‘Ik zat iedere dag aan het ontbijt met jongens als Giggs, Pogba en Scholes'

ESTORIL - Tijdens het gesprek met Voetbalzone wisselt Kenji Gorré vluchtig het Nederlands af met het Engels. Doordat vader Dean in 2000 bij Huddersfield Town tekende, kwam hij al op jonge leeftijd in het Verenigd Koninkrijk terecht. Aan de andere kant van Het Kanaal lanceerde de 24-jarige vleugelaanvaller zijn carrière, waarna hij afgelopen zomer koos voor een nieuwe uitdaging in Portugal. Gorré verruilde Swansea City voor Nacional, dat hem in januari op huurbasis naar Estoril liet vertrekken.

Door Chris Meijer

Na vijf jaar onder contract te hebben gestaan bij Swansea City, kwam Gorré een halfjaar geleden op een kruispunt in zijn carrière te staan. Zijn contract in Wales liep af en de club wilde hem graag behouden, ondanks dat hij de afgelopen jaren nauwelijks in de plannen voorkwam. Gorré was bij Swansea overwegend speler van het tweede elftal en kwam tot één optreden in de hoofdmacht, toen hij in de laatste Premier League-wedstrijd van seizoen 2014/15 als invaller in het veld kwam tegen Crystal Palace. Desondanks zag men bij the Swans, die vorig seizoen naar de Championship degradeerden, nog toekomst voor Gorré. “Ze zeiden bij Swansea dat in de Championship mijn tijd zou komen om te spelen, daar had ik al die jaren op gewacht”, vertelt Gorré. Hij beaamt dat de kansen afgelopen jaren niet voor het oprapen lagen bij Swansea. “De club vocht geregeld tegen degradatie in de Premier League en daardoor werd er meer dan eens van trainer gewisseld. Ik scoorde heel veel in het tweede, trainde iedere dag met het eerste mee. Maar als dan de manager vertrok, moest ik weer opnieuw beginnen. Iedere wedstrijd is voor het eerste een finale als je tegen degradatie strijdt, dus dan laat je niet zomaar een jonge jongen spelen.”

Op basis van zijn gevoel besloot Gorré het Verenigd Koninkrijk te verlaten, dat het grootste deel van zijn leven zijn thuisbasis is geweest. Vader Dean spendeerde de laatste jaren van zijn loopbaan in Engeland, waar hij voor Huddersfield Town, Barnsley en Blackpool speelde. De jonge Gorré bleek ook talent te hebben en kwam in eerste instantie in de academie van Manchester City terecht, alvorens Manchester United hem binnenhaalde. “Als je er zit, ervaar je het eigenlijk als normaal. Ik zat iedere dag aan het ontbijt met jongens als Ryan Giggs, Paul Pogba en Paul Scholes. Van dichtbij zag ik Marcus Rashford en Jesse Lingard stappen maken. Als ik nu terugkijk, was dat proces waanzinnig om mee te maken. Ik heb daar tien fantastische jaren gehad.” In januari 2013 liet Gorré Manchester United achter zich, waarna Swansea hem oppikte. “Ik heb vrienden voor het leven gemaakt bij Swansea, was heel close met Leroy (Fer, red.), Mike (van der Hoorn, red.) en Luciano (Narsingh, red.). Dat zijn top guys. Al met al was het een hele lastige beslissing om te vertrekken, maar ik ben niet bang om een besluit te nemen op basis van gevoel.”

Costinha
Het verhaal van Nacional, en in het bijzonder trainer Costinha, lokte hem uiteindelijk weg uit Wales. “Ik kon geen ‘nee’ zeggen. Ze zeiden alles wat ik wilde horen, hadden een duidelijk plan met mij en toonden enorm veel ambitie. Ze hadden me zien spelen, dus het was niet zo dat ik zomaar out of the blue naar Nacional ging. Costinha weet waar hij het over heeft, speelde op een topniveau en heeft heel veel gewonnen. Hij snapt wat er voor nodig is om de top te halen, heeft alles al meegemaakt en is ook ooit bij Nacional begonnen. Zijn aanwezigheid heeft me overgehaald om voor Nacional te kiezen”, zegt Gorré over de trainer van Nacional, die als speler met FC Porto onder meer de UEFA Cup en de Champions League won. In de eerste seizoenshelft kon de aanvaller echter niet altijd op een basisplaats rekenen bij de huidige nummer dertien van de Liga NOS. In totaal speelde hij vijftien wedstrijden voor Nacional, waarvan tien als basisspeler. In de laatste uren van de transferwindow kwam vervolgens een aanbod van Estoril, dat in Portugal een niveau lager meedoet om promotie.

“De club is ambitieus en hoort eigenlijk op het hoogste niveau thuis. Dat merk je ook aan de manier hoe de club gerund wordt. Ik heb gekozen om te gaan, want ik wilde spelen. Bij Nacional pendelde ik op en neer tussen de reservebank en de basis, maar ik wilde iedere minuut spelen. Estoril wilde me graag hebben en bij Nacional miste ik de consistentie. Misschien is dit een stapje terug geweest, maar ik heb wel zekerheid gevonden. Ik moet het vertrouwen terug krijgen, aan de bal komen en mijn ding doen. Nacional had een moeilijke tijd, de druk was hoog om wedstrijden te winnen. Bij Estoril heb je met een andere druk te maken, we vechten voor promotie”, zo legt Gorré uit. Estoril is momenteel de nummer drie van de Segunda Liga. Tot dusver was de aanvaller goed voor twee treffers in zeven duels voor de Equipa da Linha. “Omdat deze club zo ambitieus is, is de selectie al behoorlijk sterk. Er zijn de nodige jongens gekomen van clubs als Sporting Portugal en Benfica. Daarnaast behoort de jeugdopleiding van Estoril tot de besten van Portugal. Ze kunnen zo op het hoogste niveau mee. Het heeft me eerlijk gezegd wel verrast dat het niveau hier zo hoog ligt. Het nadeel is dat je in de competitie wat mindere tegenstanders treft. Op het hoogste niveau sta je bijvoorbeeld tegen clubs als Porto, Sporting, Braga en Benfica. Dat is hier wel wat anders, natuurlijk.”

Zo vader, zo zoon
Gorré hoopt in Portugal verder naam te maken als voetballer. Het is niet verwonderlijk dat zijn achternaam onlosmakelijk verbonden is met zijn vader Dean, die voor onder meer Feyenoord, FC Groningen en Ajax speelde. “Ik heb nooit last van het stempel ‘de zoon van’, ik zie het juist als iets positiefs. Mijn vader was een topvoetballer en hij heeft me daardoor altijd kunnen helpen. Ik wil dolgraag in zijn voetsporen treden, hij is mijn rolmodel. Ik ben er niet echt mee bezig of de verwachtingen van mensen door mijn achternaam veranderen, dat is aan hen. Alles wat ik meemaak, heeft mijn vader al eens doorgemaakt. Als ik hem bel met iets, weet hij wat ik voel en hoe ik het kan oplossen.” Gorré senior is momenteel bezig aan zijn tweede termijn als bondscoach van Suriname. In theorie zouden vader en zoon kunnen samenwerken bij de nationale ploeg van het Zuid-Amerikaanse land. Spelers mogen echter alleen uitkomen voor Suriname als ze hun tweede paspoort laten vallen. Mede daardoor zat Gorré al eens bij de nationale ploeg van Curaçao, al maakte hij zijn debuut nog niet. “Het zou echt een droom zijn om ooit ergens samen te werken met mijn vader. Ik heb daar eigenlijk nooit echt over nagedacht, maar het zou echt top zijn.”

Waar vader Dean het grootste gedeelte van zijn carrière op de Nederlandse velden speelde, was Gorré junior tot dusver pas een halfjaar in zijn geboorteland actief. ADO Den Haag huurde hem in seizoen 2015/16 voor een jaar van Swansea City, maar aan die huurperiode kwam na zes maanden een einde omdat de samenwerking van beide kanten niet aan de verwachtingen voldeed. “Ik heb heel veel geleerd in Nederland, misschien wel meer dan ergens anders. Het was moeilijk, maar ik had het niet willen missen. Want het heeft me gemaakt tot de speler en de persoon die ik nu ben. Het moeilijkste was dat ik niet zoveel speelde als ik wilde en verwacht had”, geeft Gorré te kennen. In de Hofstad kwam hij tot zes wedstrijden, waarin hij goed was voor één doelpunt en één assist. “De voetbalstijl was anders dan in Engeland. Het is in Nederland meer relaxed, opbouwen van achteruit. Ik ben een speler die de bal pakt en direct naar het doel gaat. Het is niet zo dat ik nooit meer in Nederland wil spelen, het is zeker een optie om ooit terug te keren.”

Voorlopig ligt de nabije toekomst van Gorré in Portugal. Zoals het er nu naar uitziet, keert hij aan het einde van het seizoen weer terug bij Nacional. Zijn contract op Madeira loopt nog door tot medio 2021. “Ik ben nog niet echt bezig met het einde van het seizoen. Mijn focus ligt op de volgende wedstrijd, ik ben echt een moment person. Ik wil zoveel mogelijk groeien als voetballer én als mens. Het besluit om naar Portugal te gaan, heb ik niet alleen voor mijn voetbalcarrière genomen. Ook voor mijn leven. Ik wilde mezelf ontwikkelen als mens, een ander land ontdekken en met mijn vriendin hier samenwonen. Het gaat allemaal om groeien en ik heb het gevoel dat ik me iedere dag ontwikkel. Het is prachtig hier, ik vind het heel mooi dat ik hier mag leven. Op Madeira was het ook schitterend, natuurlijk. Altijd zon, altijd zomer. Nu woon ik bij Lissabon, een van de mooiste steden in Europa. Ik voel me echt blessed dat ik hier ben.”