Hoe het is om als jonge vrouw naar een wedstrijd van Engeland te gaan

Het bezoeken van wedstrijden van Engeland was de afgelopen weken niet altijd plezierig voor Caoimhe O'Neill. De journaliste van The Athletic verbleef tijdens het EK in Londen en zag veel misogynie en seksisme om zich heen, schrijft ze in een artikel voor de sportwebsite. O'Neill, normaliter clubwatcher van Liverpool, blikt terug op de ervaringen van de afgelopen weken.

"Het was een enorm voorrecht om tijdens het EK in Londen te werken", benadrukt de journaliste. "Het voetbal was prachtig en ik heb de tijd doorgebracht in een van de meest bijzondere steden ter wereld. Maar er is één ding dat het verpest: het onacceptabele gedrag van sommige mannelijke Engeland-supporters en hun archaïsche, intimiderende omgang met vrouwen. Daar moeten we het over hebben." Op Twitter spreekt O'Neill van 'het belangrijkste artikel' dat ze ooit heeft geschreven. Het was moeilijk om haar ervaringen onder woorden te brengen, voegt ze eraan toe.

"Terwijl ik richting ons kantoor liep, stapte een groep mannen van in de twintig in Engeland-shirts af op drie jonge vrouwen. Toen besefte ik al dat de dag heel anders zou verlopen dan ik had gehoopt", doelt de journaliste op afgelopen zondag, toen de finale tussen Engeland en Italië werd gespeeld. "Terwijl ze dichter in de buurt van de vrouwen kwamen, riep een man: ‘Je hebt een lekker stel benen, jij!’ Zijn vrienden lachten en namen een slok uit hun blikje. Een van de andere mannen riep: 'Zeg maar dat hij moet oprotten, als je dat wilt'. De man die de opmerking had gemaakt, reageerde: 'Dat doet ze niet. Ze geniet ervan.'” De vrouw negeerde de situatie, liep arm in arm met haar vrienden en trok een zijstraat in. Ze genoot er niet van. Haar vrienden genoten er niet van. Ik genoot er niet van."

Ook voorafgaand aan de halve finale tegen Denemarken was sprake van intimidatie door supporters. "Op weg naar het stadion werd een groepje Deense stelletjes in de metro omsingeld door een groep mannelijke supporters van Engeland, van begin twintig tot eind veertig. Ze bleven maar zingen: 'You’re shit, but your birds are fit!' (vrij vertaald ‘jullie kunnen er niks van, maar jullie vrouwen zijn wel lekker’, red.) Ik wilde ze opdragen om hun mond te houden, maar de angst om zelf doelwit te worden won het van mijn moreel kompas. Ik wilde iets zeggen - en dat heb ik in het verleden ook gedaan - maar de omgeving voelde te vijandig om mijn stem te verheffen. Gedurende het toernooi nam mijn moed steeds een beetje verder af bij dit soort gebeurtenissen."

"In de straat achter Wembley waren minder fans, maar er waren genoeg mensen die gebruikmaakten van de rust om de straat als een enorm toilet te gebruiken. Veel mannen ontblootten zichzelf als voorbijgangers langsliepen. Een man vroeg een vrouw: 'Vind je deze lengte goed?' De vrouw, die met haar partner liep, negeerde de man, terwijl die brutale opmerkingen bleef maken", blikt O'Neill terug. "Een groep Engeland-fans richtte zich tot een vrouw die vanaf haar balkon naar het stadion keek. Ze zongen onophoudelijk: 'Get your tits out for the lads', totdat ze terug in haar huis stapte. Eerder in het toernooi werd buiten het stadion een voormalig international van Engeland geïnterviewd, terwijl een man naar hem riep: 'Ik heb je nicht geneukt'. Dat is niet oké. Dit is allemaal niet oké."

"Willen de mannen die vrouwen op zo'n manier behandelen dat de vrouwen in hun eigen familie zulke dingen meemaken? Nee? Waarom blijven ze dan de dochters van andere mensen zo behandelen?", vraagt de Engelse zich af. "Grote groepen Engeland-supporters lijken zich door het voetbal gesterkt te voelen op verkeerde manieren. Ik vraag me af of dat een probleem van Engeland is, want tijdens de halve finale tussen Italië en Spanje was de sfeer rond het stadion gemoedelijk en voelde ik me geen moment onveilig. Alcohol en drugs hadden een negatieve bijdrage aan veel van de gebeurtenissen van zondag en tijdens het toernooi. De drank- en drugscultuur die hand in hand gaat met het voetbal, liep dit weekend volledig uit de hand."

"Het doet me denken aan een avond in Londen aan het begin van het toernooi. Ik was laat klaar met werk en ik bukte op straat om mijn veters te strikken, toen een dronken man voorbijliep. Hij zag mij bukken en draaide zich om. Hij kwam dicht bij me en ik voelde me meteen oncomfortabel. Gelukkig zag een vrouw, die ook in ons hotel verbleef, wat er gebeurde. Ze vroeg of het goed met me ging en of ik wilde dat we samen naar het hotel liepen. Ik vraag me af hoe het was afgelopen als deze fantastische vrouw, Kate Lucey, er niet was geweest. We hebben het nog niet eens gehad over de enorme steunnetwerken die in het weekend zijn ontstaan", gaat O'Neill verder. "Vrouwen in Londen en in het hele land stelden hun woningen beschikbaar voor vrouwen die vreesden voor huiselijk geweld na de finale."

"Huiselijk geweld stijgt met 28 procent als Engeland speelt en met 38 procent als Engeland verliest. Daar moeten we ons voor schamen. Ik keerde terug naar het kantoor om een wedstrijd te bekijken. In de trein zei een man tegen een vrouw, die alleen was: 'Je maakt me geil'. Hij stond in de weg voor haar en ze moest om hem heen lopen om de trein uit te gaan. Wat ik de afgelopen maand heb meegemaakt, doet me afvragen waarom iemand zijn of haar kind zou meenemen naar een voetbalwedstrijd, zeker als Engeland speelt. Ik voelde me zondag niet veilig. Ik voelde me thuis niet veilig. De hele maand stond bol van zulke incidenten. We moeten die blijven veroordelen en ik hoop dat mijn woorden daarbij helpen. Ik hoop dat ze helpen om te doen waar ik het lef niet voor had: om op te staan en te zeggen dat dit niet oké is."