‘Ik wist dat mijn tijd ooit weer zou komen’

Door QASIM HAKIM

VOLENDAM - Maandagavond 17 oktober 2005. We bevinden ons in de 35e minuut van de wedstrijd Jong Heracles-Jong Feyenoord. Een afgeslagen bal uit een corner komt terecht bij rechtsbuiten Bernard Hofstede, die naar de linkerkant is uitgeweken. De aanvaller neemt het leer middels zijn bekende sleepbeweging mee met links, maar tergelijkertijd blijft zijn rechtervoet in het gras steken.

"Op dat moment voelde ik dat er twee botten over elkaar heen gingen. Ik wist meteen dat dit foute boel was. Nog nooit heb ik zo’n erge pijn gevoeld. Het ging door merg en been." Als Hofstede terugdenkt aan dit dramatische moment voelt hij het leed opnieuw door zijn lichaam gieren. Als de dag van gisteren zit het in zijn geheugen gegrift. "Het was een explosie van pijn die door mijn hele lijf joeg. Na twee minuten kwam ik overeind en werd ik naar de zijlijn gebracht door de verzorger en een medespeler. Ik dacht nog dat ik terug het veld in kon lopen. Ik wilde verder spelen. Maar eenmaal aan de kant kon ik niks meer. Ik werd er gewoon bang van."

Wat was er gaande? Hofstede had de seizoenstart van zijn nieuwe club Heracles al moeten missen door een hamstringblessure. Moest hij nu weer op een tribunestoel gaan zitten en moederziel alleen toekijken hoe de kersverse promovendus zonder hem voor lijfsbehoud ging vechten? Vijf dagen lang leefde hij in onzekerheid over zijn nabije toekomst als profvoetballer. "Mijn knie was natuurlijk flink opgezwollen. Er kon dus nog geen diagnose worden gesteld. Toen het vocht eruit was en de zwellingen enigszins waren geslonken werd ik onderzocht aan de hand van een MRI-scan. Ik had me al op het ergste voorbereid. Dan zou het alleen nog maar mee kunnen vallen. De clubarts van Heracles, Jan Rauws, vermoedde al dat mijn voorste kruisband compleet was afgescheurd. Maar hij zei tegen me: ‘Ik hoop voor jou dat ik een kutdokter ben’."

Nu kan Hofstede erom lachen, maar zijn gedachten dwalen al snel weer af naar het moment dat de uitslag aan hem bekend werd gemaakt. "’s Morgens was ik in het ziekenhuis voor onderzoek en ’s middags moest ik terugkomen voor de uitslag. Maar verzorger Jos van Putten had inmiddels via Rauws de uitslag te horen gekregen en vertelde mij onderweg naar het ziekenhuis het slechte nieuws. Mijn voorste kruisband was inderdaad volledig afgescheurd. Negen maanden stond ik buitenspel. Op dat moment spatte mijn droom uiteen. Ik had er zo hard voor gewerkt om op het niveau terecht te komen waar ik al zo lang naar verlangde.’’

Het eredivisieavontuur was weer heel ver weg voor Hofstede. Twee maanden eerder had Heracles Almelo de vleugelaanvaller met pijn en moeite los kunnen weken bij VVV-Venlo na een slepende arbitragezaak. De club waar hij zijn eerste stappen als profvoetballer zette. "VVV wilde me niet laten gaan. Ze zeiden dat ik hun beste speler was, maar ze boden me geen contract aan waar de nodige waardering uit sprak." Uiteindelijk ging de Koelclub toch overstag waardoor Hofstede de beoogde overgang kreeg. Zes jaar lang speelde Hofstede voor VVV. Op achttienjarige leeftijd maakte hij zijn debuut in de Venlose hoofdmacht onder het bewind van trainer Hennie Spijkerman toen de geelzwarten niet meer dan een laagvlieger in de eerste divisie waren. Hofstede maakte de opmars van de Venlose BVO richting de top van de huidige Jupiler League van dichtbij mee.

"Onder leiding van Wim Dusseldorp heeft de club echt gestalte gekregen waardoor we ons permanent in de top van eerste divisie konden vestigen. Hij wist spelers op een juiste manier te motiveren en te prikkelen." Ook Hofstede groeide uit tot een topspeler in de eerste divisie en werd één van de publiekslievelingen. Zijn hoogtepunt beleefde hij in het seizoen 2001/02 toen hij met twintig doelpunten als tweede eindigde op de topscorerslijst van de Gouden Gids divisie. "Er waren toen verschillende clubs uit de eredivisie die belangstelling toonden, waaronder Vitesse. Maar allemaal hikten ze tegen de hoge vraagprijs van VVV aan. Uiteindelijk is het er dan ook niet van gekomen. Daar baalde ik best wel van."

Na lang getouwtrek kreeg Hofstede in 2005 dan toch z’n gewenste transfer naar de eredivisie. "Het is natuurlijk erg vervelend dat ik via een arbitragezaak een transfer heb moeten forceren. Maar VVV heeft kansen genoeg gekregen om mij voor een goede prijs te verkopen of een verbeterd contract aan te bieden. Ik kreeg nog wel een waardig afscheid aangeboden, maar ik merkte dat de mensen bij de club en de fans niet blij met de manier waarop ik ging vertrekken. Ik verliet de club zelf ook met gemengde gevoelens. Ik heb het altijd naar mijn zin gehad bij VVV, maar ik had al een kans gemist en ik vond het nu echt tijd worden om een stap voorwaarts te maken. Heerenveen toonde ook interesse en ik kon daar een voorcontract tekenen om vervolgens nog een seizoen bij VVV te voetballen. Dus weer een jaar eerste divisie. Dat wilde ik dus echt niet."

Maar veel plezier beleefde Hofstede dus niet aan zijn eerste seizoen op het hoogste podium. Door zijn hamstringblessure tijdens de oefencampagne en de bijna direct daarop volgende knieblessure kwam hij welgeteld een half uur in actie. "Het hele seizoen zat ik op de tribune. Ik voelde me ontzettend eenzaam. Omdat ik alsmaar geblesseerd was kreeg ik niet de kans om mijn nieuwe ploeggenoten te leren kennen en daarnaast woonde mijn familie ook nog eens tweehonderd kilometer verderop." Hofstede moest zich gaan focussen op het nieuwe seizoen. Een desolate en lange weg. "Er was geen haast geboden bij mijn revalidatie, omdat ik toch niet op tijd kon herstellen om in de slotfase van de competitie nog te kunnen spelen. Ik heb tijdens de zomerstop doorgetraind en ik was tijdig fit voor de voorbereiding op het seizoen 2006/07."

Hofstede moest weer helemaal van voren af aan beginnen. Ook omdat de trainer die hem naar Overijssel had gehaald, Peter Bosz, naar Feyenoord vertrok. Ruud Brood nam de plaats in van de oud-international. Tot overmaat van ramp raakte Hofstede opnieuw geblesseerd tijdens de oefencampagne. "Dat was deels mijn eigen schuld, maar ook de technische staf mocht zich dit aanrekenen. Tijdens mijn revalidatie heb ik me gefocust op het herstel van mijn knie en is de krachttraining er vaak bij ingeschoten. Uiteindelijk was mijn rechterbeen veertig procent minder sterk dan mijn linkerbeen."

Ondanks deze nieuwe tegenslag was de aanvaller op tijd fit voor de clash met aartsrivaal FC Twente tijdens de seizoensouverture. Hofstede mocht twintig minuten meespelen en bleef gevrijwaard van wat voor pijn dan ook. "Dat was een opluchting voor me. Eindelijk kon ik me op het voetballen gaan richten." Na enkele invalbeurten mocht Hofstede zich opmaken voor een plaats in de basiself. "Ik heb zes wedstrijden achtereenvolgens mogen starten. Het ging goed, maar het bevrijdende doelpunt bleef uit. Een bal die van de lijn werd gehaald of net over de lat werd getikt door de keeper. Maar ja, dat is voetbal."

Tijdens de uitwedstrijd tegen PSV moest Hofstede weer genoegen nemen met een plaats in de dug-out. "De trainer gaf aan dat hij zich wilde aanpassen aan de kwaliteiten van de tegenstander en zodoende voor een behoudender concept had gekozen zonder vleugelspelers. Daar had ik begrip voor. Zeker tegen een ploeg als PSV." Maar ook de duels daarop behoorde de Venlonaar tot de reserves. "De trainer gaf niet aan waarom hij mij passeerde. Ik ben echter niet het type dat gelijk verhaal gaat halen. Maar toen we tijdens de winterstop in Spanje op trainingskamp waren liet hij mij ook geen minuut spelen in de oefenwedstrijd tegen Hertha BSC. Toen ik hem vroeg naar de reden hiervan zei hij dat ik niet moest zeuren en gewoon moest trainen.’’ Op dat momen