‘Ik zat bij jeugdelftallen van Oranje, maar kwam tekort om écht aan te sluiten'

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Rewan Amin, die na zijn vertrek uit Nederland in Zweden aan de weg timmert.

Door Chris Meijer

Rewan Amin appt dat hij eigenlijk ’s avonds pas tijd heeft om te praten, want het zijn drukke dagen. “Zes uur gaat de wekker, dan ga ik eerst rekken en de knie zo los mogelijk maken. Daarna heb ik veldtraining in combinatie met stabiliteit en ’s middags ga ik het krachthonk in”, vertelt de 25-jarige middenvelder van Östersunds FK over zijn dagprogramma. Amin revalideert momenteel van een kruisbandblessure, die hij vorig jaar eind augustus in de uitwedstrijd tegen Elfsborg opliep. “Ja, het is wel even zwaarder”, lacht hij. “Als je fit bent, focus je vooral op herstellen en zorg je dat je in het weekend weer kan pieken. Nu maakt het niet uit als je vaker moe bent, zolang je maar kan presteren als je traint. Het zijn lange dagen, maar het geeft energie dat het vooruitgaat iedere dag. Als je merkt dat je knie sterker wordt, motiveert dat om de volgende dag weer vroeg wakker te worden en aan de slag te gaan.”

Er moest even een knop om, nadat hij in de Boras Arena door zijn knie heen zakte. “Toen het gebeurde, wist ik wel dat het serieus mis was. De pijn was heel scherp en direct, ik raakte meer in paniek dan dat ik pijn had. De arts van de tegenstander checkte het en die concludeerde ook direct dat het niet oké was. Je kon mijn hele knie bewegen, als het ware. We vlogen vanuit Göteborg terug naar Östersund, via Stockholm. Ik ben in Stockholm gebleven om een scan te maken en daar werd het direct bevestigd: kruisband afgescheurd”, vertelt hij met een zachte stem. Amin zucht. “Een blessure komt nooit gelegen. Maar op het slechtst mogelijke moment dat het had kunnen gebeuren, raakte ik zwaar geblesseerd. Het eerste volledige seizoen was zwaar, ik had aanpassingsproblemen. Het tweede seizoen ging juist heel goed, ik hoorde statistisch gezien tot de vijf beste spelers van de competitie. Ik zit nu in mijn laatste contractjaar, dus vorig jaar was juist perfect geweest om een seizoen te knallen.”

Het is inmiddels ruim vier jaar geleden dat Amin Nederland achter zich liet voor een avontuur in Zweden. Als jeugdinternational stond hij te boek als een van de grote talenten van de jeugdopleiding van sc Heerenveen, maar een debuut en daarmee ook doorbraak in de hoofdmacht bleef uit. “Ik heb er nooit moeite mee gehad om realistisch te zijn. Ik heb altijd bij de jeugdelftallen van Oranje gezeten, maar richting het eerste van Heerenveen kwam ik tekort om echt aan te sluiten”, zo klinkt het nuchter. Daarom besloot hij in te gaan op een aanbod van Dalkurd, dat destijds uitkwam op het tweede niveau van het Zweedse voetbal. De club met Koerdische wortels moest onder het bewind van de rijke broers Sarkat en Kawa Junad uitgroeien tot stabiele club in de Allsvenskan en op termijn gaan meedoen om Europees voetbal.

“Die ambities en het vertrouwen spraken mij heel erg aan, ook al had ik heel graag mijn debuut bij Heerenveen gemaakt. Ik ben een Koerdische jongen, dus dat maakte het ook mooi. Vanaf het begin heb ik het heel erg naar mijn zin gehad in Zweden. De Zweedse mensen zijn heel vriendelijk, dus daarom is het leven altijd heel goed geweest”, verklaart Amin zijn keuze voor Dalkurd. In zijn eerste seizoen in Zweden promoveerde de club direct naar het hoogste niveau. “We maakten heel veel mensen blij met die promotie, die ervaring wil ik nooit vergeten. Je zag bij thuis- en uitwedstrijden ook veel mensen met kinderwagens. Die wisten eigenlijk niks van voetbal, maar kwamen puur vanwege de Koerdische roots. Het uitvak zat altijd vol, de mensen waren enorm betrokken. Toen we op het hoogste niveau speelden, stopten de investeerders ermee en daardoor kwam de club vrij snel in geldproblemen. Een aantal spelers, onder wie ik, zijn vertrokken om geld in het laatje te brengen, maar daardoor verzwakte de selectie.”

Amin had de Zweedse topclubs halverwege 2018 voor het uitzoeken, maar hij koos bewust voor Östersunds. De club uit het dunbevolkte hart van Zweden was in de drie jaar hiervoor als een komeet omhoog geschoten. Onder het bewind van voorzitter én sportief directeur Daniel Kindberg promoveerde Östersunds in 2015 voor het eerst naar het hoogste niveau, won het twee jaar later direct de Zweedse beker en veroverde het in de daaruit voortvloeiende Europa League-campagne als stuntploeg de Europese harten. Tot ieders verbazing werden Galatasaray en PAOK Saloniki uitgeschakeld in de voorrondes, overleefde Östersunds de groepsfase en eindigde het Europese avontuur in de zestiende finales tegen Arsenal, ondanks dat the Gunners in Zweden met 2-1 onderuit gingen. Op het moment dat Östersunds zich bij Amin meldde, werd de tweede plaats in de Allsvenskan bezet.

“Het was een club die mooie dingen had bereikt en nog meer wilde, dus in dat opzicht dat ik daar het best tot mijn recht te komen. Dingen zijn anders gelopen dan ik had verwacht. Er zijn veel veranderingen binnen de club en de selectie geweest en daardoor hebben we de verwachtingen niet helemaal kunnen waarmaken. Maar dat betekent niet dat ik die ambities niet meer heb.” Net op het moment dat Amin bij Östersunds arriveerde, raakte Kindberg verwikkeld in een fraudezaak en vertrok succestrainer Graham Potter naar Swansea City. “Dat heeft invloed gehad. Op een gegeven moment was de club bijna failliet, terwijl er een jaar eerder nog Europees voetbal werd gespeeld. Het gaat nu weer de goede kant op. Hopelijk kunnen we die tijden achter ons laten.”

De filosofie van Kindberg bleef wél achter bij Östersunds. De voormalig voorzitter was ervan overtuigd geraakt dat spelers beter gingen presteren door ze culturele activiteiten te laten doen. Zo werd er de afgelopen jaren door de spelers een boek geschreven, een kunstvoorstelling georganiseerd, een concert gegeven en een variant op de balletvoorstelling Het Zwanenmeer ten tonele gebracht. “Ze vonden het belangrijk dat we iets terug deden voor de maatschappij en dat voetballers uit hun comfortzone stappen, om dingen te doen die ze misschien liever niet doen. Dus aan het einde van het seizoen wordt er een musical georganiseerd. Dan heb ik het over een musical musical, een theatervoorstelling. Waarbij mensen teksten moeten schrijven, zingen of een bepaald karakter spelen. Alles erop en eraan. Toen ik eraan begon, dacht ik: wat is dit allemaal? Maar je leert je echt kwetsbaar op te stellen voor dingen die je niet prettig vindt. De mensen uit de stad vinden het helemaal geweldig.”

Na twee seizoenen in de staart van de ranglijst moet Östersunds komend jaar ook in sportief opzicht terugkeren naar de tijden onder Kindberg. Het ziet er momenteel naar uit dat Amin daar in de tweede seizoenshelft zijn bijdrage aan kan gaan leveren. De Zweedse competitie loopt over het kalenderjaar, start in april en komt na acht wedstrijden stil te liggen vanwege het EK. “Mijn herstel verloopt heel goed, ik maak elke dag stappen en de zesmaandentest na mijn operatie was in orde. Ik zou nu al het stapje naar het spelen kunnen zetten. Maar met het oog op alle statistieken en onderzoeken leek het verstandig om het meer tijd te geven, om de band te laten helen. Je probeert het hoofdstuk af te sluiten, zodat ik er de rest van mijn carrière geen problemen meer mee heb. Het is zwaarder geweest dan ik had verwacht. Ik zit hier alleen, ver weg van mijn familie. De pandemie maakt het zwaarder, want je kunt niet even naar huis om je familie te zien. Hetgeen wat je leuk vindt, is het voetbal. Dat is waarvoor je bent gekomen. Dat zat er even niet in, het is zwaar als die dingen als het ware van je afgepakt worden. Er wordt nu veel FaceTime gebruikt, iedere avond.”

“Deze blessure heeft me vooral laten zien dat wanneer ik terug ben, ik ervan ga genieten. Natuurlijk ga ik wel druk voelen, maar ik kijk er weer naar uit om weer te spelen. Ik leefde vooral van wedstrijd naar wedstrijd. Zonder druk is het leven vrij vlak. Die druk en wedstrijdspanning waren juist leuk om dat te hebben, dus ik kijk er naar uit om dat weer te ervaren.” Geen problemen met druk dus in zijn laatste contractjaar, maar wél ambities en doelen. “Op dit moment ben ik bezig met mijn blessure. Wat daarna komt als ik fit ben, is een gedachte of moment voor dan. Ik ben nog vrij jong. Mijn doel was altijd om bij Heerenveen te spelen, dus het is nog steeds een droom of ambitie om in de Eredivisie actief te zijn. Ik ga er vol voor werken en dan kan de wereld er aan het einde van het jaar heel anders uitzien.”