Hoe Maradona’s wapenbroeder bijna aan hetzelfde gif ten onder ging

De rijke voetbalgeschiedenis kent vele markante, tragische of grappige personages. In de rubriek Vedettes licht Voetbalzone telkens het doopceel van een van die figuren. In deze editie duiken we in de carrière van de man die jarenlang Maradona’s trouwste kompaan was en zijn carrière op bijna dezelfde manier zag ontsporen tot hij op een zeer verrassende plek herrees.

Door Sander Grasman

De blonde manen wapperen wild in zijn nek wanneer hij op stoom komt. Titelhouder Argentinië staat in de openingswedstrijd van het WK '90 in Italië 1-0 achter tegen Kameroen en hoopt via deze snelle uitbraak gelijk te maken. Maradona is God, maar op de counter is Claudio Caniggia bijna even heilig. Met grote passen rent hij het veld over. De eerste Kameroense trap mist zijn doel volledig en ook de tweede verdwijnt in het luchtledige.

De derde keer blijkt andermaal scheepsrecht. Benjamin Massing neemt dan ook geen enkel risico. Het kost hem een schoen en de rest van de wedstrijd, maar hij weet Caniggia te vellen en de angel uit het gevaar te halen. Kameroen wint, maar drie weken later staan niet zij, maar Caniggia en co in de finale in Rome.

Op jonge leeftijd kreeg Caniggia de bijnaam Zoon van de Wind. Niet omdat hij uiteindelijk altijd wel weer ging liggen, maar vanwege zijn snelheid. Voetbal was niet diens eerste grote liefde. Als jongeling maakte de blonde dribbelaar namelijk vooral indruk op de atletiekbaan. Naar verluidt zou hij de honderd meter zelfs onder de elf seconden hebben gelopen, maar toch was het op het voetbalveld waar hij met name roem zou vergaren. Samen met zijn grote vriend Diego Armando Maradona beleefde hij in het nationale tenue van Argentinië grote successen, maar naast het veld bewandelde hij een haast identiek levenspad als zijn oude wapenbroeder.

Vanaf 1987, toen Caniggia zijn interlanddebuut maakte, tot aan Maradona’s roemloze afscheid op het WK ‘94 in Amerika blonken de twee aan elkaars zijde uit bij la Albiceleste, maar het was tijdens Italia ‘90 dat het duo de hele wereld echt liet zien waartoe ze samen in staat waren. Op aangeven van zijn illustere teamgenoot stuurde Caniggia de Braziliaanse rivalen al in de tweede ronde naar huis en in de halve finale kopte hij zijn land op gelijke hoogte met het thuisland, waarna via penalty’s de finale bereikt werd. Daarin ontbrak de snelle buitenspeler echter vanwege een schorsing. De Duitsers namen revanche voor de verloren finale van vier jaar eerder dankzij Andy Brehme, die vlak voor het verstrijken van de reguliere speeltijd uit een strafschop de 1-0 maakte.

Ten tijde van het WK speelde Caniggia al enkele jaren in de Serie A. Na drie seizoenen River Plate, waar hij ook de jeugdopleiding doorliep, vertrok Caniggia in de zomer van 1988 naar Europa. Zoals zo veel grote sterren in die tijd leidde de status van de Serie A de aanvaller naar hetzelfde land waar Maradona met Napoli al enkele seizoenen de gevestigde orde uitdaagde.

Caniggia zocht zijn heil iets noordelijker en streek neer in het Bentegodi van Hellas Verona. Die club was drie jaar eerder verrassend kampioen geworden, maar zakte inmiddels langzaam weg naar het rechterrijtje. Ondanks dat door een zware blessure zijn speeltijd in dat Europese debuutjaar beperkt bleef, maakte hij in de wedstrijden die hem wel gegund waren, grote indruk en dwong zo een transfer af naar Atalanta Bergamo, dat destijds een eerste bloeiperiode doormaakte.

In Bergamo beleefde Caniggia misschien wel de beste periode uit zijn carrière, maar het lukte hem niet een prijs te winnen met la Dea. Roma hoopte daar verandering in te brengen, want zij zagen in de Argentijn het ontbrekende puzzelstukje om eindelijk weer eens een gooi naar de Scudetto te kunnen doen en haalde Caniggia naar het stadion waar hij zijn landgenoten enkele jaren eerder naast de wereldtitel zag grijpen.

De club uit de hoofdstad had echter buiten de buitenschoolse activiteiten van de flamboyante Argentijn gerekend. Het was een publiek geheim dat de speler in Noord-Italië een stevige trek naar cocaïne had gekweekt. Al in zijn dagen in Bergamo zongen de fans hem toe: Vola, Caniggia vola / E portaci in Europa col sachelì de coca. Met die ‘sachelì de coca’ waarmee de zogenaamd vliegende Caniggia de club Europa in zou moeten leiden werd een zak cocaïne bedoeld.

Caniggia was al in Verona met drugs in aanraking gekomen. Lele Mora runde daar in het centrum van de stad een schoonheidssalon. De ondernemer was een graag geziene gast in het uitgaansleven en als persoonlijk assistent van zangeres Patty Pravo kon hij vele prominente stadgenoten tot zijn vriendenkring rekenen. Al snel vermoedde de Italiaanse justitie dat de rijke clientèle in Mora’s salon meer voorgeschoteld kreeg dan alleen een beautybehandeling. Er werd een inval gedaan en de vermoedens bleken te kloppen. Naast stapels briefgeld werd er ook een flinke hoeveelheid drugs in beslag genomen. Een van de belangrijkste afnemers van Mora’s waar was Caniggia.

In afgeluisterde gesprekken hoorde de politie mee hoe Caniggia bij Mora een speciaal cadeautje bestelde, toen zijn grote vriend Maradona bij hem langs kwam na een duel tussen diens Napoli en Caniggia’s Verona. De speler van Hellas moest uiteindelijk getuigen tegen Mora, maar ontliep zelf op dat moment nog elke vorm van straf. Het gaat pas jaren later mis. Door een positief plasje na een wedstrijd tegen een inmiddels Maradonaloos Napoli liep hij alsnog tegen de lamp. Het leverde hem een schorsing van dertien maanden op en maakte een einde aan zijn tijd in Italië.

Na een sterk seizoen met Benfica stuntte de rijke Argentijnse zakenman Mauricio Macri in 1995 met de terugkeer van Maradona naar La Bombonera. In het kielzog van Pluisje maakte ook Caniggia de voor hem als voormalige jeugdproduct van aartsrivaal River Plate gevoelige overstap naar het Genuese deel van Buenos Aires. Weer zouden omstandigheden buiten het veld de loop van Caniggia’s voetballoopbaan bepalen. In zijn eerste seizoen pleegde zijn moeder namelijk zelfmoord, waarna de buitenspeler een jaar niet in actie zou komen.

Vanzelfsprekend tekende dit tragische voorval jarenlang het leven van de voetballer en Caniggia was inmiddels de dertig al gepasseerd, toen hij opdook op de laatste plek waar je een vijftigvoudig Argentijns international zou verwachten: Dundee. De fans van de Schotse middenmoter konden hun ogen bijna niet geloven, toen op 3 oktober 2000 plots die speler die zij gewend waren te noemen in één adem met Maradona nu opeens hun eigen shirt aantrok.

Het waren de gebroeders Bonetti, Ivano en Dario - die beiden een bescheiden voetbalcarrière hadden gekend, maar waarvan de tweede ooit een jaartje teamgenoot was geweest van Caniggia bij Verona en de eerste nu speler-manager was van Dundee -, die hun oude vriend wisten te verleiden om naar Oost-Schotland te komen door hem voor te houden dat dit de beste plek was om zich terug te knokken in de nationale selectie. Zijn verblijf in Dundee bleek vanaf dag één een succes. Niet alleen zorgde de oude vedette ervoor dat er een recordaantal seizoenkaarten werd verkocht, maar hij bleek gelukkig ook het spelletje nog niet verleerd te zijn.

Dundee-fans trokken bij zijn eerste wedstrijd in het eigen Dens Park in grote getalen - en getooid met blonde pruiken - naar het stadion om de nieuwe aankoop met hun eigen ogen te zien. Deze thuiswedstrijd tegen Motherwell was door het bestuur van de club omgedoopt tot Claudio Caniggia Day en de eregast stelde niet teleur. Met een afgemeten lob verraste hij van ruim twintig meter de Motherwell-doelman en maakte daarmee een van de beroemdste goals uit de clubhistorie. Desondanks ging die eerste thuiswedstrijd verloren en dat zou de teneur blijven voor de rest van het seizoen: een uitblinkende Caniggia, maar teleurstellende resultaten.

Heel verwonderlijk was het dus niet, dat aan het einde van het seizoen het door Dick Advocaat getrainde Rangers naar de diensten van Caniggia hengelde en de speler daar maar al te happig op reageerde. Het sprookje in Dundee duurde dus uiteindelijk maar een jaar, maar de Argentijn bleef actief in Schotland en zou inderdaad met la Albiceleste afreizen naar Japan en Zuid-Korea, waar hij overigens niet aan spelen zou toekomen, maar als bankzitter wel een gele kaart pakte.

Na twee jaar in Glasgow toog de Argentijn naar Qatar voor een laatste sportieve uitdaging, voordat hij in 2004 op 37-jarige leeftijd definitief afzwaaide. Weinig spelers kunnen zeggen dat ze aan het einde van hun carrière en na zoveel ups en downs nog zo’n opleving meemaken en in dat stadium van hun loopbaan ergens kunnen uitgroeien tot een clubicoon. Het maakt het verhaal van de Zoon van de Wind des te onvergetelijk.