‘Ik had mijn zinnen gezet op Oranje, ik wilde nooit echt voor België spelen'

Nederlandse profvoetballers zijn overal ter wereld te vinden; van de illustere Premier League of LaLiga tot aan de allerkleinste competities. Zodoende is er minimaal één Nederlander actief in elk van de 24 landen die aan het EK deelnemen en met hen zoomen we in op de sfeer, de EK-selecties, hun eigen ervaringen en nog veel meer. In aflevering 7 vertelt de in België geboren en opgegroeide Sandy Walsh over zijn band met Nederland. Nu Oranje naar huis is, heeft de 26-jarige vleugelverdediger van KV Mechelen echter nog wat meer ijzers in het vuur.

Door Chris Meijer

Het hele leven van Sandy Walsh speelde zich voorlopig af in België. De zoon van een Engelse vader en Nederlandse moeder werd geboren in Brussel, groeide op onder de rook van de Belgische hoofdstad, heeft nog niet buiten België gevoetbald en bezit duidelijk een Vlaamse tongval. Maar waar zijn vrienden vroeger rondliepen in een rood shirt, droeg hij het liefst oranje. “Ik heb een Nederlands paspoort. Elke keer dat ik Oranje zie spelen, met het publiek helemaal in het oranje, blijft het iets speciaals. Ik ben wat meer voor Nederland dan voor België”, bekent Walsh. Toen zijn ploeggenoten in de jeugdopleiding van Anderlecht werden opgeroepen voor de jeugdploegen van België, had hij dan ook andere ambities.

Zijn moeder bracht de toen veertienjarige Walsh onder de aandacht bij de KNVB, waarna hij van de Onder-15 tot en met de Onder-20 jeugdinterlands voor Oranje speelde. “Vanaf mijn veertiende heb ik jeugdinterlands voor Nederland gespeeld. Dat zijn mooie momenten geweest, met als hoogtepunt de Europese titel met Oranje Onder-17”, vertelt Walsh. Het zorgde wel iedere twee maanden voor een kleine cultuurshock als hij zich in Nederland meldde. “In België is het wat rustiger, qua communicatie. Iedereen is wat meer op zichzelf. Nederlanders zijn heel erg rechtuit, rechtdoor, aanwezig en hechter, dat was wel even aanpassen. Ik was het niet gewend. Maar ik denk dat er daardoor in de jeugd wel mooie resultaten worden behaald.”

“Oranje was een heel groot elftal en voetballand destijds. Nu nog steeds, maar op dat moment behoorden ze tot de vijf beste landen van de wereld. Ik wilde gewoon voor Oranje spelen. Dat was ook in de familie zo: als het kan, kom je gewoon voor Oranje uit. Ik ben heel erg blij dat ik dat heb gedaan. De vraag was wel altijd of ik niet voor België wilde spelen. Ik had mijn zinnen gezet om voor Nederland te spelen, er is nooit echt een moment geweest dat ik voor België wilde spelen. We hebben een aantal interlands tegen België gespeeld, dat was wel leuk. Ook omdat we vaak als winnaar uit die wedstrijden kwamen”, lacht Walsh. Inmiddels zijn de rollen in dat opzicht een beetje omgedraaid. “Ik stond toen wel in een sterkere positie, ik kon meestal zeggen: ‘Waar is België?’ Dat is nu wel wat anders. Niet alleen onderling met ploeggenoten en vrienden, maar je ziet het ook in reclames of op social media. Het is gek hoe het op zo’n korte tijd veranderd is.”

Met een groot deel van de huidige gouden generatie van de Belgen speelde Walsh samen in de jeugdopleiding van Anderlecht of KRC Genk. “Denayer, Lukaku, Tielemans, Courtois, De Bruyne, Benteke, Castagne, Trossard”, zo somt Walsh op. “Het is leuk om te zien hoe die jongens met wie je nog hebt samengespeeld het doen op het EK. Je voelt dat dit het moment is om te pieken als land of als groep, ze hebben veel kwaliteit. Daardoor geloven ze erin en de beleving is de afgelopen jaren enorm toegenomen, het leeft wel echt in België. Dat zorgt ook wel voor wat druk. Er wordt wel over gesproken hoe ze moeten gaan spelen of wat ze beter moeten doen, maar ze zijn vooral bezig met resultaat halen. Vaak wordt een EK of WK niet gewonnen door de ploeg die het mooiste voetbal brengt, het zijn die teams die resultaten halen en dat zijn ze nu aan het doen. Ze pakken hun momenten met de individuele klasse, dát is een beetje België. Terwijl andere landen het vooral van het collectief moeten hebben.”

Romelu Lukaku, Kevin De Bruyne en Eden Hazard zijn als vanzelfsprekend de belangrijkste spelers van de Rode Duivels en in België leeft de overtuiging dat zij inzetbaar moeten zijn om een goed resultaat te halen op het EK. Walsh wijst buiten de ‘grote drie’ op twee andere steunpilaren in de Belgische ploeg. “Ik vind persoonlijk Youri Tielemans een van de spelers die enorm belangrijk is voor het team, samen met Axel Witsel. Zij bewaren de balans in het team en zetten de lijnen uit achter de drie bepalende spelers, zowel in balbezit als in balverlies. Tielemans is op zo’n jonge leeftijd bepalend in een elftal met zoveel topspelers, dat vind ik mooi om te zien. Hij had dit altijd al in zich en heeft vanaf Anderlecht enorm veel progressie gemaakt.”

Richting de kwartfinale tegen Italië, vrijdagavond om 21.00 uur in de Allianz Arena van München, merkt Walsh dat de spanning onder zijn Belgische ploeggenoten van KV Mechelen langzaam maar zeker toeneemt. Malinwa is momenteel op trainingskamp in het Gelderse Oosterbeek in voorbereiding op het nieuwe seizoen, voor Walsh zijn tweede jaar in het geel-rood. KV Mechelen pikte hem in oktober van het vorige jaar kort voor het verstrijken van de transferwindow op, nadat hij drie maanden zonder club had gezeten. Aanvankelijk bereikte Walsh een akkoord met Zulte Waregem over een nieuw contract, maar die overeenkomst ketste af door de coronapandemie. “Ik moest daardoor in een lastige situatie op zoek naar een nieuwe club en ben heel blij dat ik bij een mooie club als KV Mechelen mocht tekenen.”

“Dat ging meteen goed, het klikte en zowel individueel als met het team is er goed gepresteerd. Ik heb al na drie maanden een nieuw contract (tot medio 2025, red.) mogen tekenen, omdat ik graag op langere termijn voor deze club wil spelen. Qua statistieken heb ik een goed seizoen gehad en ik voel me gelukkig. We willen het volgend seizoen nog beter doen en daardoor is de voorbereiding pittig”, vervolgt Walsh. Het is de bedoeling dat hij op korte termijn uitgroeit tot A-international. In dat opzicht heeft hij de nodige keuze: Nederland, België, Engeland, Ierland, Indonesië. “Als we echt ver in de stamboom gaan, zou ik ook nog voor Zwitserland kunnen spelen”, lacht hij. Na de afgelopen twee jaar vanuit realistisch oogpunt zijn opties te hebben afgewogen, zoals hij het zelf noemt, bleven er twee concrete mogelijkheden over: Ierland en Indonesië.

“Ik kijk naar twee aspecten: op mijn positie heb je bij Ierland jongens die in de Premier League of de Championship spelen, dus misschien is dat de moeilijkste optie. Ik had ook een hele goede band met mijn opa, die in Indonesië is geboren. Ik voel daardoor meer affectie met Indonesië dan met Ierland.” Al sinds hij in 2017 met Genk de kwartfinale van de Europa League bereikte werd zijn naam in Indonesië genoemd als potentiële international en wordt zijn Instagram-account geteisterd door Indonesische vlaggen. “Ik ben een aantal keer op bezoek geweest en ik heb een beetje het land ontdekt, waardoor ik wel mijn keuze heb gemaakt. Onlangs heeft Ierland ook contact gezocht, maar ik wil het liefst voor Indonesië spelen. Ook om een Aziatisch voetballand te ontdekken, ik ben iemand die voetbalt om ervaringen op te doen en zoveel mogelijk verschillende culturen op te zoeken. Er is contact met Indonesië en ik probeer iedere volgende interlandperiode erbij te zijn, maar er moet vanuit de Indonesische voetbalbond meer actie worden ondernomen. Daar zit ik op te wachten, ze weten dat ik er graag bij wil zijn.”

Wat betreft het EK heeft Walsh nog de nodige landen om voor te juichen. Wat verwacht hij van de wedstrijd tussen België en Italië? “Ik was verrast door Italië, ze zijn veranderd qua speelstijl. Ze gaan het thuisvoordeel wel missen. Laten we zeggen 2-2 en België gaat met strafschoppen winnen. Anders hoop ik op Engeland, zodat mijn vader blij is. We hebben ook Zwitserland nog.” Met een lach: “Een van mijn landen moet in ieder geval het EK winnen.”

Aflevering 1: Van Nederlandse amateurs naar Süper Lig: ‘Op EK juich ik gewoon voor allebei’
Aflevering 2: Waarom Denemarken een gevaarlijke outsider is: 'Dat is een groot voordeel’
Aflevering 3: ‘De Boer mag me bellen voor inside information, ik verwacht geen problemen’
Aflevering 4: ‘Slowakije verrassend goed? Hier hebben ze het veel meer over Oranje’
Aflevering 5: ´We keken in een Oranje vak en daar zat mijn vrouw trots in d‘r Italië-shirtje’
Aflevering 6: ‘Ik speelde met bijna alle Tsjechen en tegen Frenkie: dat verschil is groot’