Hoe de ‘Martin Braithwaite van Real Madrid’ in het Bernabéu terechtkwam

Toen Barcelona in februari van dit jaar achttien miljoen euro neerlegde om Martin Braithwaite bij Leganés los te weken als de vervanger van de langdurig uitgeschakelde Ousmane Dembélé, regende het verbaasde en spottende reacties van analytici, fans en journalisten. De 28-jarige Deen beleefde tot op dat moment een weinig opzienbarende loopbaan, die hem langs het in zijn geboortestad gevestigde Esbjerg fB, Toulouse, Middlesbrough en Girondins Bordeaux had gevoerd voordat hij begin vorig jaar neerstreek in een buitenwijk van Madrid. Braithwaite kreeg echter ook van verschillende kanten bemoedigende woorden te horen, waaronder van Julien Faubert. De nu 36-jarige Fransman kan met een beetje fantasie als zijn voorganger worden beschouwd, aangezien hij ruim tien jaar geleden eenzelfde stap maakte toen hij West Ham United inruilde voor Real Madrid. Fauberts dienstverband bij de Koninklijke bleef uiteindelijk beperkt tot slechts een halfjaar, maar de naam van de vleugelspeler komt ook nu nog vaak langs in lijstjes met meest onwaarschijnlijke transfers en grootste miskopen.

Door Robin Bruggeman

Fauberts loopbaan kreeg vorm bij Cannes en Bordeaux en de rechtsbuiten, die later in zijn loopbaan ook als rechtsback zou acteren, werd in Frankrijk beschouwd als een groot talent. Op 16 augustus 2006 droeg hij, 15 dagen na zijn 23e verjaardag, als eerste speler na Zinédine Zidane tegen Bosnië en Herzegovina het befaamde rugnummer 10 bij de Franse nationale ploeg en Faubert luisterde zijn eerste, en na wat later bleek tevens ook zijn laatste, wedstrijd namens les Bleus op met een doelpunt. Een jaar na deze interland volgde een overstap naar West Ham, dat de aanvaller voor de neus van het eveneens zeer geïnteresseerde Glasgow Rangers wegkaapte. Faubert was met zijn zaakwaarnemer al in de bestuurskamer van Ibrox om de transfer af te ronden toen zijn belangenbehartiger een sms’je ontving: “Hij vertelde mij om naar het toilet te gaan, waar we elkaar ontmoetten en hij mij vroeg of ik interesse had in West Ham. Ik antwoordde ‘ja’ en daarna vroeg hij mij om van de onderhandelingstafel weg te lopen. We vertrokken en lieten hen helaas op het laatste moment zitten. We gingen terug naar Bordeaux, waar de mensen van West Ham al waren en de contracten lagen ook al klaar. We gingen in eerste instantie voor vier jaar, maar deze kerel vroeg me duidelijk: ‘Je wil vijf jaar?’ Ik zei ‘ja’ en van daaruit gingen we verder. Ik kwam daar aan onder de beste voorwaarden. Ze betaalden een transfervergoeding van twintig miljoen: het was achtenhalf of negen miljoen aan een vaste transfersom en daar kwam nog eens elf miljoen bovenop voor de rest”, blikte Faubert eerder dit jaar terug in gesprek met Girondins4ever.

‘Ik zei dat ik geen tijd had voor deze onzin’
Niet lang na zijn verhuizing naar Londen gooide een zware achillespeesblessure echter roet in het eten voor de Fransman en in zijn eerste seizoen zou hij niet verder komen dan zeven optredens in de Premier League. In de daaropvolgende voetbaljaargang maakte hij met twintig duels in de eerste helft van het seizoen wel zijn minuten voor the Hammers en in januari 2009 nam zijn loopbaan een onverwachte wending. “We zaten in de bus naar Upton Park voor de wedstrijd tegen Fulham. Ik werd gebeld door een Fransman en hij vertelde mij: ‘Ik werk voor Real Madrid en ik moet je spreken.’ Ik zei tegen hem dat ik me moest voorbereiden op een belangrijke wedstrijd en dat ik geen tijd had voor deze onzin. Daarna heb ik mijn telefoon uitgezet”, liet hij in maart van dit jaar optekenen door The Athletic. De man die zichzelf uitgaf als de vertegenwoordiger van een van de grootste clubs van de wereld bleek echter de waarheid te vertellen, zo bleek toen ook zijn zaakwaarnemer Yvan Le Mée telefoontjes begon te krijgen: “Ik belde een vriend op in Spanje en ik zei: ‘Luister, iemand van Real Madrid heeft me opgebeld over Faubert, raar hè?’ Hij belde vervolgens hun technisch directeur op om het na te vragen en belde mij terug: ‘Yvan, het klopt. Ze willen je morgenochtend om zeven uur op Heathrow zien”, vertelde Le Mée vorige week aan The Guardian.

Le Mée ging daarop in gesprek met Real Madrid en kreeg te horen dat er nog wat haken en ogen zaten aan de eventuele overstap van zijn cliënt: “Faubert dacht dat het om een grap ging. Maar het kan er soms vreemd aan toegaan in de mercato. Real Madrid wilde eigenlijk Antonio Valencia overnemen, maar Wigan Athletic vroeg om 28 miljoen. In de huidige markt is dat iets van 90 miljoen. De tweede optie was Faubert, de keuze van de trainer. Juande Ramos zat het jaar ervoor bij Tottenham Hotspur en Julien speelde in het shirt van West Ham twee geweldige wedstrijden tegen hen. Dat was de reden dat hij deze kans kreeg, dergelijke wonderen gebeuren soms”, ging hij verder. Toen de onderhandelingen tussen Wigan en Real Madrid uiteindelijk stukliepen, was het aan Le Mée om Fauberts droomtransfer uit te onderhandelen: “Op dat moment ging ik om de tafel met West Ham. Algemeen directeur Scott Duxbury en technisch directeur Gianluca Nani gingen in die tijd over de transfers en zij waren keiharde onderhandelaars. Ze wilden een hoop geld omdat het om Real Madrid ging, ondanks dat hij in die tijd niet veel speelde. Maar we zijn eruit gekomen. Een paar weken lang noemde iedereen mij David Copperfield (een bekende illusionist, red.) omdat ze niet konden geloven wat er gebeurd was.”

Zo kon het dat Faubert op de slotdag van de winterse transferperiode van 2009 op huurbasis de gang van de Premier League naar LaLiga maakte. Real Madrid betaalde de Londense club in eerste instantie anderhalf miljoen om de aanvaller voor een halfjaar te huren en de Spaanse grootmacht liet ook de optie om hem definitief in te lijven opnemen in de overeenkomst. Faubert kwam in het Santiago Bernabéu terecht in een kleedkamer met iconen als Raúl, Guti, Iker Casillas, Fabio Cannavaro en Sergio Ramos, terwijl er met Klaas-Jan Huntelaar, Rafael van der Vaart, Royston Drenthe, Wesley Sneijder, Arjen Robben en Ruud van Nistelrooij ook sprake was van een flinke Nederlandse afvaardiging. Faubert kon het al snel goed vinden met de Nederlanders, zo vertelde hij in april aan Radio VL: “Ze spraken allemaal enorm goed Engels. Verder had je Lassana Diarra, hij is ook Frans, en ook Cannavaro. Ik had daarvoor al een geschiedenis met de Italianen omdat ik tegen hen gespeeld had. Ik kwam dus aan en daar zat een speler die net de Ballon d’Or had gewonnen… Maar hij is een enorm aardige gozer, altijd benaderbaar. Qua professionaliteit is hij ook van het hoogste niveau: hij deed er alles aan. Fabio was buitengewoon, een ware leider. Omdat hij dat altijd al in zich had, is hij iemand naar wie we altijd luisterden.”

‘Ik sloot een halve minuut mijn ogen’
Hoewel Faubert dus met open armen werd ontvangen door de spelersgroep, zou zijn sportieve inbreng beperkt blijven. De Fransman kwam uiteindelijk niet verder dan 54 minuten namens de Koninklijke in LaLiga, verspreid over twee invalbeurten tegen Racing Santander en Athletic Club. Faubert haalde buiten zijn prestaties op het veld om wel tweemaal de Spaanse sportkranten toen hij een training miste omdat hij dacht dat het een vrije dag was en vanwege een incident tijdens de met 3-2 verloren wedstrijd tegen Villarreal. De aanvaller bleef tijdens dat duel negentig minuten op de bank zitten, maar groeide uiteindelijk toch nog uit tot een van de hoofdrolspelers toen het leek alsof hij in de dug-out in slaap was gevallen: “Op de bank sloot ik een halve minuut mijn ogen en ze dachten dat ik boos was omdat ik niet speelde. Ze zeiden: ‘Oké, deze kerel ligt te slapen.’ De voorzitter zei daarna tegen mij dat ik moest oppassen omdat er overal fotografen en camera’s zijn. Ik heb veel geleerd van deze ervaring”, vertelde hij daarover aan The Athletic. Ondanks de koopoptie kwam er vijf maanden na de entree van Faubert alweer een einde aan zijn dienstverband bij Real Madrid en de buitenspeler keerde vervolgens terug naar West Ham, waar hij nog drie jaar actief zou zijn. Na zijn vertrek uit Londen begon Faubert aan een aardige zwerftocht, met achtereenvolgens het Turkse Elazigspor, oude liefde Bordeaux, het Schotse Kilmarnock, het Finse Inter Turku en het Indonesische Borneo FC als werkgevers. De rechtspoot, die na zijn ene vriendschappelijke optreden namens Frankrijk zijn interlands is gaan spelen voor Martinique, is sinds de zomer van vorig jaar actief bij Étoile Fréjus Saint-Raphaël, een club uit de Championnat National 2, het vierde niveau van de Franse voetbalpiramide.

Voor een voetballer die heeft gespeeld in de Premier League, LaLiga, de Ligue 1 en de Champions League zullen de tegenstanders van Fréjus Saint-Raphaël weinig tot de verbeelding spreken. Toch is er bij Faubert geen enkele spijt waar te nemen over het verloop van zijn loopbaan: “De negatieve berichten in de media konden me niets schelen en de waarheid is dat ik altijd veel meer steun voelde in Engeland. In plaats van trots dat er een Fransman bij Real Madrid speelde, vulden ze in Frankrijk hun tijd met het leveren van kritiek. Ik denk niet dat Real Madrid voor de lol spelers aantrekt. Wat er ook gebeurt, ik zal altijd Real Madrid op mijn cv hebben staan”, was Faubert, die met onder meer een plek in het elftal van slechtste aanwinsten van Real Madrid in de 21e eeuw van het gezaghebbende Marca overigens ook Spanje de nodige kritiek heeft gekregen, duidelijk. Vanuit zijn eigen ervaring was hij na de transfer van Braithwaite naar Barcelona dan ook een van de weinigen die de Deen een hart onder de riem probeerde te steken: “Mensen kunnen zeggen en denken wat ze willen… We hebben het wel over de grote spelers in het voetbal, de extreem georganiseerde clubs die enorm veeleisend zijn als het op het halen van spelers aankomt. Ook als je vanuit het niets komt, hebben ze je om een reden aangetrokken en niet omdat het barmhartige Samaritanen zijn of omdat ze een groep mensen rijker willen maken. Ze hebben namelijk andere manieren om dat te doen”, legde hij niet lang na de overstap van Braithwaite uit aan France Football. “Als ze je halen, betekent het dat ze je gevolgd hebben en ze je kwaliteiten kennen. Zeker, veel mensen zullen hierom lachen, maar velen van hen hebben nog nooit tegen een bal getrapt en degenen die dat wel hebben gedaan zijn jaloers. Je moet je richten op de positieve dingen en geen aandacht besteden aan de negatieve, meer kan je niet doen. Zoals ik altijd zeg: ze hebben je niet gehaald om de kleedkamer op te ruimen.”