Lekke band maakte einde aan droomtransfer ‘nieuwe Ronaldo’ naar Juventus

Het Nederland Onder-20 van bondscoach Louis van Gaal overleefde zeventien jaar geleden met talenten als John Heitinga, Rafael van der Vaart, Klaas-Jan Huntelaar, Maarten Stekelenburg en Arjen Robben in de gelederen ternauwernood als een van de beste nummers drie een groep met Costa Rica, Ecuador en Ethiopië, voordat een 2-0 overwinning op Angola in de achtste finales genoeg was voor een plek bij de laatste acht van het jeugd-WK in Argentinië. Daar bleef het echter ook bij in 2001, aangezien Egypte in de kwartfinales ondanks een voorsprong via Van der Vaart met 1-2 te sterk was voor de Nederlandse beloften. De Jonge Farao’s zouden het uiteindelijk tot de derde plaats schoppen, waarbij vooral Mohamed El Yamani veel indruk maakte. De destijds achttienjarige spits werd achter Javier Saviola verkozen tot de een-na-beste speler van het toernooi, maar kreeg niet veel later te maken met een dramatische wending aan zijn veelbelovende carrière.

Door Robin Bruggeman

El Yamani kwam op 10 januari 1982 ter wereld in het aan het Suezkanaal gelegen Ismailia, waar hij met een bal aan de voet opgroeide als supporter van het plaatselijke Ismaily SC. De jonge spits zette zijn eerste schreden richting het betaald voetbal echter bij Al Qanah, de kleinere club in de stad. Het duurde desondanks niet lang voordat de aanvaller de aandacht trok van scouts van de buurman en El Yamani op jonge leeftijd toch terecht kwam in de jeugd van een van de clubs die zich altijd in de schaduw van grootmachten Al-Ahly en Zamalek bevindt. Tot een doorbraak in de hoofdmacht van de Brazilianen zou het echter niet komen voor El Yamani, aangezien hij net als veel van zijn medetalenten droomde van grotere clubs en trofeeën. In tegenstelling tot veel jonge Egyptische voetballers zag de aanvaller echter geen stap voor zichzelf weggelegd naar een van de twee topclubs, maar koos hij ervoor om zijn loopbaan voort te zetten in beloofd voetballand Europa.

Op zeventienjarige leeftijd volgde een transfer naar Standard Luik en El Yamani rammelde door zijn prestaties al snel aan de poorten van de hoofdmacht van les Rouges, die steeds meer doorkregen dat zij weleens goud in handen konden hebben met de ambitieuze Egyptenaar. De prestaties van de goalgetter bleven ook in zijn thuisland niet onopgemerkt en drie jaar na zijn vertrek naar België ontstond in Egypte de discussie wie er mee moest naar het jeugd-WK dat in 2001 in Argentinië werd gehouden. Bondscoach Mahmoud El-Gohary van het ‘grote’ Egypte wilde namelijk een zo sterk mogelijke selectie samenstellen voor de WK-kwalificatie ‘poule des doods’ met Senegal, Marokko, Namibië en Algerije, terwijl Shawky Gharieb van Egypte Onder-20 geen modderfiguur wilde slaan op het toernooi in Zuid-Amerika. Uiteindelijk werd er een compromis gesloten waarbij Ahmed ‘Mido’ Hossam, die later die zomer van AA Gent naar Ajax zou verkassen, meeging met de Farao’s, terwijl El Yamani zijn kunsten mocht laten zien op het jeugdtoernooi.

Die keuze leek in eerste instantie verkeerd uit te pakken voor de Noord-Afrikaanse talenten. De ploeg kwam in de openingswedstrijd niet verder dan een 0-0 gelijkspel tegen Jamaica, waarna er een 7-1 afstraffing volgde door de latere winnaar Argentinië. Een 2-1 overwinning op Finland bleek echter alsnog genoeg om de groepsfase te overleven en in de achtste finales tegen de Verenigde Staten trok El Yamani met een doelpunt de hoofdrol naar zich toe. In de daaropvolgende ronde tegen Nederland schoot de jonge spits 25 minuten voor tijd de winnende treffer achter doelman Gino Coutinho en de verwachtingen voor de halve finale tegen Ghana waren hooggespannen. De eveneens uit Afrika afkomstige talenten bleken uiteindelijk echter een maatje te groot voor de Egyptenaren en de troostfinale tegen Paraguay was uiteindelijk het hoogst haalbare voor El Yamani en zijn teamgenoten. In die wedstrijd maakte hij het enige doelpunt van de wedstrijd, wat voor Egypte de hoogste notering ooit op een internationaal toernooi betekende en El Yamani naast een bronzen medaille ook de Zilveren Schoen voor de op een-na-beste speler van het toernooi opleverde.

Na zijn heldenrol op het WK leek het kostje van de jonge spits gekocht: Standard legde zich al neer bij een onvermijdelijk lijkend vertrek en topclubs als Tottenham Hotspur, Bayern München en Juventus cirkelden om Sclessin heen. Een significant bod van La Vecchia Signora bleek uiteindelijk genoeg om de Belgen ervan te overtuigen afscheid te nemen van El Yamani en slechts een medische keuring scheidde de aanvaller, die in zijn thuisland al werd gebombardeerd tot de ‘nieuwe Ronaldo’ of de ‘Egyptische Ronaldo’, nog van een verhuizing naar Turijn. Een week na zijn uitblinkersrol op het WK sloeg het noodlot onderweg naar het vliegveld echter toe. De aanvaller wilde net een vlucht terug naar Europa pakken toen hij door een lekke band de macht over het stuur kwijtraakte en in een zwaar auto-ongeluk belandde. Gebroken botten, een schedelbreuk, bloedingen in zijn hersenen en geheugenverlies betekenden een verblijf van vier maanden in het ziekenhuis en toen El Yamani vier maanden later naar huis mocht was er geen sprake meer van een transfer naar Juventus.

De spits keerde in plaats van te verhuizen naar Noord-Italië terug naar Standard, dat hem na een paar wedstrijden uitleende aan KV Mechelen om weer wedstrijdritme op te doen en zo de laatste stappen richting zijn volledige herstel te zetten. Bij Malinwa liet de Egyptenaar bij vlagen zijn klasse zien en Standard, dat hem in 2003 terughaalde naar Sclessin, was in zijn laatste seizoen, ondanks dat hij nooit meer zijn niveau van voor het ongeluk haalde, zo te spreken over El Yamani’s prestaties dat zij hem een nieuw contract aanboden. Tot een akkoord tussen club en speler kwam het echter niet en hoewel het zijn wens was om in Europa te blijven, keerde El Yamani in 2005 toch terug naar zijn geboorteland om bij het in zwaar weer verkerende Zamalek aan de slag te gaan. De aanvaller arriveerde echter tijdens een van de meest turbulente periodes in de clubgeschiedenis en stapte uiteindelijk een jaar later zonder ook maar een minuut namens de grootmacht te spelen over naar jeugdliefde Ismaily.

De druk van de achterban om zijn vorm van voor zijn zware ongeluk te hervinden leidde echter tot een weinig gelukkige hervatting van het huwelijk tussen club en publiekslieveling en een jaar later stond El Yamani al weer voor zijn vierde transfer in drie jaar tijd. Bij middenmoter Ittehad Alexandria hervond de spits, die uiteindelijk tot twee interlands namens Egypte zou komen, weer enigszins het voetbalgeluk en aan de Middellandse Zeekust was hij drie jaar lang een gewaardeerde kracht. Een trainerswissel zorgde echter voor een nieuwe hobbel op de weg en de nieuwe coach Taha Basry besloot in 2008 dat hij El Yamani niet meer nodig had. Het voormalige toptalent daalde daarop teleurgesteld af naar tweedeklasser El Shams, om een jaar later nog een keer het voetbalgeluk te zoeken in Europa.

Deze keer moest hij het met de interesse van clubs van een andere statuur dan Tottenham, Bayern en Juventus doen en nadat hij eerder al dicht bij een dienstverband bij het Finse Kuopion Palloseura was, streek El Yamani uiteindelijk neer bij het Maltese Floriana FC. Hier leverde hij in het laatste halfjaar van zijn voetballoopbaan zijn bijdrage aan een tweede plaats in de competitie en won hij met Floriana met de Maltese beker het eerste zilverwerk in zeventien jaar, waardoor de club zich kwalificeerde voor de voorrondes van de Europa League. Aan het einde van het seizoen 2012/13 trok El Yamani echter zijn conclusies door op 31-jarige leeftijd een punt achter zijn loopbaan te zetten en in de anonimiteit te verdwijnen. Eerder dit jaar liet hij aan El Modarag weten dat het besluit om te vertrekken bij Standard in een ultieme poging om zijn loopbaan weer nieuw leven in te blazen het moment uit zijn carrière is waarmee hij met het meeste spijt aan terugdenkt: “Ik weigerde het aanbod van de club om mijn salaris te verdubbelen.”