‘Ik heb vier of vijf clubs afgezegd, omdat ik op FC Twente wilde wachten’

LOTTE - Als broekie van negentien jaar oud kwam Jules Reimerink in de zomer van 2010 in Duitsland terecht. Het voetbal bij de oosterburen heeft de vleugelaanvaller nooit losgelaten en afgelopen zomer vond hij met Sportfreunde Lotte zijn vierde Duitse club. “Het Duitse voetbal bevalt me, het past goed bij mijn manier van spelen. Dat is de reden dat ik over het algemeen altijd basisspeler ben geweest in Duitsland”, vertelt Reimerink in gesprek met Voetbalzone.

Door Chris Meijer

Reimerink kende vorig seizoen met 6 doelpunten en 8 assists in 33 wedstrijden een uitstekend seizoen in dienst van VfL Osnabrück, uitkomend in de 3.Liga. Lila-Weiß wilde de aflopende verbintenis van de de 29-jarige aanvaller wel verlengen, maar het aanbod stelde hem teleur. “Ik had het super naar mijn zin en had mijn carrière daar wel willen afsluiten. Uit de aanbieding die ze me deden, bleek niet de waardering die ik andersom voelde. Daardoor heb ik besloten om verder te kijken”, zo legt Reimerink uit. Dat hij in de 3.Liga een prima jaar had gehad, was niet onopgemerkt gebleven. Er kwamen aanbiedingen binnen uit India, Roemenië en Griekenland, terwijl ook het Duitse Hansa Rostock nadrukkelijk geïnteresseerd was in de diensten van Reimerink. In eerste instantie legde hij al deze voorstellen naast zich neer voor één droomclub: FC Twente. Reimerink sprak met hoofd scouting Evert Bleuming over een terugkeer in Enschede, waar hij de jeugdopleiding doorliep en negen jaar speelde.

“Ik ben fan van Twente, ben daar opgegroeid, zit vaak op de tribune en ken heel veel jongens die naar het stadion gaan. Terugkeren was een droom geweest, zoals ik vroeger droomde van het eerste elftal halen. Ik heb vier of vijf clubs afgezegd, omdat ik op Twente wilde wachten”, vertelt de Tukker, die nog altijd woonachtig is in Oldenzaal. De komst van Ted van Leeuwen als technisch directeur zette uiteindelijk een streep door een terugkeer van Reimerink bij FC Twente. “Van Leeuwen wilde andere spelers halen, mijn zaakwaarnemer zei al dat het een lastig verhaal werd als hij aangesteld zou worden als technisch directeur. Hij heeft uit een andere vijver gevist en dat is jammer. Ik dacht eigenlijk dat dit het juiste moment was om terug te keren bij Twente. Ik had een topseizoen gehad bij Osnabrück, was transfervrij en Twente was gedegradeerd. Dat maakte de stap makkelijker, omdat niet iedereen met Twente in de Keuken Kampioen Divisie wil spelen.”

Een week nadat een overstap naar Twente definitief was afgeketst, zette Reimerink zijn handtekening onder een tweejarig contract bij Lotte. Een aanbieding van Hansa Rostock, afkomstig uit het noordoosten van Duitsland, liet hij bewust lopen. “Mijn vriendin heeft een eigen onderneming in Enschede. Ik ben bijna dertig, als voetballer beginnen de jaren een beetje te tellen. Ik weet niet hoe lang ik nog profvoetbal mag spelen en de zaak van mijn vriendin heeft echt de toekomst. Ik had in mijn eentje naar Rostock gemoeten, of dat mijn vriendin en mijn dochter de ene week bij mij waren en de andere week in Nederland. Dat heeft helemaal geen zin. Ik heb nog steeds bepaalde ambities, maar weet van mezelf dat ik niet meer naar Ajax of PSV zal gaan. Ik kan die ambitie nog wel hebben, maar als je realistisch nadenkt, weet je dat het niet meer gaat lukken.” Reimerink wijst op het verschil met het begin van zijn loopbaan. Hij doorliep de jeugdopleiding van FC Twente en speelde in seizoen 2009/10 op huurbasis voor Go Ahead Eagles, waarin hij gekozen werd tot grootste talent van de Eerste Divisie. Reimerink trok de belangstelling van verschillende clubs, waaronder Energie Cottbus. De Oost-Duitse industriestad Cottbus ligt tegen de grens met Polen aan, op een kleine zeshonderd kilometer rijden van Oldenzaal.

“Ik was vrijgezel, had nog geen kinderen. Toen Cottbus kwam, dacht ik: ik ga daar gewoon heen. Maakt me niks uit. Ik wilde naam in Duitsland maken, kon op een hoog niveau spelen. Ik had het idee dat ik vanaf daar nog wel een stap kon zetten. Nu weet ik dat ik op mijn dertigste niet meer hoef te denken aan een stap naar de top van de 2.Bundesliga. Ik wil nog vier of vijf jaar op dit niveau blijven voetballen, dat is mijn doel.” Zodoende viel de keuze op Lotte, een club uit een voorstadje van Osnabrück op een halfuur rijden van Oldenzaal die evenals Osnabrück uitkomt in de 3.Liga. De overstap van Reimerink zorgde voor de nodige gefronste wenkbrauwen in Duitsland. Vorig seizoen na een ontmoeting tussen Lotte en zijn toenmalige club VfL Osnabrück zei de aanvaller namelijk dat hij nooit voor een overstap naar Blau-Weiß zou kiezen. “Ik zei dat toen puur uit emotie, na die wedstrijd dacht ik: hier ga ik nooit naartoe. Als tijdens een wedstrijd tegen Hansa Rostock hetzelfde was gebeurd, had ik net zo gereageerd. Dan was het alleen een ander verhaal geweest, want die supporters hadden me gewoon thuis opgezocht.”

Ook de supporters van Lotte namen Reimerink deze uitspraken niet in dank af, zo merkte hij tijdens zijn eerste competitiewedstrijd tegen SV Meppen (0-0) in het FRIMO Stadion. “Tijdens dat duel riepen de fans met een microfoon: Je moet hier niet naartoe komen. Toen ben ik er na de wedstrijd naartoe gegaan, heb die microfoon gepakt en ten overstaan van duizenden fans gezegd: sorry, ik had dit niet moeten zeggen. Ik zal honderd procent geven voor Lotte”, blikt Reimerink terug. “De spelers hebben me vanaf dag één geaccepteerd. Het publiek accepteerde het nadat ik dat met die microfoon had gedaan ook wel. Ik wilde het zelf heel graag op deze manier doen. Ik heb er nog over nagedacht om iets om Facebook te zetten, maar ik dacht: het juiste moment om mijn excuses aan te bieden, komt wel.” Heel gelukkig verloopt zijn dienstverband bij Lotte tot dusver niet. Matthias Maucksch, de trainer die hem had binnengehaald, werd al na vijf wedstrijden de laan uitgestuurd. Mede daardoor moet Reimerink het tot dusver meer dan geregeld stellen met een plaats op de reservebank.

“Ik blijf gewoon vechten voor mijn plekje, ik kom hier wel weer overheen. Ik ben al tien jaar profvoetballer en dit soort momenten maak je weleens mee. De kunst is om daar goed uit te komen en dat gaat me zeker lukken. Ik ben een ervaren speler, dus ik word niet gek hierdoor. Iedere dag train ik op honderd procent en als ik mijn momenten krijg in de wedstrijd, laat ik het zien”, vertelt de aanvaller over zijn situatie. Na verspreid over een kleine zes jaar in Duitsland voor achtereenvolgens Energie Cottbus, Viktoria Köln, VfL Osnabrück en Lotte te hebben gespeeld, laat Reimerink zich niet zo snel meer gek maken. “Ik weet wat er gevraagd wordt, weet hoe Duitsers denken en doen. Bij Cottbus was mijn eerste balcontact direct een doelpunt, nadat ik als invaller in het veld kwam. Ik zat er gelijk helemaal in, had een super seizoen. Ik ging na mijn eerste jaar bijna naar Hamburger SV, daar heb ik ook een gesprek gehad. Bayer Leverkusen, Mainz en Augsburg wilden me ook hebben. Mijn carrière ging toen als een speer. Het tweede seizoen was wat minder, nadat de trainer werd ontslagen.”

In de tussentijd keerde Reimerink drie seizoenen terug in Nederland, waar hij voor VVV-Venlo en Go Ahead Eagles speelde. “Nadat we degradeerden met Go Ahead, dacht ik: wat gaan we doen? Het Duitse voetbal bevalt me eigenlijk nog wel beter dan het Nederlandse voetbal. Ik heb een Duitse zaakwaarnemer in de arm genomen en ben zo weer in Duitsland terechtgekomen. Ik vergelijk de 3.Liga met de onderkant van de Eredivisie, top van de Keuken Kampioen Divisie. Qua voetbal kan je het niet vergelijken, puur omdat er in Nederland veel talenten spelen. Jonge jongens, die qua lichaam nog wat kinderlijk zijn. In de 3.Liga lopen allemaal kerels, die zijn ook veel slimmer en fysiek sterk. De meeste spelers zijn boven de 25, jonger vind je eigenlijk niet. Het wordt hier nooit 5-0 of 6-0.” Reimerink wijst Heracles Almelo aan als voorbeeld. In het kielzog van de Duitse trainer Frank Wormuth arriveerden er afgelopen zomer drie spelers die vorig seizoen actief waren in de 3.Liga: Janis Blaswich, Stephen Sama en Maximilian Rossmann. “Je ziet dat die jongens bij Heracles iedere week spelen en ze kunnen het niveau makkelijk aan.”

“Kijk ook naar de stadions in de 3.Liga, dit seizoen spelen we bij Kaiserslautern voor veertigduizend supporters. De 3.Liga is echt met de Eredivisie te vergelijken, hoor. Laat staan dat je een stapje hoger gaat kijken, in de 2.Bundesliga. Hamburger SV, FC Köln... Dat zijn clubs, dat wil je niet weten. Daar zitten gewoon zestigduizend mensen op de tribune. HSV is net zo groot als PSV of Feyenoord, qua supporters, stad en club. Duitsland heeft 85 miljoen inwoners, wat betekent dat er veel meer geld is. Er zijn veel meer mensen die voetbal kijken, waardoor het makkelijker is om meer grote clubs te hebben”, verklaart Reimerink. Het is volgens hem tevens de reden dat het niveau in de 3.Liga niet onderschat moet worden. “Het is heel simpel: salaristechnisch verdien ik hier net zoveel als iemand in het rechterrijtje van de Eredivisie, misschien wel meer. Ik denk dat je in de 3.Liga drie of vier keer meer verdient dan in de Keuken Kampioen Divisie. Dat kun je niet vergelijken. Waar meer geld zit, zitten ook de betere spelers.”

Ondanks dat Reimerink goed op zijn plaats zit in Duitsland, sluit hij een exotisch avontuur niet uit in de herfst van zijn loopbaan. “Afgelopen zomer kwam een aanbod uit India. Misschien dat ik dat wel wil, maar dan pas over drie of vier jaar. Nog één seizoen daar spelen. Verder ben ik niet zo'n avonturier, ik houd niet zo van vliegen.” Voorzichtig kijkt hij nu ook al een aantal jaar vooruit, richting de tijd dat zijn actieve loopbaan ten einde komt. Reimerink is momenteel bezig met de eerste trainersopleiding UEFA C en loopt stage bij de Onder-15 van amateurclub Quick’20 uit Oldenzaal. Daarnaast gaat hij binnenkort om de tafel met Dwight Tiendalli, die tegenwoordig als zaakwaarnemer werkt en een beroep wil doen op zijn netwerk in Duitsland. “Ik heb tegen mijn vriendin gezegd: ik kan wel straks met jou die zaak overnemen, maar ik blijf sowieso in het voetbal. Als ik na mijn carrière moet gaan werken, zal ik dat altijd combineren met het voetbal. Dat moet, ik kan niet zonder. Ik zie mezelf bijvoorbeeld ook wel bij een amateurclub voetballen na mijn profloopbaan. Ik ben nu al 25 jaar iedere week met voetbal bezig, dat zit er helemaal in. Vlak voor het eind van een seizoen heb ik dan zin om op vakantie te gaan. Dan ben ik tien dagen weg en dan denk ik: shit, ik wil weer voetballen.”