Horror in de Polder

“Ik wil ze niet dood herinneren, ik wil ze bij me hebben.”

...

Het was een kruispunt dat de Wisentweg en de Biddingweg in Dronten met elkaar verbond. Het was een kruispunt, dat in de loop der jaren verscheidene meerpaaldagen, Lowlandsfestivals en dodenherdenkingen van militairen uit Groot-Brittannië had meegemaakt. Het was een kruispunt dat jarenlang een doodnormale kruising was, tot op de dag van 22 juli 2003.

Michel Boerebach was een verdediger van pure klasse in zijn tijd bij Roda JC. De hoogblonde Amsterdammer kwam in 1987 over van Go Ahead Eagles, nadat toenmalig technisch directeur Rob Baan besloot om vierhonderdduizend gulden neer te tellen voor de libero. Noem de naam van Boerebach in de nostalgische gangen van sportcomplex Kaalheide en iedere Kerkraadse voetbalsupporter zal met een glimlach terugdenken aan hem.

Dunne, goudgele manen bungelend rond zijn magere kop, een biertje in zijn hand en een gezichtsuitdrukking alsof hij net in een citroen had gebeten, dat was Boerebach. Hij was in zijn eerste jaar bij Roda een defensieve middenvelder, gezegend met een kiezelhard afstandsschot en een haarscherpe vrije trap. De transfersom was op voorhand een investering die veel verwachtingen met zich meebracht, maar de Amsterdammer kon dit niet meteen waarmaken. De club ontliep op een haar na degradatie en Boerebach presteerde zwaar onder de maat. Het daaropvolgende seizoen werd Jan Reker aangesteld als coach en de Koempels eindigde als vijfde, met Boerebach als sterspeler. Hij stond onder Reker weliswaar gepositioneerd als laatste man, maar werd met dertien doelpunten topschutter van Roda JC. Het meest fraaie doelpunt van Boerebach scoorde hij in de kwartfinale van de Europacup II tegen CSKA Sofia, waarbij hij de bal van 30 meter afstand knoeperhard in de kruising schoot.

Hij presteerde zo ontzettend goed bij de Kerkradenaren dat topclubs interesse toonden in de centrumverdediger. De strijd zou uiteindelijk gaan tussen PSV en Torino, waarbij de Eindhovenaren aan het langste eind zouden trekken. Boerebach maakte de overstap voor 1,6 miljoen gulden en moest in Eindhoven de loodzware taak op zich nemen om de legendarische Ronald Koeman op te gaan volgen.

PSV had het jaar daarvoor de Europacup I gewonnen en was viermaal achter elkaar landskampioen geworden. Er was echter een interne machtsstrijd aan de gang en Michel Boerebach kreeg nimmer het vertrouwen van toenmalig trainer Guus Hiddink. Hij werd louter als rechtermiddenvelder gepositioneerd, maar na het mislukte eerste jaar kreeg hij weer hoop toen Bobby Robson als nieuwe trainer naar Eindhoven kwam. De hoop was echter van korte duur, daar de Eindhovenaren Georghe Popescu als laatste man haalden. De druppel voor Boerebach om te vertrekken.

Jan Reker was nog altijd coach in Kerkrade en besloot Boerebach terug te halen naar Kerkrade voor een bedrag van achthonderdduizend gulden. Het werd echter al snel duidelijk dat hij geen schim meer was van enkele jaren geleden, daar hij een dramatisch seizoen speelde en maar één keer doel wist te treffen. De supporters begonnen ook in te zien dat Boerebach niet meer de oude leider was van het elftal. Uiteindelijk besloot hij om te verkassen naar Real Burgos, waarna hij vervolgens besloot om zijn carrière af te bouwen bij respectievelijk FC Twente en zijn jeugdliefde Go Ahead Eagles. Sportief gezien was de gifbeker leeg, maar een nachtmerrie zou zijn leven op sociaal gebied gaan terroriseren.

Het is klokslag twaalf uur. Uit de antieke, lindehouten koekoeksklok komt een vogeltje tevoorschijn dat op magnifieke wijze zijn dagelijkse deuntje fluit. Hij kamt zijn blonde haren naar achteren, werpt een vluchtige blik in de spiegel, pakt het rouwboeket witte rozen en snelt via de achterdeur richting zijn bolide. Enige tijd later stapt hij uit zijn auto. Het mulle zand dempt het geluid van zijn zwarte puntschoenen en gestaag loopt hij door. Hij stopt met lopen als hij een kruising bereikt die de Wisentweg en de Biddingweg in Dronten met elkaar verbindt. Hier vond ongeveer tien jaar geleden een vreselijk ongeluk plaats. Een drama waarbij de kinderen van Michel Boerebach op gruwelijke wijze het leven lieten, nadat hun moeder moest uitwijken voor een onoplettende automobilist en hierdoor vol op een trekker botste. Weggerukt uit het leven. Twee broertjes, verenigd in de dood. Zijn lichaam voelt slap aan en zijn knieën beginnen te beven wanneer hij bij het stenen monument aankomt. Mos en aanslag maakt de namen van zijn twee kinderen bijna onleesbaar. Een traan rolt over zijn wang, hij hurkt en praat lieve, zachte woorden richting de gedenksteen. Vervolgens legt hij het rouwboeket neer, staat op en loopt weg.

Na een lange periode van rouw en drank gaat het Michel Boerebach tegenwoordig sociaal en sportief weer goed af. Hij heeft twee nieuwe zoontjes gekregen en promoveerde als assistent-trainer met Go Ahead Eagles. De herinnering aan zijn twee zoons wil hij levend houden. Daarom draagt een kinderboerderij in Emmeloord de naam van zijn zoon Sven en is een jeugdtoernooi in Lelystad vernoemd naar zijn zoon Lesley. Kerkrade heeft hem altijd gesteund in die donkere periode en zal hem dit seizoen met open armen ontvangen in het Parkstad Limburg Stadion. We zullen voor hem zingen, applaudisseren en juichen.

Michel Boerebach: fan, vader en een verdediger van pure klasse.