‘Ik kreeg een bepaald beeld dat ik moest gaan wonen in lelijke huizen’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met dit keer aandacht voor Moussa Sanoh, die na enkele tegenslagen zijn draai heeft gevonden in Roemenië.

Door Nick Dierckx

De in Nijmegen geboren Moussa Sanoh kwam op jonge leeftijd in de jeugdopleiding van NEC terecht. Toen hij dertien was, kwam Dinamo Boekarest in het kader van de UEFA Cup op bezoek in Nijmegen. De wedstrijd in 2008, die met 1-0 werd gewonnen door de thuisploeg, werd ontsierd door rellen vanuit het uitvak. “Door die supporters ben ik Dinamo Boekarest nooit vergeten,” vertelt Sanoh vanuit Roemenië tegen Voetbalzone, “door hen moesten we beveiligd naar buiten. Toen ze achter kwamen te staan, begonnen de supporters met stoelen en fakkels te gooien, ook naar andere toeschouwers.” Inmiddels voetbalt Sanoh zelf in Roemenië bij FC Voluntari, waar de wedstrijd tegen Dinamo Boekarest een stadsderby is. De beladen wedstrijd werd afgelopen februari gewonnen door de club van Sanoh. De sfeer van de derby deed hem terugdenken aan de wedstrijd in de Goffert. “Toen het 2-1 voor ons werd, werden ze helemaal gek.”

In 2009 maakte Sanoh de overstap naar de jeugdopleiding van PSV, waar hij in 2013 zijn eerste profcontract tekende. “De stap van NEC naar PSV was voor mij al een grote stap, omdat PSV een hele grote club is. Het was een droom om voor het eerste van PSV te spelen.” Helaas ging die droom niet in vervulling. Nadat hij op achttienjarige leeftijd zijn eerste profcontract tekende in Eindhoven, speelde hij voornamelijk bij de beloften van PSV. Als aanvaller was de concurrentie bij PSV groot. “Voor het eerste elftal worden spelers gekocht, waardoor je als jeugdspeler minder kansen krijgt.” Na een gesprek met Marcel Brands, destijds technisch directeur van de Eindhovenaren, werd duidelijk dat de toekomst van Sanoh niet in het eerste elftal van PSV lag.

Omdat Sanoh in zijn laatste contractjaar zat en zijn vertrekwens kenbaar had gemaakt, kwam hij ook bij de beloften van PSV in het seizoen 2015/16 weinig meer aan spelen toe. “Toen heb ik gekozen om naar RKC Waalwijk te gaan.” Maar ook bij RKC kwam Sanoh niet elke week aan spelen toe en moest hij het voornamelijk doen met invalbeurten. Ondanks dat hij in zijn tweede seizoen vijf doelpunten en drie assists verzorgde, krijgt hij niet het vertrouwen om iedere week te spelen. “Na een tijdje ben je dan ook klaar met het Nederlandse voetbal,” lacht Sanoh als hij terugdenkt aan die periode in Waalwijk. Uiteindelijk verliet hij Nederland in de zomer van 2017 voor een avontuur in Engeland bij Crawley Town.

Bij the Reds kwam hij twee Nederlanders tegen. Enzio Boldewijn speelde al een seizoen voor de Engelse club. Naast Sanoh was Thomas Verheydt in dezelfde transferzomer ook van Nederland naar Engeland verkast. “Enzio Boldewijn heeft mij veel geholpen, vooral met het huis. Hij liet mij de stad zien en wat ik allemaal met mijn vrouw kon gaan doen. Ook haalde hij mij op en bracht me naar de club. Na een tijdje had ik zelf een huisje dat verder van dat van Boldewijn was gelegen, waardoor ik alsnog zelf moest gaan rijden in Engeland.” Ook met Verheydt kon Sanoh goed overweg. “Omdat we Nederlanders zijn, zaten we natuurlijk vaak bij elkaar. Met Thomas kon ik heel goed en serieus praten, maar hij maakte ook altijd grapjes, bijvoorbeeld over de Keuken Kampioen Divisie-wedstrijden. Ik heb heel veel aan ze gehad.”

De steun van zijn landgenoten kon hij goed gebruiken, want bij Crawley Town verliep het niet zoals de buitenspeler had gehoopt. “Ik werd binnengehaald door de technisch directeur van Crawley Town, zonder tussenkomst van de trainer. Er werd mij beloofd dat de trainer ervan wist dat ik binnenkwam.” Ook werd tegen Sanoh verteld dat de trainer, voormalig Leeds United-, Liverpool- en Galatasaray-middenvelder Harry Kewell, zijn video’s had gezien en hem een goede speler vond. Hij voelde vertrouwen van de club, die destijds op het vierde niveau van Engeland uitkwam, en tekende het contract. “Wat bleek: de trainer wist niet wie ik was. Toen hij terugkwam van zijn vakantie, keek hij naar de selectie. Ondanks dat ik het goed deed in de voorbereiding, koos hij ervoor om Engelse spelers binnen te halen.”

De eerste maanden kwam Sanoh niet in aanmerking voor speelminuten en bleef hij zelfs buiten de selectie. Ondanks een breuk in het vertrouwen, bleef hij knokken voor zijn plek. “Het begon voor mijzelf beter te gaan, maar met Crawley Town ging het slechter. De trainer moest rouleren.” In een wedstrijd tegen Portsmouth in de EFL Trophy kreeg Sanoh de kans om zich te bewijzen. “We verloren met 3-1, maar ik maakte wel de enige goal van onze kant. De trainer was gecharmeerd en ook de volgende wedstrijd mocht ik starten. Helaas raakte ik na die wedstrijd geblesseerd op de training.” Na het herstellen van zijn blessure, wat enkele weken kostte, moest Sanoh weer achteraan in de rij aansluiten.

Dit keer lukte het hem niet om zichzelf terug te knokken in de selectie. Wederom zat hij maanden thuis, waarbij zijn breekpunt uiteindelijk werd bereikt. “Ik belde mijn zaakwaarnemer en zei: ‘Dit kan zo niet meer.’ We moesten toen de keuze maken om ergens anders naartoe te gaan.” Sanoh had nog een éénjarig contract in Crawley, maar was niet meer van plan die verbintenis uit te dienen. “Je moet dan je contract laten ontbinden of hopen dat er een club je wilt kopen. Maar ja, ik speelde niet veel dus dan komt er echt geen club voor je.” Dus gaf Sanoh zich niet gewonnen en wilde hij er nog één keer voor knokken in Engeland. “Bij ons thuis houden we niet van opgeven, je moet er altijd voor blijven strijden.” Na drie dagen in de voorbereiding op het nieuwe seizoen kreeg hij een telefoontje van de technisch directeur. “Hij zei dat de club me wilde verhuren, maar ik hoorde in zijn stem dat ze van mij af wilden. Maar ze wilden me niet betalen als ik mijn contract zou laten ontbinden. Op dat moment was het genoeg geweest: ik wilde weg.”

Veel opties waren er niet voor Sanoh, die in het voorgaande seizoen weinig aan spelen toekwam. “Het was Roemenië of Griekenland. Maar ik had niet veel vertrouwen in Griekenland vanwege de salarisbetalingen.” Hij kwam terecht in Iasi bij Politechnica Iasi, een club in het noordoosten van Roemenië. “Mensen zeiden tegen mij dat het in Roemenië niet mooi was en dat de huizen lelijk zijn. Ik kreeg in mijn hoofd een bepaald beeld dat ik moest gaan wonen in lelijke huizen. Ik stond versteld toen ik daar kwam en de appartementen zag! Vooral de residentie van de club was heel mooi.”

Voetballend verliep het eerste jaar in Roemenië goed voor Sanoh, die veel aan spelen toekwam en regelmatig de netten liet bollen: 6 keer in 24 wedstrijden. Hij merkte grote verschillen tussen het voetbal in Nederland en Roemenië. “Nederland is positioneel gezien een stuk beter. Daar hebben ze een plan en strategie waar je je aan moet houden. Hier is het vooral fysiek werk met veel loopvermogen en vaak chaos op het veld. Soms is het ergens op gokken en hopen dat het goed uitvalt.” Het niveau van de Roemeense competitie is lastig in te schatten, maar het rechterrijtje van de Eredivisie komt volgens de aanvaller het dichtst in de buurt. Ook steekt de Roemeense competitie iets anders in elkaar. Na de reguliere wedstrijden, wordt de competitie opgesplitst. “In Roemenië heb je twee gedeelten: de play-off en de play-out. In de play-off speel je voor het kampioenschap en de Europese plekken. In de play-out, waarin ik momenteel met FC Voluntari ook speel, probeer je in de competitie te blijven. Ik kan je verklappen dat daar weinig wordt gevoetbald.”

Na zijn eerste jaar in Roemenië bij Politechnica Iasi maakte hij een transfervrije overstap naar het eveneens in de middenmoot verkerende Gaz Metan Medias, ondanks zijn succesvolle periode in Iasi. “Bij Politechnica Iasi werd ik op een bepaald moment niet meer betaald. De eerste maand kon ik er nog mee leven, maar de tweede maand werd het teveel voor mij. Ik heb een familie in Nederland die ik wil helpen en een vrouw die ik wil onderhouden. Soms werd zelfs de elektriciteit van mijn appartement gehaald, omdat de club niet betaald had. Dat heeft mij doen besluiten om naar een andere club te gaan kijken.”

De keuze voor Gaz Metan was snel gemaakt door Sanoh, die warme herinneringen koesterde aan de wedstrijden tegen zijn latere werkgever. “Ik scoorde twee keer tegen ze, waardoor de trainer geïnteresseerd was en mij graag bij de club wilde hebben.” Die dag twijfelde hij nog wel even aan de overstap, mede dankzij een teamgenoot van Politechnica Iasi. “Omdat we wat tijd over hadden, gingen we het centrum in. Ik had toen al contact met de club, ik wist al dat ze mij wilden hebben. We liepen in het centrum toen ik aan de boys vroeg: ‘Stel, Gaz Metan biedt jullie een contract aan, zouden jullie er dan heen gaan of niet?’ Eén van de teamgenoten gaf toen aan dat hij nooit van zijn leven hierheen wilde gaan, omdat de stad zo dood is.” Toch maakt hij de stap naar Medias, een klein stadje in het midden van Roemenië. “Uiteindelijk raak je gewend aan de sfeer in een kleinere stad. Iedereen wist daar ook dat ik een voetballer was, omdat ik een donkere huidskleur had.”

Bij Gaz Metan schoot Sanoh uit de startblokken, waar hij in de voorbereiding veel indruk maakt op de clubleiding. Alleen in de eerste competitiewedstrijd ging het weer fout voor de Nederlandse voetballer. “We speelden met 2-2 gelijk tegen Chindia Targoviste, een team dat was gepromoveerd. De trainer was blijkbaar teleurgesteld dat we gelijk hadden gespeeld, dus moesten er koppen gaan rollen.” Sanoh belandde op de bank en moest wederom gaan knokken, iets wat gewoon is geworden in zijn carrière. Maar waar hij bij andere club zichzelf terug in de selectie vocht, werd zijn inzet bij Gaz Metan niet gewaardeerd. “In plaats van dat ik meer bij het team werd betrokken, duwde de trainer mij steeds verder weg. Na een tijdje raakte ik het vertrouwen in de trainer kwijt.” In de periode dat hij weinig speelde in Medias, had hij contact met Claudio Braga, toen nog de coach van FC Dordrecht. “We zouden gaan bellen, maar omdat er iets tussen kwam zijn we uiteindelijk niet in gesprek geraakt. Toen ik met hem appte, heeft de gedachte om terug te keren naar Nederland wel in mijn hoofd rondgespookt.”

Afgelopen winter besprak Sanoh samen met de president van Gaz Metan de mogelijkheden. “Hij wilde voorkomen dat ik mijn contract zou verbreken.” Een verhuurperiode was het meest logische gevolg voor beide partijen. Zo vertrok Sanoh afgelopen winter op huurbasis naar FC Voluntari, een club uit Boekarest. Bij FC Voluntari komt Sanoh weer aan spelen toe en krijgt hij vertrouwen van de trainer. Op het moment dat hij bij de club uit Boekarest aansloot, bevond men zich op de laatste positie. “Toen ik hier kwam, stonden we acht punten achter op de veilige plaatsen. Maar van de laatste vijf wedstrijden in de reguliere competitie wonnen we er vier.” Doordat de club in blakende vorm stak, werden de wedstrijden steeds beter bezocht. De supporters stonden steeds meer achter de club, die de opmars om degradatie te voorkomen had ingezet. Maar net als in de meeste Europese landen ligt ook de Roemeense competitie momenteel stil. Er wordt gesproken van een hervatting op 2 juni. Het antwoord op de vraag of Sanoh met FC Voluntari degradatie kan ontlopen, zal nog even op zich laten wachten, al is hij er zelf van overtuigd dat het lukt.