‘Ineens stond ik met mijn helden op een veld, daar kon ik alleen van genieten’

SOFIA - ‘Wolves out to sign CSKA Sofia winger Edwin Gyasi to strengthen top ten pursuit’, zo kopte The Sun afgelopen week. Gyasi reageert enigszins verrast als hij door Voetbalzone geconfronteerd wordt met de geruchten over de vermeende interesse van Wolverhampton Wanderers en Brighton & Hove Albion. “Ja, is dat zo? Oké. Ik weet van niks, maar zoiets zou mooi zijn”, lacht de aanvaller van CSKA Sofia na een korte stilte.

Door Chris Meijer

De Premier League zou een wonderlijke nieuwe halte zijn in de bijzondere reis die Gyasi de afgelopen jaren heeft gemaakt als voetballer. In het voorjaar van 2016 verliet de 27-jarige aanvaller Nederland enigszins gedesillusioneerd. De geboren Amsterdammer speelde achtereenvolgens voor AZ, Telstar, De Graafschap, FC Twente, Heracles Almelo en Roda JC Kerkrade. Bij geen enkele Nederlandse club groeide Gyasi uit tot vaste waarde en nadat hij in seizoen 2015/16 niet meer tot de selectie van Roda behoorde, had hij zijn zinnen gezet op een overstap naar het buitenland. “Toen dacht ik: het lukt in Nederland gewoon niet, ik moet wat anders proberen in een andere omgeving. Ik had het idee dat ik een stapje terug moest zetten om later weer een stap vooruit te kunnen zetten. Ik verliet Nederland met het idee: ik ga gewoon mijn best doen en we zien wel waar het eindigt”, legt Gyasi uit. Met een dienstverband bij het Noorse Aalesunds FK kreeg de aanvaller zijn gewenste avontuur in het buitenland.

“Ik had goede verhalen over Noorwegen gehoord en dacht: waarom niet? Het heeft mij vooruit geholpen. Je wilt natuurlijk altijd meer als voetballer en ik hoop dat ik nog verdere stappen kan zetten. Ik kreeg daar het vertrouwen dat ik ging spelen. Ik miste dat in Nederland”, zegt de vleugelspits. Bij Aalesunds speelde Gyasi in twee jaar 57 wedstrijden, waarin hij goed was voor 12 doelpunten en 9 assists. “In het begin had ik de meeste problemen met de kou. Aan de kou zal ik nooit wennen, ik houd meer van warmte. Dat was echt wennen. Noorwegen is ook een hele andere wereld. Je speelt daar op kunstgras en het voetbal gaat constant heen en weer. Het is leuk om te zien, maar het is zwaar als je op het veld staat. Ik vond het in Noorwegen moeilijk om een wedstrijd te verliezen. Het gaat daar anders, want als je verliest lijkt het alsof er niks is gebeurd. In Nederland is iedereen bij een nederlaag boos of teleurgesteld.”

In het koude Noorwegen bloeide Gyasi op. Ergens in de zomer van 2017 leverde dat voor de aanvaller een ontmoeting op die zijn loopbaan definitief zou veranderen. Kwesi Appiah, bondscoach van Ghana, was naar Scandinavië afgereisd om Gyasi aan het werk te zien. “Ik wist daar helemaal niks van en na de wedstrijd kwam hij naar me toe, gaf me een hand en zei dat ik goed speelde. Voor ik het wist, werd ik opgeroepen. Dat was echt een totale verrassing. Ik vond het leuk om de bondscoach te zien, omdat ik fan ben van het Ghanese elftal. Maar ik had niet verwacht dat hij me zou selecteren. Ik was goed bezig daar, maar ik had niet in mijn hoofd: vlammen en dan kan ik bij het Ghanese elftal komen”, vertelt hij. In september 2017 mocht Gyasi zich voor het eerst melden bij the Black Stars.

Kwam met je eerste uitnodiging voor de Ghanese ploeg een droom uit?
“Oh ja, honderd procent, man. Dat is echt... Als ik vroeger met mijn broers naar Ghana keek en ik zag daar het publiek losgaan, dacht ik: dat wil ik ook op een dag. Maar opeens stond ik daar zelf, dat was best wel gek. Ineens stond ik met mijn helden op een veld, daar kon ik alleen maar van genieten.”

Op 5 september 2017 maakte Gyasi in het Stade Municipal de Kintélé in Brazzaville zijn debuut voor Ghana, toen hij in het met 1-5 gewonnen WK-kwalificatieduel met Congo dertien minuten voor tijd Thomas Partey verving. “Het stadion was een orkaan van geluid, ze hebben daar nog steeds vuvuzela’s. Er was heel veel lawaai, iedereen was aan het dansen en zingen. Een hele leuke sfeer, heel anders dan in Europa. Vooral tijdens de warming-up stond ik echt om me heen te kijken en dacht ik: zo, dit is wat anders. Dit was echt een droom die uitkwam. Vooral voor mijn ouders, voor hen was het heel mooi. Niet eens voor mezelf, maar echt voor mijn familie”, aldus Gyasi. “Het was echt leuk, ik snakte alleen maar naar meer. Ik dacht: dit wil ik altijd.”

Ineens stond je op het veld met spelers als Thomas Partey van Atlético Madrid, Asamoah Gyan van Kayserispor en Kwadwo Asamoah van Internazionale. Hoe was dat?
“Die jongens hebben natuurlijk kwaliteiten, anders spelen ze niet bij die clubs. Het zijn hele rustige en normale jongens, ze hebben me goed opgevangen in de groep. Asamoah Gyan is echt een grootheid in Ghana, in heel Afrika eigenlijk. Hij is de grappenmaker in het elftal, dat was leuk om te zien.”

Heeft het debuut in de Ghanese ploeg jouw status veranderd?
“Dat zeggen ze, hè? Ik let daar helemaal niet op. Ik heb zoiets van: gewoon normaal doen. Ghana is een voetbalgek land. Daar is het echt chaos. In Ghana kan je als international eigenlijk niet over straat, iedereen herkent je en wil met je op de foto. Ze volgen je overal. Ik moest daar aan wennen. Ik ga er normaal mee om, omdat je het grootste deel van de tijd in het hotel zit. Maar als we in de bus naar het stadion zitten... Dat is echt mooi om te zien. Je ziet dat de mensen echt van het Ghanese elftal houden.”

Nadat Aalesunds FK eind 2017 was gedegradeerd uit de Eliteserien, bleek Gyasi onhoudbaar voor de Noorse club. Ook toen werd hij gelinkt aan een overstap naar Engeland, waar onder meer Fulham, Sunderland, Sheffield Wednesday, Middlesbrough en Norwich City hem in het vizier zouden hebben gehad. Zijn keuze viel op een overstap naar het Bulgaarse CSKA Sofia, waar hij een tweejarig contract signeerde. “Ik twijfelde niet toen CSKA Sofia kwam, ik ging er gelijk op in. Ik zocht contact met Jerson Cabral (die speelt voor Levski Sofia, red.) om te vragen hoe het hier is. Hij was er heel positief over. Ik ken hem al een tijdje en als hij zegt dat het goed zit, dan is dat wel zo. Negatieve kanten heb ik nog niet meegemaakt en dat hoop ik ook eigenlijk nooit mee te maken.”

Gyasi trof met Steven Pereira, Janio Bikel en Stanislav Manolev ('een geweldige gozer, echt down to earth') bij CSKA Sofia enkele spelers met een verleden in de Eredivisie. Met 22 punten uit 9 wedstrijden gaat de legerclub momenteel samen met aartsrivaal Levski Sofia aan kop in de Bulgaarse competitie. Ludogorets Razgrad, dat de afgelopen jaren zeven keer op rij kampioen werd, volgt op twee punten. “De fans hier zijn fanatiek, dat heb ik ergens anders nog niet meegemaakt. Ze leven echt mee, CSKA Sofia is de grootste club van Bulgarije. Overal waar je komt, zeggen ze: Samo CSKA. Dat betekent ‘Alleen CSKA’. Als je wint, zijn ze heel blij. Maar als je verliest, krijg je dat ook te horen. Dan zeggen ze dat je beter je best moet doen in de volgende wedstrijd.”

Na 3 doelpunten en 8 assists in 25 wedstrijden heeft Gyasi zich nu dus naar verluidt in de kijker gespeeld bij Wolverhampton Wanderers en Brighton & Hove Albion. Volgens de berichten wil CSKA Sofia in ieder geval niet mee werken aan een transfer in januari. “Wie wil er nou niet in de Premier League spelen? Ik probeer gewoon mijn best te doen, hard te werken. Waar het schip strandt, zien we wel. Ik ben nog helemaal nergens, maar het gaat nu een keer de goede kant op. Ik werk hard en ik hoop dat ik de goede weg kan blijven volgen. Ik ben dankbaar voor alles wat er op mijn pad komt. Het nationale elftal had ik nooit durven dromen. Met het bereiken daarvan is mijn harde werk beloond, zo zie ik dat. Je moet nooit opgeven, klaar.”