‘Het is wel echt een big deal dat deze club nu op het tweede niveau speelt’

Aan zijn accent en de Engelse woorden die Nando Pijnaker er zo nu en dan tussendoor gooit is wel te horen dat de nu 21-jarige verdediger van het Zwitsers Grasshopper zich meestal uitdrukt in een andere taal dan het Nederlands. Voor iemand die op driejarige leeftijd vanuit Nederland naar Nieuw-Zeeland is verhuisd, is zijn beheersing van de taal echter nog meer dan behoorlijk. “Mijn moeder was daar heel streng in. Ik was heel jong toen ik naar Nieuw-Zeeland verhuisde en zij vond dat ik thuis met mijn zus en mijn ouders Nederlands moest spreken. Daar ben ik achteraf gezien heel blij mee, want als zij dat niet was geweest was ik dat nu waarschijnlijk wel kwijtgeraakt. Mijn Nederlands is op dit moment oké”, glimlacht hij in gesprek met Voetbalzone.

Door Robin Bruggeman

De in het Gelderse Brummen geboren Pijnaker groeide na zijn emigratie naar de andere kant van de wereld op in Rotorua, een stadje met ruim vijftigduizend inwoners gelegen op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. Hoewel rugby verreweg de populairste sport van het land was, werd de jonge Pijnaker meer richting het voetbal getrokken en naar verloop van tijd bleek hij ook talent voor de sport te hebben: “Net als in veel kleinere steden was het voetbal in Rotorua niet zo goed. Op mijn vijftiende ben ik naar hoofdstad Wellington verhuisd en daar heb ik me aangesloten bij de Olé Academy, waar bijvoorbeeld ook Ryan Thomas van PSV is begonnen. Ik heb daar vier jaar gespeeld onder dezelfde coach als hij ook heeft gehad. Dat was een grote stap, maar het heeft goed uitgepakt en ik ben er erg blij mee dat ik die keuze heb gemaakt”, gaat hij verder.

In zijn tijd op de voetbalschool speelde hij ook wedstrijden namens de aan de opleiding gelieerde club Western Suburbs. Een paar jaar later volgden ook optredens namens Eastern Suburbs, een club uit Auckland: “Het is een beetje gek hoe de seizoenen in Nieuw-Zeeland werken: je hebt zeg maar een winterseizoen en een zomerseizoen. De academy heeft een link met Western Suburbs, een club uit het winterseizoen. Ik heb drie of vier jaar met dat team in het winterseizoen gespeeld, dat was heel leuk. Na een paar jaar zijn veel jongens van de academy naar Auckland gegaan, de grootste stad van Nieuw-Zeeland. Daar hebben we met negen spelers van de academy voor Eastern Suburbs in de zomercompetitie gespeeld. Dat is het hoogste niveau van Nieuw-Zeeland. Er is één professioneel team, Wellington Phoenix, maar zij spelen in de Australische competitie” legt hij uit.

“Er zit veel meer geld in de zomercompetitie. Het seizoen is iets langer, het is serieuzer. Het voetbal in Nieuw-Zeeland is een beetje vergelijkbaar met rugby, iedereen geeft vooral lange ballen. Sommige teams zijn niet slecht, waaronder het team waar ik voor speelde. Onze coach van de academy was ook de technisch directeur bij Eastern Suburbs en hij kijkt veel naar Nederlands voetbal, naar Ajax en ook naar teams als Barcelona. Hij heeft goede ideeën over hoe het voetbal wordt gespeeld en hij heeft veel overgenomen van Johan Cruijff. De manier waarop hij wil spelen is gebaseerd op het hebben van balbezit, aanvallend voetbal. Een goede manier om te spelen en niet zoals de teams in Nieuw-Zeeland normaal spelen, hij doet juist het tegenovergestelde. Daarom was het een goede omgeving voor jonge spelers om zich te ontwikkelen en beter te worden, daar was ik ook heel blij mee. Het niveau is oké, het is niet slecht maar het kan ook zeker beter. Vandaar dat we ook naar andere opties in Europa hebben gekeken.”

‘Als je dan ergens op proef zou gaan, moet je dertig uur in het vliegtuig zitten’
Die oversteek naar Europa volgde in de zomer van het afgelopen jaar, nadat Pijnaker namens Nieuw-Zeeland Onder-20 vier keer in actie was gekomen op het jeugd-WK in Polen. Naast Eastern Suburbs heeft de Olé Academy ook een samenwerkingsverband met de Zweedse vijfdeklasser Torslanda IK en Pijnaker volgde zijn trainer Declan Edge richting het Scandinavische land: “De coach ging van de academy naar Zweden en een paar jongens gingen met hem mee, waaronder ik. We zijn in Zweden gaan spelen met het idee dat het dicht bij alle Europese clubs is. Tussen de wedstrijden door konden we dus op trial naar andere plekken, dat heeft heel goed uitgepakt. Nieuw-Zeeland is heel ver weg en als je ergens op proef zou willen gaan, moet je dertig uur in het vliegtuig zitten. Vanuit Zweden is het bijvoorbeeld maar twee uur om naar Zwitserland te vliegen. Op die manier kon ik alvast rondkijken bij andere clubs, misschien in Nederland, misschien in Zweden zelf. Uiteindelijk is het dus Zwitserland geworden. Er speelde hier al een Nieuw-Zeelandse speler (Max Mata, red.), daarmee hadden we al een contact binnen de club. Ze hebben beelden gezien van wat wedstrijden die ik heb gespeeld en uiteindelijk hebben ze mij gevraagd om op trial te komen. Eind vorig jaar, begin dit jaar ben ik hiernaartoe gekomen en tot zover gaat het heel goed”, vertelt hij over zijn overstap naar Grasshopper.

Pijnaker merkt aan alles dat hij, ondanks dat GC momenteel in de Challenge League speelt na de eerste degradatie in 68 jaar, bij een grote club terecht is gekomen. Grasshopper is met 27 landstitels de recordkampioen van Zwitserland en de club was in de afgelopen decennia een vaste klant in de Europese toernooien, met onder meer Champions League-ontmoetingen met Ajax in de jaren ’90 en UEFA Cup-ontmoetingen met AZ als wapenfeit. “Het is een hele grote club met veel geschiedenis. Ze zijn vaak kampioen geworden en ze hebben vaak de beker geworden. Het is een big deal dat we nu op het tweede niveau spelen en we willen graag weer terug naar de Super League. Daar werken we hard aan.” Het voetbal in Zwitserland is na de corona-onderbreking net weer op gang gekomen en Grasshopper bezet momenteel, vanwege een minder doelsaldo dan nummer twee FC Vaduz, de derde plek. De nummer één van de Challenge League promoveert na dit seizoen rechtstreeks naar het hoogste niveau, terwijl de nummer twee een play-off moet spelen tegen de ploeg die als voorlaatste eindigt in de Super League. Pijnaker heeft inmiddels van sportief directeur Bernard Schuiteman te horen gekregen dat hij de rest van het seizoen deel uitmaakt van de hoofdmacht en normaal gesproken ook volgend seizoen bij het eerste zal spelen. De oud-verdediger van onder meer Bayer Leverkusen, FC Utrecht, Feyenoord en SC Cambuur was overigens niet degene die Pijnaker naar Zwitserland haalde: “Hij zit hier eigenlijk pas sinds de uitbraak van het coronavirus. Maar hij heeft me wel gepusht. Ik was nog steeds een beetje de nieuweling hier, ik ben hier pas sinds begin dit jaar. Ik speelde eerst bij de Onder-20 en trainde alleen soms mee met het eerste. Hij heeft me gepusht om echt voor het eerste te gaan, dat was heel leuk. We hebben een goede relatie en kunnen enorm met elkaar lachen. Hopelijk kan ik een beetje spelen in de aankomende weken.”

‘Het voetbal is hier zó veel groter’
Voor de in het niet zo voetbalgekke Nieuw-Zeeland opgegroeide Pijnaker is het een hele ervaring om nu op de Europese velden actief te zijn: “Ik ben een paar keer naar het zwembad geweest en toen kwamen er allemaal kleine jongetjes op me af. Ik had mijn Grasshopper-shorts aan en ze vroegen aan mij: ‘Oh, speel je voor Grasshopper?’ Je ziet ook overal graffiti van Grasshopper, dat is heel leuk. Voor mij is het een beetje gek, hier in Europa is het voetbal zó veel groter dan in Nieuw-Zeeland. Alle kinderen zijn gewoon áltijd aan het voetballen, iedereen heeft een bal. Dat is heel leuk om te zien. In Nieuw-Zeeland heeft iedereen een rugbybal, er is geen voetbalcultuur. Je gaat wel naar het voetbal kijken, maar niemand in het publiek zingt bijvoorbeeld. Die cultuur is er alleen een beetje voor het rugby, al begint het zeker wel te groeien in Nieuw-Zeeland.” De verdediger kan zelf in de komende jaren ook een rol spelen in de verdere ontwikkeling van het voetbal in het land. De stopper heeft inmiddels zijn debuut namens de nationale ploeg achter de rug en hij merkt dat veel van zijn voetballende landgenoten nu ook elders voor hun kans gaan: “Er spelen een paar jongens bij Wellington Phoenix en de rest speelt in Europa of de Major League Soccer. Dat is in de afgelopen jaren wel veranderd, vijftien jaar geleden speelden de meeste spelers nog in Nieuw-Zeeland. Nu spelen veel meer spelers in Europa, het is goed om te zien dat er veel groei in zit. Ryan Thomas is denk ik wel een van de bekendste spelers. Je hebt ook Chris Wood, hij zit bij Burnley in de Premier League. Winston Reid speelde bij West Ham United, maar hij wordt nu uitgeleend in de MLS (aan Sporting Kansas City, red.). Zij zijn wel de bekendste spelers, verder heb je nog meer jongens die in de MLS spelen, in Zweden, in Noorwegen, overal wel eigenlijk.”

Hoewel Pijnaker inmiddels een wedstrijd namens de All Whites achter zijn naam heeft staan, sluit hij een interlandloopbaan namens het land waar 21 jaar geleden zijn wieg stond ook nog niet uit. “Vorig jaar november was ik voor het eerst mee met de Nieuw-Zeelandse ploeg. We speelden toen twee wedstrijden tegen Ierland en Litouwen. In de tweede wedstrijd tegen Litouwen mocht ik invallen en 25 minuten meedoen. Het is altijd een soort droom om voor je land te spelen en ik heb ervan genoten. Het was wel een vriendschappelijke wedstrijd en ik moet er nog even over nadenken voor welk land ik wil gaan spelen, ik weet het nog niet precies. Ik heb nog geen definitieve keuze gemaakt, maar ik heb een goede relatie met bondscoach Danny Hay. Hij heeft mij de kans gegeven om mijn debuut te maken en daar ben ik hem heel erg dankbaar voor. Nieuw-Zeeland lijkt nu de beste optie, maar je weet het nooit!” De verdediger voelt ondanks dat hij sinds zijn verhuizing niet meer terug is geweest in Nederland, nog altijd een sterke band met zijn geboortegrond en vorig jaar noemde hij Wesley Sneijder nog als zijn grote voorbeeld in zijn jongere jaren: “Toen ik jong was speelde ik nog voorin, je wil natuurlijk altijd doelpunten maken”, lacht hij daar nu om.

“Daarom keek ik veel naar Sneijder, Robin van Persie, Arjen Robben, dat soort spelers. Ik vond het ook heel leuk om naar het WK van 2010 te kijken toen ze het zo goed deden. Nu is het een beetje anders, ik speel nu centraal achterin en nu kijk ik veel naar Matthijs de Ligt. Ik vind hem een goede speler, toen hij het met Ajax zo goed deed in de Champions League heb ik het allemaal op de voet gevolgd. De Ligt is een paar maanden jonger dan ik en ik kijk goed naar wat hij doet, dat soort dingen probeer ik ook te doen. Ik kijk veel naar Ajax en ook naar PSV omdat Ryan daar speelt.” Een eventuele terugkeer naar Nederland als profvoetballer vindt Pijnaker dan ook wel een aanlokkelijk idee: “Op dit moment wil ik het zo goed mogelijk doen bij Grasshopper. Natuurlijk zou ik het ook heel leuk vinden om op een dag de kans te krijgen om in Nederland te spelen. Al is het een beetje moeilijk om te zeggen, je weet nooit hoe het loopt in het voetbal.”