‘Ik hoop dat Ronald Koeman op een dag belt, dat zou absoluut een droom zijn’

Tijdens het gesprek met Voetbalzone gaan de gedachten van Amadou Bakayoko terug naar het Sportpark Stadspark, waar hij op zesjarige leeftijd in het groen-witte shirt van Velocitas 1897 zijn eerste stappen op het voetbalveld zette. “Soms zoek ik Velocitas nog weleens op, om de velden te zien waar ik ben begonnen. Het zit altijd ergens in mijn gedachten. Always, always, always. Ik hoop dat ik op een dag alle mensen van Velocitas terug kan zien, dat zou geweldig zijn”, mijmert de 23-jarige spits. Bakayoko vertrok al op jonge leeftijd uit Nederland, wist in Engeland het profvoetbal te halen en heeft net zijn eerste seizoen in dienst van Coventry City achter de rug.

Door Chris Meijer

Ondanks dat Bakayoko onmiskenbaar praat als een Engelsman, zit Nederland heel diep in zijn hart. “Ik kan nog steeds Nederlands hoor, geen probleem. Ik heb een beetje vergeten, maar kan wel”, lacht Bakayoko in het begin van het gesprek. Al snel wordt er overgeschakeld op het Engels, daar hij in die taal moeiteloos de juiste woorden weet te vinden. Dat het Nederlands bij Bakayoko een beetje is verdwenen, is niet heel verwonderlijk. Na vijf jaar in Nederland kwam hij op zijn elfde in Engeland terecht, waar hij nu dus inmiddels al twaalf jaar woont. Bakayoko ontvluchtte in 2002 met zijn moeder en broers het door een burgeroorlog geteisterde Sierra Leone en kwam in Groningen terecht. “De eerste tijd in Nederland was moeilijk, maar door mijn jonge leeftijd heb ik eigenlijk snel mijn plaats gevonden. Ik ging naar school en ontmoette daardoor veel mensen, als kind is alles nog niet zo serieus.”

“De buurvrouw, Tina Terpstra Maarten, en Liesbeth, een vriendin van de familie, namen me ieder weekend mee naar Velocitas, daar heb ik mijn eerste stappen op het voetbalveld gezet. Iedere keer dat ik in Nederland kom, ga ik even bij Velocitas kijken. Het is nu weer een tijdje geleden, de mensen daar zijn me misschien al wel vergeten. Met een van de vrienden uit die tijd heb ik nog altijd contact en hij weet dat ik het profvoetbal heb gehaald, maar ik denk niet dat mijn trainers uit die tijd het weten”, klinkt het weemoedig. In Nederland bleef niet onopgemerkt dat Bakayoko getalenteerd was, want FC Groningen haalde hem op zijn tiende weg bij Velocitas. Hij bracht uiteindelijk een jaar door in de jeugdopleiding van de Trots van het Noorden. “Ik kwam daar heel nerveus en verlegen binnen, maar zodra ik begon te voetballen, was het voorbij. Ze zagen potentie in mij, ik heb er veel geleerd en genoten van die tijd. Het Nederlands voetbal is heel anders dan het Engelse voetbal, dat ben ik me later pas gaan realiseren. In Nederland wordt er met veel meer flair gespeeld.”

Na vijf jaar besloot moeder Bakayoko voor een vertrek uit Nederland te kiezen. Ze trok met haar kinderen naar Engeland en vertelde hen in eerste instantie dat het om een vakantie ging. “Dat we uiteindelijk in Engeland bleven, was een massive shock. Ik heb niemand in Nederland gedag kunnen zeggen, het is allemaal zo snel gegaan. Ik wist op dat moment helemaal niet hoe het leven in Engeland was en moest een nieuwe taal leren. Nederland is zo anders dan Engeland, dat beseffen sommige mensen niet. Ik heb hele andere ervaringen gehad in Nederland, de mensen zijn anders. Ik voel me daar meer op mijn gemak. Misschien heeft het er mee te maken dat ik vrij jong was toen ik in Nederland woonde, dan ervaar je alles toch anders.” Het duurde even voor Bakayoko zijn plaats wist te vinden in Engeland, waardoor hij ook pas na een jaar weer begon met voetballen.

“Mijn moeder heeft me uiteindelijk aangemoedigd om weer te beginnen. Het was moeilijk, want ik kende niemand hier. We hadden nog niet echt een thuis en woonden in hotels. In Nederland wordt er op straat gevoetbald en nodigen mensen je uit om mee te doen. Hier is het vele malen ingewikkelder, met speelstijlen en tactieken”, zo legt hij uit. Uiteindelijk pakte Bakayoko bij een Sunday League-team het voetbal weer op. Zijn talent viel ook in Engeland op en zowel Wolverhampton Wanderers als Aston Villa nodigden hem uit voor een proefperiode. Via the Wolves volgde er daarna een stage bij Walsall, samen met zeven anderen. The Saddlers waren op dat moment op zoek naar een spits en Bakayoko speelde eigenlijk als middenvelder. Van de zeven proefspelers mocht er maar één iemand blijven en om die reden begon hij niet bijster optimistisch aan de stage. “Ze hebben me uiteindelijk in de spits gezet en ik scoorde twee keer in iedere wedstrijd. Ik had heel veel geluk, eerlijk gezegd.”

Bakayoko verdiende een zogenaamd scholarship bij Walsall. “Op dat moment was ik net klaar met de middelbare school en ik wist niet goed wat ik moest gaan doen. Bij Wallsall kreeg ik pas echt in de gaten dat ik het profvoetbal zou kunnen halen en dat ik kon bereiken wat ik wilde bereiken.” Na een jaar weinig te hebben gespeeld, kreeg Bakayoko zijn kans in de Onder-18 van Walsall. In een halfjaar vond hij bijna twintig keer het net, wat de club deed besluiten om de spits als eerste speler in zijn leeftijdscategorie een contract aan te bieden. Manager Dean Smith (tegenwoordig werkzaam bij Aston Villa) zag het zitten in Bakayoko en liet hem in hetzelfde seizoen op achttienjarige leeftijd debuteren in de League One. Doordat Walsall vervolgens Tom Bradshaw (tegenwoordig in dienst van Millwall) aantrok, moest Bakayoko even pas op de plaats maken. Er volgden huurperiodes bij Southport FC, Telford United en Worcester City, voordat hij in seizoen 2016/17 basisspeler werd bij the Saddlers.

“Die huurperiodes waren heel moeilijk, omdat ik eigenlijk niet verhuurd wilde worden. Achteraf heeft het me geholpen, het is belangrijk om ervaring om te doen. Soms moet je niet aan jezelf denken, dan begin je je dingen te realiseren. Ik ben er meer volwassen van geworden. Toen ik terugkwam van die huurperiodes, dacht ik: ik moet een andere manier vinden om dit voor elkaar te krijgen en ik moet dit zelf doen. Ik ben het iets anders gaan benaderen en dat had resultaat”, stelt Bakayoko. “Bij Wallsall hadden we bijvoorbeeld geen spitsentrainer. Er waren geen trainers die je specifieke aspecten konden bijbrengen. Daardoor moest ik het eigenlijk mezelf aanleren. Bij grotere clubs lopen er heel veel trainers rond, die je kunnen helpen of leiden. Bij Wallsall zocht ik zelf dingen uit, wat moeilijk is.”

In de zomer van 2018 brak het ‘perfecte moment’, zoals Bakayoko het zelf omschrijft, aan om een stap hogerop te zetten. Manager Dean Keates had al een aantal specifieke versterkingen op het oog, alleen moest er eerst verkocht worden voordat Walsall spelers kon halen. Bakayoko was eigenlijk de enige speler die iets kon opbrengen, terwijl hij zelf een volgende stap ook wel zag zitten. Uiteindelijk viel de keuze op Coventry City, terwijl Accrington Stanley en Bristol Rovers ook geïnteresseerd waren. “Coventry heeft een duidelijke speelstijl, waar doordeweeks ook op getraind wordt. Dat is belangrijk, want het helpt om de spitsen in staat te stellen om doelpunten te maken. Mijn stap naar Coventry was een soort realitycheck. Bij Walsall zat ik een vast ritme, ik leidde mezelf door het seizoen. Bij Coventry was het heel anders, dit had ik nog niet eerder meegemaakt. Ik had eerder gehoord dat je het voetbal heel anders ervaart als je bij Wallsall vertrekt. Hoe de coaches het hier aanpakken, is heel anders. Het is meer gestructureerd.”

Tweets by Coventry_City

Het bleek een goede keuze te zijn geweest, want waar Coventry als achtste eindigde in de League One, degradeerde Walsall als nummer 22 naar de League Two. Met zeven doelpunten en vier assists kende Bakayoko een sterk eerste seizoen bij the Sky Blues. De club, tussen 1993 en 2001 nog actief in de Premier League, hoopt volgend seizoen een gooi te doen naar promotie naar de Championship. Het tweede niveau van het Engelse voetbal vormt de volgende halte voor de spits. “Op korte termijn wel, ja. Ik wil zo snel mogelijk iets winnen of bereiken, zoals promotie. Op de lange termijn: iedereen wil in de Premier League spelen. Dat is het voornaamste doel, zonder twijfel. In deze tijd is het absoluut mogelijk, als je een of twee goede seizoenen draait. Ooit zou ik het geweldig vinden om in Nederland te spelen, dat heb ik altijd gezegd. International worden, is ook een droom.”

Die droom had Bakayoko onlangs al kunnen laten uitkomen, maar hij legde een uitnodiging van zijn geboorteland Sierra Leone naast zich neer. “Op dat moment in mijn carrière was dat niet iets wat ik wilde. Ze hebben me op het verkeerde moment uitgenodigd, denk ik. Er was destijds ook sprake van corruptie in Sierra Leone, dus het was niet het juiste moment om daarheen te gaan. Ergens zat Oranje ook in mijn gedachten bij het nemen van die beslissing. Maar als ik realistisch ben, weet ik dat iemand in de League One niet opgeroepen wordt voor Oranje. Ik wilde wachten, want je weet nooit wat er in een aantal jaar kan gebeuren”, bekent Bakayoko. “Ik hoop dat Ronald Koeman op een dag belt, dat zou absoluut een droom zijn. Om dat te bereiken, moet je wel een goed seizoen in de Premier League draaien. Ik heb een Nederlands paspoort, dus ik zou Nederland ook wel mijn thuisland willen noemen. De band met Nederland is nog steeds heel hecht en specialer dan die met Engeland. Pff, ik zou zeker weer in Nederland willen wonen, als ik ouder ben of later in mijn carrière.”