‘Ik kon naar Ajax, PSV en Feyenoord, maar koos voor FC Utrecht’

YEKATERINBURG - Het Centraalstadion in Yekaterinburg wordt volgende week zondag geopend met de thuiswedstrijd van FK Ural tegen Rubin Kazan. Het stadion is een van de voetbaltempels die gebruikt wordt tijdens het komende WK en Othman El Kabir zal op 1 april waarschijnlijk aan de aftrap verschijnen tegen Rubin. De 26-jarige Amsterdammer speelt sinds medio februari namelijk bij de plaatselijke trots FK Ural en heeft tevens een basisplaats bij de oranjehemden uit de Oeral.

Door Gijs Freriks

El Kabir speelde voor Blauw-Wit Amsterdam, DCG, FC Utrecht en NAC Breda alvorens hij in het voorjaar van 2013 aan zijn reis door Zweden begon. De linksbuiten kwam uit voor achtereenvolgens Sölvesborgs GoIF, Ängelholms FF, AFC Eskilstuna en Djurgärdens IF. Na 47 wedstrijden voor laatstgenoemde vereniging te hebben gespeeld, maakte hij vorige maand de overstap naar FK Ural. De Russen betaalden ruim een half miljoen euro en met die transfersom werd El Kabir de duurste aankoop ooit voor de uraltsy.

Ten tijde van het schrijven van dit interview heeft El Kabir net zijn eerste rondleiding in het stadion van Ural achter de rug. De club speelt zijn duels nu nog in de SKB-Bank Arena, dat plaatst biedt aan tienduizend toeschouwers. “Het nieuwe stadion is mooi, echt top. Het was superleuk om het van binnen te bekijken. Op 1 april spelen we er voor het eerst, dus daar kijken we naar uit. Het is een flink verschil met waar we nu spelen.” Het opvallendste aan het Centraalstadion is waarschijnlijk de tribune achter een van de doelen.

In Yekaterinburg begon men als laatste aan de stadionbouw en om toch aan de eisen van de FIFA te voldoen, liet men een koptribune bouwen die ondanks de geringe ruimte om het stadion heen toch kon worden toegevoegd. De koptribune heeft geen overkapping waardoor de supporters aldaar mogelijk in de regen zullen zitten. Als het WK achter de rug is, dan wordt onder meer deze koptribune verwijderd en wordt de capaciteit teruggebracht van 35.696 naar 23.000 plaatsen. “Vanbinnen ziet het er netjes uit, maar van de buitenkant lijkt die tribune net op een stel steigers. Het is een apart aanzien, maar ik denk dat als je daar zit, je wel een goed zicht hebt. Vanachter het doel kijk je toch over het hele veld heen”, zegt El Kabir.

Is het Centraalstadion ook een reden geweest om voor FK Ural te kiezen?
“Zeker, het is een leuke bijkomstigheid. Zo'n stadion draagt bij aan een professionelere omgeving waarin je je beter voelt en beter kan presteren. Weet je wat het is: ik ben vier, vijf jaar in Zweden geweest en ben in de tweede divisie begonnen. Ik ben na twee jaar naar de hoogste divisie gegaan en ook daar heb ik twee seizoenen gespeeld. Ik ben nu op een leeftijd waarop je een stap moet maken. Ik denk ook dat de Russische competitie wordt onderschat omdat het toch de zevende competitie van Europa is. Het is een stap omhoog, zowel sportief als financieel. En bovendien was de contractduur voor iemand van 26 jaar aantrekkelijk. Het is zonder twijfel een win-winsituatie. Dit is niet mijn eindstation, want ik hoop nog een stap te maken, maar ik zit hier pas net en zit hier goed. Ik moet mezelf eerst maar eens laten zien.”

De Russische competitie staat ook bekend als zeer fysiek. In hoeverre heb jij dat al gemerkt?
“Nog niet veel, want ik heb enkel nog tegen CSKA Moskou en koploper Lokomotiv Moskou gespeeld. Die topclubs zijn tactisch gezien veel verder en proberen te voetballen. Ik denk dat de clubs in de middenmoot en degradatiezone fysieker spelen. Komende zaterdag spelen we bijvoorbeeld tegen de nummer laatst. Je hoeft dan geen mooi voetbal te verwachten. Dat wordt gewoon vechtvoetbal met waarschijnlijk veel gele kaarten. Mijn ploeggenoten hebben al gezegd dat het er hard aan toe kan gaan. Ik ben benieuwd. Ik ben zelf geen speler die fysiek de sterkste is. Ik ben meer van de individuele acties en een voorzet, maar ben nergens bang voor. Het fysieke hoort er ook gewoon bij, daar leer je van en word je harder van.”

De Russische competitie staat niet alleen als fysiek zwaar bekend vanwege het spel, maar ook vanwege de verre vluchten. Jullie spelen zaterdag tegen SKA-Khabarovsk en zitten ruim vijf uur in het vliegtuig…
“Die club bevindt zich aan de grens met China en Japan. Vanwege het tijdsverschil spelen we daar om tien uur ’s ochtends. Het zal dus zwaar worden voor het lichaam, het zal aanpassen worden. Maar als je hier naartoe gaat, weet je dat het zo gaat. Ik moet gewoon mijn stinkende best doen en er het maximale uithalen. Het is daar overdag trouwens twintig graden onder nul, dus we kunnen de borst natmaken. Ik ben in Zweden wel wat gewend, dus qua klimaat is de stap naar Rusland dan makkelijk te maken. Ik denk dat het wel goed komt."

Je speelde in Nederland in de jeugdopleiding van FC Utrecht en NAC Breda. Hoe komt het dat je daar niet bent doorgebroken?
“Ik speelde bij DCG in Amsterdam en schoot er daar als rechtsbuiten dertig in. Ik had de clubs voor het uitkiezen: Ajax, PSV, Feyenoord. Maar ik koos toch voor FC Utrecht. Mijn broer Moestafa speelde daar al, dus dat was een belangrijke reden om voor Utrecht te kiezen. Ik kreeg daar alleen niet veel speeltijd. De eerstejaars en tweedejaars speelden samen in de A en de tweedejaars gingen vaak voor. Dat was frustrerend. Daarnaast pakte ik het op een verkeerde manier aan. In plaats van dat ik meer mijn best ging doen, liet ik mijn koppie hangen. Ik werd weggestuurd en keerde terug naar DCG. Na een half jaar ging ik naar Sölvesborgs in de derde of vierde afdeling van Zweden, maar dat werd niet echt wat. Ik keerde terug naar Nederland en deed een tijdje weinig aan voetbal. Aan het begin van het nieuwe seizoen regelde mijn broer een stage bij NAC Breda. Ze waren tevreden over wat ik liet zien en ben op amateurbasis daar naartoe gegaan. Ik heb bij Jong NAC zes maanden lang onder Rob Penders en Nebojsa Gudelj gespeeld.”

“Ik speelde zes maanden bij NAC en toen kwam Ängelholm langs. Ik ging daar stage lopen en scoorde in een oefenwedstrijd twee keer. Ze wilden mij graag hebben en toen heb ik mijn eerste profcontract getekend, voor twee jaar. Mijn profloopbaan was dus officieel begonnen. Waardoor het in Zweden wel lukte en in Nederland niet, dat heeft waarschijnlijk met de leeftijd te maken. Ik was in Zweden wat jaartjes ouder en werd zelfstandiger. Ik liet mijn familie achter en ben geboren en getogen in Amsterdam. Ik ging naar een klein dorpje in Zweden en die omschakeling was even moeilijk, maar is ook goed geweest. Je leert op jezelf staan: koken, wassen, enzovoort. Het heeft mij gebracht tot waar ik nu ben. Het heeft mij goed gedaan.”

Toen je naar Ural vertrok, zei je op de website van Djurgärdens IF dat je op een dag best zou willen terugkeren naar die club. Dat zegt veel over jouw tijd bij Djurgärdens.
“Djurgärdens is een club waar alles klopt. Het is een heel familiaire club: iedereen zorgt goed voor elkaar en het is een ploeg waar ik mezelf in de toekomst zie terugkeren. Ik ben de club dankbaar voor alles. We waren een topclub in wording, want we zijn vorig seizoen derde geëindigd en hadden echt plannen om dit seizoen hoger te eindigen en bovendien zouden we Europees spelen. Uiteindelijk moet je toch kijken naar wat het beste voor je is en wil je zo hoog mogelijk spelen. Toen kwam Ural namelijk langs. Ik ben Djurgärdens dankbaar dat ze mij hebben laten gaan. Ik had er immers nog een tweejarig contract en had er mijn plekje in de basiself. We waren met een mooi project bezig, maar ook dit is voetbal. Soms krijg je maar één kans om er zo op vooruit te gaan en dan hoef je dus niet lang na te denken. Dat is ook de reden waarom ik deze stap heb gemaakt.”

Je kon ook naar de Verenigde Staten, begreep ik. Was er nog meer interesse?
“Twee clubs uit de Major League Soccer hadden interesse en twee clubs uit Turkije, eentje uit de eerste en eentje uit de tweede afdeling. De MLS is misschien leuk voor wanneer je ouder bent en je aan het einde van je carrière nog een leuk avontuur wil beleven… Turkije is een leuk land, maar om eerlijk te zijn had ik er ook genoeg verhalen over gehoord om te besluiten daar niet naartoe te willen. Het gaf mij geen goed gevoel.”

Met Ural moet El Kabir nog alle zeilen bijzetten om degradatie te ontlopen. Ten tijde van het afnemen van het interview was het duel met SKA-Khabarovsk nog niet gespeeld, maar afgelopen zaterdag won Ural in het verre oosten met 0-3. El Kabir deed negentig minuten mee, scoorde en gaf een assist. Ural staat nu met 28 punten uit 23 speelronden op de achtste plaats in de Premjer Liga en het verschil met de ploegen die in de degradatiezone staan, bedraagt vijf punten. Komende zondag wacht het duel met Rubin, in het gloednieuwe Centraalstadion.