Het wonder van Polen en Oekraïne

Over drie weken is het weer zover: dan begint het EK 2012 in Polen en Oekraïne. Mijn land Rusland zal van de partij zijn en erg veel moeite heeft het daarvoor niet moeten doen. Voordat de loting van de EK-kwalificatie bekend werd gemaakt, was al duidelijk dat Rusland zich met twee vingers in de neus zou kwalificeren. En dat hebben onze jongens waargemaakt door Ierland, Slowakije, Armenië, Macedonië en Andorra achter zich te laten. Kan Rusland weer net zo verrassen als in 2008? 

Rusland heeft geen internationale vedetten die landen als Spanje, Nederland, Duitsland wel hebben. Andrei Arshavin kan die grootheid zijn, maar laat dat niet vaak zien. De enige speler die ik als internationale vedette beschouw, is Igor Akinfeev. Dat is uiteraard vanwege zijn fantastische reddingen die hij voor CSKA Moskou verricht. Ik ben daarom hartstikke blij dat Akinfeev op tijd fit is. Ons voordeel is dat wij veel spelers hebben die negentig minuten (of meer) kunnen blijven rennen. Aleksandr Anyukov, Yuri Zhirkov, Igor Denisov, Roman Shirokov en ook Denis Glushakov heb ik nooit vermoeid gezien. Naast hard werken beschikken ze ook over veel voetballend vermogen. Vooral Shirokov is in de vorm van zijn leven. Shirokov is in de zestien gevaarlijker als vroeger. 

Aleksandr Kerzhakov is onze nummer één in de spits. Kerzhakov is clubtopscorer van Zenit en ook een speler die hard blijft werken. Roman Pavlyuchenko en Pavel Pogrebnyak hebben dat minder. Die twee zijn meer spitsen die wachten op hun moment. Artem Dzyuba is ook in de voorselectie opgenomen en dat doet me deugd, want in Dzyuba heb ik altijd al een groot talent gezien. Dzyuba, die 1.96 meter lang is, is geen typische pinchhitter als Dmitri Bulykin, die als breekijzer bruikbaar is. Hij is technisch verfijnd en kan zelfs als aanvallende middenvelder spelen. Zijn doelpunt tegen FC Porto verraadt zijn klasse. Zijn talent kwam er bij Spartak Moskou nooit uit totdat hij steeds beter begon te worden na twee huurperiodes bij Tom Tomsk. Dit seizoen heeft hij elf treffers gemaakt. Meer dan terecht dus dat Dzyuba de voorkeur krijgt boven Bulykin.

Achterin kampen we met ernstige problemen. Vasily Berezutsky ondervindt te veel hinder van zijn heupblessure en zal net als de zieke rechtsback Roman Shishkin het EK aan zich voorbij laten gaan. Berezutsky mag dan naar mijn mening een matig seizoen hebben gespeeld, maar we hebben geen fatsoenlijke vervanger voor hem klaar staan. Taras Burlak zou de meest logische vervanger van Berezutsky moeten zijn. Burlak is 22 jaar en heeft bij Lokomotiv Moskou een uitstekend seizoen gehad. Maar wat doet Dick Advocaat? Hij roept Roman Sharonov van Rubin Kazan op, terwijl iedereen in Rusland heeft kunnen zien dat Sharonov met veel ruimte kwetsbaar is en een draaicirkel van een vrachtwagen heeft. Je kunt Sharonov vergelijken met Wilfred Bouma, die in Oranje ook helemaal niets meer te zoeken heeft en toch kans maakt mee te gaan. Voor Shishkin zou ik Kirill Nababkin van CSKA Moskou meenemen. Dit omdat Sergei Parshivlyuk van Spartak het EK ook niet zal halen en Nababkin dus de enige overgebleven reserve back achter Anyukov is. Tevens is Alan Dzagoev geblesseerd, maar hij haalt de prijskamp wel. Hij zal alleen geen wedstrijdritme hebben.

Een andere verrassing is dat Diniyar Bilyaletdinov gepasseerd is en Marat Izmailov hem zal vervangen. Bilyaletdinov heeft tijdens de EK kwalificaties altijd een uitnodiging gekregen terwijl Izmailov daar zes jaar op heeft moeten wachten. Bilyaletdinov heeft Everton verruild voor Spartak om meer aan speeltijd toe te komen. Het is dus extra pijnlijk voor hem dat hij er niet bij is. Toch ben ik blij dat Izmailov er weer bij is, want ik heb het altijd een geweldige speler gevonden en vond het ook onzin dat Guus Hiddink en Advocaat nooit naar hem omgekeken hebben. Izmailov is bij Sporting Portugal een publiekslieveling en beheerst de kwaliteiten die Bilyaletdinov ook heeft een stuk beter. Bovendien is Izmailov een betere kaatser dan Bilyaletdinov. Bij Bill duurt het allemaal te lang voordat hij iets goeds doet met de bal.

In Groep A hebben we met Polen, Tsjechië en Griekenland op papier geen moeilijke tegenstanders. Het is ook zeker waar dat wij de favoriet zijn. Maar Rusland staat erom bekend dat het zichzelf erg lastig maakt door de kansen niet af te maken. Dat is al meerdere keren gebeurd, dus ik ben er nog niet gerust op. Vooral niet als we tegen Polen moeten. Dat kan, letterlijk en figuurlijk, een slachtpartij worden. Mijn andere angst is dat bij de spelers ook is doorgedrongen dat Advocaat na het EK naar PSV vertrekt. Ik ben van mening dat je je niet optimaal in kan zetten als je weet dat je baas toch vertrekt. Dat is met Fred Rutten bij PSV ook gebeurd.

Mochten er geen verrassingen plaatsvinden, moeten we gaan hopen op een wonder. In de volgende ronde komen we namelijk Duitsland, Portugal of het Nederlands elftal tegen. De leeuwentranen van Oranje van de uitschakeling op het EK in 2008 zijn nu wel opgedroogd. Toch zal menig volger van het Nederlands elftal geregeld terugdenken aan de verloren kwartfinale tegen het Rusland van Hiddink. Rusland moet hopen op een vergelijkbaar huzarenstukje tijdens het Europese eindtoernooi van deze zomer te verwezenlijken, want Duitsland, Nederland en Portugal zijn kwalitatief sterker als wij. Toch hebben we laten zien dat wij ook tegen de grote landen niet onder hoeven te doen. Tijdens de WK kwalificatie 2010 in Zuid-Afrika hebben we twee keer nipt verloren tegen de Duitsers(2-1 en 1-0), terwijl wij de betere partij waren. Tegen de Portugezen moeten wij het trauma van de 7-1 nederlaag in 2006 nog verwerken, dus onze wraak zal zoet zijn. 

Ik verwacht dat, als wij één van de drie landen verslaan, de halve finale het maximaal haalbare is. Ik hoop natuurlijk dat we finale winnen en het liefst van Oekraïne, maar we moeten realistisch zijn. Twee keer boven jezelf uitstijgen tegen een Europese grootmacht zal moeilijk worden. Ik vrees dat we voor de finale een paar klassen te kort komen. Gelukkig zijn de wonderen de wereld nog niet uit.