‘Ik zat zó diep in de shit, dat ik financieel gezien geen uitweg meer zag’

Uitgerekend tijdens zijn eerste buitenlandse avontuur, gaat het in de zomer van 2018 verschrikkelijk mis voor Leon de Kogel. De voormalig spits van FC Utrecht en Go Ahead Eagles komt op Malta in een taxi terecht die de verkeerde afslag neemt op een rotonde, waarna een frontale botsing volgt. De Kogel kijkt de dood in de ogen en wordt met spoed overgebracht naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, waar hij krijgt te horen dat het nog maar de vraag is of hij ooit nog kan lopen. Nu, bijna drie jaar later, ziet de wereld er heel anders uit voor de voormalig doelpuntenmaker. Voetballen op niveau zit er niet meer in voor De Kogel, maar tegen een bal trappen met zijn zoontjes is de makelaar in wording al heel wat waard.

Door Mart Oude Nijeweeme

Mentaal gaat het goed, fysiek had De Kogel graag een stap verder willen zijn. Dat zit er helaas niet in. De vorderingen rond de revalidatie zijn gestaag afgenomen, waardoor De Kogel qua fysieke gesteldheid niet verder zal komen dan hij nu is. “Het gaat zoals het gaat”, vertelt de voormalig aanvaller in gesprek met Voetbalzone. “Ik kan lang niet alles, maar ik doe het ermee. Ik kan lopen en daar ben ik al heel erg mee gezegend.” Dat De Kogel ooit nog zou kunnen lopen, was lange tijd geen vanzelfsprekendheid. Kort na zijn ongeluk kreeg hij in het ziekenhuis te horen dat artsen twijfelden aan het feit of hij ooit nog op eigen benen zou kunnen staan. “Ik dacht: wat jullie zeggen, klopt niet. Ze zeiden dat ik nooit meer kon lopen, mijn knie kon buigen of kon staan. Kijk waar ik nu sta.”

Het is een onwaarschijnlijk resultaat van jaren hard werken. De Kogel weigerde zich neer te leggen bij de woorden van de specialisten en besloot zijn eigen pad te bewandelen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat werkte hij in de gym aan zijn herstel. Niet om ooit weer als profvoetballer aan de slag te gaan, die droom had hij inmiddels laten varen. Wel had hij heel lang goede hoop om als (jeugd)trainer ergens aan de slag te gaan, maar ook van die ambitie heeft hij noodgedwongen afscheid moeten nemen. “Dat deed wel even zeer. Ik heb bij de KNVB een trainersopleiding gevolgd en ben een tijdje jeugdtrainer geweest bij mijn amateurvereniging, SV Houten. Dat ging mij op een gegeven moment verschrikkelijk tegenstaan. We gaven die training met zijn tweeën, maar ik kon heel weinig voordoen. Dat was zó confronterend. Het is nooit echt een droom geweest, maar je ziet wel een mooie ambitie in rook opgaan.”

De Kogel kreeg de kans om bij FC Utrecht aan de slag te gaan als jeugdtrainer. Althans, de club had een lijntje uitgegooid. Jeugdtrainer bij zijn FC Utrecht. De club waar hij als kleine jongen op de tribune zat. Zijn vader en broer hadden een seizoenkaart, zelf mocht hij af en toe mee. Niet wetende dat hij jaren later als spits zou scoren in het shirt van zijn jeugdliefde, om vervolgens uitzinnig van vreugde te juichen voor de Bunnikside, waar zijn vrienden stonden. “Ik was een jaar of zestien, speelde bij Houten. Ik scoorde als eerstejaars A-junior zo vaak, dat andere clubs kwamen kijken. Ajax, Feyenoord, Vitesse, FC Utrecht, ze waren er allemaal. Ik hoorde van iedereen dat er scouts langs de lijn stonden, maar dat wilden ze mij niet zeggen. Men was bang dat ik zenuwachtig zou worden en daardoor niet meer zou presteren, terwijl ik het juist alleen maar leuk vond.”

Uiteindelijk ontving De Kogel van alle geïnteresseerde clubs een brief op de mat. Een brief waar iedere kleine jongen van droomt. “Ik ook op dat moment. De brief van Utrecht sprak mij direct het meeste aan. Ik ben een jongen uit de buurt en had bij Utrecht de meeste kans om het eerste elftal te halen. Mensen zeiden wel: ‘Waarom ga je niet naar Ajax? Daar hebben ze de beste jeugdopleiding’. Ik had het beste gevoel bij Utrecht. Dat was mijn eigenwijsheid, denk ik. Gelukkig liet mijn familie de keuze aan mijzelf. Ik heb daar geen moment spijt van gehad en heb bij Utrecht de mooiste wedstrijden uit mijn voetbalcarrière mogen spelen. Wedstrijden tegen Liverpool en Napoli, ik ben opgeroepen voor Jong Oranje toen Luuk de Jong doorschoof naar het grote Oranje. Dat pakt niemand mij meer af.”

Ook bij Go Ahead Eagles groeide De Kogel al snel uit tot publiekslieveling. Zijn extreme honger naar doelpunten en innige band met de supporters maakten dat hij, overal waar hij kwam, op handen werd gedragen. “Ik heb geen flauw idee hoe mensen mij herinneren. Ik hoop als doelpuntenmaker”, lacht De Kogel. “Ik was bij iedereen geliefd. Bij Utrecht omdat ik een jongen van de club was, bij Go Ahead omdat ik doelpunten maakte.” De Kogel had een belangrijk aandeel in de promotie van Go Ahead naar de Eredivisie in 2016. De Deventenaren eindigden het seizoen 2015/16 als vijfde in de Keuken Kampioen Divisie en verzekerden zich daarmee van het spelen van play-offs om promotie. Na te hebben afgerekend met VVV-Venlo, volgde in de finale een tweestrijd met De Graafschap. Na een klinkende 4-1 overwinning in eigen huis, schoot De Kogel Go Ahead drie dagen later naar een 1-1 gelijkspel in Doetinchem, waarmee de promotie bezegeld werd.

Heel lang duurde het avontuur op het hoogste niveau echter niet, toen Go Ahead een jaar later als nummer achttien alweer degradeerde uit de Eredivisie. De Kogel besloot zijn heil vervolgens elders te zoeken, toen begin 2018 het Catalaanse UE Cornellà zich meldde voor de spits. De Kogel tekende voor anderhalf jaar bij de club uit de Segunda División, maar zou zijn contract bij de derde club van Barcelona nooit uitdienen. Uitgerekend toen hij in een vrij weekend besloot naar Malta te gaan, waar op dat moment een aantal vrienden een luxe villa met privézwembad hadden gehuurd voor een korte vakantie, ging het verschrikkelijk mis voor de oud-voetballer.

Er was op die bewuste avond, halverwege juni 2018, een strandfeest gaande. “Iemand van de vrienden ging op het laatste moment niet mee op vakantie, waarna ze vroegen of ik over wilde komen vanuit Barcelona. Dat leek mij wel wat. Ik was daar met drie vrienden en wilde na het feest nog even de stad in met een vriend. We stapten in de taxi en opeens nam de chauffeur de verkeerde afslag op een rotonde. Hij ging tegen het verkeer in. De eerste auto konden we nog ontwijken, maar de tweede boorde zich frontaal in onze auto. Aan de kant waar ik zat.” De Kogel voelde in eerste instantie weinig pijn, maar nam hardop afscheid van zijn dierbaren en keek vervolgens naar beneden naar zijn linkerbeen, dat volledig was opengereten. Zijn knie stond naast zijn been, het bot stak door zijn huid en er ging veel bloed verloren.

De Kogel werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht, waar een zes uur durende operatie aan zijn linkerbeen volgde. Artsen stelden dat hij gescheurde knie- en kruisbanden had, een verwoeste meniscus en een op meerdere plekken gebroken dijbeen. Met een stellage werd vervolgens alles aan elkaar gezet en gehouden. Door het bloedverlies balanceerde De Kogel zelfs even op het randje van de dood. Van Nederlandse doktoren kreeg hij te horen dat hij blij mocht zijn dat hij nog leefde. “Ik denk er nog wel eens aan terug. Dat komt keihard binnen als artsen zeggen dat je wellicht nooit meer kunt lopen. Achteraf gezien is het bizar hoe het allemaal gegaan is en dat ik sta waar ik nu sta. Ik heb hulp gehad van een psycholoog, dat heeft mij enorm geholpen. Ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan.”

Desondanks wordt De Kogel nog steeds geconfronteerd met momenten dat het niet gaat zoals hij wil. Als hij aan het voetballen is met zijn zoontjes bijvoorbeeld. “Natuurlijk heb ik gevreesd dat ik mijn zoontjes niet normaal zou kunnen opvoeden. Dat doe ik nog steeds soms. Het liefst zie je je kinderen onbezorgd groot worden. Dat geldt voor mij niet anders. Aan de andere kant ben ik heel blij dat ik überhaupt tegen een bal aan kan trappen. Daar heeft het heel lang niet naar uitgezien. Dat is ook zo’n beetje het enige wat ik nog kan en mag. Ik maak geen vorderingen meer. Het is confronterend dat je dingen niet kunt die je voorheen wel kon. Dat zijn de zware momenten. Ik heb op internet nog wel eens naar de foto’s van het ongeluk gezocht, om te zien of ik het kon herinneren. Dat kon ik niet.”

Buiten alle ellende rond het ongeluk, kreeg De Kogel ook nog eens te horen dat de verzekering niet alles dekte. Zijn club Cornellà weigerde om zijn volledige salaris uit te betalen en ook van de taxichauffeur hoefde hij geen enkele vorm van medelijden te verwachten. “Het ongeluk loopt nog steeds. Met de club is alles inmiddels afgerond. Ik heb niet alles teruggekregen, maar wel een deel.” Om de zwaar getroffen De Kogel enigszins tegemoet te komen in alle bijkomende kosten, besloot een trouwe Utrecht-supporter een benefietwedstrijd te organiseren tussen Jong FC Utrecht en Go Ahead Eagles. Medische missers op Malta, een ambulancevlucht naar Nederland en acht operaties maakten dat De Kogel financieel gezien aan de grond zat. Het benefietduel bracht uiteindelijk enkele tienduizenden euro’s in de portemonnee van de gewezen spits, maar het mooiste volgde misschien wel na afloop van het duel.

Een telefoontje van Hakim Ziyech. “Ik wil je graag helpen”, zei hij. “Nee, ik kende hem niet. Een aantal van zijn vrienden wel. Ik had wel gehoord dat hij een heel goed persoon is. Hij hoorde mijn verhaal en was bereid om mij financieel te ondersteunen. Uiteindelijk heb ik daar de advocaatkosten van kunnen betalen. In het begin denk je: ik wil dat niet hebben, dat hoeft niet. Ook al is het goed bedoeld. Maar ik had het gewoon nodig. Ik zat op dat moment zó diep in de shit, dat ik financieel gezien geen uitweg meer zag. Dat er dan mensen zijn die je op deze manier zorgen uit handen nemen, geeft een ongelooflijk dankbaar gevoel. Zonder hen had ik nooit gestaan waar ik nu sta. Met Hakim heb ik nog steeds goed contact. Hij vraagt hoe het met me gaat en we praten over Chelsea. Gewoon, de simpele dingen. Hij heeft een verschrikkelijk goed hart.”

De grootste les die De Kogel leerde de afgelopen jaren, was dat het leven niet te voorspellen is. “Het klinkt cliché, maar je moet genieten met wat je hebt. Het kan zomaar voorbij zijn.” De mindset die hij zichzelf eigen maakte gedurende zijn voetbalcarrière en slopende revalidatietraject, hoopt hij in zijn nieuwe maatschappelijke carrière door te trekken. De Kogel gaat sinds kort door het leven als makelaar. “Dat doe ik sinds november. Ik heb als voetballer veel huizen gehad en het wereldje trok mij altijd al wel. Het spelletje interesseerde me. Om er voor de klant het maximale uit te halen. Als ik een huis moet kopen, bijt ik me er helemaal in vast. Uiteindelijk draait het om geld en zit je er ook wel eens naast, maar het is een wereld waarin ik mij thuis voel. Of ik ooit terugkeer in de voetballerij? Misschien als zaakwaarnemer. Maar daar denk ik nu nog niet aan.”