‘Ik voelde mij een echte oligarch en leefde als een God!’

“In Litouwen gebruikte ik voor de eerste keer cocaïne. Het was de laatste wedstrijd van het seizoen. Na uitwedstrijden, in de bus of in het vliegtuig, dronken de spelers vaak bier en legden ze een kaartje om de spieren en hersenen tot rust te laten komen. Na het laatste duel van het seizoen waren de voetballers achterin de bus hard aan het lachen. Maar dat kwam wel vaker voor als ze een paar pullen bier hadden gedronken. Marius Papsys (rechtsbuiten, red.) riep en zei: ‘Drago, kom hier, we hebben iets’. Ze speelden kaart en snoven cocaïne. Ik wist eerst niet wat ze gebruikten. Toen ik het probeerde, zeiden ze dat het niets serieus was, puur voor het genot. Vervolgens kwam ik erachter dat het cocaïne was. Ze zeiden dat het een dusdanige dosis was dat het niet strafbaar was. Diezelfde avond zijn we naar het casino gegaan en zijn we al ons geld kwijtgeraakt. De volgende ochtend schudde iedereen natuurlijk het hoofd.”

Siberisch talent bij Spartak Moskou
Dragomir Duminika stond als tiener te boek als een groot talent en speelde in de jeugdopleiding van Spartak Moskou. Hierna vergooide de aanvaller zijn carrière echter compleet. De Rus speelde voor Partizan Minsk in Wit-Rusland, voor amateurverenigingen in Tambov en Rossosh, het Litouwese Klaipedos Granitas en sinds vorig jaar is Duminika terug bij Spartak Rossosh. In een interview met website Bombardir doet Duminika uit de doeken hoe het komt dat hij nu, op 29-jarige leeftijd, geen profvoetballer meer is.

De vader van Duminika is een Kroaat die werk vond in Soergoet, een stad in de West-Siberische laaglanden die ook wel bekendstaat als het hart van de Russische olie-industrie. Hij ging aan de slag bij olieproducent Surgutneftegaz en werd verliefd op een Russin. Samen werden ze in 1989 de ouders van Dragomir Duminika. Omdat het vanwege de temperaturen in Soergoet niet mogelijk was om er buitenvoetbal te spelen, deed Duminika af en toe mee bij zaalvoetbalploeg MFK Sinara in Yekaterinburg. Hij speelde er samen met onder anderen de latere profvoetballers Dmitri Ryzhov, Igor Gorbatenko en Oleg Shatov.

Toen Duminika op een toernooitje topscorer werd, werd hij op veertienjarige leeftijd uitgenodigd door Spartak Moskou, de grootste club van het land. “Mijn moeder wilde mij eerst niet laten gaan. Ik dacht zelf dat ze me toch wel binnen twee, drie maanden zouden wegsturen en dat ik daar dan erg veel verdriet van zou krijgen. Maar ik bleef langer: bijna twee jaar. Het was voor mij een weg naar de toekomst, want in Soergoet was er niets om voor te hopen.” Op sportief gebied was de academie van Spartak een ‘paradijs’, verhaalt Duminika: “Maar het was er ook erg hard. Er ontstonden clans binnen de spelersgroep en ik bad constant dat ik mocht blijven.” Duminika kon echter niet goed opschieten met zijn ploeggenoten.

De Siberiër woonde samen met zijn medespelers en toen ze ruzie kregen over ‘het huishouden’, schopte hij frustratie tegen de trap aan. Hij hield er een flinke wond aan over en met een gezwachteld been meldde hij zich de volgende dag op de training. Duminika deed zelfs mee in een wedstrijd, ondanks dat hij amper kon lopen. “De coach vergaf me, want ik had karakter getoond. Sterker: hij zei na de wedstrijd dat ik de aanvoerder zou worden omdat ik met één been had gespeeld. ‘Wie is tegen deze beslissing?’, vroeg hij. Niemand stak zijn hand op. Ik was drie maanden de aanvoerder.” Uiteindelijk werd Duminika niet goed genoeg bevonden en zijn voetbaldroom spatte uiteen.

Dolce & Gabbana, David Beckham en een Honda Prelude
Hij moest op zoek naar een nieuwe club en liep stage bij onder meer Amkar Perm, Shinnik Yaroslavl en FK Khimki. Zonder succes. “Diep van binnen wilde ik mijn carrière beëindigen, maar toen werd ik benaderd door een zaakwaarnemer uit Minsk. Drie dagen later vloog ik naar Turkije om mij bij een trainingskamp van Dinamo Minsk te voegen. Ik was achttien jaar en keek mijn ogen uit, want ik speelde plots samen met Brazilianen en Spanjaarden. Ik was in shock. In ons hotel overnachtte ook Partizan Minsk en ik kreeg meteen een contract voor 2.600 euro per maand aangeboden, exclusief bonussen. Dat was voor mij bizar veel geld en ik wist niet wat ik ermee moest doen. Ik tekende en ging meteen winkelen. Ik kocht kleding van Dolce & Gabbana en meer dure merken. David Beckham was indertijd mijn idool en daarom liet ik ook een oorbel zetten. Die hield ik in op de training. Ik kwam het trainingsveld oplopen en zei tegen mezelf: ‘kijk jongens, hier ben ik’.”

“Ik kom niet uit een rijke familie en was het niet gewend om naar een winkel te gaan en wat te kopen. Maar toen ik die 2.600 euro kreeg, realiseerde ik mij dat ik alles kon doen wat ik wilde. Ik voelde mij in Wit-Rusland een echte oligarch! Ik was in Wit-Rusland de bestbetaalde buitenlander onder de twintig jaar en ik leefde als een God. Ik kreeg uitbetaald in roebels en die cijfers zijn zo hoog dat ik het niet eens kon tellen. Ik nam mijn eerste salaris in één keer op en voelde mij zó rijk! Na mijn derde salarisstrookje kocht ik mijn eerste auto: een sportieve Honda Prelude. Ik was twintig en ben twee dagen non-stop rond gaan rijden.”

Gokken en het leger
Duminika ontdekte in zijn periode bij Partizan Minsk ook het casinoleven. Hij vergaapte zich er aan de ‘sfeer van de beau monde’ en deed mee aan toernooien. “De grootste winst die ik een keer haalde, was bijna 16.000 euro. Maar het ging van kwaad tot erger, want op één nacht verloor ik bijna 4.000 euro. Je kunt dan niet slapen, je lichaam trilt en moet ook nog trainen…” De clubarts constateerde dat Duminika te gespannen was, maar de situatie werd er voor de spits niet beter op. Hij raakte gebrouilleerd met trainer Yuri Puntus en pas nadat hij zijn excuses had aangeboden (“Ik heb een gekweld geweten. Ik schaam me”), mocht hij aansluiten bij het beloftenteam. Duminika overtuigde echter niet meer en liet zijn contract ontbinden. Dat kostte hem wel in één klap 30.000 euro.

Duminika ging op proef bij Dynamo Minsk en het toenmalige Terek Grozny, maar die ploegen boden hem geen contract aan. Hij probeerde het vervolgens opnieuw bij Shinnik. “Mijn agent zei: ‘geef hem een salaris van 1.280 tot 1.920 euro per maand, hij heeft echt niet veel nodig’. Toen de club hoorde dat ik salaris wenste te ontvangen, werd mijn zaakwaarnemer uitgelachen. Op dat moment eindigde feitelijk mijn carrière.” Duminika meldde zich bij de inlichtingendienst van het leger en hoewel hij vreesde dat hij op professioneel niveau nooit meer tegen een bal zou trappen, bleef hij voor zichzelf trainen om fit te blijven. Op een gegeven moment werd hij gebeld door de trainer van de amateurs in Tambov. “Hij betaalde een appartement voor mij en de provisie voor de makelaar. Ik ben hem de rest van mijn leven dankbaar.”

“In het leger ben ik de waarden van het leven pas écht gaan kennen: ik weet nu beter wat vrijheid is, hoe belangrijk een stuk brood kan zijn. In het begin vervloekte ik alles en iedereen, maar ik ben blij dat ik in het leger ben gegaan. Ik ben er namelijk een man geworden.” In Tambov speelde Duminika zich in de kijker bij Klaipedos Granitas, een club in Litouwen die in 2012 werd opgericht en in 2015 weer failliet ging. Het presteren ging hem echter moeilijk af, want Duminika miste de vriendin die hij kort voor zijn transfer had leren kennen. “Ik voelde mij alleen. Alles maakte mij depressief en ik deed mijn best niet meer op de training.” Coach Gedeminas Jarmalavicius geloofde in Duminika, maar het kwam er niet meer uit.

‘Hoe graag ik ook wilde, het ging niet meer. De club was bijna failliet en de spelers kregen nauwelijks salaris. Na het bankroet namen we afscheid van elkaar. Het was de eerste en de laatste keer dat ik op de schouders van een coach in huilen ben uitgebarsten.” Voor het geld hoefde Duminika het bij Klaipeda niet te doen, want hij kreeg maar vijf van de zeven maanden uitbetaald en verdiende er 1.000 euro per maand. Binnen de spelersgroep was het wel gezellig, want zoals eerder beschreven, maakten de voetballers er na iedere vlucht of busreis een feestje van en zo kwam Duminika ook voor het eerst in aanraking met cocaïne. Hij moest hoe dan ook op zoek naar een nieuwe club en wilde het gevoel terugkrijgen van vroeger, van het ongedwongene, het speelse. Het plezier in het spelletje moest terugkomen. Duminika tekende bij Spartak Rossosh voor een maandsalaris van 640 euro. Daar speelt hij nog altijd, maar optimaal gelukkig is Duminika er niet.

Terugkeer bij amateurclub Spartak Rossosh
De velden en accommodaties zijn slecht en Duminika kan moeilijk overweg met zijn ploeggenoten. “Ik krijg hier veel aandacht. Ik word gebruikt in video’s voor de pr, net zoals Beckham vroeger bij Los Angeles Galaxy. Ik ben niet geliefd omdat de schijnwerpers op mij gericht staan, mijn medespelers zijn jaloers. En als ik vijf minuten te laat ben bij het spelershotel of ik met een meisje gezien word, weet meteen de hele stad het. Terwijl: als een andere voetballer dronken is, wordt dat niet eens opgemerkt.” Duminika kan soms ook wel de charme inzien van het voetbalniveau waarop hij vandaag de dag acteert. Hij haalt een anekdote aan van een uitwedstrijd die hij eens met Spartak Rossosh speelde.

Bij het stadionnetje kon de chauffeur de bus niet kwijt en dus parkeerde hij hem voor de smeedijzeren poort. Toen Duminika mocht aanleggen voor een strafschop, keek hij in de ogen van de chauffeur die nog achter het stuur zat en een sigaar had opgestoken. “Hij wees met zijn vinger naar de hoek waarin ik de bal moest schieten. Doelpunt. Ik moest vervolgens zo hard lachen dat ik vijf minuten geen bal meer kon raken!” Ondanks dat Duminika de jaloezie proeft bij menig medespeler (‘ik speel samen met fabriekslui, verkopers, laarzennaaiers en mensen die schuurpapier lijmen’), heeft hij veel respect voor hen: “Want de liefde voor voetbal is wat ons allemaal verbindt. Ik heb altijd respect voor de mensen die met mij spelen.”

Duminika keert het liefst terug in het profvoetbal. Hij ontving aanbiedingen uit Slowakije, de Verenigde Staten, Georgië en Armenië, maar omdat hij een verkeersongeluk heeft veroorzaakt - zonder dodelijke afloop overigens - mag hij twee jaar niet rijden en mag hij naar eigen zeggen ook anderhalf jaar lang het land niet uit. “En dus kan ik ook niet naar een andere club. Welke ploeg uit de Verenigde Staten interesse had? Dat zeg ik liever niet, maar het was niet Los Angeles Galaxy, haha.” Het was overigens niet de eerste keer dat Duminika in aanraking kwam met de politie. Hij werd eens aangehouden toen hij met een meisje de Oostzee opvoer in een catamaran en heeft diverse snelheidsovertredingen op zijn naam staan. “De hoogste snelheid die ik ooit heb gehaald, is 240 kilometer per uur.”

Straatraces
Die snelheid tikte Duminika aan in een van de straatraces waar hij aan deelnam. Moskou was tweeënhalf jaar geleden het toneel waar Duminika zijn eerste straatrace hield en hij was meteen verkocht. “Er deden zes auto’s mee en ik won. Ik heb altijd al van auto’s en autorijden gehouden en mensen zeiden steeds dat ik het goed kon.” En dat terwijl Duminika naar eigen zeggen nooit een theorieboek heeft opengeslagen. “Ik kocht gewoon mijn eerste auto, de Honda Prelude, en reed ermee weg. Straatracen is echt een feest! Het zijn allemaal mensen van 25 tot 35 jaar zonder gezinnen, mensen die niets te verliezen hebben. Sommigen zijn bereid om hun leven te geven om zo’n race te winnen. Let wel: ik ben niet trots op de verhalen van mensen die dronken achter het stuur gaan zitten. Dat heb ik ook nooit gedaan. En ik heb zelf nooit voor mijn leven hoeven vrezen en heb ook nooit doden gezien.”

“Ik heb wel een verhaal gehoord van een meisje dat tegen haar vriend zei: ‘kom naar huis, je wint die race niet’. Waarop hij antwoordde: ‘als ik win, bied je aan iedereen hier je excuses aan’. De jongen deed mee en crashte de dood in (…) Ik heb zelf ook in Armenië en Kazachstan gereden. Het is niet overal illegaal, in Minsk was het bijvoorbeeld gewoon toegestaan. Na races gingen we vaak met elkaar cake eten en wodka drinken.” Duminika hield met het racen op toen hij een keer ruim 2.500 euro verloor. Hij focust zich weer op het voetballen, maar heeft wel zo zijn eisen. Zo wenst Duminika niet voor een bescheiden salaris in bijvoorbeeld de ‘Keuken Kampioen Divisie’ van Rusland te spelen. “Ik ga niet meer in een Smolensk of Bryansk voetballen en met jonge medespelers op hostels slapen. Die periode ligt achter mij.” Trots op zijn voetballoopbaan tot dusver is Duminika echter niet: “Ik beschouw mezelf niet als iemand die wat heeft bereikt. Ik ben een man die vanwege dommigheden en fouten veel heeft verloren.”