‘Ik moet niet nu al denken dat ik straks naar Bayern München ga’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Omran Haydary, die zich terug vocht uit een uitzichtloze situatie en onlangs een fraaie transfer naar Lechia Gdansk verdiende.

Door Chris Meijer

Tijdens het gesprek stuurt Omran Haydary een screenshot van een artikel van het Poolse Sport door. ‘Legia Warschau en Lech Poznan willen een Afghaan. Topscorer van 1 Liga komt steeds dichter bij Ekstraklasa’, zo luidt de kop boven het artikel. “Er werd iedere dag zo over me geschreven, dat ging de hele maand door. Het was wel even wennen. Maar het goede eraan was dat ik het allemaal niet begreep. Ik ging niet zweven, van: kijk, ze schrijven over mij. Ik vind het wel leuk”, lacht Haydary. Met twaalf doelpunten en twee assists namens Olimpia Grudziadz was de 22-jarige aanvaller als topscorer van het tweede niveau van het Poolse voetbal in zijn eigen woorden een ‘hot item’ geworden. “Op gegeven moment hadden vijf clubs concrete belangstelling. Ook Legia Warschau had belangstelling en met hen heb ik een aantal gesprekken gevoerd. Dat is de absolute topclub van Polen, maar ik achtte de kans hier groter dat ik veel zou kunnen spelen. Vergelijk het met Ajax, waar je moet concurreren met Hakim Ziyech. Dat is wat anders dan als je naar FC Utrecht of FC Groningen gaat.” Zodoende viel de keuze van Haydary uiteindelijk op Lechia Gdansk, vorig seizoen de nummer drie van de Ekstraklasa én bekerwinnaar. Momenteel bezetten de Gdanskie Lwy de zesde plaats in de Poolse competitie, met een achterstand van acht punten op koploper Legia Warschau.

Dat Haydary afgelopen maand de topclubs voor het uitkiezen had, vormt op z’n zachtst gezegd een contrast van dag en nacht met zijn situatie van nog geen jaar geleden. Hij doorliep de jeugdopleiding van Roda JC Kerkrade, maar van een doorbraak in het eerste elftal kwam het niet. Bij FC Emmen maakte Haydary zijn debuut in het profvoetbal en kende hij met drie doelpunten en twee assists in zijn eerste vier wedstrijden geen slecht begin. Het lukte echter niet om een basisplaats vast te houden en in de tweede seizoenshelft, waarin FC Emmen uiteindelijk promotie naar de Eredivisie afdwong, zat hij vrijwel alleen maar op de reservebank. Haydary besloot anderhalf jaar geleden zijn heil bij FC Dordrecht te zoeken, maar zijn dienstverband bij de Schapenkoppen verliep allerminst gelukkig.

“Daar was het helemaal chaos”, knikt Haydary. In het halfjaar dat hij aan De Krommedijk speelde, maakte hij met Gérard de Nooijer en Scott Calderwood twee trainers mee. Toen met Cláudio Braga de derde trainer arriveerde en er door de samenwerking met Feyenoord een peloton aan nieuwe spelers werd binnengehaald, was de rol van Haydary bij FC Dordrecht uitgespeeld. “Ik kwam terug van een blessure, dus ik stond direct onderin de pikorde zonder dat ik mezelf kon laten zien. Ze zeiden tegen me: ‘Je moet eerst fit worden bij het tweede’. Dat sloeg nergens op, dacht ik. Ik heb gezegd: ‘Nee, bedankt’.” In de winterse transferwindow leek het Australische Adelaide United Haydary, die sinds 2018 international voor Afghanistan is en zodoende beschikt over een Aziatisch paspoort, te gaan verlossen. “We hebben veel gesproken en ik vond Australië wel een mooie stap, door mijn Aziatische paspoort was het allemaal makkelijker. Het is uiteindelijk vlak voor de deadline misgelopen, ook door FC Dordrecht. Dat vond ik respectloos, daardoor wilde ik per direct vertrekken. Daar waren ze uiteindelijk ook wel op uit, want met zoveel nieuwe spelers en een andere trainer was het lastig om aan spelen toe te komen.”

Het betekende dat Haydary per direct zonder club kwam te zitten. “Ik heb heel wat uren in de gym gezeten, ja. Dat is de moeilijkste periode geweest. Ik ben een gelovige jongen, dus ik had vertrouwen in een goed einde”, bekent hij. Er kwamen in de eerste helft van 2019 weliswaar aanbiedingen binnen, maar dat waren niet de clubs waar Haydary een goed gevoel bij kreeg. “Oost-Europese landen als Roemenië en Bulgarije. Ook Azië kwam voorbij, maar ik vond mezelf daar te jong voor”, somt Haydary op. “Toen ik geen club had, waren er misschien wel honderden zaakwaarnemers die me via allerlei kanalen berichtten. Heel veel mensen laten het allemaal mooier klinken dan het is, want op papier kreeg ik vrijwel niks. Misschien komen er honderd mensen op je af, maar zolang je niks op papier hebt of een concrete club hebt, kan je praten wat je wil.”

Een van de zaakwaarnemers die een jaar geleden al in de Facebook-inbox van Haydary zat, was Lukasz Krupa. “In de zomer kwam hij weer en ik herinner me nog dat ik zijn foto herkende. Ik was eigenlijk vergeten dat hij ook nog aan het zoeken was voor mij, want na het eerste contact was het weer stil geworden. Hij kwam nu direct met een concrete club en wist me te vertellen hoe het contract er uit zou komen te zien.” De betreffende club was Olimpia Grudziadz, net gepromoveerd naar de 1.Liga en afkomstig uit een pittoresk dorp ten zuiden van Gdansk. “Grudziadz, ja”, lacht Haydary terwijl hij duidelijk articulerend uitlegt dat je de plaatsnaam uitspreekt als ‘Gru-ts-jas’. “Ik wist helemaal niks van het tweede niveau van Polen, ik ben er zonder verwachtingen ingestapt. Ik dacht: weet je, ik ga gewoon kijken en als het niks is, boek ik een vlucht terug. Maar ik had wel het gevoel dat als ik mezelf zou laten zien, een stap hogerop er in zou zitten.”

“Je moet geluk hebben, dat iemand het in je ziet zitten. Ik had dat hier met de president van Olimpia. Vanaf het begin heb ik een goede indruk gemaakt en hij geloofde dat ik zou gaan scoren.” Al vanaf de eerste wedstrijd betaalde Haydary dat vertrouwen terug, want bij zijn debuut tegen Chrobry Glogow (5-0 zege) was hij direct goed voor een hattrick. Voor het einde van de zomerse transferwindow kreeg Haydary zelfs al de kans om een stap hogerop te zetten, toen het Zaglebie Lubin van de toenmalig Nederlandse trainer Ben van Dael voor hem op de stoep stond. “Hij zag het wel in mij zitten, het was heel dichtbij. Maar dat weekend werd hij ontslagen, terwijl mijn zaakwaarnemer en de club zeiden: ‘Als je nog zes maanden wacht, kom je misschien met meer respect binnen bij een andere club’. Het ging daardoor allemaal niet door.”

Ik kan me voorstellen dat het gezien het halfjaar dat je achter de rug had niet heel eenvoudig was dat het niet doorging.
“Ik vond het lastig, maar ik moest direct door naar wedstrijden met Afghanistan. Daardoor was er niet zoveel tijd om zielig te doen of te treuren. In het voetbal moet je gewoon accepteren en verdergaan. Makkelijk was dat niet, maar uiteindelijk moet je gewoon iedere week presteren. Ongeacht wat er gebeurt, snap je? Ik zag dat als ik een halfjaar zou doorgaan, dat het er op gegeven moment wel in zou zitten. Het lag aan mezelf, als ik presteerde, kon ik hogerop. Zo niet, moest ik nog beter presteren. We hadden afgesproken dat als er in de winter een goede club zou komen met een fatsoenlijke aanbieding, dat ze zouden meewerken. Dat stond op papier.”

Met twaalf doelpunten was je uiteindelijk topscorer van de 1.Liga na de eerste seizoenshelft, dus het lukte aardig om door te gaan. Wat doet het Poolse voetbal zo goed bij je passen?
“Ik heb er geen verklaring voor. In Nederland heb ik in de jeugd ook aan de lopende band gescoord. Ik wist al dat ik het kon, maar het ligt eraan of de trainer je überhaupt laat spelen. Soms maakte het niet uit hoe goed ik trainde, want bepaalde jongens hadden zoveel krediet dat ik er als jonge speler amper tussenkwam. Er speelden hier in het begin drie goede buitenspelers en ik was de enige die ook in de spits kon spelen, dus toen heeft de trainer me in de spits gezet. In het begin kent niemand je, dus dan heb je geen mandekking of wat dan ook.”

Dus je had al snel iedere wedstrijd een kleerkast achter je aan die je uit de wedstrijd moest spelen?
“Zoiets, inderdaad. Het zijn veel grote en sterke jongens. Je verstaat ze ook niet, dus dan moet je wel uitkijken. Het is niet zo dat ze me expres gingen natrappen, hoor. Het blijft voetbal, dus natuurlijk krijg je soms trappen. Het voetbal is een stuk fysieker en iets minder technisch, maar het verschil is niet zo heel groot met de Keuken Kampioen Divisie. Ze spelen hier anders, in Nederland heb je over het algemeen een grote en sterke spits en wordt er over de grond gespeeld. Maar hier hebben ze meer aan een wendbare spits, wat dat betreft past het Poolse voetbal goed bij me. Het hangt er ook vanaf wat voor plan de trainer heeft.”

Als het op het veld goed gaat, is het waarschijnlijk ook makkelijker om buiten het veld je plek te vinden?
“Dat klopt. Ik heb ook buitenlandse teamgenoten gehad die het een stuk moeilijker hadden, omdat het wat minder goed ging. Ik heb mijn ogen wel uitgekeken in het eerste halfjaar. Die Polen kunnen echt goed drinken. Als we gewonnen hadden, stopte de bus bij het eerste de beste tankstation. Dan waren die jongens aan het dansen. Ik vond het wel grappig, ik bleef nuchter en zag al die jongens gek doen. Je hebt verre busreizen, voor sommige wedstrijden zat je twaalf uur in de bus. Ondanks dat we een dag van tevoren gingen, was mijn lichaam niet klaar voor de wedstrijd. We weten in Nederland vrij weinig van het tweede niveau van Polen, maar er zitten een aantal clubs tussen met een stadion waar je u tegen zegt.”

Zoals Haydary afgelopen zomer gehoopt had, was er in januari dus de nodige belangstelling voor hem. “Mijn zaakwaarnemer is een van de grootste van Polen, hij loopt al twintig jaar mee en hij is gaan kijken wat de plannen waren van de verschillende clubs met mij. Uiteindelijk is dit onze gezamenlijke keuze geweest, hij denkt dat ik het beste bij Lechia Gdansk pas. Ik merkte ook direct dat ze vertrouwen hebben in mij. Ik zat in een hotel, in afwachting tot wanneer alles rondkwam. Dat was ook wel even spannend. Het was niet zo makkelijk als we nu zeggen. Soms was ik een beetje ongeduldig en bang dat het misschien niet zou lukken.” Zelfs al voordat hij zijn handtekening zette bij Lechia Gdansk, maakte hij kennis met het feit dat de club groot is in de stad en in Polen. “Ik word bijvoorbeeld al een beetje herkend, in het hotel waar ik verbleef. Wel grappig, er kwamen twee fans speciaal naar het hotel, toen ik nog niet eens speler van Lechia Gdansk was. Ze hadden gelezen dat ik daar verbleef, dus kwamen ze me opzoeken. Dat vind ik wel mooi, al was het ook een beetje ongemakkelijk. Maar een fotootje kan altijd wel, vind ik.”

“Op het veld staan er minstens vijf tot tien trainers, voor alles is er iemand in dienst. Iemand komt je bijvoorbeeld spullen brengen, terwijl iemand anders het weer ophaalt. Verder de bus, de ballen, de kleding: je krijgt alles. Het stadion en de faciliteiten zijn geweldig”, somt Haydary op om uit te leggen waarin Lechia Gdansk een topclub is. De PGE Arena, de thuishaven van de club, werd speciaal voor het EK 2012 uit de grond gestampt, biedt plaats aan ruim veertigduizend toeschouwers en huisvest dit seizoen de finale van de Europa League. “Ik had zes maanden geen club. Dan kom je hier, word je topscorer en ga je weer hogerop. Zo kan het gaan in het voetbal. Voor mezelf was het extra mooi. Dat het in Nederland niet lukte, was misschien wel voorgeschreven. Ik moet alle momenten koesteren, want ik weet ook hoe het is als het slecht gaat. Dat is nog geen jaar geleden, alles ging alleen maar naar beneden. Het was geen stijgende lijn, zoals de carrière van pak ‘m beet Kylian Mbappé of Cristiano Ronaldo. Uiteindelijk geeft dit een goed gevoel, van: zie je, ik kan het toch wel. Zij hadden het mis, niet ik.”

De verrichtingen van Haydary zullen voornamelijk vanuit Afghanistan met de nodige belangstelling gevolgd worden. “In Afghanistan volgden ze het veel meer dan ikzelf. Dat was ook wel leuk voor mijn ouders. Ze zijn daar hartstikke trots op iemand die nu op het hoogste niveau speelt. Dat is alleen maar leuk, ik hoop het voor die mensen goed te doen. Ze hebben misschien niet zo’n normaal of makkelijk leven. Als ze ergens fan van zijn, worden ze daar blij van. Misschien ben ik geen Ronaldo, maar ze zien me wel als voorbeeld en daar wil ik mijn best voor doen. Ik denk dat ik wel heel populair ben, dat merk ik ook via Facebook. Ze zijn wel dol op me. Maar dat is vooral op televisie of via social media, dus dat is anders”, zegt Haydary, die tot dusver vijf wedstrijden speelde voor Afghanistan. “Ik ben er trots op, mijn ouders ook. Mijn debuut blijft me tot nu toe het meeste bij, dat was ook in Afghanistan zelf. Heel veel mensen waren erbij. Via de bondscoach (Anoush Dastgir, red.) ben ik daar terechtgekomen. Ik speelde altijd in KNVB-elftallen, dus ik was in de jeugd nooit echt bezig met Afghanistan. Maar naarmate je ouder wordt, moet je een keuze maken. Ik blijf een trotse Afghaan, waardoor het een makkelijke keuze was.”

“Het is moeilijker om jezelf te laten zien, omdat het klimaat heel anders is en daar moet je binnen een paar dagen aan gewend zijn. Soms zijn de omstandigheden niet top, zeker als je vanuit Polen of Nederland komt. We hebben eens een wedstrijd in Kabul tegen Palestina gespeeld, dat was écht gek. In dat stadion konden achtduizend mensen, maar er waren wel twintigduizend mensen aanwezig. Binnenkort spelen we in Bangladesh, dan gaan we ook weer wat gekte meemaken. Qatar vond ik ook bijzonder, daar speelden we in een stadion met airco.” Haydary beaamt dat de interlandcarrière zijn status veranderd heeft. Bij Lechia Gdansk moet komende tijd de volgende stap in zijn carrière volgen. “Deze club heeft in de winter ook voor 2,5 miljoen euro een speler (Lukas Haraslin, red.) verkocht aan Sassuolo. Dit is een goed podium en als je het laat zien, komt het vanzelf. Ik moet niet nu al denken dat ik straks naar Bayern München ga, of zo. Ik moet eerst hier een basisplaats veroveren en dan zien we het wel. In het spoor van Krzysztof Piatek? Daar hopen we wel op.”