‘Ik heb wel gehad dat mensen zeiden: ‘Ik heb jou in die Netflix-serie gezien’’

Na twee enerverende jaren is er een einde gekomen aan het dienstverband van Alim Öztürk bij Sunderland. De geboren Alkmaarder zat in zijn eerste jaar middenin het decor van het inmiddels befaamde tweede seizoen van de Netflix-serie Sunderland Till I Die, beleefde met de in de laatste seconden verloren play-off-finale tegen Charlton Athletic het pijnlijkste moment van zijn loopbaan en zag de hunkerende grootmacht ook deze jaargang verstoken blijven van het vurig gewenste stapje hogerop in de Engelse voetbalpiramide. Ondanks dat Öztürk spreekt van unfinished business, kijkt hij met trots terug op zijn periode in het noordoosten van Engeland.

Door Chris Meijer

Dat Sunderland zijn aflopende contract niet zou verlengen, zag Öztürk naar eigen zeggen in alle eerlijkheid niet direct aankomen. De 27-jarige centrumverdediger was afgelopen seizoen, los van twee periodes waarin hij met blessures kampte, doorgaans basisspeler bij Sunderland, ook na het ontslag van manager Jack Ross en de komst van diens opvolger Phil Parkinson. “Ik was geblesseerd toen de nieuwe manager kwam, dat maakte het lastiger. Maar ik heb een kans gekregen en ben heel lang blijven staan, dus het ging lekker. Je zit er toch een beetje fifty-fifty in, ik zag dat er in de League One een salarisplafond komt. Ze hebben waarschijnlijk teveel centrale verdedigers en hebben daarom besloten niet door te gaan. Dat verbaast me wel, maar zo gaat het nu eenmaal in het voetbal. Ik kan erom rouwen, maar dat doe ik zeker niet en ik ga er vanuit dat er iets nieuws op mijn pad komt.”

Waar Öztürk wel van baalt, is het feit dat hij Sunderland verlaat zonder een promotie naar de Championship op zijn cv te kunnen bijschrijven. “Ik ging naar Sunderland met de intentie om te promoveren en minimaal in de Championship te spelen, ik denk dat ik daar de capaciteiten zeker voor heb. Het is helaas niet gelukt, dus wat dat betreft voelt het als half werk of iets dat niet af is. Dat vreet enorm aan me, ik ben een type dat op trainingen zelfs alles wil winnen. Als ik verlies, kan ik me daar enorm aan irriteren”, geeft Öztürk te kennen in gesprek met Voetbalzone. Hij beleefde niet bepaalde de rustigste jaren uit het 141-jarige bestaan van Sunderland.

Toen Öztürk in de zomer van 2018 arriveerde in Sunderland, was de club weliswaar net voor de tweede keer op rij gedegradeerd naar de League One. Toch bestond er hernieuwd enthousiasme rond de club, wat alles te maken had met de overname door een consortium onder leiding van Stewart Donald. Men was er in Sunderland van overtuigd dat the Black Cats na het vertrek van de Amerikaanse miljardair Ellis Short spoedig de weg omhoog weer zouden vinden. Hoe het hernieuwde enthousiasme in een chaotisch seizoen langzaam maar zeker omslaat naar wanhoop en teleurstelling als de vurig gewenste promotie wordt misgelopen, is grandioos vastgelegd in de Netflix-serie Sunderland Till I Die.

“Ik weet niet hoe het bij die andere jongens zat, maar ik had geen problemen met extra druk doordat ze die serie aan het maken waren. Die cameraploeg was er niet iedere dag, wel regelmatig. Je moet je af en toe wel inhouden als ze er waren. Ik heb zelf niet meegemaakt dat het zo is gegaan als je soms terugziet, maar je leest bepaalde gingen. Over de eigenaar, bijvoorbeeld. Die dingen merkte je niet op de club, het was niet zo chaotisch als in die serie overkwam. Tijdens de transferperiode zien we die mensen natuurlijk ook niet, we zijn gewoon bezig met de trainingen en de wedstrijden”, vertelt hij. De misschien wel meest fameuze aflevering in de serie gaat over de winterse transferwindow, waarin de clubleiding van Sunderland wanhopig zoekt naar een vervanger voor de naar Girondins de Bordeaux vertrokken Josh Maja. Uiteindelijk komt men uit bij Will Grigg, alleen verlangt diens werkgever Wigan Athletic een te fors bedrag. Onder druk van de deadline gaat Donald uiteindelijk akkoord met een transfersom van drie miljoen euro.

“Er ging een spits weg, die veel goals maakte. Ze haalden Grigg binnen, in de hoop dat hij de doelpunten zou blijven maken. Maar dat liep niet zoals verwacht en dat kan. Dat bedrag brengt bepaalde verwachtingen met zich mee, dat had soms wel invloed. Hij is een jongen met de nodige ervaring, maar er komt toch een bepaalde druk bij kijken. Ondanks dat hij best rustig daarin was, lukte het niet door de verwachtingen. Heel apart. Op de trainingen zag je soms dat hij wel een bal erin kon rammen, maar je moet geluk hebben dat het tijdens de wedstrijden ook gebeurt”, wijst Öztürk naar Grigg, die in de tweede seizoenshelft 5 keer doel trof in 22 officiële wedstrijden. Öztürk speelt zelf maar een klein rolletje in Sunderland Till I Die en is eigenlijk alleen te zien als hij in de halve finale van de play-offs tegen Portsmouth (1-0 zege) een, naar later blijkt onterechte, rode kaart pakt. “Die rode kaart is ook later geseponeerd. Het is leuk dat je erin voorkomt. Ik heb wel af en toe gehad dat mensen zeiden: ‘Ik heb jou in die Netflix-serie gezien’. Ik had alleen liever gehad dat ze hadden gezien dat het beter was afgelopen.”

Dat hij een klein rolletje speelt, heeft mede te maken met het feit dat hij relatief lang moest wachten tot hij vorig seizoen in het elftal werd gebracht door Ross, die hij nog kende van hun gezamenlijke tijd bij het Schotse Hearts. “Het begin van mijn eerste seizoen was niet direct wat ik ervan had verwacht had. Ik kwam vanuit Turkije (Boluspor, red.) en ik moest weer wennen aan het voetbal in Engeland. Dat ik heel laat de kans kreeg, vond ik nergens op slaan. Dat had veel eerder gekund. Ik trainde goed, speelde goede bekerwedstrijden en de concurrentie had hij (manager Ross, red.) eerder al kunnen wisselen, maar dat gebeurde niet. Ik moest wachten en toen mijn kans kwam, speelde ik enorm sterk en bleef ik staan.” Öztürk kwam daardoor in de beslissende fase van het seizoen - de laatste vijf wedstrijden van de reguliere competitie en alle drie de duels in de play-offs om promotie - in het elftal van Sunderland. Daardoor stond hij ook binnen de lijnen tijdens de finale van de nacompetitie tegen Charlton Athletic op een met ruim 76.000 toeschouwers gevuld Wembley.

Door een gruwelijke fout van Charlton-doelman Dillon Phillips kwam Sunderland al na vijf minuten op voorsprong, maar het duel kantelde in het nadeel van Öztürk en zijn ploeggenoten. Met nog krap vijf seconden op de klok veroordeelde Patrick Bauer met de beslissende 2-1 Sunderland tot in ieder geval nog een jaar in de League One. “Tja, vooral de manier hoe het is gegaan. Het is nooit leuk om te verliezen, maar in de laatste minuut in zo’n stadion. Pff. Niet alleen voor jezelf, ook voor de fans die daar massaal waren gekomen. Ik denk dat dit wel de grootste teleurstelling is die ik heb meegemaakt in mijn carrière. Dit was heel pijnlijk. Het was heel, heel erg stil in de kleedkamer, de trainer was er kapot van”, verzucht Öztürk. De pijnlijke nederlaag maakte de selectie in zijn woorden gretiger, maar tegelijkertijd vertrokken met onder meer Lee Cattermole, Aiden McGeady en George Honeyman de nodige spelers die al voor langere tijd bij Sunderland speelden. “Er bleven jongens achter die nieuw waren en minder ervaring hadden bij de club.”

Mede daardoor verliep de eerste helft van dit seizoen niet geheel naar wens voor Sunderland. Na de 2-0 nederlaag tegen Lincoln City in oktober kreeg manager Ross, die vorig seizoen al bekritiseerd werd, zijn congé. “Hij haalde me naar de club en deed het niet heel slecht, maar moest vertrekken. Jammer, want we hadden een persoonlijke band. De manier hoe hij weg moest, vond ik onterecht. Maar ja, het is hoe het is. In de League One met al die druk is het lastig bij Sunderland, maar dat weet een trainer voor hij eraan begint. Het is ook een mooie ervaring, als je het goed doet. Voor mij als speler is dan de vraag of een nieuwe trainer je laat spelen, want je weet hoe dat gaat. Een nieuwe trainer laat dan toch eerder Engelse spelers of jongens uit de buurt spelen, omdat ze de competitie kennen en dat soort onzin.”

Öztürk bleef onder Ross’ opvolger Parksinon basisspeler, tot de coronacrisis een einde maakte aan het League One-seizoen. Door een reeks van vier wedstrijden zonder overwinning was Sunderland begin maart net een play-offplek kwijtgeraakt en gepasseerd door Oxford United, Portsmouth en Fleetwood Town. Naar nu blijkt was die dip heel duur, want de eindstand is op basis van het gemiddeld aantal punten per wedstrijd opgemaakt. Sunderland had ook nog eens een wedstrijd meer gespeeld en viel derhalve buiten de boot voor de play-offs om promotie. “Je zegt play-offs. Maar als je terugkijkt, zie je dat het verschil met de nummer twee (waar uiteindelijk Rotherham United eindigde, red.) en een directe promotieplek maar drie punten was. Je weet nooit hoe het had kunnen lopen, maar de play-offs hadden we zeker gehaald. Het was anders geweest als het seizoen op een normale manier was afgemaakt. We waren er zo dichtbij, dat voelt gewoon klote.”

Dat Sunderland zich moet opmaken voor een derde seizoen in de League One, heeft volgens Öztürk meegespeeld in het besluit om nu afscheid van hem te nemen. “Natuurlijk heb ik twee jaar geleden getekend om voor promotie te spelen, dat was de intentie van iedereen bij de club. Dan ben je misschien een speler die er buiten valt als dat na twee jaar niet gelukt is. Aan de ene kant logisch, er spelen financiële aspecten mee. Wat kan je eraan doen? Ik ben toch een ander type speler dan ze daar gewend zijn, denk ik. Het is niet heel erg.”

In de loop van de tijd kreeg Öztürk wel steeds meer in de gaten dat Sunderland nog altijd een enorm grote club is. “Je merkt wel dat het op Instagram heel hard kan gaan. Ik ben iemand die zich niet zo druk om maakt om wat er gezegd of geschreven wordt. In het dagelijks leven ben ik rustig en kalm, ik zal niet snel onder de indruk raken van iets. Als iemand iets tegen me wil zeggen in de supermarkt, kan die gerust naar me toekomen. Ze keken me voornamelijk aan voor een foto, negatieve ervaringen heb ik niet gehad. Ik heb vaak genoeg dat iemand in de supermarkt achter me aan bleef lopen tot we oogcontact hadden, zodat er om een foto kon worden gevraagd. Je hoort mooie verhalen, van een zoon van zeven of acht die al zes jaar met zijn vader meegaat naar de wedstrijden. Elke uitwedstrijd, dat ze nog geen wedstrijd hebben gemist. Dan heb ik het over reizen van zes, zeven of acht uur: dat is schitterend. Ze zijn heel betrokken. Sunderland is een mooie club en het was een mooie ervaring. Tijd voor een nieuw avontuur, zullen we maar zeggen.”

Waar dat nieuwe avontuur zich gaat afspelen, is voorlopig nog niet duidelijk. Öztürk werd direct in verband gebracht met Hearts, waar hij tussen 2014 en 2017 uitgroeide tot publiekslieveling. “Het blijft een speciale club voor mij, ik ben aanvoerder geweest en heb er geweldige jaren gehad. Maar een optie is het nu niet echt, omdat ze zijn gedegradeerd”, is hij resoluut. Verder heeft hij niet direct een voorkeur. “Door de coronacrisis is het anders. Gaat er wel of niet met fans gespeeld worden? Dat is toch anders voor clubs, het maakt financieel een verschil. Er wordt ook nog gevoetbald, dus het is nog niet zeker wie er gaan degraderen of promoveren. Mijn zaakwaarnemer is bezig, maar het is nu nog relatief rustig. Het is zeker een optie om in Engeland te blijven. Maar ik ben nu ook alweer acht jaar weg uit Nederland. Dus als er wat moois komt in Nederland, of iets in Turkije, zeg ik daar ook geen ‘nee’ tegen. Wat dat betreft heb ik geen voorkeur, ik sta voor alles open.”