‘Ik kocht direct een Porsche, want ik wilde het 'California style goodlife’’

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone wekelijks met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Jerry van Wolfgang, die onlangs na drie jaar in de Verenigde Staten zijn carrière voortzette in Zuid-Korea.

Door Chris Meijer

Wie tot in de details wil weten hoe de eerste maanden van Jerry van Wolfgang in Zuid-Korea zijn verlopen, moet een kijkje nemen op zijn YouTube-kanaal. Sinds kort houdt de 28-jarige aanvaller als ware vlogger zijn volgers op uiterst creatieve wijze op de hoogte van zijn belevenissen in Azië. “Ik had toch tijd over en wilde wat meer doen met social media. Ik dacht: leuk voor de mensen om te zien hoe het gaat als profvoetballer. Het kan stressvol zijn, als je maar een eenjarig contract hebt en de zoektocht naar een nieuwe club moeizaam verloopt. Er komen veel leuke reacties op, dus daarmee kom ik de tijd ook wel door. Mijn nieuwe video gaat over dat het eigenlijk vrij makkelijk is om Koreaans te leren. Al moet ik nog wel mijn vrouw bellen als ik alleen uit eten ga, omdat ik anders niet weet wat er op het menu staat en niet kan bestellen. Dan zijn we toch nog een beetje samen uit eten, ja”, lacht Van Wolfgang. Je kan rustig stellen dat de eerste weken in zijn nieuwe thuisland wat anders zijn verlopen dan hij aanvankelijk had gedacht.

Zuid-Korea was eind januari het eerste land buiten China waar het coronavirus werd vastgesteld. Nadat het aantal besmettingen een maand later explosief steeg door een besmet lid van de zogenaamde Shincheonji-kerk, werden er forse maatregelen getroffen. Op dat moment keerde Van Wolfgang net met zijn nieuwe werkgever Cheonan City, uitkomend op het derde niveau van het Koreaanse voetbal, terug van een trainingskamp op het ten zuiden van het vasteland gelegen eiland Jeju. De club besloot zijn hele selectie voor ruim twee weken in quarantaine te zetten op het trainingscomplex. “In die tijd hebben we doorgetraind, we gingen bijvoorbeeld de bergen in. Poh, man, ze trainen hier als militairen. Niet normaal! Ik stond met trillende beentjes in de bergen. Ik hoor verhalen van die jongens over dat ze in het leger hebben gezeten en de basisdingen vanuit het leger gelden ook in een voetbalteam.” Opnieuw klinkt de lach van Van Wolfgang. “Als we even naar buiten gingen om te wandelen of een hapje te eten in een restaurant, moesten we dat tot in details laten weten. Dat heeft drie weken geduurd, voordat we werden vrijgelaten. Nu wordt het leven aardig opgepakt, je kan ook weer vrij reizen en we trainen gelukkig gewoon. Ik hoop dat de competitie nu snel van start kan gaan.”

Hoe is de overstap naar Zuid-Korea eigenlijk tot stand gekomen?
“Mijn vrouw is half Koreaans en hier opgegroeid. Ik was toe aan een nieuwe uitdaging en we zijn gaan praten over wat de volgende stap zou moeten zijn. Mijn zaakwaarnemer zei dat Azië wel een mooie stap zou zijn, ook omdat je hier goed kunt verdienen. De competities in Europa waren op dat moment halverwege en bovendien financieel wat minder. Nou ja, Zuid-Korea leek me wel wat na een beetje navraag te hebben gedaan. Er kwam vrij snel een Koreaanse zaakwaarnemer die me daar wel wilde onderbrengen, dus zo is de eerste stage bij een club op het tweede niveau tot stand gekomen.”

Maar daar kwam het dus niet van een contract?
“Ondanks dat het hartstikke goed ging niet, inderdaad. Ze hebben toch een andere keuze gemaakt. Het was rond kerst, dus ik ben eerst nog terug naar Amerika gegaan om een nieuw plan te maken. Al vrij snel kwam er een tweede club met interesse, ook op het tweede niveau in Korea. Een dag voordat ik zou gaan, belden ze af. Ze mogen maar een beperkt aantal buitenlanders vastleggen en ze waren al met een buitenlandse speler in onderhandeling. Dat was afgeketst, waardoor ik in beeld kwam als tweede keuze. Uiteindelijk zijn ze er toch uitgekomen met die buitenlandse speler, waardoor ik niet meer nodig was. Vervolgens kwam een derde aanbieding, van een andere club op het derde niveau. Ik weet nog goed dat ik zei: ‘Ja, hallo. Ik ga niet op het derde niveau voetballen. Dan ga ik wel wat anders doen’.”

Maar je bent er uiteindelijk tóch terechtgekomen.
“Ja, ik ben toch maar op stage gegaan. Voor buitenlanders leggen ze toch extra geld op tafel, dus dan willen ze toch even kijken of je echt zo goed bent als op de video’s. Ik maakte die stagewedstrijd een hattrick, dus beter kan niet. Ik dacht: kaasie, dit is perfect. Die Koreaanse zaakwaarnemer zei: ‘Je kan een x bedrag verdienen’. Ze boden alleen minder dan dat bedrag, dus mijn zaakwaarnemer zei dat ik alleen tegen dat vooraf gestelde bedrag zou komen. Koreanen, vooral de oudere generatie, kunnen soms heel koppig zijn, dus het was direct: ‘Nee, dat gaan we niet doen’. Boem, afgeketst. Ja, fuck, toen had ik even niks en het was al eind januari. Ik heb nog een tijdje meegetraind op het vierde niveau, daar kon ik in ieder geval in groepsverband trainen. Toen kwam Cheonan City en dat was eigenlijk een hele goed optie, want alles is heel professioneel, de club is financieel gezond en heeft ambities om omhoog te gaan. Het werd me een beetje heet onder de voeten, dus toen dit kwam, dacht ik: hell yeah, dit is hartstikke mooi.”

Van bijvoorbeeld de Koreaanse en Japanse competitie wordt doorgaans gezegd dat het behoorlijk gesloten competities zijn. Dat kan jij dus nu beamen?
“Zeker, ja. In eerste instantie zei ik tegen mijn Nederlandse zaakwaarnemer dat ik naar Zuid-Korea wilde. ‘Oef’, zei hij, ‘dat wordt heel moeilijk’. Hij had goede contacten in Zuidoost-Azië, maar Zuid-Korea is heel gesloten en je moet een goede agent hebben om hier binnen te komen. Respect is heel belangrijk in de cultuur, dus ze handelen alleen met bepaalde agenten met wie ze een goede relatie hebben. De clubs in Zuid-Korea zijn ook niet echt aan het scouten op het tweede niveau van Amerika. Al met al is het een raar verhaal hoe ik hier ben gekomen, maar ik ben heel blij dat ik een club heb. Dit is precies wat ik wilde, na de jaren in Amerika.”

Van Wolfgang bracht drie jaar door op het tweede niveau van het Amerikaanse voetbal, bij Orange County, Reno FC en opnieuw Orange County. Als Jerry van Ewijk verliet hij in januari 2017 Nederland, waar hij werd opgeleid door PSV en Vitesse, interlands speelde voor Oranje Onder-17 en Onder-19, zijn profdebuut maakte voor AGOVV en verder nog voor De Graafschap en Go Ahead Eagles speelde. “Voetbal was altijd nummer één, ik was zó gedreven. Op gegeven moment was ik mezelf een beetje aan het ontdekken, ook de dingen die buiten het voetbal te beleven waren. Ik doe altijd mijn best en heb er niet met de pet naar gegooid, maar wilde andere interesses ontdekken. Vanaf mijn achtste zat ik bij PSV, ik moest zoveel reizen van Arnhem naar Eindhoven. Ik heb een stukje sociaal leven gemist, dus dat was ik aan het ontdekken. Niet dat ik veel op stap ging, maar ik was veel met vrouwen en spiritualiteit bezig. Ik had een studie opgepakt, een beetje alternatief.”

Na de promotie van Go Ahead Eagles naar de Eredivisie kwam Van Wolfgang mede door een blessure niet meer in actie, waardoor er halverwege het seizoen 2016/17 verschillende aanbiedingen binnenkwamen. “Ook een aantal die veel beter waren. Als ik nu achteraf objectief kijk, had ik dat misschien wel moeten doen. Dan was ik een stuk rijker geweest. Maar het belangrijkste is wie ik word als persoon en dat ik trouw blijf aan mezelf. Ik had wel wat met Amerika. En achteraf had ik er nul spijt van. Ik heb een prachtige tijd gehad en mijn vrouw leren kennen. Ik heb het leven in Los Angeles mogen proeven, met jetset en al. Ik weet nog dat ik net in Amerika kwam en dacht: nu is het ook tijd voor een nieuwe auto. Ik kocht direct een Porsche, want ik wilde het 'California style goodlife’.” In maart 2018 trouwde hij met zijn Amerikaans-Koreaanse vriendin Sarah, waarna zijn achternaam veranderde naar Van Wolfgang (een samentrekking van beide achternamen). Een aantal maanden later werd de geboren Arnhemmer in de Verenigde Staten voor het eerst vader. Het enige dat waarschijnlijk anders verliep dan hij had gehoopt, was het feit dat de geplande opstap naar de Major League Soccer (MLS) nooit tot stand kwam.

Is een overstap naar de MLS in die jaren ook niet aan de orde geweest?
“Na mijn eerste seizoen wilde LA Galaxy dat ik kwam meetrainen. Ze waren geïnteresseerd, maar ik stond nog een maand onder contract bij Orange County. Ik ben er achter gekomen dat ze alles hebben afgewimpeld, omdat ze me wilden houden. LA Galaxy wilde me in de voorbereiding op het nieuwe seizoen op stage hebben, maar in de tijd dat de competitie stillag, raakte mijn vrouw zwanger. Zag dat maar eens ‘nee’ tegen een leuke aanbieding, om ergens op stage te gaan. Ik heb voor zekerheid gekozen en ben naar Reno gegaan, mede op aanraden van de directeur van San Jose Earthquakes. Als ik het goed zou doen, kreeg ik de kans om door te groeien naar San Jose Earthquakes, met wie er een samenwerking was. Alleen deden ze het dat seizoen heel slecht, waardoor de trainer eruit ging en spelers van San Jose Earthquakes juist werden teruggezet naar ons team. Daardoor kwam ik weer op het middenveld terecht en dat is niet per se gunstig voor je kansen om richting de MLS te komen, want daarvoor moet je toch een flink aantal doelpunten maken in een jaar.”

Gaat dat puur op basis van je statistieken, ja?
“Het is niet zo dat ze goede scouts hebben, die kijken of een speler een goede aanwinst voor het team zou zijn. Vanwege mijn voetballende kwaliteiten, kwam ik uiteindelijk altijd vroeg of laat op het middenveld terecht. Ach, al met al was Reno ook een geweldige ervaring. In Reno vroegen ze of we een hotel of een appartement wilden. ‘Zet ons eerst maar in een hotel, dan vinden we vanzelf wel een appartement’, zei ik. Financieel zou ik dan wat extra’s krijgen om het hotel te bekostigen. Maar Reno is het kleine Las Vegas, dus we woonden daar gewoon in een casino. De hele stad draait om gokken. Uiteindelijk koos ik er bewust voor om na dat jaar weer terug te gaan naar Orange County, omdat mijn vrouw in de buurt van Los Angeles een eigen zaak heeft en mijn dochter een aantal maanden oud was.”

Je koos dus voor stabiliteit?
“Eigenlijk wel. Mijn vrouw heeft een hondencafé, waar geredde beesten worden opgevangen. In Reno kon ze dat eigenlijk niet doen. Alhoewel. Ze was zes maanden zwanger en kon amper lopen, maar ergens in de buurt was op dat moment een hondje in nood en die moesten we toch maar gaan redden. Op gegeven moment zaten we op de hotelkamer in Reno met vijf honden. Kwam ik terug van de training: ‘Echt, ben je serieus?’ Ze heeft een goed hart. In Orange County was het niet anders, het recordaantal honden in huis is afgelopen jaren volgens mij zeventien geweest. Ze is een tijdje met zwangerschapsverlof geweest, maar als de baas van huis is, loopt het iets minder met de zaak. Ik kreeg nog wel leuke aanbiedingen vanuit de wereld, maar ik heb de keuze gemaakt om mijn gezin bij elkaar te houden. Het was een offer. Ik had gezegd dat ik alleen zou komen, als ik in de aanval zou worden opgesteld. Want ik weet hoe het gaat, ik werd altijd teruggezet naar het middenveld. Dat gebeurde dus uiteindelijk ook weer. Ik heb mijn best gedaan er alles van te maken, wat dat betreft ben ik een professional. Maar op gegeven moment speelde ik daar als box-to-box-middenvelder en dat ging prima, maar mijn kracht zit in aanvallende kwaliteiten.”

Voelt het als een teleurstelling dat het niet gelukt is om de MLS te halen?
“Ik had het nog wel een jaar kunnen proberen, maar verhuizen binnen Amerika is net een wereldreis. Daardoor ben ik wat breder gaan kijken en of ik nu op het tweede niveau in Amerika voetbal of ergens anders, dat maakt voor het perspectief op de MLS niks uit. Dingen gebeuren met een reden. Nu zit ik in Korea en bij mij staat op nummer één wie ik word als persoon. Ik ben nog jong genoeg om dingen te bereiken, we zullen zien.”

Cheonan City, afkomstig uit de gelijknamige stad ten zuiden van de Koreaanse hoofdstad Seoul, speelt voorlopig zijn gehele bestaan op het derde niveau in de K3, maar heeft ambities om spoedig hogerop te gaan. Naast Van Wolfgang en de nodige spelers met K2- en K1-ervaring, staat er met Kim Tae-young een relatief grote naam voor de groep. De oud-verdediger speelde 105 interlands voor Zuid-Korea en maakte deel uit van het elftal dat onder leiding van Guus Hiddink in 2002 de halve finale van het WK haalde. “Als de trainer even voorbij komt, moet je meteen opstaan en buigen. Dat soort dingen, respect en hiërarchie zijn heel belangrijk en duidelijk. Ik kwam hier en er werd meteen gevraagd hoe oud ik was. Dat bepaalt hoe ze tegen mij kunnen praten. Die teamgenoot zei: ‘Je bent 28? Oh, ik ben 30, dus je moet me nu oudere broer noemen. Oké? Oudere broer’. Een andere jongen was even oud als ik, dus die was hartstikke blij. Daar snapte ik niks van. ‘We zijn vrienden, wij zijn gelijk’, vertelde hij nadat ik het vroeg. Heel apart.”

Heb je heel erg moeten wennen aan de Koreaanse cultuur?
“Nou, ik kende het dus al een beetje, omdat mijn vrouw hier is opgegroeid. Toen we elkaar net leerden kennen, had ik bij sommige dingen zoiets van: wat is dit? Het is een hele schattige cultuur, eigenlijk. Er wordt heel erg aan je gedacht en voor je gezorgd, kleine dingen. Water halen en voor je inschenken, kleine gebaren.”

Wordt er ook anders naar je gekeken als buitenlander?
“Er wordt zeker anders naar mij gekeken. Koreanen zijn wat verlegen en er sprak al bijna niemand Engels. ‘Age’, is het enige dat ik in de eerste dagen gehoord heb. Dan moest die jongen die Engels sprak ook nog alles vertalen wat ik antwoordde. Ze waren een beetje afstandelijk, maar na een paar dagen kwamen ze langzaam steeds meer bij me met een klein woordje Engels. Ze zijn wat coulanter met de regels, de trainer accepteert dat ik sommige dingen nog niet snap. Gelukkig maar.”

Is het voorlopig je eerste doel om in Zuid-Korea uiteindelijk het hoogste niveau te halen?
“Ik wil altijd het maximale eruit halen, dat is het leuke van het spel. Mijn eerste doel is om hier plezier te vinden als aanvaller. Dan zie ik vanzelf wel verder. Ik weet met mijn ervaringen dat je het leven niet in de hand hebt. Iedereen heeft zijn eigen pad en het wordt leuk om te kijken hoe het loopt. Ik heb in het leven geleerd dat je drie dingen nooit moet verklappen: je liefdesleven, je inkomen en je volgende stap. Dus we gaan het zien.”