Het ultieme gevoel

Atlanta 1996. Nog 500 meter te gaan op de 1500 meter. Hicham el Guerrouj sprint nek aan nek met de Algerijn Noureddine Morceli. Het opkomende Marokkaanse talent is op weg naar goud op de Olympische spelen. Dan slaat het noodlot toe, El Guerrouj raakt de hiel van de Algerijn en valt. Ik kijk naar links en zie mijn vader met zijn handen in zijn haren, ik kijk naar rechts en zie mijn moeder diep teleurgesteld kijken en vraag mijzelf als achtjarige jongen af wat er zo bijzonder is aan deze valpartij.

Ibrahim Afellay, Adil Rami en Marouane Fellaini zijn een paar spelers die niet voor hun vaderland Marokko kozen, maar voor het land waar zij opgegroeid zijn. Niet zo lang geleden noemde ik Fellaini in een clubexpert ‘’landverrader’’ wat mij op felle kritiek kwam te staan. Na wat discussies geef ik toe dat die bewoording verkeerd was. Ja, in mijn ogen maakte hij de verkeerde keuze. Niet omdat hij voor België koos, maar omdat hij zelf zei dat hij niet met zijn hart koos. Elke keer als ik het Marokkaanse volkslied hoor, voor een belangrijk evenement, krijg ik rillingen over mijn lichaam en begint mijn hart sneller te kloppen. Maar dat ben ik, dat geeft mij nog niet het recht voor anderen te bepalen voor welk land zij zouden moeten kiezen. Dat geeft tevens anderen niet het recht om te zeggen dat Afellay voor Nederland moest kiezen. Voor een land uitkomen is iets persoonlijks en tegelijkertijd kan het invloed hebben op twee naties, dat brengt logischerwijs hevige emoties en felle discussies met zich mee.

Wat ik Afellay wél kwalijk neem, is dat hij zijn keuze niet heeft gebaseerd op gevoel. Als zijn hart bij Nederland ligt, dan had ik zelfs gehoopt dat hij voor Nederland zou kiezen, maar dat deed hij niet. Hij koos op ‘’verstand’’. En ik zeg niet dat hij wat betreft kansen op prijzen een slechte keuze heeft gemaakt. Hij zal bij Nederland een geweldige carrière hebben. Finale van een WK, één van de kanshebbers op het EK 2012. Nee, bij Marokko mogen wij blij zijn als wij ons kwalificeren voor het WK 2014. Met wat geluk komen wij nog ver bij de Afrika Cup 2012, want kwaliteit hebben we wel. Desondanks zullen de meeste interlands gespeeld worden tegen Afrikaanse beulen op velden waar de plaatselijke A3 nog over zou klagen. Maar is dat waar interland voetbal omdraait? Velen zullen waarschijnlijk volmondig ja antwoorden, maar ik niet. Als ik met een echte bal kon doen wat ik met PES 2011 kan doen, dan zou ik met bloed, zweet en tranen de rode vlag met groene ster verdedigen. Al was het bij wijze van spreken op een modderveld met een lekke bal.

Nadat Nederland de finale verloor op het WK, zag ik Sneijder met tranen in zijn ogen. Dát was de uitdrukking van alle Nederlanders bij wie het hart voor Nederland klopt. En terwijl ik in Marokko naar de huldiging keek. Waar ik omringd was door mensen die voor Spanje waren, besefte ik iets. Ik vond het super jammer dat Nederland het WK niet won, maar ik was nog teleurgestelder toen Badr Hari zich liet gaan tegenover Remy Bonjasky. De decepties van El Guerrouj op de Olympische spelen van 1996 en 2000 deden mij meer pijn, en de fout van Khalid Fouhami die Marokko de CAN 2004 kostte bracht hevigere emoties in mij naar boven. Het enige wat ik spelers als Mehdi Carcela, en Nacer Chadli zou willen meegeven is dat zij hun keuze in mijn ogen zouden moeten baseren op hun hart en gevoel en als dat bij België ligt, so be it.

Wellicht ben ik één van de weinigen, maar ik vind dat de FIFA een fout heeft gemaakt om spelers nog van land te kunnen laten veranderen nadat zij een oefenwedstrijd gespeeld hebben. Chadli gaf laatst aan dat hij een oproep van Marokko voor de wedstrijd tegen Noord-Ierland accepteert om ‘’de sfeer te proeven’’. Ik vind het zo jammer om zulke dingen te moeten horen en lezen. Wil je voor België spelen doe dat dan vol overgave. Wil je voor Marokko spelen idem dito. Nu komt hij over alsof hij even op proef gaat bij een club om te kijken of zij bij elkaar passen. En naar die kant gaat het in mijn ogen op in de toekomst. Door de nog steeds toenemende immigratie van mensen over de hele wereld zullen sporters steeds vaker de keuze hebben om voor meerdere landen uit te komen. Als iedereen dan voor sportieve belangen gaat kiezen, dan zal op den duur de eer om voor je land uit te komen compleet weg zijn. Ik hoop met heel mijn hart dat ik het fout heb, en het niet verder die kant op zal gaan in de toekomst.

Athene 2004. Nog 400 meter te gaan op de 1500 meter. Ik zie de gedoodverfde favoriet El Guerrouj sprinten voor zijn leven, geflankeerd door twee donkere Afrikanen. Na jarenlang heersen op de 1500 meter, ontstonden er dit jaar wat scheuren in zijn hegemonie. En ik ben bang, ik tril van angst dat hij de bekroning voor zijn geweldige carrière niet gaat krijgen in de vorm van Olympisch goud. En ik citeer ‘’Ik zag ze naderen, op dat moment kreeg ik een duwtje in mijn rug waardoor ik alsnog afstand kon nemen en winnen’’. El Guerrouj won op de valreep. Ik kijk naar links, en zie mijn vader met tranen in zijn ogen springen als een Merengue die de overwinning op Barcelona viert. Ik kijk naar rechts en zie mijn moeder vol ongeloof kijken. Ik kijk naar mijn handen die rusten op mijn benen, en ik zie ze alle vier trillen. Ik voel op mijn linkerwang een traan en besef: Dit is het ultieme gevoel.