‘Je bent daar alleen, dus als het voetbal dan wegvalt, heb je niks meer’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Ludcinio Marengo, die na twee jaar in Noorwegen toe is aan het volgende hoofdstuk in zijn carrière met een avontuur in Bulgarije.

Door Chris Meijer

Nee, Marengo wist voordat hij in Sofia landde nauwelijks iets van het Bulgaarse voetbal. Laat staan van zijn nieuwe werkgever FC Tsarko Selo Sofia. “Ik kende alleen Ludogorets. Wat dat betreft ben ik er een beetje blanco ingestapt. Het belangrijkste is dat ik aan voetballen toekom en dan moet het wel goed komen, zeker als ik fit blijf”, geeft Marengo te kennen in gesprek met Voetbalzone. Tsarko Selo werd in 2015 opgericht door Stoyne Manolov, voormalig voorzitter van CSKA Sofia. De club begon aanvankelijk op het vierde niveau van het Bulgaarse voetbal, maar na een fusie met Sofia 2010 stroomden de hoofdstedelingen al direct door naar het tweede niveau. Vorig seizoen promoveerde Tsarko Selo als kampioen van de Vtora liga voor het eerst naar het hoogste niveau van het Bulgaarse voetbal.

Manolov heeft in het zuidwesten van Sofia een hypermodern trainingscomplex uit de grond gestampt. “Dat is écht prachtig, zeker beter dan wat ik in Noorwegen gewend was. Voor Bulgaarse begrippen is het uitstekend”, lacht de geboren Amsterdammer. De afgelopen weken genoot hij tevens belangstelling van Beroe Stara Zagora, dat met de zevende plaats iets hoger staat dan nummer twaalf Tsarko Selo. “Maar hier klopt het voor mij gewoon. Ik woon nu in een goed appartement in Sofia en het leven naast het voetbal is voor mij ook belangrijk. Je zit hier een kwartiertje van het vliegveld, dat was bij Beroe tweeënhalf uur. Ik zou bijvoorbeeld ook liever in Amsterdam dan in Emmen wonen. De club is ambitieus en de trainer (Nikola Spasov, red.) wilde me graag hebben.”

Het avontuur in Bulgarije volgt voor Marengo op een periode in Noorwegen. De 28-jarige aanvaller, die voor de Amsterdamse amateurclubs KBV, DWS en Zeeburgia speelde en bij FC Volendam zijn doorbraak in het betaald voetbal beleefde, verruilde ADO Den Haag in de zomer van 2017 voor SK Brann, nadat hij daarvoor al een halfjaar op huurbasis bij Go Ahead Eagles had gespendeerd. “Ik kijk met gemengde gevoelens terug op de periode bij Brann. Het was een mooie tijd toen ik speelde, Brann is een grote club met veel supporters en een prachtig stadion. Voordat ik er naartoe ging, merkte ik dat nog niet direct. Ik wist niet wat ik moest verwachten. Toen ik daar kwam, dacht ik: hé, wat een mooi stadion. Er werd op tijd betaald, we werden gesponsord door Nike: sokken, schoenen, slippers, alles. De speelwijze van de coach (Lars Arne Nilsen, red.) zat alleen niet echt mee, dat was vrij defensief. Ik werd meer als pinchhitter gebruikt, om wat te creëren als we achter stonden. Het was al met al een mooie ervaring, we hebben ons toch weten te kwalificeren voor de voorrondes van de Europa League.”

Aanvankelijk was SK Brann bezig om zijn tot de zomer van 2019 lopende contract te verlengen, tot het noodlot voor Marengo toesloeg. Hij liep een zware knieblessure op, die hem maanden aan de kant zou houden. “Ze hadden me op dat moment al een aanbieding gedaan, we waren aan het onderhandelen over contractverlenging. Maar ja, toen raakte ik geblesseerd... Als ik niet geblesseerd was geraakt, was alles top geweest. Dan had ik vanaf daar een volgende stap kunnen maken, het ging lekker en er speelden de nodige dingen”, legt hij uit. “Als je dan voor langere tijd geblesseerd raakt.. Tja. Over het algemeen is het kut als je in het buitenland geblesseerd raakt. Of je nu in Bulgarije, Noorwegen of Duitsland speelt. Je bent daar zonder je familie, dus als het voetbal dan wegvalt, heb je niks meer. Ik had het écht zwaar. Vito Wormgoor (verruilde SK Brann in januari voor het Amerikaanse Columbus Crew, red.) heeft me enorm gesteund in die periode.”

Door de blessure verliep de zoektocht van Marengo naar een nieuwe club na het verlopen van zijn contract bij SK Brann enigszins moeizaam. Hij liep afgelopen zomer zonder resultaat stage bij De Graafschap. “Als je niet fit bent en geen wedstrijdritme hebt, heeft dat geen goede invloed op je kwaliteiten. Ik heb ook wel geleerd dat je in zo’n staat ook geen stages moet gaan lopen, tenzij de trainer er echt rekening mee houdt. Of je nu zo graag een club wilt, het is gewoon niet te doen. Het was zelfmoord, direct wedstrijden spelen na twee dagen trainen zonder ritme. Ik was kapot na die periode, het was te zwaar. Je moet het eigenlijk opbouwen.” In het afgelopen halfjaar zette hij het laatste stapje in zijn herstel, waardoor hij nu weer topfit is. “Het is moeilijk om dat laatste stapje in je herstel te zetten. Ik ben elke dag gaan trainen met Gwendell van Riemsdijk en Nordin Wooter, dat was ook in mentaal opzicht heel zwaar. Je hebt ups en downs in zo’n lange periode. Dat ik weer fit ben, is een opluchting op zich. Het heeft moeite gekost om weer fit te worden, het was een zwaar en lang traject.”

“In het begin kwam er veel voorbij. Maar hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt. Ik liet in eerste instantie opties in de Keuken Kampioen Divisie, Bulgarije en Roemenië nog lopen, ik was wat kieskeurig. Spijt heb ik niet, ook al was het nu moeilijker dan ik dacht om een club te vinden. Ik leefde van dag tot dag, tot ik hier tekende. De stress dat ik geen club kan vinden, is in ieder geval voorbij”, gaat Marengo verder. Dankzij een samenwerking tussen Sportlife Management, Valentino Meerzorg en Van Riemsdijk Sports diende zich uiteindelijk de optie bij Tsarko Selo aan, waar Marengo een contract tot het einde van het seizoen heeft ondertekend. “In het voetbal kan het snel gaan, twee kanten op. Je kan daardoor ook snel vergeten worden. Daar heb ik het niet moeilijk mee gehad. Je hebt geen keuze, je moet gewoon doorgaan. We kunnen buigen, maar niet breken. Het heeft niet door mijn hoofd gespeeld om te stoppen, nee joh. Mijn familie laat dat ook niet toe, dat zoiets door mijn hoofd spookt. Ik wil gewoon weer voetballen, dat gevoel weer hebben. De adrenaline. Dat heb ik nu teruggevonden, ik ben weer vrolijk! Ik kan niet wachten op mijn eerste wedstrijd én doelpunt.”