‘Je speelt nu opeens tegen grote ploegen: Kopenhagen, Midtjylland en Bröndby’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Justin Lonwijk, die momenteel een vaste waarde is bij het Deense Viborg FF.

Door Jordi Tomasowa

“Viborg is een hele kleine stad met 40.000 inwoners. Het is heel rustig, dus je kunt je lekker focussen op voetbal”, zegt Lonwijk, als hij wordt gevraagd naar het leven in het serene stadje in het noorden van Denemarken. “Er is heel weinig te beleven verder. We gaan met de Nederlandse jongens - Lars Kramer, Clint Leemans en Jay-Roy Grot spelen hier ook - af en toe lekker uit eten. Ik woon op mezelf en dat gaat eigenlijk allemaal prima. Mijn vriendin woont gewoon in Nederland, af en toe komt ze langs en dan gaan we leuke dingen doen.”

Vervelen doet de 22-jarige middenvelder zich in Denemarken in ieder geval niet, maar als de kans zich voordoet om familie en vrienden in Tilburg op te zoeken, laat hij die niet schieten. “Tijdens interlandperiodes ga ik vaak naar Nederland. Dan krijg je ook gewoon de ruimte om drie dagen vrij te nemen. Je mist familie en vrienden natuurlijk wel. Als je dan die kant op gaat, kom je meestal nog vermoeider terug, omdat je iedereen wilt zien. Dan heb je daarna gelukkig weer de rust van Viborg.”

De keuze voor de Deense club is anderhalf jaar geleden een bewuste gebleken. Lonwijk staat bij de promovendus vrijwel ieder duel als eerste op het wedstrijdformulier en heeft voor ogen om via een omweg alsnog de top te bereiken. “Ik heb vijf jaar in de jeugdopleiding van Willem II gespeeld, tot mijn tiende ongeveer”, herinnert hij zich. “Ik speelde daar altijd een lichting hoger. Ik kreeg op dat moment te horen of ik het samen met mijn broertje Nigel leuk zou vinden om bij PSV te gaan spelen. We hebben toen gelijk ja gezegd en op die manier zijn we eigenlijk gescout door PSV.”

“Of ik altijd een hechte band met mijn broertje heb gehad? Als je een beetje jonger bent maak je nog weleens ruzie natuurlijk”, vertelt Lonwijk lachend. “Maar we spreken elkaar nu elke dag en kunnen het goed met elkaar vinden, al heb ik natuurlijk ook gewoon een hele goede band met mijn jongere zusje.” In totaal speelt Justin negen jaar in de opleiding van PSV, een periode waar hij mooie herinneringen aan heeft overgehouden. “Bij PSV en in Eindhoven werd ik goed opgevangen en ook met school werd ik goed geholpen, dus kreeg ik al snel een warm gevoel. Ook op voetbalgebied zat ik daar prima. Af en toen werd ik doorgeschoven en heb ook veel in de jeugdelftallen van het Nederlands elftal gespeeld.”

De creatieve middenvelder haalt onder andere het EK Onder 17 van zes jaar geleden in Azerbeidzjan aan. “Ik zat destijds bij de selectie, maar helaas raakte ik een week van tevoren geblesseerd. Ik mocht toen wel mee, alleen was ik net niet op tijd fit om ingeschreven te worden. Toen ben ik daar wel gebleven en heb ik daar mijn revalidatie gedaan. Met de Onder 19 van Oranje heb ik daarna wel een EK in Georgië gespeeld. Dat zijn natuurlijk mooie dingen om mee te maken en ook de normale toernooien met PSV waren heel speciaal als jonge speler.” Het échte hoogtepunt beleefde hij echter onder Mark van Bommel in de Onder 19 van PSV. “We werden landskampioen en voor de club was het volgens mij meer dan 25 jaar geleden dat dit jeugdelftal kampioen was geworden. Dat was een hele mooie ervaring.”

Voor zowel Justin als voor zijn broertje kwam het uiteindelijk niet tot een doorbraak in het eerste elftal van PSV. Waar de drie jaar jongere Nigel in de Onder 19 koos voor een avontuur bij Wolverhampton Wanderers, besloot Justin na een gebrek aan perspectief bij de Eindhovenaren voor zijn kans bij FC Utrecht te gaan. “Ik had vanaf mijn zestiende een contract bij PSV, maakte al op jonge leeftijd mijn debuut in de beloftenploeg, dus dan blijf je voor je gevoel een beetje op hetzelfde niveau hangen. Je voelt niet dezelfde druk als bij een eerste elftal. PSV wilde wel verlengen, maar het plan dat door hen werd geschetst, kwam niet echt overeen met wat ik wilde. Ik wilde meer betrokken worden bij het eerste elftal. In mei kwam FC Utrecht en toen heb ik daar een driejarig contract getekend.”

Bij de Domstedelingen kreeg Lonwijk te horen dat hij zich moest laten zien, geduldig wachtend op zijn kans. De start bij Utrecht leek op het eerste gezicht veelbelovend met basisplaatsen in de voorronde van de Europa League tegen Zrinjski en op de eerste speeldag van de Eredivisie tegen ADO Den Haag. All snel sloeg het noodlot voor Lonwijk echter toe. “Tegen ADO Den Haag werd ik in de eerste helft gewisseld, wat de reden ook mocht zijn. De week erna stond ik tegen Feyenoord niet in de basis en mocht ik ook niet invallen. Vervolgens speelden we een oefenwedstrijd tegen PSV, raakte ik geblesseerd en lag ik er vijf maanden uit”, vertelt Lonwijk teleurstellend. De middenvelder houdt nog altijd een nare smaak over aan de beginperiode bij Utrecht, met de vroege wissel tegen ADO in het bijzonder. “Je voelt je een beetje achtergelaten op dat moment. John van de Brom was trainer, het is wel het echte mannenwerk, dus je moet er zelf bovenop komen. Het voelde een beetje alsof ik op mezelf was aangewezen. Daarna heb ik eigenlijk nooit meer de comeback gemaakt naar het eerste elftal.”

Lonwijk kreeg naar eigen zeggen niet de kans om na zijn revalidatie aan te sluiten bij de hoofdmacht, maar wil ook niet te veel naar anderen wijzen. “Ik heb zelden bij de selectie gezeten, maar ik moet zeggen dat ik ook graag naar mezelf kijk. Ik denk dat ik er mentaal ook niet sterk genoeg in zat om me na die blessure echt terug te knokken.” Het gebrek aan perspectief was voor hem de voornaamste reden om in januari 2021 voor een uitleenbeurt aan Viborg te kiezen. “Er waren ook wel wat Nederlandse clubs met interesse, maar die speelden degradatievoetbal. Ik wilde mezelf echt laten zien, dus moest ik dan voetbal gaan spelen wat totaal niet bij mij paste?”

Viborg was op dat moment koploper in de 1. Division, het tweede niveau van Denemarken en sprak naar Lonwijk uit dat de club kampioen wilde worden om promotie te bewerkstelligen. Het besluit om voor Viborg te kiezen, bleek uiteindelijk nog best lastig. “Ik zou een niveau lager gaan spelen. Met de toekomst in het achterhoofd heb ik gekozen voor Viborg”, zo verklaart Lonwijk zijn keuze. “Daar lekker spelen en bovenin meedraaien. Als we zouden promoveren kon mijn optie gelicht worden om te blijven en kreeg ik de kans om in de Deense Superligaen te spelen.”

Bij Viborg werd de middenvelder direct goed opgevangen en dat kwam mede door de aanwezigheid van Lars Kramer. “Het was wel makkelijk dat hij er al was, maar in de eerste week trok ik ook vooral naar andere jongens toe zodat ik niet gelijk afhankelijk was van Lars. Die Denen zijn heel erg open, het was heel makkelijk en fijn om me aan te passen en me bij de selectie te voegen.” Lonwijk werd met Viborg kampioen, was in vijftien officiële duels goed voor drie goals en twee assist en kon dus tevreden terugkijken op zijn uitleenbeurt.
“Ook al word je kampioen op het tweede niveau, het is wel een kampioenschap. Er lag veel druk op, maar we speelden er ook naar, dus het gevoel was echt prima, ik voelde me ook gelijk gewaardeerd en ik kon lekker mijn ding doen. Het is allemaal heel mooi gelopen. Het motiveerde me ook weer om hier te blijven en daardoor een volgende stap te maken. Door de promotie maak je automatisch al die stap en je speelt in een elftal waar je je al thuis voelt.”

Vanwege Lonwijks goede spel was het afgelopen zomer niet meer dan logisch dat Viborg besloot de optie tot koop in het huurcontract van de middenvelder te lichten en dus ging er een grote wens voor de 24-voudig jeugdinternational van Oranje in vervulling: een vaste waarde worden bij een club op het hoogste niveau. Lonwijk merkt wel een groot verschil met het afgelopen seizoen. “Het tweede niveau hier is vergelijkbaar met de Keuken Kampioen Divisie, het draait meer om fysiek en beuken. De Superligaen is juist tactisch van een hoog niveau, je speelt nu opeens tegen de grote ploegen: FC Kopenhagen, FC Midtjylland en Brøndby IF. Dan speel je mooie wedstrijden met goed voetbal, dat is persoonlijk in mijn voordeel. Het eerste half jaar zat ik er eigenlijk heel lekker in. Ik heb slechts één wedstrijd gemist door een kleine blessure en voor de rest alles gespeeld en er een heel goed gevoel aan overgehouden.”

Lonwijk kan eigenlijk weinig negatieve punten bedenken sinds hij vorig jaar de overstap van Utrecht naar het Deense Viborg heeft gemaakt. “Wat wel bijzonder is, is dat er elke zaterdag of zondag nog geen tien mensen in de stad lopen.” Tijdens thuiswedstrijden voelt hij daarentegen wel altijd de steun van de supporters. “Er kunnen 10.000 man in ons stadion. Er is hier altijd een hele leuke sfeer. De supporters zijn fanatiek, maar in hele positieve zin. Ik ben één keer uitgefloten in anderhalf jaar tijd. Niet eens persoonlijk, maar dat het elftal dramatisch liep. Ze zijn niet heel streng, maar juist positief ingesteld.”

Met zo’n vijftien maanden aan ervaring in Denemarken in zijn rugzak, durft Lonwijk al voorzichtig naar de toekomst te kijken. “Al kun je nooit heel ver vooruit kijken”, klinkt het realistisch. “Uiteindelijk had ik ook niet verwacht dat ik begin 2021 in Denemarken zou spelen. De club gunt mij wel een volgende stap, dus dat is wat ik op de korte termijn zelf ook voor ogen heb.” In de slotweken van de Superligaen ligt de focus echter nog volledig op Viborg. “De reguliere competitie zit er nu net op, we zitten net niet bij de bovenste groep (Championship Play-offs, redelijk), dat is zuur. Het doel van de club is om in de top tien te eindigen. Ik mag het eigenlijk niet zeggen van de directeur, maar ik doe het toch. Ik wil voor de zevende plek gaan. Als dat ons lukt spelen we nog een play-offwedstrijd tegen de nummer vier van de bovenste groep om ons te kwalificeren voor de voorronde van de Conference League.”