen Kroatië, huidig nummer 8 op de wereldranglijst een sterke prestatie neerzette.

Voor deze wedstrijd waren meningen als, “ Die Belgen hebben het altijd over hun talenten, maar presteren nooit en halen zelden een groot toernooi”, standaard. En ergens was de kritiek wel terecht. Maar waar veel mensen geen rekening mee hielden is dat België voordien nooit zoveel talentvolle spelers voortbracht van dezelfde generatie. Hoe moest men zich kwalificeren voor zulke toernooien in het verleden als je telkens maar één a twee spelers hebt die het waard zijn een EK of WK te spelen? Al helemaal als de loting nooit echt meezat, met kanjers als Spanje.

De huidige generatie mag men aanrekenen op het al dan niet overleven van de kwalificatieronde. Zo wordt ons nu nog vaak verweten dat we er niet bij waren op het afgelopen EK/WK. Maar hoe ver stonden de huidige spelers in hun ontwikkeling tijdens die kwalificatierondes? Om het met een voorbeeld te illustreren: toen was er nog sprake van de ‘Luikse driehoek’ met Steven Defour, Marouane Fellaini en Axel Witsel. Zij speelden toen dus nog in de vaderlandse competitie. We moesten toen rekenen op waterdragers met weinig voetbalintelligentie en technisch vernuft zoals een Daniel Van Buyten en Timmy Simons. Dus vandaar dat ik de kritiek op de huidige selectie onterecht vindt. Je mag en kan ze niet afrekenen op het falen van de vorige generaties. Het is pas sinds kort dat de spelers in onze huidige selectie echt van grote waarde zijn in het buitenland. Eden Hazard, speler van het jaar in Frankrijk, Kevin Mirallas in Griekenland en Vincent Kompany in Engeland.

Maar genoeg over de Duivels van nu. Spanje heeft met Thiago Alcántara, Isco en Benat hun toekomstig middenveld. Maar daarnaast hebben ze nog steeds geweldige spelers met zeventien-, achttienjarige toptalenten als José Rodriguez en Gerard Deulofeu. Dat heeft me aan het denken gezet. Kevin De Bruyne, Hazard… Die gaan ook gewoon nog lang mee, maar wat hebben wij daarnaast nog te bieden? Het blijkt dat er misschien wel een betere lichting op komst is dan de huidige die nu al waardevol is voor hun team in het buitenland. Daar waar de Duivels van nu pas op hun rond hun 23ste pas echt gelden als steunpilaren in hun elftal met uitzondering van Hazard, De Bruyne en Christian Benteke.

PSV heeft zo met Zakaria Bakkali een speler die furore maakt in de jeugdelftallen. Johan Boskamp noemde hem eerder een miniatuur versie van Lionel Messi vanwege zijn speelstijl. Hij passeert spelers met speels gemak, al is hij soms wat egoïstisch, maar in je elftal heb je ook nood aan zulke spelers. Vervolgens heeft Chelsea met de gebroeders Mussonda hun slag geslagen en vooral Charly Mussonda Jr. maakt furore in de jeugd bij Chelsea. Dan heb je nog Andreas Pereira die de show steelt in de jeugd bij Manchester United. Dennis Preat die als een routinier speelt in de CL en de competitie. Siebe Schrijvers, na De Bruyne en Thibaut Courtois alweer een toptalent van het Genkse. Slechts zestien jaar en heeft tal van clubs die hem achterna zitten. Ik ben ervan overtuigd dat Siebe potentieel de beste spits is die België ooit heeft voorgebracht.

De reden dat ik met deze Clubexpert begon is om mensen te vragen om zich eens hierin te verdiepen voordat men met standaardreacties komt. Ik geloof bijvoorbeeld niet dat België plots het WK gaat winnen, want ze missen de ervaring en er zijn ook gewoon betere elftallen. Waar ik wel van overtuigd ben is dat de volgende generatie wel in staat is een groot toernooi te winnen. Waarom? Het conflict tussen Vlamingen en Walen ebt met de jaren steeds meer en meer weg. Dat heeft in het verleden wel degelijk tot nare situaties geleid. Op dit moment zijn er geen spanningen tussen beide ‘kampen’ in de voetballerij. Nog nooit zag de selectie er zo hecht uit. Het taalconflict vindt enkel plaats in de politiek met kopstukken als Bart De Wever en Elio Di Rupo. Daarom wil ik graag afsluiten met iets dat in eerste instantie weinig met voetbal te maken heeft, maar wel illustreert hoe het samenhorigheidsgevoel bij het nationaal elftal vandaag de dag leeft.

Bart De Wever na zijn overwinning in Antwerpen: “De stad is van iedereen, maar vanavond toch vooral van ons”.

Reactie Vincent Kompany na de wedstrijd tegen Schotland: “België is van iedereen, maar vanavond toch vooral van ons”.